Waarom ook voor een heks een plechtige communie plechtig is
Ons huis ziet er uit als een discotheek na een wild feestje. Mijn voeten plakken aan de vloer en het lijkt wel alsof er een bom is ontploft in de keuken: het resultaat van de plechtige communie van Dries.
Veel van mijn collega heksen begrijpen niet waarom ik mijn kinderen überhaupt heb laten dopen en hun communies heb laten doen (en ik moet toegeven dat ik me dat soms ook heb afgevraagd als we holderdebolder naar de catechese moesten rijden of daar voor een gesloten deur stonden als het weer eens wel of niet catechese was :-)). Elke keer als ik met veel plezier naar lentefeesten en babyborrels allerhande ga, maak ik me echter telkens weer de bedenking dat die gewoon een andere vorm zijn van net hetzelfde: je kinderen vol trots als ouders en als gemeenschap begeleiden doorheen de scharnierpunten van hun leven.
Je zou toch wel denken dat wij als pagans ondertussen niet meer zo krampachtig zouden omgaan met de katholieke kerk. Sommige heksen zijn echter zo virulent anti-kerkelijk dat ze haast zelf een sectair clubje vormen dat in mijn ogen soms erger is dan de kerk misschien ooit is geweest. Eerlijk gezegd vind ik hen gewoon griezelig. Het is dit soort virulentie die verdeeldheid zaait onder goede mensen, die wij tegenover zij plaatst, en er daardoor net voor zorgt dat dingen zoals de heksenvervolging konden gebeuren. Als je wil weten hoe het in godsnaam mogelijk is dat zoveel mensen vermoord konden worden tijdens de tweede wereldoorlog, dan volstaat het om naar dit soort fanatieke anti-taal te luisteren. Ik weet het, dat klinkt erg overdreven, maar elke vorm van wij-zij denken is een eerste stap te veel.
In die zin vond ik de homilie van Bisschop Bonny tijdens de kerkdienst gisteren veelzeggend. Hij had het over wat zo’n plechtige communie eigenlijk betekent: het verwelkomen van de heilige geest in jezelf om je te begeesteren en actief de hand te laten reiken naar je medemensen. God zit immers in elk van ons – of hij nu God heet of luistert naar de naam Brgandhu: hij of zij is de bedelaar in de straat, de moeder met de jengelende kinderen in de supermarkt, de oude man die moeilijk de straat kan oversteken, de buurman die hulp nodig heeft om zijn zetel de trap opgezeuld te krijgen …
Dàt is precies de reden waarom ik mijn kinderen verplicht heb om catechese te volgen: om te gaan helpen bij Ziekenzorg, soep te gaan bedelen aan de armen, koekjes te bakken voor bejaarden, enz. … Zelfs als heks sta je niet los van je gemeenschap, integendeel zelfs. Heksen staan met hun beide voeten stevig midden in hun gemeenschap, niet ernaast. En dus zit ik als trotse moeder van een opschietende zoon én als heks trots in de kerk en bevestig ik met een hostie mijn band met deze fantastische man die zijn leven heeft gegeven voor zijn gemeenschap. Iets dat ik die schuimbekkende, virulente anti-kerkheksen nog niet zie doen.
Veel van mijn collega heksen begrijpen niet waarom ik mijn kinderen überhaupt heb laten dopen en hun communies heb laten doen (en ik moet toegeven dat ik me dat soms ook heb afgevraagd als we holderdebolder naar de catechese moesten rijden of daar voor een gesloten deur stonden als het weer eens wel of niet catechese was :-)). Elke keer als ik met veel plezier naar lentefeesten en babyborrels allerhande ga, maak ik me echter telkens weer de bedenking dat die gewoon een andere vorm zijn van net hetzelfde: je kinderen vol trots als ouders en als gemeenschap begeleiden doorheen de scharnierpunten van hun leven.
Je zou toch wel denken dat wij als pagans ondertussen niet meer zo krampachtig zouden omgaan met de katholieke kerk. Sommige heksen zijn echter zo virulent anti-kerkelijk dat ze haast zelf een sectair clubje vormen dat in mijn ogen soms erger is dan de kerk misschien ooit is geweest. Eerlijk gezegd vind ik hen gewoon griezelig. Het is dit soort virulentie die verdeeldheid zaait onder goede mensen, die wij tegenover zij plaatst, en er daardoor net voor zorgt dat dingen zoals de heksenvervolging konden gebeuren. Als je wil weten hoe het in godsnaam mogelijk is dat zoveel mensen vermoord konden worden tijdens de tweede wereldoorlog, dan volstaat het om naar dit soort fanatieke anti-taal te luisteren. Ik weet het, dat klinkt erg overdreven, maar elke vorm van wij-zij denken is een eerste stap te veel.
In die zin vond ik de homilie van Bisschop Bonny tijdens de kerkdienst gisteren veelzeggend. Hij had het over wat zo’n plechtige communie eigenlijk betekent: het verwelkomen van de heilige geest in jezelf om je te begeesteren en actief de hand te laten reiken naar je medemensen. God zit immers in elk van ons – of hij nu God heet of luistert naar de naam Brgandhu: hij of zij is de bedelaar in de straat, de moeder met de jengelende kinderen in de supermarkt, de oude man die moeilijk de straat kan oversteken, de buurman die hulp nodig heeft om zijn zetel de trap opgezeuld te krijgen …
Dàt is precies de reden waarom ik mijn kinderen verplicht heb om catechese te volgen: om te gaan helpen bij Ziekenzorg, soep te gaan bedelen aan de armen, koekjes te bakken voor bejaarden, enz. … Zelfs als heks sta je niet los van je gemeenschap, integendeel zelfs. Heksen staan met hun beide voeten stevig midden in hun gemeenschap, niet ernaast. En dus zit ik als trotse moeder van een opschietende zoon én als heks trots in de kerk en bevestig ik met een hostie mijn band met deze fantastische man die zijn leven heeft gegeven voor zijn gemeenschap. Iets dat ik die schuimbekkende, virulente anti-kerkheksen nog niet zie doen.
Reacties