Webmaidens Grimoire

Zweden is misschien het meest gekend om haar midzomerfeest, maar er is nog een ander feest dat door de Zweden met veel gusto wordt gevoerd en dat is kräftskiva, het “rivierkreeftenfeest”, in de periode waarin de rivierkreeften uit de vele Zweedse meren en rivieren worden gevangen. Eigenlijk is het dus een Zweedse versie van een oogstfeest. Het is vooral een zomers tuinfeest met vrienden en familie waarop uiteraard rivierkreeft (gekookt in water met zout, suiker en dille) op het menu staat, maar ook een heleboel bijgerechten, zoals we van een typisch Zweeds smörgåsbord gewoon zijn, en veel drank en het bijhorend plezier. Het feest wordt traditioneel ook buiten gevierd, om te profiteren van de laatste goede dagen van de zomer. Traditioneel startte het seizoen op de eerste woensdag van augustus, omdat er tussen november en 7 augustus geen rivierkreeften mochten worden gevangen. In Zweden wordt 8 augustus als datum geprikt, al ligt de dag van vandaag die datum niet meer zo erg vast. Het kr...

In de zomer komen we met onze coven niet officieel samen – iedereen is op vakantie, wij vertekken zelf morgen ook – maar een jaarfeest als Lughnasadh wil ik toch graag vieren, ook al is het in mijn eentje.  Met Lughnasadh – het eerste oogstfeest – vieren we de vruchtbaarheid van de zomer, met haar lange dagen vol licht en warmte, de rijke kleuren van de overvloedige natuur en de eerste graanoogst. Het is ook het moment om onze eigen oogst te vieren, de zaadjes die we in ons eigen leven geplant hebben met het oog op een welvarende toekomst en waarvan we nu kunnen oogsten. Photo by Melissa Askew on Unsplash LUGHNASADH RITUEEL Nodig voor het ritueel: 3 gele of rode kaarsen (eentje voor de Grote Moeder, eentje voor haar zoon/de God die zich opoffert en eentje voor de zon en de warmte die ze brengt). Heb je geen gekleurde kaarsen, gebruik dan witte kaarsen of theelichtjes (witte kaarsen kan je gebruiken als een vervanger voor gelijk welke kleur kaars). Gebruik kaarsen die niet te lang ...

Heerlijk toch, zo’n traditionele dorpsfeesten! We zitten hier in la France profonde, tussen de velden en de kleine boerendorpjes. Het is alsof je hier net iets dieper kan ademhalen. Ruraal betekent hier toch net iets anders dan in Wilrijk. :-) Dat rurale karakter vind je ook terug in de eventkalender van de dorpen hier in de buurt. We hadden de affiches al zien hangen in de buurt en nieuwsgierig als we waren trokken we dus naar Lucy-sur l’Yonne voor Saint-Cochon. Aan de hoeveelheid volk te zien was het één van de hoogtepunten van het jaar. Blijkbaar wordt dat traditionele feest van Sint-Varken wel in meer Franse boerendorpjes gevierd. Het wordt ook wel “Le tue-cochon” of “La pelèra” genoemd, afhankelijk van de regio, en is ondertussen zelfs opgenomen in de Unesco-lijst van immaterieel erfgoed van Frankrijk. Het gaat niet om een echte heilige uiteraard, maar het geeft wel het belang aan dat in vroeger dagen aan de slacht werd gegeven. Blijkbaar is de traditie nog ouder dan Frankrijk zel...

 Op de vooravond van augustus wordt Lughnasadh – of Lugunasatis voor de continentale Kelten – gevierd, het feest van de Keltische zonnegod Lugh. Het is één van de grote jaarfeesten en het eerste van de oogstfeesten. Wij zitten dan nog volop in de zomer, het graan staat rijp op de velden, de tomaten in mijn tuintje doen het goed. In vroeger dagen was het moment aangebroken om de steriliseerbokalen boven te halen om de voorraden voor de winter aan te vullen met ingelegde groenten en verse potten confituur vol zomers vitamine C. Het is inderdaad bijna tijd om te oogsten en dus ook om stil te staan en dankbaar te zijn voor wat we allemaal krijgen van moeder natuur. Zonder haar gulheid maken wij mensen immers geen schijn van kans.  Die gulheid van de natuur weerspiegelt zich in de gulheid van het feest van Lughnasadh: het was een groot feest waarop familie en vrienden samenkwamen om gul te delen wat ze zelf zo gul hadden gekregen. In keltische tijden was het feest zo belangrijk dat...

Lughnassadh of Lammas is het jaarfeest waarop de eerste oogst wordt gevierd. Die oogst krijgen we doordat de graangod zich opoffert: denk aan de traditionele wickerman die in brand wordt gestoken (iets dat heden ten dage symbolischer is dan toen *rilt*). Eigenlijk gaat het om het huwelijk tussen de zon en de aarde –en de oogst die daaruit voortkomt. Voor de Kelten was die zonnegod Lugh, die ook zijn naam aan het feest heeft gegeven. Hij leeft in het gouden graan dat nu rijp op de velden staat en geeft zijn leven als dat graan wordt geoogst. Maar zo geeft hij leven: niet alleen aan de mensen die de winter zullen doorkomen op wat ze nu oogsten, maar ook aan het nieuwe graan dat gaat groeien uit de graankorrels die terug de aarde in gaan. Zo wordt hij herboren. Het is de eeuwige cyclus van leven, dood en wedergeboorte … Om de zonnegod en zijn gulheid te eren vieren heksen overal ter wereld feest. Wij ook. Maera had ons uitgenodigd in haar tuin, waar we samen een vuur stookten in de k...

Als je het hebt over de vruchtbaarheid van de aarde, dan denkt iedereen meteen aan de lente, maar eigenlijk is de herfst een veel betere periode daarvoor. Dan zien we immers het resultaat van die vruchtbaarheid, met de overvloed aan fruit, noten en natuurlijk het graan dat wordt binnengehaald zo tegen het einde van de zomer. Tegenwoordig maken we zelf bijna geen deel meer uit van de keten tussen het land en ons bord – behalve voor het bovenhalen van onze bankkaart aan de kassa van de supermarkt – maar dat was in vroeger dagen wel anders. Er is een reden waarom in bijna alle mythologieën ter wereld de vruchtbaarheid van de aarde zo’n centrale rol inneemt. Dat is zo bij ons maar even goed in China of Zuid-Amerika. Wie akkerbouw zegt, zegt graan. Graan is dus datgene dat bepalend was voor de overgang van ons nomadisch bestaan naar een sedentair bestaan. Dat mag dan al duizenden jaren geleden zijn, die omwenteling was zo drastisch dat ze nog niet weggewerkt is en blijft voortleven in de ...

Als er één ding typisch is voor de herfst, dan zijn het wel kastanjes. Dries heeft er al een zak vol van "gespaard". Ze houden een wedstrijdje om het meest nootjes sparen, inclusief kastanjes. Die vind je in onze contreien letterlijk voor het oprapen. Er bestaan twee soorten kastanjes: tamme kastanjes en wilde kastanjes (of paardenkastanjes). Alleen de tamme kastanje kan je opeten. Je herkent hem aan zijn stekelige jasje en aan zijn puntje met witte haartjes. Wilde kastanjes laat je best liggen: ze zijn giftig voor mensen. Gelukkig lijkt hij niet echt op zijn tamme broertje: hij zit in een dikke bolster en is helemaal rond. Kastanjes zijn op hun best in oktober en november. Als je geen tijd hebt voor een verkwikkende boswandeling, dan volstaat in die maanden meestal een wandeling naar de groente- en fruitrayon van je supermarkt. Als je na je wandeling met een zak vol kastanjes thuis komt, bewaar ze dan op een koele en droge plek. Ze blijven een week goed. Tijd genoeg dus ...

In de tijd van de Bijbel stookten de mensen grote vuren op voor de Koningin van de Hemel, ze vergoten wijn op de grond als plengoffer en ze bakten speciale Asherah-taartjes. Die Asherah-taartjes werden gebakken in de vorm van een vrouwenlichaam (zoiets als de sinterklaasmannetjes van nu :-)) en  opgegeten tijdens het feest van Asherah waar de wijn ook overvloedig vloeide. Het consumeren van wijn en brood (of taartjes) als symbool voor het bloed en het lichaam van de godheid die werd geëerd, zorgde ervoor dat je (tijdelijk) één werd met de godheid in kwestie. Denk maar aan de hosties en de wijn in de katholieke misvieringen. "Baking cakes for the Queen of Heaven"  (https://www.youtube.com/watch?v=m7Mv5bxeDEo) Een spoor van de fameuze Asherah-taartjes vinden we terug in het Joodse feest Purim. Dat wordt in de lente gevierd met zogenaamde “Hamantaschen” (of Hamans Hoedjes), driehoekige cakejes met een vulling van pruimen en/of maanzaadjes. Haman is een bijbelse figu...

Nu we met Amma Devi al een paar keren een rite voor een godheid uit een ander pantheon hebben gedaan, valt het op hoeveel er vroeger geofferd werd om een goede oogst af te smeken - de ene helft van het jaar - of om voor die goede oogst te bedanken - de andere helft van het jaar. Dat is natuurlijk logisch: de mensen gingen voor hun dagelijkse voedselbehoeften niet naar de supermarkt op de hoek en waren afhankelijk van wat het land opbracht. Nu kunnen we het hele jaar door vers fruit kopen, maar dat was vroeger niet zo. In die zin zijn appels het ultieme fruit, een geschenk van de goden dat mits de juiste temperatuur de hele winter op te slaan is en de nodige vitamines geeft in koude dagen. Appels zijn dan ook een perfect symbool voor de oogst, niet alleen de letterlijke oogst van het land, maar ook spirituele oogst. Appelflappen zijn dan ook een ideale bijdrage aan het cake&wine buffetje tijdens gelijk welk herfstritueel. En je hoeft geen koksdiploma te hebben om ze te maken. ...

Vandaag spraken we af in Verelna's tuin voor een zonnig en gezellig eerste oogstfeest in het gras. Het altaar was gewoon het altaarkleed van Arcadia dat picknickdekengewijs in het gras was gelegd. Het gras in Verelna's tuin voelt heerlijk aan onder je voeten en de stralende zon maakte het plaatje af, en dat op een dag waarop slecht weer was voorspeld! Bedoeling was om vandaag onze godinnen eens extra te bedanken voor alles wat we van hen al mochten ontvangen. Eirinn had het ritueel voorbereid en had ons gevraagd om een voorwerp mee te brengen dat onze godin symboliseert. Dat was voor mij niet moeilijk: gewoon mijn athame. Ik stak hem naast het altaarkleed in het gras. Ieder van ons nodigde haar godin uit om bij het ritueel aanwezig te zijn. Het mocht dan relax zijn, toch was de energie best krachtig. Bij het trekken van de cirkel had ik heel sterk het gevoel dat ik midden in een bol stond, met de aarde onder mij, het universum boven mij en de vier elementen als een kruis...