Een kijkje in de ketel (covenbijeenkomst)

Voor deze eerste covenbijeenkomst na de zomer stond er een replay op het programma: de pollepelworkshop die Hamamelis in 2022 had georganiseerd. Op algemeen verzoek werd die opnieuw in de planning gezet omdat er indertijd zoveel mensen niet bij hadden kunnen zijn. Even zag het er naar uit dat we opnieuw maar met ons drietjes zouden zijn, maar gelukkig voor Hamamelis was dat niet het geval. De dag zelf een workshop moeten annuleren omdat iedereen last minute afzegt terwijl je speciaal materiaal en cake&wine bent gaan inslaan is niet fijn …

Het was supergezellig in het open schuurtje achteraan in Hamamelis’ tuin, met overal theelichtjes en lantaarntjes, en een grote vuurschaal waarop – helemaal in het thema van de avond - een keteltje versgemaakte soep stond te pruttelen :-)

Nadat we onze cirkel hadden getrokken, nam Hamamelis ons mee naar de anderwereld, naar een huisje in het bos, waar we via een pruttelende ketel een boodschap zouden krijgen. De vorige keer dat Hamamelis deze workshop gaf, was dat in de periode van Samhain. Toen konden we in de ketel een boodschap  voor het komende heksenjaar zien. Ook al is de herfst officieel nog niet eens begonnen, toch wilde ze dezelfde vraag als toen stellen. Nu we elkaar een hele zomer lang niet hebben gezien, voelt september toch ook als de start van een nieuw heksenjaar. Dat Thalassa er vanaf deze maand ook niet meer bij zou zijn – ze stapt uit de coven omdat ze te veel aan haar hoofd heeft – voelt ook aan als een nieuw evenwicht dat we moeten vinden, al was ze door omstandigheden ook al een hele tijd niet meer naar de covenbijeenkomsten geweest.

Ik was benieuwd of ik terecht zou komen op dezelfde plek als bij de vorige workshop, maar dat was niet het geval. Maar ik herkende het huisje waar ik binnenstapte wel: dit was het huisje van Vrouw Holle. Ik was hier al eerder geweest.

Na onze reis kregen we van Hamamelis allemaal een warme beker verse soep en praatten we bij. Daar achteraan in de tuin, droog in het schuurtje maar vlakbij de vuurschaal, omringd door theelichtjes … het was gewoon perfect. We tekenden de boodschap die we hadden gekregen op de houten pollepel die we van Hamamelis hadden gekregen. Het was de bedoeling dat we die met een houtbrander erin zouden graveren. Elke keer als we met die lepel door onze eigen ketel – euh, kookpotten – roeren, geven we die boodschap extra energie en bekrachtigen we hem zo opnieuw.

Dat branden zou niet lukken in het sfeerverlichte schuurtje, dus verhuisden we alsnog naar binnen. Daar maakten we het opnieuw gezellig. Terwijl we onze lepels brandden, babbelden we de frustraties over de afgelopen werkweek, ex-partners, enz. … van ons af met een koffietje en extra cake&wine. Letterlijk, want omdat de bijeenkomst eens op een vrijdag viel, hadden we geen stress voor de volgende dag. Die fles witte wijn ging er dus ook vlot door :-). 

Omdat we maar twee houtbranders hadden (waaronder eentje van mij), liet ik de anderen eerst hun lepel graveren. Dat graveren deed ik dus de dag nadien thuis.

Bij de vorige workshop had ik niet voldoende tijd gehad om de boodschap die we toen kregen in het hout te branden. Omdat ik nu toch bezig was, maakte ik mijn lepel van toen ook af.

DE BOODSCHAP VAN VROUW HOLLE

Ik sta in een kleine maar gezellige ruimte, met aan één kant een open vuur en aan de andere kant een tafel en stoelen. Het interieur is een combinatie van Anton Pieck meets Zweden, met typisch veel lichtgekleurd berkenhout en sierlijke decoratieve  elementen. 

Ik moet lachen als mijn oog op de moderne inductieplaat valt die naast het laaiend open vuur met de zwarte ketel staat. De kleine open keuken in de  hoek van de ruimte is hypermodern: blijkbaar gaan de goden ook mee met hun tijd :-).

Ik ben alleen in de kamer, al weet ik dat er iemand in de buurt moet zijn om op het vuur en de ketel te letten. Maar ik zie niemand.

 “Kijk maar in de ketel,” zegt Hamamelis. Nieuwsgierig loop ik naar de ketel toe. In tegenstelling tot wat ik verwacht, zit er geen soep in, maar glanzend, zwart water. Ik moet denken aan een zwarte spiegel, wel toepasselijk als het de bedoeling is dat we een boodschap in de ketel zien. Later herinner ik me ook het glanzende zwarte water in de waterput die naar Vrouw Holle leidt. Ook al laait het vuur hoog op rond de ketel, toch is er geen prutteling te zien in de ketel. Het water is bewegingloos, alsof de tijd in de ketel stilstaat. Als ik mijn hand in de ketel steek, slaat iemand me met een houten lepel op mijn hand. Tsjk tsjk tsjk, hoor ik naast me. Dat moet Vrouw Holle zijn.

De hand die de pollepel vasthoudt is jong, helemaal niet de hand van de oude Vrouw Holle die ik hier vorig keer zag. Als ik me probeer om te draaien, blijkt dat ik op de ene of de andere manier nooit naar de vrouw kan kijken. Ik kan alleen naar beneden kijken als ze naast mij staat. Ik zie een simpele rode katoenen jurk, de punten van een kleurrijke omslagdoek en mooie maar praktische zwarte lederen schoenen.

Ze doet teken naar de plateau met kruiden die op het aanrecht staat. Er zijn flesjes en potjes in alle vormen en maten. Ik kan geen etiketten lezen, maar ik weet dat het kruiden zijn. Ik kies een potje uit.

De vrouw bromt goedkeurend. “Muskaatnoot voor warmte,” zegt ze en ze doet een flinke snuif in de ketel. Dan roert ze met haar lepel door het zwarte water. Als ik me opnieuw over de ketel buig, zie ik dat er niets is veranderd. Het water is nog altijd glanzend zwart en bewegingloos, geen spoor van gepruttel. Wat nu? 

De vrouw moet mijn verbazing hebben opgemerkt. “Zolang niet iedereen iets in de ketel doet, zie je niets en gebeurt er niets.” En dat is meteen de boodschap.