Webmaidens Grimoire

Omdat de coronamaatregelen een week geleden nog waren verscherpt, hadden we de stekker uit het open Samhain-ritueel getrokken en werd het uiteindelijk een simpel RAT ritueeltje met een virtuele cake&wine zondagavond. Kwam het nu door de nieuwe lockdown die de avond voordien was aangekondigd door de regering, met de boodschap dat we weer bijna niemand meer “in ‘t echt” mogen zien, ik weet het niet, maar de sfeer voor Samhain de dag nadien was een beetje bizar. Het besef dat we op een kantelpunt staan, niet enkel in het jaar maar ook in deze crisis, zorgde voor een zekere zwaarte, een dofheid en radeloosheid die je bijna tastbaar op straat kon voelen. In de namiddag zag je taferelen die je normaal gezien alleen maar ziet in oude documentaires over het Oostblok, of op het nieuws in reportages over landen als Venezuala. Het verschil is dat de mensen hier nu wanhopig kwamen Sinterklaas-shoppen. Echt bizar. Nadat ik in de namiddag met de kinderen cupcakejes had gebakken, was ik met Kaat

Een van die dingen die de laatste jaren standaard bij een Samhainviering leken te horen, zijn de pompoencakejes van Maera. Nu we door de lockdown zowiezo niet kunnen genieten van een gezamenlijk cake&wine buffet, en we van Tanusha voor het Samhain RAT de opdracht hadden gekregen om te gaan bakken, wilde ik twee vliegen in één klap slaan en zelf aan de slag met pompoen en bloem.  Indertijd had ik ooit bij Stone Manor, de Britse supermarkt in Everberg , pompoenmash in blik gekocht, ideaal voor luie bakheksen zoals ik. Die winkel is het walhalla voor Halloweenfans, met een hele verdieping vol griezeldecoratie, bakvormen met doodskoppen, vleermuisvorkjes en van dat fraais waar ik elke keer weer ooooooh van ga :-) Jammer genoeg was daar door de coronalockdown dit jaar geen sprake van. Dipevriespompoenblokjes dan maar. Of toch niet,want bij onze reguliere supermarkt stonden de mensen in een lange rij van minstens 30m aan te schuiven en in de kleine buurtsupermarkt was er van pompoen geen

 Het is donker maar ik ben niet bang. Het is hier rustig en stil. Ik hang hier te dobberen in het donker. Je kan bewegen in het donker, zegt Lora O’Brien. Ik begin met mijn armen en benen te zwemmen in het donker, maar omdat het donker gewoon overal zwart blijft en er dus niks verandert, hou ik daar na een tijdje mee op. Ik hang gewoon. Ik bén gewoon. Ik geniet.  In de verte zie ik plots een lichtpuntje. Als ik er naartoe zwem, zie ik dat het een rechthoek is, als een deuropening (dat had ik al gezien voordat Lora er ons op wijst :-)). De deur lijkt daar gewoon te hangen in het zwart van het donker, met de deur naar binnen open, alsof iemand hier in het donker ze heeft opengedaan. Ik kijk achter de deur, maar daar is niks. Aan de achterkant is er gewoon donker, alsof er geen deur is, alleen zwart.  Door de deuropening zie ik bomen, een gemengd landschap, als een bos maar heel licht en welkom, een contrast met het donker waar ik uit kom. Het voelt vol leven terwijl het donker als een pl

 Er moeten mensen zijn die zonnen aansteken Voordat de wereld verregent Mensen die zomervliegers oplaten Als ’t ijzig wintert En die confetti strooien tussen de sneeuwvlokken Die mensen moeten er zijn Er moeten mensen zijn die aan de uitgang van ’t kerkhof ijsjes verkopen En op de puinhopen mondharmonica spelen Er moeten mensen zijn die op een stoel gaan staan Om sterren op te hangen in de mist Die lente maken van gevallen bladeren En van gevallen schaduw licht Er moeten mensen zijn die ons verwarmen En die in een wolkeloze hemel Toch in de wolken zijn Zo hoog Ze springen touwtje langs de regenboog Als iemand heeft gezegd: Kom maar in m’n armen Bij dat soort mensen wil ik horen: Die op het tuinfeest in de regen dansen Ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan Er moeten mensen zijn die op het grijze asfalt In grote witte letters ‘liefde’ verven Mensen die namen kerven in een boom vol rijpe vruchten Omdat er zoveel anderen zijn die voor de vlinders vluchten En stenen gooien naar ’t

 De klok terugdraaien voor het winteruur heeft dit jaar een eigenaardige zwaarte, alsof de donkere maanden van de winter dit jaar langer zullen duren dan de andere jaren. Dat is natuurlijk niet zo, maar corona legt er een extra laagje over. De nieuwe, strenge regels die de tweede coronagolf met zich meebrengt, doen ons beseffen dat dit niet iets is dat binnen een paar maanden voorbij zal zijn. Dat dachten we wel in de lente. We hielden afstand, naaiden mondmaskers, klapten voor de mensen in de zorgsector en hielden ons fluitend aan de lockdownregels. Toen kwam een zomer zonder festivals en zonder barbecues. De herfst bracht ons een tweede golf van ziekenhuisopnames, paniek in de eventsector en ei zo na een tweede lockdown. We betrapten onszelf op melancholie, moedeloosheid en een gevoel van onmacht en rebellie. En nu komt een donkere winter zonder Sinterklaas en waarschijnlijk zonder Kerstmis. De winter wordt extra somber, zonder zonlicht, zo lijkt het wel. Overal liggen de winkels al

Het is nu echt herfst. De bomen zien er uit alsof ze geschilderd zijn door Bob Ross, met hun frivole mix van groen en oranje bladeren. Ze houden ons met de voeten netjes op de grond. We brachten vandaag een bezoekje aan Villa Verbeelding in Hasselt, een klein maar fijn museumpje rond illustratoren van kinderboeken. Daar loopt momenteel de tentoonstelling "Diep in het bos" die toont hoe illustratoren als Carll Kneut, Tom Schamp, Jan De Kinder en vele anderen omgaan met de natuur - en meer bepaalde de bomen - in hun werk. Anne Brouillard, uit "La Grande Forêt : Le chemin des Chintiens" Omdat het om kinderboeken gaat, zijn de illustraties allemaal pareltjes vol kleur en rijk aan symboliek. Je kan niet anders dan geboeid kijken naar de bewoners van de adembenemend mooie wouden waar de tekenaars ons een blik achter de bomen gunnen en je gefascineerd laten meenemen in hun wonderbaarlijk mooie wereld. Over één ding zijn alle illustratoren het immers eens: de bomen zijn een

Wie zich een beetje dieper smijt in het Keltische heidendom en het Ogham, komt waarschijnlijk ooit de Fege Find tegen, beter bekend als “Fionn’s window”, een grafische voorstelling van de Keltische anderwereld.  Belangrijk om weten is dat wat we weten over de Kelten meestal niet komt van de Kelten zelf, maar van monniken die verhalen opschreven die tot nu toe oraal waren overgeleverd of teksten copieerden die vele malen ouder waren, zoals ook het geval met het Boek van Ballymote, een manuscript dat eind van de veertiende eeuw werd gemaakt voor de kasteelheer van Ballymote, als een soort van encyclopedie van de Ierse kennis op dat moment. Het is een verzameling van verschillende teksten, waaronder ook veel oudere die van generatie op generatie waren doorgegeven, waarin o.a. ook de de Auraicept na n-Éces (“The Scholars’ primer” of “basis van de geleerde”), een tekst uit de 7de eeuw (met véél aanvullingen van latere datum) waarin de gesproken taal van het gewone volk en dus het Iers werd

Amara Fay maakt de wondersmooiste dingen. Haar teddyberen bevolken een heel eigen wereld en wat ze uit haar handen laat komen is van een spirituele verfijndheid waar je stil van wordt. Tijdens deze covenbijeenkomst wilde ze ons meetrekken in dat creatieve bad, zodat we zelf ook die creatieve drive kunnen voelen en vertalen naar een concreet kunstwerkje. Creatie door meditatie en verbondenheid, daar gingen we voor. MEDITATIE: EN EEUWIG ZINGEN DE BOSSEN Ik sta in een dorp. Het ziet er zo’n beetje uit als de echte versie van de Efteling, een dorp zoals alleen Anton Pieck het zou kunnen tekenen. Op het dorpsplein staat een dikke boom met ritselende bladeren, met onder de boom, tegen de stam, een bankje. Dit is het Arcadia dorp! Er staan verschillende huizen, niet allemaal dezelfde stijl, maar wel allemaal in die typische sfeer van Anton Pieck. Verderop, aan de rand van het dorp, kan ik het woud zien. Het ziet er een donker bos uit, met dennenbomen die heel dicht op elkaar staan. Het ziet e