Wijze raad van het medicijnwiel (Hagazussa)
Nadat we he medicijnwiel hebben gelegd in Elenors tuin, maken we contact met de windrichtingen.
Het oosten:
Ik sta boven op een berg, met een schitterend uitzicht over het dal. Het dal is helemaal groen en ik zie witte huisjes op de flanken van het dal. Het lijkt wel Duitsland. Ik voel de wind in mijn haar. Het is ochtend, het licht is heel wit. Het ruikt fris, naar dauw. De wereld wordt wakker.
Het zuiden:
Ik zie een plan d'eau, een stilstaand water in een door mensenhanden gemaakt bassin. Langs de betonnen rand ligt een vrouw op een deken. Ze is aan het picknicken aan de rand van het water. Aan de andere kant va het water staan allemaam cypressen, heel hoog. Ik bijt in een perzik. Hij is sappig en heel zoet.
Het westen:
Ik sta op een zeilschip. Ik kan de zeilen voor me zien. Het is een driemaster en hij zoeft met bolle zeilen over de golven. Het is mooi weer, de zon voelt warm en het licht is geel. Mijn ogen hebben moeite om zich los te trekken van de eindeloosheid van de zee. Boven het schip zie ik, zwart tegen de zon, de contouren van de zeemeeuwen die rond het schip blijven hangen. Ik kan hun schrille kreten horen.
Het noorden:
Ijsschotsen drijven in het water. Ik zie zeehonden liggen op een rots, maar als ik dichterbij kom duiken ze in het water. Onder water is alles prachtig helderblauw. De ijsschots bevindt zich voor mij. Hij komt altijd dichterbij. In het ijs herken ik het patroon van een beer. Het is geen ijsbeer maar een bruine beer. Ik kan zijn neus, oren en ogen zien. Dan wordt hij een echte beer, met een dikke bruine pels, vlak voor mij.
Ik vraag hen telkens me te helpen: ik wil mezelf meer kunnen overgeven, de controle loslaten, bijvoorbeeld bij seks. Dat is mijn intentie.
Ik probeer te voelen waar het medicijnwiel me heen leidt en loop naar het westen. Eigenlijk liep ik verkeerd. Ik wilde naar het oosten, maar dacht - rationeel - dat het westen ook wel OK zou zijn aangezien het daar om emoties gaat.
Alles wordt geel. Het is alsof ik van heel dichtbij naar een gele bloem aan het kijken ben, maar ik ben niet helemaal zeker. Ik heb het gevoel dat ik niet hier moet zijn, dat alles hier wel OK is. Achteraf bedenk ik me dat dat ook zo is: emotioneel heb eigenlijk geen problemen die je kan koppelen aan mijn intentie.
Ik loop naar het oosten. Dat is de windrichting van lucht, en van de kleur geel. Ik denk dat ik daarnet in het westen een duwje in rug heb gekregen met die gele bloem, een tip om zeker naar hier te komen :-). Ik zie een tafeltje in de zon, ergens op een terrasje. Op het tafeltje staan een koffie en een chocolademoelleux. Pas als je je lepel er in zet en een eerste hap neemt, kom je bij het lekkerste stuk. Je moet alleen maar die eerste hap nemen.
Dan loop ik naar het zuiden. Ik kijk langsheen het gezicht van een zwarte man. Het is niet helemaal duidelijk waar hij naar kijkt. De omgeving is zanderig. Dan zie ik een stuk zwart glas. Dat was doodgewoon zand, zoals al het andere zand hier, maar door het te verhitten is het glas geworden. Het vuur heeft het zijn volle potenieel laten vervullen.
Ik bedank de windrichtingen voor die wijze raad, want dat is het inderdaad. Mijn relatie kan pas floreren en in volle wasdom blijven als ik het vuur erin houd. Ik moet mijn best doen. Ik mag het niet tot zand laten uiteenvallen, dat wegwaait in de wind. Ik moet er bewust mee bezig zijn. Ik moet er zelf aan werken, de knop omdraaien en mezelf loslaten, niet steeds de touwtjes in handen willen houden maar mezelf laten vervoeren.
Een wijze les.
Het oosten:
Ik sta boven op een berg, met een schitterend uitzicht over het dal. Het dal is helemaal groen en ik zie witte huisjes op de flanken van het dal. Het lijkt wel Duitsland. Ik voel de wind in mijn haar. Het is ochtend, het licht is heel wit. Het ruikt fris, naar dauw. De wereld wordt wakker.
Het zuiden:
Ik zie een plan d'eau, een stilstaand water in een door mensenhanden gemaakt bassin. Langs de betonnen rand ligt een vrouw op een deken. Ze is aan het picknicken aan de rand van het water. Aan de andere kant va het water staan allemaam cypressen, heel hoog. Ik bijt in een perzik. Hij is sappig en heel zoet.
Het westen:
Ik sta op een zeilschip. Ik kan de zeilen voor me zien. Het is een driemaster en hij zoeft met bolle zeilen over de golven. Het is mooi weer, de zon voelt warm en het licht is geel. Mijn ogen hebben moeite om zich los te trekken van de eindeloosheid van de zee. Boven het schip zie ik, zwart tegen de zon, de contouren van de zeemeeuwen die rond het schip blijven hangen. Ik kan hun schrille kreten horen.
Het noorden:
Ijsschotsen drijven in het water. Ik zie zeehonden liggen op een rots, maar als ik dichterbij kom duiken ze in het water. Onder water is alles prachtig helderblauw. De ijsschots bevindt zich voor mij. Hij komt altijd dichterbij. In het ijs herken ik het patroon van een beer. Het is geen ijsbeer maar een bruine beer. Ik kan zijn neus, oren en ogen zien. Dan wordt hij een echte beer, met een dikke bruine pels, vlak voor mij.
Ik vraag hen telkens me te helpen: ik wil mezelf meer kunnen overgeven, de controle loslaten, bijvoorbeeld bij seks. Dat is mijn intentie.
Ik probeer te voelen waar het medicijnwiel me heen leidt en loop naar het westen. Eigenlijk liep ik verkeerd. Ik wilde naar het oosten, maar dacht - rationeel - dat het westen ook wel OK zou zijn aangezien het daar om emoties gaat.
Alles wordt geel. Het is alsof ik van heel dichtbij naar een gele bloem aan het kijken ben, maar ik ben niet helemaal zeker. Ik heb het gevoel dat ik niet hier moet zijn, dat alles hier wel OK is. Achteraf bedenk ik me dat dat ook zo is: emotioneel heb eigenlijk geen problemen die je kan koppelen aan mijn intentie.
Ik loop naar het oosten. Dat is de windrichting van lucht, en van de kleur geel. Ik denk dat ik daarnet in het westen een duwje in rug heb gekregen met die gele bloem, een tip om zeker naar hier te komen :-). Ik zie een tafeltje in de zon, ergens op een terrasje. Op het tafeltje staan een koffie en een chocolademoelleux. Pas als je je lepel er in zet en een eerste hap neemt, kom je bij het lekkerste stuk. Je moet alleen maar die eerste hap nemen.
Dan loop ik naar het zuiden. Ik kijk langsheen het gezicht van een zwarte man. Het is niet helemaal duidelijk waar hij naar kijkt. De omgeving is zanderig. Dan zie ik een stuk zwart glas. Dat was doodgewoon zand, zoals al het andere zand hier, maar door het te verhitten is het glas geworden. Het vuur heeft het zijn volle potenieel laten vervullen.
Ik bedank de windrichtingen voor die wijze raad, want dat is het inderdaad. Mijn relatie kan pas floreren en in volle wasdom blijven als ik het vuur erin houd. Ik moet mijn best doen. Ik mag het niet tot zand laten uiteenvallen, dat wegwaait in de wind. Ik moet er bewust mee bezig zijn. Ik moet er zelf aan werken, de knop omdraaien en mezelf loslaten, niet steeds de touwtjes in handen willen houden maar mezelf laten vervoeren.
Een wijze les.
Reacties