De appelboom
Vannacht heeft het een beetje geregend
en nu drijven er wolken langs de hemel voorbij,
af en toe vallen er wat druppels.
Ik sta onder de haast uitgebloeide appelboom,
ik adem.
Niet alleen de appelboom, maar ook het gras en de kruiden rondom zijn door de regen opgefrist
en er bestaat geen naam voor de zoete geur die de lucht dronken voert.
Ik zuig mijn longen ermee vol,
bespeur het aroma met mijn hele borstkas,
ik adem, adem,
nu eens met open, dan weer met gesloten ogen,
ik weet niet wat fijner is.
Zo adem te halen, op deze plaats adem te halen,
dat is wellicht de enige, maar kostbaarste vrijheid waarvan de gevangenis ons berooft.
Geen spijs op aarde, geen enkele wijn, zelfs niet de kus van een vrouw,
schenkt me meer voldoening dan deze lucht,
dan deze van bloei, vochtigheid en koelte vervulde lucht.
Laat het dan een heel klein tuintje zijn dat samengeperst ligt tussen huizen van vijf verdiepingen die op beestenkooien lijken,
geknetter van motoren, gejank van grammofoons, tamboerijngeluid van luidsprekers…
ik hoor het niet meer.
Zolang je na de regen nog adem mag halen onder een appelboom,
zolang is het leven nog de moeite waard!
Alexander Solsjenitzyn
Eirinn is vandaag getrouwd. Het heeft wat koppelwerk van een groepje vastberaden inventieve en creatieve heksen gevergd :-), maar tegen zoveel magie kon die arme E. niet op. En kijk nu hoe gelukkig hij is, hoe gelukkig ze allebei zijn!
Om hun trouwfeest op te leuken en er een extra speciale dag van te maken, kwamen Warre Borghmans en Kristien Hemmerechts er een kleine maar fijne voorstelling geven, met een bloemlezing uit de liefdesgedichten van Herman De Koninck en mooie teksten tout court. Eén van die mooie teksten was deze Appelboom van Solsjenitzyn. Ik vond de tekst zo mooi dat ik hem ging opzoeken. Ik dacht dat hij uit De Goelagarchipel moest komen, de klassieker over de Russische werkkampen, maar vond er niks van terug. Zelfs Warre Borghmans had geen idee waar de tekst precies vandaan kwam, maar hij bezorgde me wel een copietje. Het blijft een prachtige tekst ...
en nu drijven er wolken langs de hemel voorbij,
af en toe vallen er wat druppels.
Ik sta onder de haast uitgebloeide appelboom,
ik adem.
Niet alleen de appelboom, maar ook het gras en de kruiden rondom zijn door de regen opgefrist
en er bestaat geen naam voor de zoete geur die de lucht dronken voert.
Ik zuig mijn longen ermee vol,
bespeur het aroma met mijn hele borstkas,
ik adem, adem,
nu eens met open, dan weer met gesloten ogen,
ik weet niet wat fijner is.
Zo adem te halen, op deze plaats adem te halen,
dat is wellicht de enige, maar kostbaarste vrijheid waarvan de gevangenis ons berooft.
Geen spijs op aarde, geen enkele wijn, zelfs niet de kus van een vrouw,
schenkt me meer voldoening dan deze lucht,
dan deze van bloei, vochtigheid en koelte vervulde lucht.
Laat het dan een heel klein tuintje zijn dat samengeperst ligt tussen huizen van vijf verdiepingen die op beestenkooien lijken,
geknetter van motoren, gejank van grammofoons, tamboerijngeluid van luidsprekers…
ik hoor het niet meer.
Zolang je na de regen nog adem mag halen onder een appelboom,
zolang is het leven nog de moeite waard!
Alexander Solsjenitzyn
Eirinn is vandaag getrouwd. Het heeft wat koppelwerk van een groepje vastberaden inventieve en creatieve heksen gevergd :-), maar tegen zoveel magie kon die arme E. niet op. En kijk nu hoe gelukkig hij is, hoe gelukkig ze allebei zijn!
Om hun trouwfeest op te leuken en er een extra speciale dag van te maken, kwamen Warre Borghmans en Kristien Hemmerechts er een kleine maar fijne voorstelling geven, met een bloemlezing uit de liefdesgedichten van Herman De Koninck en mooie teksten tout court. Eén van die mooie teksten was deze Appelboom van Solsjenitzyn. Ik vond de tekst zo mooi dat ik hem ging opzoeken. Ik dacht dat hij uit De Goelagarchipel moest komen, de klassieker over de Russische werkkampen, maar vond er niks van terug. Zelfs Warre Borghmans had geen idee waar de tekst precies vandaan kwam, maar hij bezorgde me wel een copietje. Het blijft een prachtige tekst ...
Reacties