Een kruisje voor het slapen gaan
Wees gegroet Maria, vol van genade, de Heer zij met u. Kaat kijkt me tijdens de familieviering met grote ogen vol ontzag aan. Het gebedje komt na dertig jaar nog altijd vloeiend over mijn lippen, alsof ik het zonet nog heb opgezegd samen met mijn oma. Ik word een beetje week vanbinnen.
Nu Dries zijn plechtige communie doet, zetten we al eens een voet in een kerk, al dan niet schoorvoetend en met tegenzin. Toen ik zelf klein was, was dat de gewoonste zaak van de wereld. Niet dat mijn ouders erg kerkelijk waren. Behalve voor kerstmis, pasen en af en toe een trouwfeest of een begrafenis stond kerkgang niet erg hoog op het prioriteitenlijstje. Mijn grootouders waren wel kerkelijk. Elk weekend dat we bij hen logeerden – en dat waren vele, vele weekends – gingen wij netjes zaterdagavond of zondagochtend mee naar de mis.
Elke avond kwam mijn oma ons onderstoppen. Ze kwam op bed zitten en we baden samen een weesgegroetje. Duizenden keren moet ik het samen met haar hebben opgezegd, waarna ze zich over me heen boog voor een kus en een kruisje op mijn voorhoofd. Dat ritueeltje bleven we doen, ook toen er geen monsters meer onder mijn bed zaten om bang voor te zijn en ik een kop groter was gegroeid dan mijn oma. Het is één van die dingen die ik nog steeds af en toe mis.
Toen ik zelf kinderen kreeg, maakte ik er dus een gewoonte van om hen elke avond in bed te gaan steken. Ze kregen behalve een verhaaltje niet alleen een dikke knuffel en een zoen, maar ook een sterretje op hun voorhoofd. Een heksenkruisje zo je wil. Dat was mijn manier om die oude traditie toch niet verloren te laten gaan. Nu doet haast niemand het nog, maar vroeger was zo’n kruisje evident. Het hoorde gewoon zo. Daarmee drukten ouders niet alleen hun liefde uit voor hun kinderen, ze smeekten er ook bescherming van een hogere macht mee af, in een tijd waarin elke duistere nacht nog de laatste kon zijn.. Eigenlijk is het een perfect voorbeeld van runenmagie…
Nu onze westerse wereld meer en meer geseculariseerd raakt, gaan jammer genoeg ook al die christelijke tradities verloren. Nu valt er veel te zeggen voor een maatschappij waarin de kerk niet alles te zeggen heeft, maar veel van die oude christelijke tradities hebben niet alleen een religieuze kant, ze zijn ook geworteld in onze cultuur. Soms zijn die tradities die wij christelijk noemen zelfs gewoon overgenomen van iets dat er veel vroeger al was. Denk maar aan de pannenkoeken met Maria Lichtmis. Als die oude en mooie gewoontes buiten gegooid worden omdat we ondertussen bijna allergisch zijn geworden aan religie, dan vind ik dat superspijtig.
Ondertussen zijn Kaat en Dries groot genoeg om zelf naar boven te gaan, en dat sterretje vinden ze niet meer zo stoer, maar die knuffel van hun mama, die willen ze niet missen. De mama ook niet 😊
Nu Dries zijn plechtige communie doet, zetten we al eens een voet in een kerk, al dan niet schoorvoetend en met tegenzin. Toen ik zelf klein was, was dat de gewoonste zaak van de wereld. Niet dat mijn ouders erg kerkelijk waren. Behalve voor kerstmis, pasen en af en toe een trouwfeest of een begrafenis stond kerkgang niet erg hoog op het prioriteitenlijstje. Mijn grootouders waren wel kerkelijk. Elk weekend dat we bij hen logeerden – en dat waren vele, vele weekends – gingen wij netjes zaterdagavond of zondagochtend mee naar de mis.
Elke avond kwam mijn oma ons onderstoppen. Ze kwam op bed zitten en we baden samen een weesgegroetje. Duizenden keren moet ik het samen met haar hebben opgezegd, waarna ze zich over me heen boog voor een kus en een kruisje op mijn voorhoofd. Dat ritueeltje bleven we doen, ook toen er geen monsters meer onder mijn bed zaten om bang voor te zijn en ik een kop groter was gegroeid dan mijn oma. Het is één van die dingen die ik nog steeds af en toe mis.
Toen ik zelf kinderen kreeg, maakte ik er dus een gewoonte van om hen elke avond in bed te gaan steken. Ze kregen behalve een verhaaltje niet alleen een dikke knuffel en een zoen, maar ook een sterretje op hun voorhoofd. Een heksenkruisje zo je wil. Dat was mijn manier om die oude traditie toch niet verloren te laten gaan. Nu doet haast niemand het nog, maar vroeger was zo’n kruisje evident. Het hoorde gewoon zo. Daarmee drukten ouders niet alleen hun liefde uit voor hun kinderen, ze smeekten er ook bescherming van een hogere macht mee af, in een tijd waarin elke duistere nacht nog de laatste kon zijn.. Eigenlijk is het een perfect voorbeeld van runenmagie…
 |
| Mother and Child (The Goodnight Hug), Mary Cassatt, (1880) |
Ondertussen zijn Kaat en Dries groot genoeg om zelf naar boven te gaan, en dat sterretje vinden ze niet meer zo stoer, maar die knuffel van hun mama, die willen ze niet missen. De mama ook niet 😊
Reacties