Una donna libera (toewijding)
Vrijdag was het een grote dag: Lin had een toewijding gevraagd en die zou ze vanavond krijgen. Ik spoedde me naar Ekeren, waar het toewijdingsritueel zou plaats vinden in Vesa's tuin. Ik had op voorhand aan Vesa gevraagd of we iets speciaals moesten meebrengen, maar dat was niet nodig. Tenzij we een cadeautje wilden meebrengen voor Lin. Daar moest ik eens over nadenken, en toen wist ik het.
Lin heeft altijd iets gehad met elfen. Bart en ik hadden haar in Frankrijk zopas nog een dik boek cadeau gedaan voor haar verjaardag over alles wat te maken heeft met elfen, feeën, lutins, farfadets en ander schoons dat het kleine volkje te bieden heeft. En dus ging ik aan de slag om elfenkusjes te bakken voor de cake & wine. Ik wilde ook een fles van die heerlijke zoete zachte Normandische appelcider meenemen die we uit Frankrijk hadden meegebracht. Appels staan voor de toegang tot de Anderwereld, de wereld van de elfen, maar ook voor het mysterie van de godin. Als je een appel doormidden snijdt, zie je een pentagram. Eva beet van de appel der kennis. En appels hebben mij zelf geleid naar het pad en uiteindelijk naar mijn eigen toewijding. De appel staat symbool voor het eeuwige leven, de cyclus die steeds opnieuw aanvangt. Wie bijt van de appel, aanvaardt het geschenk van wedergeboorte, maar ook de pijn en de opoffering die eraan vooraf dient te gaan. Is dat niet wat een toewijding uiteindelijk is? Ik wilde er dus ook graag appels bij hebben, al dan niet in vaste vorm :-).
Ik kwam samen met Lin aan in Ekeren. Ze mocht zich gaan omkleden, helemaal in het wit, als teken voor zuiverheid en een nieuw begin. In het tempeltje van Vesa, onder het dak, maakte ze zich klaar om contact te maken met de elementen. Ik herinner me nog mijn eigen toewijding, hoe dat contact met de elementen voor mij de echte toewijding was geweest. Ik vroeg me af of zij dat ook zo zou ervaren ...
Terwijl Lin verder kennis maakte met de elementen, bereidden wij het ritueel voor. Een bak met stenen, een bak met water en een bak met modder en asse. Een hoop veren. Die roze veren boa was echt de max, evenals het gegiechel :-) We zetten het altaar midden in de tuin. Zolang het weer het toeliet, zouden we er geheid van profiteren! Toen alles klaar was, trokken we de cirkel. Ik voelde de energie naar boven schieten uit de grond, mijn benen in en verder naar boven. Mijn benen werden zwaar en dik, ik kon ze even niet bewegen, alsof ze vastgegroeid waren in de aarde.
Toen de cirkel was getrokken, ging Elenor Lin halen. Over haar witte kleren, had ze een jutezak aan. Ik moest glimlachen. Lin, Elenor en ik hadden er zo massa's in elkaar genaaid voor Caege, het rollenspel waar we samen aan werken, als bedelaarspakjes. Voorzichtig leidde Elenor haar op haar blote voeten geblinddoekt de tuin in. The scene was set.
Nadat Fjierra haar had gevraagd of ze klaar was om deze stap te zetten en daar een ferm "ja" op was geantwoord, was het ogenblik van Lins wedergeboorte aangebroken. We gingen allemaal achter elkaar staan, met onze benen open, de rokken naar omhoog getild en broekspijpen opgerold. Lin worstelde zich doorheen onze benen. Elke keer als ze door onze benen was gekropen, sloten we weer achteraan aan. Ik herinner me nog hoe vermoeiend het was om jezelf door die smalle tunnel te wurmen, maar daar gaat het om. Je moet er moeite voor doen. En zo werd Una Libera geboren...
Zachtjes duwden we haar op een stoel, ze moest nog kennis maken met deze aarde. Eén been ging tussen de stenen, de andere in het water. We spatten haar nat - en elkaar ook, ik was zeiknat! :-) - en bliezen in haar gezicht. De pluimen zorgden voor een aardig briesje, zelfs de roze boa. Ik moest me inhouden om niet te gaan giecehelen als een gek, maar Fjierra's strenge blikken hielden ons allemaal bij de les. Elenor ging met een kaars langs haar gezicht zodat ze de warmte van het vuur zou voelen.
Liefdevol ontdeden we haar daarna van haar blinddoek en verwelkomden haar in onze cirkel. Ze was nu één van ons en we zouden zonder twijfel een tijdje samen op het pad lopen. Elenor had ons op voorhand gezegd dat we het haar moesten vergeven als ze zou gaan wenen, en ik begreep wat ze bedoelde. Er zat een dikke kluit in mijn keel, het was een emotioneel moment. We deelden brood en wijn als zusters en we kusten elkaar liefdevol op de mond als we de kelk en het brood aangereikt kregen. Ik kuste Una. Alles klopte.
Nadat we de cirkel terug hadden geopend, praatten we na bij een enorme hoeveelheid pudding en quiche en elfenkoekjes en cake en ... Vesa had zichzelf waarlijk overtroffen, had ze niet gezegd dat ze absoluut niet kon koken?!
Una vertelde dat Gerard veel nerveuzer was geweest dan zijzelf over vanavond. Gerard is haar echtgenoot en hij lijkt griezelig veel op mij. Ik ben precies vijftien dagen ouder dan hem en iedereen die ons kent, zegt dat we broer en zus zouden kunnen zijn. We hebben allebei een zwak voor elkaar en kunnen heel veel van elkaar verdragen. Volgens Bart accepteert Gerard van mij dingen waarvoor hij met een ander op de vuist zou gaan. Dat kan ik moeilijk geloven, want hij mag dan een echte macho man zijn, hij heeft een grote blanke pit vanbinnen.
Alleszins deinzen we er geen van beide voor terug om elkaar het bloed vanonder de nagels te plagen als het enigszins kan. Ik grijnsde dan ook breed toen Una dat vertelde, ik wist dat ik hem daarmee geweldig zou gaan plagen :-) Una grijnsde even breed terug. "Ik zal hem zeggen dat jij naar mijn borsten hebt gegraaid en me hebt gekust, dan gaat hij vanzelf door het plafond," zei ze. Ik lachte. Ik had inderdaad naar haar décolleté gegraaid, maar dat was om er de opgehoopte aarde uit te kloppen, zodat haar witte blousje achteraf niet geruineerd zou zijn. En ik had haar op haar mond gekust toen ik haar de kelk en het brood doorgaf. Ik grijnsde zoals de Cheshire kat uit Alice in Wonderland: die details hoefde Geard helemaal niet te weten :-)
Zaterdag stond ik op alsof ik was overreden door een truck. Ik had overal spierpijn. Ik herinnerde me het gevoel van de energie die mijn benen helemaal had opgestijfd en wist dat het daarvan kwam. Pffff, ik word oud. Ach, is de stereotiepe heks geen oud besje?
Lin heeft altijd iets gehad met elfen. Bart en ik hadden haar in Frankrijk zopas nog een dik boek cadeau gedaan voor haar verjaardag over alles wat te maken heeft met elfen, feeën, lutins, farfadets en ander schoons dat het kleine volkje te bieden heeft. En dus ging ik aan de slag om elfenkusjes te bakken voor de cake & wine. Ik wilde ook een fles van die heerlijke zoete zachte Normandische appelcider meenemen die we uit Frankrijk hadden meegebracht. Appels staan voor de toegang tot de Anderwereld, de wereld van de elfen, maar ook voor het mysterie van de godin. Als je een appel doormidden snijdt, zie je een pentagram. Eva beet van de appel der kennis. En appels hebben mij zelf geleid naar het pad en uiteindelijk naar mijn eigen toewijding. De appel staat symbool voor het eeuwige leven, de cyclus die steeds opnieuw aanvangt. Wie bijt van de appel, aanvaardt het geschenk van wedergeboorte, maar ook de pijn en de opoffering die eraan vooraf dient te gaan. Is dat niet wat een toewijding uiteindelijk is? Ik wilde er dus ook graag appels bij hebben, al dan niet in vaste vorm :-).
Ik kwam samen met Lin aan in Ekeren. Ze mocht zich gaan omkleden, helemaal in het wit, als teken voor zuiverheid en een nieuw begin. In het tempeltje van Vesa, onder het dak, maakte ze zich klaar om contact te maken met de elementen. Ik herinner me nog mijn eigen toewijding, hoe dat contact met de elementen voor mij de echte toewijding was geweest. Ik vroeg me af of zij dat ook zo zou ervaren ...
Terwijl Lin verder kennis maakte met de elementen, bereidden wij het ritueel voor. Een bak met stenen, een bak met water en een bak met modder en asse. Een hoop veren. Die roze veren boa was echt de max, evenals het gegiechel :-) We zetten het altaar midden in de tuin. Zolang het weer het toeliet, zouden we er geheid van profiteren! Toen alles klaar was, trokken we de cirkel. Ik voelde de energie naar boven schieten uit de grond, mijn benen in en verder naar boven. Mijn benen werden zwaar en dik, ik kon ze even niet bewegen, alsof ze vastgegroeid waren in de aarde.
Toen de cirkel was getrokken, ging Elenor Lin halen. Over haar witte kleren, had ze een jutezak aan. Ik moest glimlachen. Lin, Elenor en ik hadden er zo massa's in elkaar genaaid voor Caege, het rollenspel waar we samen aan werken, als bedelaarspakjes. Voorzichtig leidde Elenor haar op haar blote voeten geblinddoekt de tuin in. The scene was set.
Nadat Fjierra haar had gevraagd of ze klaar was om deze stap te zetten en daar een ferm "ja" op was geantwoord, was het ogenblik van Lins wedergeboorte aangebroken. We gingen allemaal achter elkaar staan, met onze benen open, de rokken naar omhoog getild en broekspijpen opgerold. Lin worstelde zich doorheen onze benen. Elke keer als ze door onze benen was gekropen, sloten we weer achteraan aan. Ik herinner me nog hoe vermoeiend het was om jezelf door die smalle tunnel te wurmen, maar daar gaat het om. Je moet er moeite voor doen. En zo werd Una Libera geboren...
Zachtjes duwden we haar op een stoel, ze moest nog kennis maken met deze aarde. Eén been ging tussen de stenen, de andere in het water. We spatten haar nat - en elkaar ook, ik was zeiknat! :-) - en bliezen in haar gezicht. De pluimen zorgden voor een aardig briesje, zelfs de roze boa. Ik moest me inhouden om niet te gaan giecehelen als een gek, maar Fjierra's strenge blikken hielden ons allemaal bij de les. Elenor ging met een kaars langs haar gezicht zodat ze de warmte van het vuur zou voelen.
Liefdevol ontdeden we haar daarna van haar blinddoek en verwelkomden haar in onze cirkel. Ze was nu één van ons en we zouden zonder twijfel een tijdje samen op het pad lopen. Elenor had ons op voorhand gezegd dat we het haar moesten vergeven als ze zou gaan wenen, en ik begreep wat ze bedoelde. Er zat een dikke kluit in mijn keel, het was een emotioneel moment. We deelden brood en wijn als zusters en we kusten elkaar liefdevol op de mond als we de kelk en het brood aangereikt kregen. Ik kuste Una. Alles klopte.
Nadat we de cirkel terug hadden geopend, praatten we na bij een enorme hoeveelheid pudding en quiche en elfenkoekjes en cake en ... Vesa had zichzelf waarlijk overtroffen, had ze niet gezegd dat ze absoluut niet kon koken?!
Una vertelde dat Gerard veel nerveuzer was geweest dan zijzelf over vanavond. Gerard is haar echtgenoot en hij lijkt griezelig veel op mij. Ik ben precies vijftien dagen ouder dan hem en iedereen die ons kent, zegt dat we broer en zus zouden kunnen zijn. We hebben allebei een zwak voor elkaar en kunnen heel veel van elkaar verdragen. Volgens Bart accepteert Gerard van mij dingen waarvoor hij met een ander op de vuist zou gaan. Dat kan ik moeilijk geloven, want hij mag dan een echte macho man zijn, hij heeft een grote blanke pit vanbinnen.
Alleszins deinzen we er geen van beide voor terug om elkaar het bloed vanonder de nagels te plagen als het enigszins kan. Ik grijnsde dan ook breed toen Una dat vertelde, ik wist dat ik hem daarmee geweldig zou gaan plagen :-) Una grijnsde even breed terug. "Ik zal hem zeggen dat jij naar mijn borsten hebt gegraaid en me hebt gekust, dan gaat hij vanzelf door het plafond," zei ze. Ik lachte. Ik had inderdaad naar haar décolleté gegraaid, maar dat was om er de opgehoopte aarde uit te kloppen, zodat haar witte blousje achteraf niet geruineerd zou zijn. En ik had haar op haar mond gekust toen ik haar de kelk en het brood doorgaf. Ik grijnsde zoals de Cheshire kat uit Alice in Wonderland: die details hoefde Geard helemaal niet te weten :-)
Zaterdag stond ik op alsof ik was overreden door een truck. Ik had overal spierpijn. Ik herinnerde me het gevoel van de energie die mijn benen helemaal had opgestijfd en wist dat het daarvan kwam. Pffff, ik word oud. Ach, is de stereotiepe heks geen oud besje?
Reacties
xxx
Una Libra