Van de wereld
Al de hele week verbaasden we ons over de heldere sterrenhemel. Het hielp natuurlijk dat we in Pousseaux zaten, een klein dorpje in het midden van Frankrijk, waar det familie van een vriend van ons een klein kasteeltje van de ondergang had gered. Het dorp is maar een voorschoot groot, het hoogste huisnummer is 46, het nummer van het "Château des Belges" van Ed en zijn familie.
Er is hier in de wijde omtrek absoluut niks en dus ook geen overdaad aan licht 's nachts. Waanzinnig hoeveel sterren je kan zien op een heldere avond als er geen lichtvervuiling is. Dat moet je in het helverlichte Antwerpen niet eens proberen.
Lin was al de hele week aan het prutsen met de instellingen van haar camera en wilde graag die prachtige nachtelijke hemel fotograferen. En dus liepen we met ons vieren op een maanverlichte avond het dorp uit, de velden in, weg van het licht zodat we de sterrenhemel in al zijn pracht konden bewonderen.
Een kilometer of wat uit het dorp, hielden we stil. In de verte kon je Pousseaux zien liggen. De lichtjes zagen er knus uit, de rest van de wereld was fluweeldonker. Het was heerlijk stil. Je hoorde niets, enkel het ruisen van de wind doorheen het graan links en rechts van de weg. En af en toe het verre gebrom van een verloren auto.
Daar lagen we dan, op onze rug op straat. Ik voelde de warmte van het asfalt doorheen mijn dikke trui in mijn rug dringen. Overdag mocht het dan behoorlijk heet zijn, 's avonds koelde het flink af. Van links naar rechts kon je vanaf de horizon overal sterren zien staan, je kon de melkweg zien en ik herkende de Grote Beer en de W van Cassiopeia. Prachtig! Mijn zintuigen waren helemaal verscherpt. Behalve de sterren, het ruisen van de wind en het geklik van Lins camera was er niks. De jongens babbelden met gedempte stemmen, je werd vanzelf een beetje nederig bij de schoonheid van de nacht...
Er is hier in de wijde omtrek absoluut niks en dus ook geen overdaad aan licht 's nachts. Waanzinnig hoeveel sterren je kan zien op een heldere avond als er geen lichtvervuiling is. Dat moet je in het helverlichte Antwerpen niet eens proberen.
Lin was al de hele week aan het prutsen met de instellingen van haar camera en wilde graag die prachtige nachtelijke hemel fotograferen. En dus liepen we met ons vieren op een maanverlichte avond het dorp uit, de velden in, weg van het licht zodat we de sterrenhemel in al zijn pracht konden bewonderen.
Een kilometer of wat uit het dorp, hielden we stil. In de verte kon je Pousseaux zien liggen. De lichtjes zagen er knus uit, de rest van de wereld was fluweeldonker. Het was heerlijk stil. Je hoorde niets, enkel het ruisen van de wind doorheen het graan links en rechts van de weg. En af en toe het verre gebrom van een verloren auto.
Daar lagen we dan, op onze rug op straat. Ik voelde de warmte van het asfalt doorheen mijn dikke trui in mijn rug dringen. Overdag mocht het dan behoorlijk heet zijn, 's avonds koelde het flink af. Van links naar rechts kon je vanaf de horizon overal sterren zien staan, je kon de melkweg zien en ik herkende de Grote Beer en de W van Cassiopeia. Prachtig! Mijn zintuigen waren helemaal verscherpt. Behalve de sterren, het ruisen van de wind en het geklik van Lins camera was er niks. De jongens babbelden met gedempte stemmen, je werd vanzelf een beetje nederig bij de schoonheid van de nacht...
Reacties