O’ sio Selu (covenbijeenkomst)
Vandaag kwamen we samen bij Eirinn thuis, waar Hamamelis ons Selu zou voorstellen, de Indiaanse graangodin waar ze reeds een tijdje mee werkt. We trokken eerst van hand tot hand de cirkel en vroegen daarna aan de elementen om deelgenoot te zijn van onze avond. En uiteraard mochten Selu zelf en haar echtgenoot Kinati ook niet ontbreken.
Lucht rondom ons, verfrissende wind, nieuwe ideeën en inspiratie, wees welkom.
Vuur van de zon, koesterende warmte, wees welkom
Levengevend water, helende vloeistof, drager van emotie, wees welkom
Aarde, moeder van ons allen, waarop en waarmee wij leven, wees welkom
Selu,
Liefdevolle grootmoeder, Godin van mais
Symbool van leven en vruchtbaarheid
Je offert jezelf in de herfst, maar wordt steeds herboren in de lente
Je leert je volk het leven en de natuur te eren
Wees welkom.
Kinati,
Geest van de jagers, god van de donder
Steeds omringd door je vier vrienden, de wolven
Zij zijn de vier richtingen
Zij staan voor liefde, trouw, gezelschap en hoop
Laat ook ons deze krachtige waarden ervaren
Wees welkom.
Over de hele wereld vind je mythes terug over een graangodin. In het Engels noemen ze haar Corn Mother en in Duitsland wordt gezegd dat de "Kornmutter" door het veld loopt als de graanhalmen bewegen in de wind ... Overal in Europa worden zelfs nu nog poppetjes gemaakt met het laatste graan van de oogst, ter ere van die graanmoeder.
Er zijn mensen die geloven dat de naam van de Griekse graangodin Demeter letterlijk "graanmoeder" betekent. Ze heeft dan ook verschillende namen: Demeter, Persephone, Cerridwen, Bride of Brighid, The Callieach (de Oude Vrouw), Mother Corn, The First Mother, Selu en Kahesana Xaskwim. Dat zijn er maar een paar, want ze heeft er nog veel meer. Ze is de godin van de vruchtbaarheid en het leven, ze is de beschermster van alles wat groeit en bloeit én de godin van de dood en wedergeboorte. Ze offert zichzelf bij de oogst om opnieuw geboren te worden in de lente.
In Amerika is het voornaamste graangewas mais. Daarom vereerden de Indianen een specifieke graangodin of graanmoeder: Selu. Zij is de maisgodin. Ze heeft een man, Kinati. Je zou bijna kunnen stellen dat ze zo'n beetje Adam en Eva voorstellen, de oermoeder en de oervader. Kinati is de God van de jacht, en de harde klap van de donder bij een onweer met bliksem. Hij heeft vier wolven, die de de wachters zijn van de donder. Zij staan voor liefde en trouw, gezelschap en hoop.
Selu is dus de godin van de oogst, wijsheid, magie en jacht (als vrouw van Kinati uiteraard) en nog andere domeinen. Bij veel indianenstammen werd ze geëerd als moedergodin. Zo ook bij de Cherokee, die het volgende verhaal over haar vertellen:
De corn moeder baarde twee zonen die altijd honger hadden. Ze stuurde hen dagelijks uit op jacht en telkens zij terugkwamen stond er in huis een mand vol maiskolven. De zonen vroegen hoe ze aan die mais kwam, maar zij vertelde het hen niet. Hierdoor werden ze nieuwsgierig en ze vertrouwden het niet. Op een dag besloten ze haar te volgen en bespioneren om te ontdekken waar ze de mais vandaan haalde. Ze volgden haar naar een kleine hut en piepten door de gaten naar binnen. De moeder zette haar mand neer, ging erboven zitten en schudde, waardoor de mand zich vulde met mais.
Die avond, na het eten vertelden de jongens wat ze gezien hadden. Ze waren bang van haar geworden.
Droevig vertelde ze hen, dat ze, nu ze het geheim kenden, zou moeten sterven. Ze vertelde hen dat ze, na haar dood, in het maanlicht haar lichaam zeven keer over het veld moesten slepen en haar dan begraven. De dag daarna zou er mais groeien. Ze waarschuwde hen dat ze nu voor hun voedsel zouden moeten werken. Daarna legde ze zich neer en stierf.
De zonen deden dat, maar ze sleepten haar lichaam slechts twee keer over het veld, in plaats van zeven keer, zoals hun moeder hen had opgedragen. En dat is waarom mais twee keer geplant moet worden.
Ook Kinati stierf nadat de kinderen de dieren vrij lieten die hij had opgesloten in een kooi. Hierna moesten de kinderen dus zelf jagen en oogsten.
Uit dit verhaal kan je mooi opmaken waar de Corn Mother voor staat: het zorgen voor andere mensen, het leven in balans met het leven en veel geduld (wat je zeker in de praktijk kan brengen als je zelf kinderen moet grootbrengen :-)).
Het Indiaanse maisfeest heet "Itse Selu". Dat betekent nieuw en rijpe mais, Green corn. Het is traditioneel een Thanksgiving feest waarbij onderlinge ruzies worden vergeven en vergeten, zodat het nieuw jaar samen en met blij gemoed kan gestart worden. Het was ook een soort nieuwjaarsfeest. Het huis werd proper gemaakt, het vuur werd uitgedaan en iedereen kwam in nieuwe kleding naar het feest. Iedereen zat buiten bij het raadhuis. Binnen stak de priester het nieuwe vuur aan dat het nieuwe jaar symboliseerde. Hij sprak een gebed uit om de schepper/god/godin te danken voor een goede oogst en jacht van het voorbije jaar. En hij sprak de hoop uit dat het nieuwe jaar hen terug in voedsel zou voorzien.
Er werd gegeten en de zonsondergang kondigde het dansen aan. De dansers dansten tot zonsopgang. De storytellers vertelden hun verhalen aan de kleinsten. De kleintjes vielen in slaap op het feest, terwijl hun ouders praatten met de anderen. Bij zonsopgang werden ze gewekt voor de green corn dance. De zonsopgang symboliseerde de lente, wanneer de maïs terug geplant zou worden.
Hamamelis liet ons een mooi lied horen van Michelle Mays, met de titel Selu. Michelle Mays heeft Cherokee roots. Haar vader vertelde haar over zijn Cherokee grootmoeder en over hoe zij er op stond dat hij Cherokee sprak als hij maisbrood wilde. Selu awa do li. Haar vader zei dat zij heel erg boos werd als hij het maïsbrood niet in het Cherokee vroeg. Het was de enige zin in het Cherokee waar ze op hamerde dat hij hem moest gebruiken. Maar het betekende veel meer dan gewoon maar "geef me eens het maïsbrood door, alsjeblieft". Het was een boodschap voor haar kinderen en kleinkinderen, waaronder Michelle Mays, om hen er aan te herinneren hoe belangrijk het is om te onthouden wie we zijn en waar we vandaan komen.
Omdat in Amerika de talen van de oorspronkelijke bevolking verboden werden, was het belangrijk om toch zoveel mogelijk identiteit en gebruiken te behouden.
O’ sio
Een formele Cherokee groet
Selu
Aarde/Mais of Moeder Creator (Selu is de Cherokee Aarde- of Maisgodin)
Awa do li
Ik wil of geef mij
Selu awa do li
Ik wil/geef mij mijn Moedergodin Selu
Selu awa-do-lee, Selu Selu awa-do-lee, Selu
Selu awa-do-lee, Selu Selu awa-do-lee, Selu, Osio, Selu
She had always been there, standing tall in her Green Robe
Loving hands reaching for her people. Caring for her beloved people.
Grandmother cared for her people, keeping them healthy and strong.
Selu fed her children, even when the hunters failed.
From the strength of her bones, And the life in her blood, she fed them.
Selu taught them the sacred way, to respect and honor life.
All you need is given, if the sacred way you keep.
Take only as you need, and leave the rest, Keep the balance of life.
(Chorus)
Her children listened, and knew the wisdom of her words,
For she was the oldest, the wisest, and guided with loving hands
The people grew, their numbers were many, Strong Tsa-la-gee.
But some young ones, bold and daring, and filled with curiosity,
Followed her, when the hunters failed… to claim food the glory for themselves.
They saw her undo her robe, and shake her body, as the basket filled with corn.
She had always been there, feeding the people and tending their needs.
No one had asked, for they’d been just children, but now they’d grown and they knew who she was.
(Chorus)
The young ones told all the people what they had seen.
And the people, confused, afraid, then knew Selu was the Mother of all life.
They shunned her in fear, they shunned her in awe, the balance of life was gone.
Selu knew her time with her beloved children had come to an end.
It broke her heart, it broke the peoples heart when she said it’s time for me to go.
When she died she told them, bury me in the meadow by moonlight, where the Day moon shines,
and I’ll come back to you.
(Chorus)
And the people cried, as they buried her in the moonlight.
And the Tsa-la-gee people cried, their tears fell like rain
They remembered her words, and tended her grave, all Summer long.
In the Harvest moon she returned ...
As if she’d always been there, Standing tall in her Green Robe.
Loving hands reaching for her people. And in her hands, she held ... Corn
Selu awa-do-lee, Selu Selu awa-do-lee, Selu
Selu awa-do-lee, Selu Selu awa-do-lee, Selu, Osio, Selu
Om Selu echt te ontmoeten, had Hamamelis een geleide visualisatie voorbereid. Ik liep op een pad hoog in de bergen. Overal rondom zag ik bergtoppen de lucht in steken. Links en rechts van het kronkelende pad bloeiden wilde bloemen en ik liep naar beneden, in de richting van een huis. In het schemerdonker kon ik het licht van de vensters duidelijk zien. Ik denk dat er een feestje aan de gang was, ik hoorde gelach en geroezemoes van veel mensen die daar vrolijk in het huisje met elkaar aan het praten en lachen waren.
Verderop zag ik echter de punten van wigwams afgetekend tegen de invallende avond. Er wam rook uit de wigwams, er hingen kleren te drogen aan een waslijn, en blote kinderen renden lachend tussen de tenten. Iets verderop liep een riviertje. Voor de wigwams stond een totem en daaronder brandde een vuur. Rond het vuur zaten allemaal vrouwen met elkaar te praten. Het leek wel de normaalste zaak van de wereld dat ik daar was, ze letten helemaal niet op mij. Of konden ze me niet zien?
Bij de rivier stond een mooie jonge indiaanse naar me te kijken. Ik moest bijna lachen: ze leek wel Pocahontas met haar zwarte tressen en de daim jurk. Toen ze zag dat ik naar haar keek, glimlachte ze en knikte. Dit was Selu en ze wachtte op iets ...
Ik keek in het vuur, dat naar kruiden rook. De vlammen knetterden en laaiden hoog op. Ik zag een hartvormig bakblik, zoals ik thuis ook wel eens placht te gebruiken bij Sint-Valentijn. Het bakblik versmolt tot een prachtig cupcakeje met roze glazuur. Wat betekende dat nu weeral?!
Voor ik van mijn verbazing was bekomen, werd het cakeje een soort van glazen knikker die fel begon op te lichten. Hij veranderde van vorm en werd een soort van kever of spin, maar ik kon niet goed zien hoeveel pootjes hij had. Hij veranderde weer in een lichtbol en één van de oude vrouwen rond het vuur plukte hem uit de lucht. Ik zag hoe de oude vrouwen rond het vuur zachtjes hun handen tot een soort van kom vouwden en hem liefdevol in hun handen namen. Toen besefte ik pas wat ik zag: het leek wel een gloeiende miniversie van de aarde!
Selu wenkte me dichterbij en met tegenzin liet ik de vuurplek voor wat hij was. Ze wenkte dat ik samen met haar verder de berg op moest lopen. Daar ging ze zitten en ik zette me naast haar. Boven ons stond een schitterende sterrenhemel. Zo moest de hemel er uit gezien hebben duizenden jaren geleden, toen er van licht vervuiling nog geen sprake was. Ze wees naar de lucht: een vallende ster. Ik mocht een wens doen. Dat vind ik altijd zo moeilijk in zo'n visualisaties, onvoorbereid wensen doen. Ik wenste al het goede voor Kaat en Dries, wat kun je anders wensen dan een goede oogst voor je nageslacht ... En toen was het al tijd om weer naar onze eigen wereld terug te keren, al was ik graag teruggekeerd naar de oude vrouwen rond het vuur ...
Gelukkig kwam er nu wat actie! :-) De Maïsgodin wordt bij sommige stammen anders genoemd. De Hopi stam noemde haar 'Qocha Mana' en de Azteken noemden haar Chicomecoatl. Ze was er ook godin van Mais en alle vruchtbaarheid (dieren, planten, mensen). Het belangrijkste maisritueel werd door priesteressen uitgevoerd. Ze droegen elk zeven maiskolven op hun rug, omwikkeld in mooie stof. Ze droegen ook mooie make-up en met veren gedecoreerde jurken. Met zonsondergang gooiden ze gekleurde mais tussen het volk als teken van zegening van de godin voor de stam voor het komende oogstseizoen. De Azteken brachten Chicomecoatl echter gruwelijke mensenoffers, vandaar dat Hamamelis meer houdt van de Selu van de Cherokee ...
Maar die gekleurde maiskolven hebben natuurlijk wel wat, en daarom besloot Hamamelis - die kinderjuf is - om haar kleurpotloden voor één keer door een andere klas te laten gebruiken :-) We kregen kleine maiskolfjes, gecopieerd op een blad, en die moesten we uitknippen. Op de achterzijde schreven we een wens voor een goede oogst voor eenieder van onze coven en voor iedereen die we nauw ter harte droegen, en daarna kleurden we de maiskolven in met schitterende kleurtjes, terwijl we onze energie op de wensen focusten.
Wij vragen om de energie van de moeder, Selu, Godin van mais
Wij vragen om de kracht van de vader, Kinati, God van de donder
Geef deze wensen de mogelijkheid om uit te komen, om te groeien en te kunnen oogsten.
Ik kreeg zelf ook drie maiskolfjes, die me een duwtje in de rug wilden geven op mijn zoektocht naar een nieuwe job:
Kinati,
Geest van de jagers
Harde klap van de donder
Brenger van de regenboog en drager van de bliksemschicht
Je bezorgdheid om onze planeet siert je
Wij danken je voor je kracht en aanwezigheid en wensen je vaarwel.
Selu,
Godin van maïs
Liefdevolle grootmoeder
Jij die je volk voeding schenkt en hen sterk en gezond houdt
Bewaker van al wat groeit en bloeit
Je opoffering zorgt voor evenwicht in het leven
Wij danken je voor je kracht en aanwezigheid en wensen je vaarwel.
En toen was het tijd voor de heeeeeerlijke maissoep die Hamamelis had meegebracht voor de cake & wine. Heeeerlijk.
---
Meditatie
Sluit je ogen, open één voor één al je chakra’s.
Adem diep in en uit.
Voel hoe de lucht je longen vult bij het inademen en je lichaam terug verlaat tijdens het uitademen. Adem op een rustig tempo, in en uit.
In gedachten kan je je ogen openen en zie je dat je nu op het hoogste punt van een hoge berg staat. Rondom je kan je bomen en struiken zien en in de verte ook andere bergen. Het begint stilaan te schemeren. Rechts van je zie je een dal en in de verte een huis waar licht brandt. Je besluit hier naar toe te gaan.
Je gaat op weg en daalt de berg af langs een zanderig paadje, dat zigzaggend tegen de bergflank aanloopt, in de richting van de woning. Intussen wordt het alsmaar donkerder. Wanneer je dichter bij komt, herken je een indianenwoning, uitgehouwen in de tegenoverliggende rotswand. Ook nu brandt er licht en zijn er mensen in de woning, volwassenen en kinderen en je kan ze duidelijk horen. Maar je voelt dat je nog ergens anders naartoe moet en je loopt verder, de woning voorbij en het dal in.
Even later kom je aan bij het indianendorp. Er staan tipi’s verspreid over de vlakte en een hoog kampvuur brandt in het midden van het dorp. Rondom het vuur zitten de mensen in een kring. Het lijkt wel een vergadering. Je komt dichterbij en blijft even kijken, maar je kan niet horen wat ze zeggen.
Dan zie je ietsjes verder, ter hoogte van de buitenste tipi’s een witte schim verschijnen. De wazige gestalte van een jonge vrouw. Zij gebaart jou haar te volgen en loopt het dorp uit.
Als je haar niet ziet loop je verder in de richting van een rivier, aan je rechterkant.
Na een tijdje bereik je de waterval. De Godin heeft intussen de volledige gedaante van een mooie jonge vrouw aangenomen, ze neemt ze je mee achter de waterval in een grot. Je loopt samen met haar verder de grot in en je ziet het schijnsel van een vuur.
Je komt dichterbij en rondom het vuur zitten ook nu weer enkele vrouwen bij elkaar. De oudste van de vrouwen nodigt je uit om even bij hen te komen zitten. Je zet je mee in de kring en dan gooit de vrouw een hoopje kruiden in het vuur. Ze gebaart je om diep in het vuur en de rook te kijken… Neem even de tijd en onthoudt wat je ziet.
…
Wanneer je je visioen hebt gehad, bedank je de vrouwen en vervolg je je weg samen met de Godin.
Aan het einde van de grot vindt je nog steeds de uitgehouwen trap die naar boven loopt, naar het uiteinde van de rots. Je gaat naar boven en daar aangekomen zie je een prachtige heldere sterrenhemel en de lichte gloed van de melkweg die in een brede band over de hemel loopt. De Godin vraagt je om even te gaan zitten en te kijken naar de sterren. Je ziet een vallende ster en de Godin zegt met en zachte stem : “doe een wens”.
Dankbaar neem je afscheid van de Godin en voor zij verdwijnt in het duister van de nacht, hoor je haar nog fluisteren… “heb vertrouwen”. Dat geeft je nieuwe hoop. Je weet nu wat je te doen staat en met vol vertrouwen zet je een stap in de lucht en net als een veertje wordt je zachtjes naar beneden gedragen door een onzichtbare stroom van energie.
Dan verstommen de geluiden en de beelden om je heen vervagen. Je voelt dat je terug bij ons bent, in ons midden. Kom rustig terug tot jezelf, adem even diep in en uit, beweeg zachtjes je ledematen en als je je daar klaar voor voelt, open dan je ogen.
Meer info: Corn Mother - http://www.jrank.org/cultures/pages/5179/Corn-Mother.html#ixzz0yxXaWmPt
Lucht rondom ons, verfrissende wind, nieuwe ideeën en inspiratie, wees welkom.
Vuur van de zon, koesterende warmte, wees welkom
Levengevend water, helende vloeistof, drager van emotie, wees welkom
Aarde, moeder van ons allen, waarop en waarmee wij leven, wees welkom
Selu,
Liefdevolle grootmoeder, Godin van mais
Symbool van leven en vruchtbaarheid
Je offert jezelf in de herfst, maar wordt steeds herboren in de lente
Je leert je volk het leven en de natuur te eren
Wees welkom.
Kinati,
Geest van de jagers, god van de donder
Steeds omringd door je vier vrienden, de wolven
Zij zijn de vier richtingen
Zij staan voor liefde, trouw, gezelschap en hoop
Laat ook ons deze krachtige waarden ervaren
Wees welkom.
Over de hele wereld vind je mythes terug over een graangodin. In het Engels noemen ze haar Corn Mother en in Duitsland wordt gezegd dat de "Kornmutter" door het veld loopt als de graanhalmen bewegen in de wind ... Overal in Europa worden zelfs nu nog poppetjes gemaakt met het laatste graan van de oogst, ter ere van die graanmoeder.
Er zijn mensen die geloven dat de naam van de Griekse graangodin Demeter letterlijk "graanmoeder" betekent. Ze heeft dan ook verschillende namen: Demeter, Persephone, Cerridwen, Bride of Brighid, The Callieach (de Oude Vrouw), Mother Corn, The First Mother, Selu en Kahesana Xaskwim. Dat zijn er maar een paar, want ze heeft er nog veel meer. Ze is de godin van de vruchtbaarheid en het leven, ze is de beschermster van alles wat groeit en bloeit én de godin van de dood en wedergeboorte. Ze offert zichzelf bij de oogst om opnieuw geboren te worden in de lente.
In Amerika is het voornaamste graangewas mais. Daarom vereerden de Indianen een specifieke graangodin of graanmoeder: Selu. Zij is de maisgodin. Ze heeft een man, Kinati. Je zou bijna kunnen stellen dat ze zo'n beetje Adam en Eva voorstellen, de oermoeder en de oervader. Kinati is de God van de jacht, en de harde klap van de donder bij een onweer met bliksem. Hij heeft vier wolven, die de de wachters zijn van de donder. Zij staan voor liefde en trouw, gezelschap en hoop.
Selu is dus de godin van de oogst, wijsheid, magie en jacht (als vrouw van Kinati uiteraard) en nog andere domeinen. Bij veel indianenstammen werd ze geëerd als moedergodin. Zo ook bij de Cherokee, die het volgende verhaal over haar vertellen:
De corn moeder baarde twee zonen die altijd honger hadden. Ze stuurde hen dagelijks uit op jacht en telkens zij terugkwamen stond er in huis een mand vol maiskolven. De zonen vroegen hoe ze aan die mais kwam, maar zij vertelde het hen niet. Hierdoor werden ze nieuwsgierig en ze vertrouwden het niet. Op een dag besloten ze haar te volgen en bespioneren om te ontdekken waar ze de mais vandaan haalde. Ze volgden haar naar een kleine hut en piepten door de gaten naar binnen. De moeder zette haar mand neer, ging erboven zitten en schudde, waardoor de mand zich vulde met mais.
Die avond, na het eten vertelden de jongens wat ze gezien hadden. Ze waren bang van haar geworden.
Droevig vertelde ze hen, dat ze, nu ze het geheim kenden, zou moeten sterven. Ze vertelde hen dat ze, na haar dood, in het maanlicht haar lichaam zeven keer over het veld moesten slepen en haar dan begraven. De dag daarna zou er mais groeien. Ze waarschuwde hen dat ze nu voor hun voedsel zouden moeten werken. Daarna legde ze zich neer en stierf.
De zonen deden dat, maar ze sleepten haar lichaam slechts twee keer over het veld, in plaats van zeven keer, zoals hun moeder hen had opgedragen. En dat is waarom mais twee keer geplant moet worden.
Ook Kinati stierf nadat de kinderen de dieren vrij lieten die hij had opgesloten in een kooi. Hierna moesten de kinderen dus zelf jagen en oogsten.
Uit dit verhaal kan je mooi opmaken waar de Corn Mother voor staat: het zorgen voor andere mensen, het leven in balans met het leven en veel geduld (wat je zeker in de praktijk kan brengen als je zelf kinderen moet grootbrengen :-)).
Het Indiaanse maisfeest heet "Itse Selu". Dat betekent nieuw en rijpe mais, Green corn. Het is traditioneel een Thanksgiving feest waarbij onderlinge ruzies worden vergeven en vergeten, zodat het nieuw jaar samen en met blij gemoed kan gestart worden. Het was ook een soort nieuwjaarsfeest. Het huis werd proper gemaakt, het vuur werd uitgedaan en iedereen kwam in nieuwe kleding naar het feest. Iedereen zat buiten bij het raadhuis. Binnen stak de priester het nieuwe vuur aan dat het nieuwe jaar symboliseerde. Hij sprak een gebed uit om de schepper/god/godin te danken voor een goede oogst en jacht van het voorbije jaar. En hij sprak de hoop uit dat het nieuwe jaar hen terug in voedsel zou voorzien.
Er werd gegeten en de zonsondergang kondigde het dansen aan. De dansers dansten tot zonsopgang. De storytellers vertelden hun verhalen aan de kleinsten. De kleintjes vielen in slaap op het feest, terwijl hun ouders praatten met de anderen. Bij zonsopgang werden ze gewekt voor de green corn dance. De zonsopgang symboliseerde de lente, wanneer de maïs terug geplant zou worden.
Hamamelis liet ons een mooi lied horen van Michelle Mays, met de titel Selu. Michelle Mays heeft Cherokee roots. Haar vader vertelde haar over zijn Cherokee grootmoeder en over hoe zij er op stond dat hij Cherokee sprak als hij maisbrood wilde. Selu awa do li. Haar vader zei dat zij heel erg boos werd als hij het maïsbrood niet in het Cherokee vroeg. Het was de enige zin in het Cherokee waar ze op hamerde dat hij hem moest gebruiken. Maar het betekende veel meer dan gewoon maar "geef me eens het maïsbrood door, alsjeblieft". Het was een boodschap voor haar kinderen en kleinkinderen, waaronder Michelle Mays, om hen er aan te herinneren hoe belangrijk het is om te onthouden wie we zijn en waar we vandaan komen.
Omdat in Amerika de talen van de oorspronkelijke bevolking verboden werden, was het belangrijk om toch zoveel mogelijk identiteit en gebruiken te behouden.
O’ sio
Een formele Cherokee groet
Selu
Aarde/Mais of Moeder Creator (Selu is de Cherokee Aarde- of Maisgodin)
Awa do li
Ik wil of geef mij
Selu awa do li
Ik wil/geef mij mijn Moedergodin Selu
Selu awa-do-lee, Selu Selu awa-do-lee, Selu
Selu awa-do-lee, Selu Selu awa-do-lee, Selu, Osio, Selu
She had always been there, standing tall in her Green Robe
Loving hands reaching for her people. Caring for her beloved people.
Grandmother cared for her people, keeping them healthy and strong.
Selu fed her children, even when the hunters failed.
From the strength of her bones, And the life in her blood, she fed them.
Selu taught them the sacred way, to respect and honor life.
All you need is given, if the sacred way you keep.
Take only as you need, and leave the rest, Keep the balance of life.
(Chorus)
Her children listened, and knew the wisdom of her words,
For she was the oldest, the wisest, and guided with loving hands
The people grew, their numbers were many, Strong Tsa-la-gee.
But some young ones, bold and daring, and filled with curiosity,
Followed her, when the hunters failed… to claim food the glory for themselves.
They saw her undo her robe, and shake her body, as the basket filled with corn.
She had always been there, feeding the people and tending their needs.
No one had asked, for they’d been just children, but now they’d grown and they knew who she was.
(Chorus)
The young ones told all the people what they had seen.
And the people, confused, afraid, then knew Selu was the Mother of all life.
They shunned her in fear, they shunned her in awe, the balance of life was gone.
Selu knew her time with her beloved children had come to an end.
It broke her heart, it broke the peoples heart when she said it’s time for me to go.
When she died she told them, bury me in the meadow by moonlight, where the Day moon shines,
and I’ll come back to you.
(Chorus)
And the people cried, as they buried her in the moonlight.
And the Tsa-la-gee people cried, their tears fell like rain
They remembered her words, and tended her grave, all Summer long.
In the Harvest moon she returned ...
As if she’d always been there, Standing tall in her Green Robe.
Loving hands reaching for her people. And in her hands, she held ... Corn
Selu awa-do-lee, Selu Selu awa-do-lee, Selu
Selu awa-do-lee, Selu Selu awa-do-lee, Selu, Osio, Selu
Om Selu echt te ontmoeten, had Hamamelis een geleide visualisatie voorbereid. Ik liep op een pad hoog in de bergen. Overal rondom zag ik bergtoppen de lucht in steken. Links en rechts van het kronkelende pad bloeiden wilde bloemen en ik liep naar beneden, in de richting van een huis. In het schemerdonker kon ik het licht van de vensters duidelijk zien. Ik denk dat er een feestje aan de gang was, ik hoorde gelach en geroezemoes van veel mensen die daar vrolijk in het huisje met elkaar aan het praten en lachen waren.
Verderop zag ik echter de punten van wigwams afgetekend tegen de invallende avond. Er wam rook uit de wigwams, er hingen kleren te drogen aan een waslijn, en blote kinderen renden lachend tussen de tenten. Iets verderop liep een riviertje. Voor de wigwams stond een totem en daaronder brandde een vuur. Rond het vuur zaten allemaal vrouwen met elkaar te praten. Het leek wel de normaalste zaak van de wereld dat ik daar was, ze letten helemaal niet op mij. Of konden ze me niet zien?
Bij de rivier stond een mooie jonge indiaanse naar me te kijken. Ik moest bijna lachen: ze leek wel Pocahontas met haar zwarte tressen en de daim jurk. Toen ze zag dat ik naar haar keek, glimlachte ze en knikte. Dit was Selu en ze wachtte op iets ...
Ik keek in het vuur, dat naar kruiden rook. De vlammen knetterden en laaiden hoog op. Ik zag een hartvormig bakblik, zoals ik thuis ook wel eens placht te gebruiken bij Sint-Valentijn. Het bakblik versmolt tot een prachtig cupcakeje met roze glazuur. Wat betekende dat nu weeral?!
Voor ik van mijn verbazing was bekomen, werd het cakeje een soort van glazen knikker die fel begon op te lichten. Hij veranderde van vorm en werd een soort van kever of spin, maar ik kon niet goed zien hoeveel pootjes hij had. Hij veranderde weer in een lichtbol en één van de oude vrouwen rond het vuur plukte hem uit de lucht. Ik zag hoe de oude vrouwen rond het vuur zachtjes hun handen tot een soort van kom vouwden en hem liefdevol in hun handen namen. Toen besefte ik pas wat ik zag: het leek wel een gloeiende miniversie van de aarde!
Selu wenkte me dichterbij en met tegenzin liet ik de vuurplek voor wat hij was. Ze wenkte dat ik samen met haar verder de berg op moest lopen. Daar ging ze zitten en ik zette me naast haar. Boven ons stond een schitterende sterrenhemel. Zo moest de hemel er uit gezien hebben duizenden jaren geleden, toen er van licht vervuiling nog geen sprake was. Ze wees naar de lucht: een vallende ster. Ik mocht een wens doen. Dat vind ik altijd zo moeilijk in zo'n visualisaties, onvoorbereid wensen doen. Ik wenste al het goede voor Kaat en Dries, wat kun je anders wensen dan een goede oogst voor je nageslacht ... En toen was het al tijd om weer naar onze eigen wereld terug te keren, al was ik graag teruggekeerd naar de oude vrouwen rond het vuur ...
Gelukkig kwam er nu wat actie! :-) De Maïsgodin wordt bij sommige stammen anders genoemd. De Hopi stam noemde haar 'Qocha Mana' en de Azteken noemden haar Chicomecoatl. Ze was er ook godin van Mais en alle vruchtbaarheid (dieren, planten, mensen). Het belangrijkste maisritueel werd door priesteressen uitgevoerd. Ze droegen elk zeven maiskolven op hun rug, omwikkeld in mooie stof. Ze droegen ook mooie make-up en met veren gedecoreerde jurken. Met zonsondergang gooiden ze gekleurde mais tussen het volk als teken van zegening van de godin voor de stam voor het komende oogstseizoen. De Azteken brachten Chicomecoatl echter gruwelijke mensenoffers, vandaar dat Hamamelis meer houdt van de Selu van de Cherokee ...
Maar die gekleurde maiskolven hebben natuurlijk wel wat, en daarom besloot Hamamelis - die kinderjuf is - om haar kleurpotloden voor één keer door een andere klas te laten gebruiken :-) We kregen kleine maiskolfjes, gecopieerd op een blad, en die moesten we uitknippen. Op de achterzijde schreven we een wens voor een goede oogst voor eenieder van onze coven en voor iedereen die we nauw ter harte droegen, en daarna kleurden we de maiskolven in met schitterende kleurtjes, terwijl we onze energie op de wensen focusten.
Wij vragen om de energie van de moeder, Selu, Godin van mais
Wij vragen om de kracht van de vader, Kinati, God van de donder
Geef deze wensen de mogelijkheid om uit te komen, om te groeien en te kunnen oogsten.
Ik kreeg zelf ook drie maiskolfjes, die me een duwtje in de rug wilden geven op mijn zoektocht naar een nieuwe job:
- Ik wens je beloning na hard werken!
- De tijd van je leven beleven!
- Stay as you are en veel geluk in je carrière
Kinati,
Geest van de jagers
Harde klap van de donder
Brenger van de regenboog en drager van de bliksemschicht
Je bezorgdheid om onze planeet siert je
Wij danken je voor je kracht en aanwezigheid en wensen je vaarwel.
Selu,
Godin van maïs
Liefdevolle grootmoeder
Jij die je volk voeding schenkt en hen sterk en gezond houdt
Bewaker van al wat groeit en bloeit
Je opoffering zorgt voor evenwicht in het leven
Wij danken je voor je kracht en aanwezigheid en wensen je vaarwel.
En toen was het tijd voor de heeeeeerlijke maissoep die Hamamelis had meegebracht voor de cake & wine. Heeeerlijk.
---
Meditatie
Sluit je ogen, open één voor één al je chakra’s.
Adem diep in en uit.
Voel hoe de lucht je longen vult bij het inademen en je lichaam terug verlaat tijdens het uitademen. Adem op een rustig tempo, in en uit.
In gedachten kan je je ogen openen en zie je dat je nu op het hoogste punt van een hoge berg staat. Rondom je kan je bomen en struiken zien en in de verte ook andere bergen. Het begint stilaan te schemeren. Rechts van je zie je een dal en in de verte een huis waar licht brandt. Je besluit hier naar toe te gaan.
Je gaat op weg en daalt de berg af langs een zanderig paadje, dat zigzaggend tegen de bergflank aanloopt, in de richting van de woning. Intussen wordt het alsmaar donkerder. Wanneer je dichter bij komt, herken je een indianenwoning, uitgehouwen in de tegenoverliggende rotswand. Ook nu brandt er licht en zijn er mensen in de woning, volwassenen en kinderen en je kan ze duidelijk horen. Maar je voelt dat je nog ergens anders naartoe moet en je loopt verder, de woning voorbij en het dal in.
Even later kom je aan bij het indianendorp. Er staan tipi’s verspreid over de vlakte en een hoog kampvuur brandt in het midden van het dorp. Rondom het vuur zitten de mensen in een kring. Het lijkt wel een vergadering. Je komt dichterbij en blijft even kijken, maar je kan niet horen wat ze zeggen.
Dan zie je ietsjes verder, ter hoogte van de buitenste tipi’s een witte schim verschijnen. De wazige gestalte van een jonge vrouw. Zij gebaart jou haar te volgen en loopt het dorp uit.
Als je haar niet ziet loop je verder in de richting van een rivier, aan je rechterkant.
Na een tijdje bereik je de waterval. De Godin heeft intussen de volledige gedaante van een mooie jonge vrouw aangenomen, ze neemt ze je mee achter de waterval in een grot. Je loopt samen met haar verder de grot in en je ziet het schijnsel van een vuur.
Je komt dichterbij en rondom het vuur zitten ook nu weer enkele vrouwen bij elkaar. De oudste van de vrouwen nodigt je uit om even bij hen te komen zitten. Je zet je mee in de kring en dan gooit de vrouw een hoopje kruiden in het vuur. Ze gebaart je om diep in het vuur en de rook te kijken… Neem even de tijd en onthoudt wat je ziet.
…
Wanneer je je visioen hebt gehad, bedank je de vrouwen en vervolg je je weg samen met de Godin.
Aan het einde van de grot vindt je nog steeds de uitgehouwen trap die naar boven loopt, naar het uiteinde van de rots. Je gaat naar boven en daar aangekomen zie je een prachtige heldere sterrenhemel en de lichte gloed van de melkweg die in een brede band over de hemel loopt. De Godin vraagt je om even te gaan zitten en te kijken naar de sterren. Je ziet een vallende ster en de Godin zegt met en zachte stem : “doe een wens”.
Dankbaar neem je afscheid van de Godin en voor zij verdwijnt in het duister van de nacht, hoor je haar nog fluisteren… “heb vertrouwen”. Dat geeft je nieuwe hoop. Je weet nu wat je te doen staat en met vol vertrouwen zet je een stap in de lucht en net als een veertje wordt je zachtjes naar beneden gedragen door een onzichtbare stroom van energie.
Dan verstommen de geluiden en de beelden om je heen vervagen. Je voelt dat je terug bij ons bent, in ons midden. Kom rustig terug tot jezelf, adem even diep in en uit, beweeg zachtjes je ledematen en als je je daar klaar voor voelt, open dan je ogen.
Meer info: Corn Mother - http://www.jrank.org/cultures/pages/5179/Corn-Mother.html#ixzz0yxXaWmPt
Reacties