Een konijn op de plein
Elke ochtend fietsen we met z'n drietjes naar school, Kaat, Dries en ik. We fietsen door het park, langsheen de Leonardoschool en de achterkant van de bibliotheek en dan zijn we er al. De achterkant van de bibliotheek ligt aan een plas. Ik kan het niet anders noemen, want het water is nog geen tien centimeter diep.
Het moet er goed toeven zijn voor eenden, want elk jaar vliegen hier de wilde eenden af en aan. Ik zie ze gulzig al het groene kroos opeten. Ze zwemmen druk rondjes en ik vraag me af of ze niet met hun poten langsheen de bodem schrapen. Kaat en Dries tellen de papa- en de mama-eenden zorgvuldig. Elke lente kijken we reikhalzend uit naar de eendenkuikentjes die op een goeie dag gegarandeerd achter zo'n mama aanzwemmen. De kleine eendjes zijn de attractie van de buurt. Alle kinderen stoppen hier om met grote glanzende ogen naar die kleine spartelende wezentjes te kijken.
Elke dag zien we de beestjes groeien en ondertussen zien ze er al uit als serieuze pubereenden. :-) Ik ben benieuwd wanneer ze gaan uitvliegen samen met hun mama. De laatste dag van het schooljaar roepen de kleintjes altijd een beetje bedoefd hun afscheid naar de eenden. We zullen hen niet meer zien, tot er volgend jaar weer een nieuw nest wordt geboren. Maar zover is het nog niet.
Sinds kort kijken we ook reikhalzend uit naar de konijntjes. Ik weet niet waar ze vandaan komen, maar een week of twee geleden zag ik plots een konijn aarzelend over het grasveld van het park huppen. De Konijnenwei is natuurlijk niet ver, maar ik vroeg me toch af of er niet iemand zijn tam konijn had losgelaten in het park. Sindsdien zijn ze al met z'n vijven, en er zijn er behoorlijk kleintjes bij. Dat vinden Kaat en Dries geweldig en dus proberen we ook de konijnen te tellen. Die bijven netjes in hun gedeelte van het park, waarschijnlijk zijn ze nog een beetje schichtig en willen ze nog snel in hun holletje kunnen schieten.
Ik was in de wolken toen ik die eenden en die konijnen de eerste keer zag! Op de ene of de andere manier gaat mijn hart een beetje trillen als ik zo'n stukje wilde natuur midden in de stad tegenkom. Ik krijg zin om te fluiten of te zingen en te lachen. Het is één van die kleine dingetjes die je dag helemaal goed maken!
En dus grijns ik als een dwaas elke keer als we langs dat plasje vol eenden rijden. Ik voel me verbonden met die mama-eend, die zich niks aantrekt van al die mensen, en rij door naar de school, met mijn twee kleintjes druk snaterend achter me aan.
Het moet er goed toeven zijn voor eenden, want elk jaar vliegen hier de wilde eenden af en aan. Ik zie ze gulzig al het groene kroos opeten. Ze zwemmen druk rondjes en ik vraag me af of ze niet met hun poten langsheen de bodem schrapen. Kaat en Dries tellen de papa- en de mama-eenden zorgvuldig. Elke lente kijken we reikhalzend uit naar de eendenkuikentjes die op een goeie dag gegarandeerd achter zo'n mama aanzwemmen. De kleine eendjes zijn de attractie van de buurt. Alle kinderen stoppen hier om met grote glanzende ogen naar die kleine spartelende wezentjes te kijken.
Sinds kort kijken we ook reikhalzend uit naar de konijntjes. Ik weet niet waar ze vandaan komen, maar een week of twee geleden zag ik plots een konijn aarzelend over het grasveld van het park huppen. De Konijnenwei is natuurlijk niet ver, maar ik vroeg me toch af of er niet iemand zijn tam konijn had losgelaten in het park. Sindsdien zijn ze al met z'n vijven, en er zijn er behoorlijk kleintjes bij. Dat vinden Kaat en Dries geweldig en dus proberen we ook de konijnen te tellen. Die bijven netjes in hun gedeelte van het park, waarschijnlijk zijn ze nog een beetje schichtig en willen ze nog snel in hun holletje kunnen schieten.
Ik was in de wolken toen ik die eenden en die konijnen de eerste keer zag! Op de ene of de andere manier gaat mijn hart een beetje trillen als ik zo'n stukje wilde natuur midden in de stad tegenkom. Ik krijg zin om te fluiten of te zingen en te lachen. Het is één van die kleine dingetjes die je dag helemaal goed maken!
En dus grijns ik als een dwaas elke keer als we langs dat plasje vol eenden rijden. Ik voel me verbonden met die mama-eend, die zich niks aantrekt van al die mensen, en rij door naar de school, met mijn twee kleintjes druk snaterend achter me aan.
Reacties