De Christostechniek (covenbijeenkomst)

De Christostechniek is een klassieke techniek om veranderde bewustzijnstoestanden op te wekken en daarin plaatsen en ervaringen te beleven die we vergeten waren of die ons onmogelijk leken. Ook al induceert de techniek niet echt hypnose en is het enkel een mentale oefening om je uit je lichaam te halen, toch is de techniek ondertussen een klassieker binnen de hypnosetherapie.

De methode werd voor het eerst werd beschreven in het boek “Windows of the Mind” van de Australische romanschrijver G. M. Glaskin uit 1974. Voor Glaskin betekende het Griekse woord Christos (gezalfde) eigenlijk “innerlijk zelf”. In zijn boek vertelt hij over de techniek, die uitgevonden zou zijn door Jaqueline Parkhurst van de Australische Open Mind Society, en beschrijft hij tal van voorbeelden van regressie naar vorige levens die met deze techniek mogelijk zouden zijn gemaakt.

De techniek bestaat uit het masseren van de voeten en het voorhoofd van de reiziger gevolgd door een serie visualisaties, met als resultaat een ervaring van reizen – in je hoofd – naar andere plaatsen, identiteiten en tijdsperioden. Als de techniek succesvol is, krijg je een levendige en stimulerende ervaring die dikwijls gepaard gaat met het herbeleven van gebeurtenissen uit vorige levens.

Dat was tijdens onze covenbijeenkomst vanavond niet anders. We hadden dit experiment al eens eerder uitgetest op een Arcadia weekend. Toen was ik in een victoriaans aandoende bel étage salon terechtgekomen. Denk aan donkergroene muren, een ronde tafel in het midden van het salon, met velours zeteltjes errond, een buffetpiano in de hoek, een schouw met kadertjes en andere aandenkens en zwart ijzerwerk voor de hoge ramen. Ik herinner me ook nog de zwarte rijglaarsjes en de handschoenen die ik in de regressie droeg.

Vanavond maakten Verelna en Hamamelis de reis. Verelna reisde naar een Kreta zonder elektriciteit of auto’s, waar ze als de jonge Loena schelpenkettinen verkocht op de markt aan het strand. Hamamelis vond zichzelf terug als de française Brigitte de op haar lief stond te wachten bij de Eiffeltoren (en dat lief zag er volgens haar heel yummie uit :-)).

In de praktijk

Er zijn drie mensen nodig voor deze methode om herinneringen aan vorige levens terug te halen: één persoon ondergaat de regressie, een tweede persoon neemt nummer één mee door de regressie en de derde persoon is een helper.

Stap 1:

1. Zorg voor een rustgevende, ontspannende omgeving met bijvoorbeeld kaarsen, een lekker geurtje, enz. … De reiziger die naar een vorig leven wil reizen gaat liggen, plat op de rug op een vlakke vloer, met eventueel een kussen onder zijn of haar hoofd, voeten en onderrug. Het moet comfortabel zijn zodat er geen afleiding is door discomfort. De reiziger moet ook zijn schoenen en/of sokken uittrekken.

2. De reiziger moet dan zijn ogen te sluiten, diep in- en uitademen en zich ontspannen. Masseer het hoofd van de reiziger in het gebied van de pijnappelklier. Die bevindt zich op het voorhoofd, tussen de ogen, de plek waar het derde oog zich bevindt. De massage moet met zachte en rustige cirkelvormige bewegingen gebeuren. Dat zou de pijnappelklier stimuleren.

3. Tegelijkertijd masseert persoon nummer drie twee tot drie minuten zachtjes de enkels van de reiziger, om de aandacht van het hoofd af te leiden.

Stap 2:

Deze fase is bedoeld om de reiziger zover te krijgen dat hij zijn geest verruimt tot buiten zijn fysieke omgeving. De Christostechniek werkt ook bij mensen die niks met spiritualiteit hebben of bij mensen die sceptisch zijn, maar mensen die ontvankelijker zijn met het idee zullen meer uit de ervaring halen.

4. Vraag vervolgens aan de reiziger om de ogen gesloten te houden en zijn voeten te visualiseren. Vervolgens om zich voor te stellen dat hij aan zijn voeten ongeveer 6 of 7 centimeter langer wordt en te bevestigen wanneer dat zo is. Als de reiziger dat bevestigd heeft, moet hij zijn lengte aan zijn voeten terugbrengen naar hoe het oorspronkelijk aanvoelde. Daarna vraag je aan de reiziger om zich voor te stellen dat zijn hoofd 6 of 7 centimeter uitrekt en als hij dat heeft bevestigd, moet hij zich opnieuw voorstellen dat hij teruggaat naar normaal.

5. Herhaal dit door de voeten, en daarna opnieuw het hoofd, 20 centimeter uit te rekken en weer terug, enz. … De reiziger moet dit ongeveer een half dozijn keer doen, gewoon om zijn perceptie van zijn lichaam te rekken. Uiteindelijk gevolgd door 60 centimeter, maar daar moeten zowel zijn voeten als zijn hoofd blijven.

6. Vraag nu aan de reiziger om zich voor te stellen dat zijn lichaam uitzet als een enorme ballon. En wanneer het voelt alsof hij zo opgeblazen en groot is dat hij niet groter kan worden, visualiseert de reiziger dat hij omhoog zweeft en de kamer verlaat. Dit proces is bedoeld om iemand uit zijn normale lichamelijke perceptie te trekken, als voorbereiding op de volgende stap, om de reiziger dingen te laten zien die buiten het gewone vallen.

Stap 3:

7. Vraag de reiziger nu om zich voor te stellen dat hij voor zijn eigen voordeur staat en deze heel gedetailleerd te beschrijven. De deurklink, de kleur, de stijl, de brievenbus, alles. En stel je dan voor dat je een stapje achteruit doet tot je een breder beeld voor ogen krijgt, de ramen, gordijnen, het metselwerk, enz. … Vuur zoveel mogelijk vragen af. Dat zorgt ervoor dat de reiziger zich moet focussen en laat je toe om je ervan te vergewissen “hoe ver weg” de reiziger is in zijn visualisatie. Om dat nog te versterken vraag je aan de reiziger om zich het dak voor te stellen en vervolgens om zichzelf op het dak te plaatsen, door omhoog te zweven, te klimmen, te springen of wat dan ook. Blijf vragen wat de reiziger ziet.

8. Als zij en jij tevreden zijn met de antwoorden, vraag dan om nog eens 50 meter omhoog te kijken en te beschrijven wat de reiziger nu ziet. Vraag dat hij zich langzaam 360° omdraait en zo gedetailleerd mogelijk beschrijft wat hij ziet, voor zich, achter zich, enz. … Vraag of het dag of nacht is en laat de reiziger om te switchen van dag/nacht naar het omgekeerde en weer terug, om aan te tonen dat ze zelf controle hebben over wat ze zien. Probeer hen te vragen “Wie kan het hier van dag naar nacht veranderen van nacht naar dag?” (of omgekeerd). Wat je van de reiziger wil horen als antwoord is “ik”. Het is belangrijk dat de reiziger beseft dat hij controle heeft over wat hij ziet.

Stap 4:

Dit is de belangrijkste fase van het experiment. Hier leiden we de reiziger naar een ervaring en maken we een regressie van vorige levens mogelijk.

9. Vraag de reiziger om zich voor te stellen dat hij in de lucht zweeft, ongeveer 500 meter hoog, en dan te beschrijven wat hij ziet. Dan verder omhoog indien nodig.

10. Na een tijdje vraag je je reiziger om naar een bepaalde plaats, tijd of entiteit te drijven of te zweven waar hij zich toe aangetrokken voelt. En wanneer hij aangeeft dat hij daar is, naar beneden te komen en een zachte landing te maken. Vraag de reiziger waar hij is en vraag om die plaats te beschrijven.

Als de reiziger toch gewoon weer in zijn eigen huis is, vraag hem dan om weer in de wolken op te stijgen en snel en vrij te vliegen in de open lucht. Vraag dan opnieuw om naar de grond af te dalen en vraag hem waar hij is.

11. Nu zijn we aanbeland bij de regressie. Vraag de reiziger om naar zijn voeten te kijken en te beschrijven wat hij ziet. Dan een stap terug te doen en zichzelf te zien en volledig te beschrijven wie hij of zij is. Als er een spiegel in de buurt is in de regressie, kan je ook vragen om te beschrijven hoe je eruit ziet als je in de spiegel kijkt. Vanaf hier kan je vervolgens andere vragen stellen over de regressie. Het is het beste om goede concrete vragen te gebruiken om informatie te krijgen over de ervaring. Bijvoorbeeld:

Welk jaargetijde is het?
Hoe heet jij?
Ben je getrouwd?
Heb je huisdieren?
Waar woon je?
Woon je daar alleen?
Wat draag je het liefst?
Enz. …

Vanaf dit punt is het goed om een verslag te hebben van wat er gezegd en gedaan is. De helper die de voeten masseerde kan notities nemen, of je kan opnemen wat er wordt gezegd. De reiziger kan elke gewenste tijd in de veranderde toestand doorbrengen, maar 20 tot 40 minuten is meestal goed genoeg om relevante informatie te verzamelen.

12. In het boek van Glaskin staat dat de reiziger de veranderde toestand op elk moment kan verlaten zonder nadelige gevolgen, maar het is beter om de reiziger terug naar het hier en nu te begeleiden zodat hij niet suf wakker wordt. Je kan dus best de reiziger vragen of hij weer weg wil. Laat hem dan opnieuw naar omhoog naar de wolken zweven naar zijn huis vliegen. Eenmaal bij het huis, begeleid je de reiziger terug naar de kamer en laat je hem zijn ogen openen wanneer hij of zij er klaar voor is.

---

Inspiratie:

Zoeken in deze blog

Webmaidens Grimoire