The Age of Reason? (covenbijeenkomst)
Gisteren was het covenbijeenkomst bij Fjierra thuis. Ik was pas om zeven uur thuis na een vermoeiende dag op het werk en nadat ik nog snel snel papatjes had gegeten met de kleintjes vertrok ik halsoverkop naar Nijlen. Het was een leuke verrassing om te zien dat onze hele groep er was. Dat was al lang geleden!
Nadat we ons in de living op kussens op de grond hadden geïnstalleerd, vertelde Fjierra ons dat dit een bijzondere bijeenkomst was.
Deze zomer had ze ons meegetrokken in de organisatie van The Big Ask Again in Oostende. Vorig jaar nam VRT corifee Nic Balthazar een protestfilmpje op tegen de opwarming van de aarde. Dat filmpje moest onze politici wakker schudden en het was de hele wereld rondgegaan. Jammer genoeg was er ondertussen niets veranderd en dus wilde hij dit jaar opnieuw een filmpje maken, met tienduizend dansense mensen, een dansbetoging als het ware, in de aanlop naar de grote klimaattop van 5 december in Kopenhagen. De organisatie van het hele evenement was nogal chaotisch en met onze events achtergrond werden we dan ook met open armen ontvangen. Aangezien ik toch twee maanden thuis was wegens technisch werkloos, had ik wel wat tijd. Ik begreep echter al gauw dat ik me niet te veel moest moeien met de organisatie zelf en trok mij hier dan ook wijselijk uit terug om me te beperken tot het bewerken van pers en media om het evenement voor en na BAA-Day te verslaan. De dag zelf was een groot succes. Meer dan tienduizend mensen waren komen mee dansen! Die mensenzee allemaal tesamen zien bewegen, van de dijk aan het Zeeheldenplein tot aan het staketsel ... dat was echt om kippenvel van te krijgen. Geweldig!
Om iedereen te bedanken voor de medewerking, werden we door Greenpeace uitgenodigd op de - tenenkrullend amateuristisch georganiseerde - Global Première van The Age of Stupid, waarin ons via korte documentaire filmpjes wordt getoond hoe laat het eigenlijk is: het is niet vijf voor twaalf, het is eigenlijk al twaalf uur. Vanaf 2015 zou de situatie zo ver gevorderd zijn dat ze onomkeerbaar is. Vanaf dan konden we ons alleen maar voorbereiden op een leven waarbij de Groenplaats onder zeeniveau zou liggen ...
Of zoals Pete Postlethwaite in de film nuchter opmerkte : "Why didn't we save ourselves when we had the chance? Or didn't we think we deserved to be saved?"
Fjierra was door de film helemaal van haar stuk gebracht. Ik vond hem ook heel goed, ook al omdat hij meteen ook de link legt tussen milieuproblemen, sociale onrechtvaardigheid en oorlog - allemaal dingen waar mensen lijken in uit te blinken -, al was ik meer onder de indruk geweest van An Unconvenient Truth, de film van Al Gore die naar mijn bescheiden mening beter wetenschappelijk onderbouwd leek, maar misschien voor sommigen wel niet geloofwaardig genoeg omdat hij juist van Al Gore kwam. An Inconvenient Truth (klik hier om hem te zien) kwam voor mij echt als een schok ... Die schok kwam voor Fjierra met The Age of Stupid.
Twee dagen nadat we de film hadden gezien, belde ze me terwijl ze in de auto zat en van een event terugkwam. Ze was mijn liefste voor de première van The Age of Stupid gaan oppikken in Antwerpen - carpooling is wel zo handig als je het over CO2 uitstoot en de opwarming van de aarde hebt, niet waar :-) - en in de auto hadden ze het verbazingwekkend genoeg gehad over de Maya kalenders. Die stoppen in december 2012. Sommigen zien daarin het einde van de aarde, maar dat geloof ik niet. Ik heb het hier al eens over gehad in deze blog: volgens mij is 2012 enkel een keerpunt in de wereld zoals wij die kennen. Dat is een belangrijke nuance want ze gaat over het belang van de aarde voor de mens, en niet omgekeerd ...
Fjierra is helemaal ondersteboven van het besef dat we echt wel uit de startblokken moeten schieten als we rekening willen houden met die datum van 2012, drie jaar vòòr het door de wetenschappers naar voor geschoven point of no return. Daar wilde ze het met ons over hebben tijdens de covenmeeting.
Ze vroeg ons om naar beneden te gaan, naar een plek waar we onze godin zouden ontmoeten. We moesten haar drie vragen stellen:
Fjierra leidde ons naar beneden. Ik nam het gebruikelijke deurtje in de muur, met daarachter de wenteltrap naar beneden. Die komt uit op een aarden pad doorheen de velden. Links zijn er bomen en op een bepaald punt kan je links afslaan, het bos in, langsheen een riviertje met een brugje en een verdere doorgang naar beneden. Elke keer dat ik een godin of god ben tegengekomen, ben ik langs daar verder naar beneden gegaan. Verrast liet ik me echter verder leiden, verder doorheen de velden, met de naaldbossen links van me. De weg maakte een grote bocht naar links. Daar eindigde hij aan een rivier, niet de grote rivier waarvan Fjierra sprak, maar zeker veel te breed om door te waden of over te springen. Over de rivier stond een stenen brug. De brug leek heel oud, overal groeiden varens uit de afbrokkelende stenen, en hij zag er niet uit alsof hier regelmatig iemand passeerde. In het midden van de brug stond een poortje. Het was een witgelakt metalen poortje - 't is te zeggen: het was ooit een witgelakt metalen poortje gewéést, nu was het bijna bruin van de roest ... Het poortje leek me wat bijzonders, niet alleen omdat het van metaal was gemaakt in het midden van de natuurlijke schoonheid in het bos, maar ook omwille van zijn vorm: twee grote cirkels die elkaar in het midden raakten. Nu ik er aan terug denk, lijken ze wel een beetje op het symbool voor oneindigheid ...
Ik aarzelde toen Fjierra's stem ons vertelde dat we door het poortje moesten lopen, naar de overkant van de rivier. De brug was niet zo heel erg breed, had geen balustrades en ik heb hoogtevrees. Het is geen probleem om een ladder van tien meter naar omhoog te kruipen, maar wel om boven op een tafel een niewe lamp in te draaien. Het verschil zit hem in het vasthouden, het gevoel van robuuste zekerheid in mijn vingers. Niets van dit alles hier en dus moest ik eerst diep ademhalen, mij vermannen en recht voor mij uitkijkend voetje voor voetje de brug overlopen. Piepend daaide het poortje open toen ik er tegen duwde. Opgelucht zette ik weer voet aan land aan de andere kant ...
Daar stond een figuur, van kop tot teen gehuld in een lange bruine mantel. Ik kon haar gezicht niet zien, ze stond met haar rug naar mij toe en weigerde zich om te draaien. Wie het was, wist ik niet, maar het was alleszins een vrouw. Ik kon een slanke arm met tatoeages en een rinkelende armband zien die de mantel naar achter sloeg. Ik had heel erg het gevoel dat zij geërgerd was. Wist ik wel wie zij was en hoe had ik het gedurfd haar hier te sommeren! Koppig bleef ze me haar rug tonen, ze gaf geen krimp. Ik wist niet goed wat doen, maar dacht dat het geen kwaad kon om haar wat te paaien. En dus ging ik met gebogen hoofd door de knieën en wachtte, hopend dat ze zich zou laten overhalen om te antwoorden op mijn drie vragen.
Voor mijn neus verschenen twee slanke voeten in lange bruine daim laarzen. Het was een heel eenvoudig model van laarzen en het leer zag er heel soepel en zacht uit. Ik had zin om mijn vingers uit te steken en te voelen hoe zacht het was, maar ik durfde niet :-) Ik keek omhoog en zag een flits van lang zwart haar en een metalen band rond haar voorhoofd, maar dan was het weer weg.
Ik stelde mijn eerste vraag. Meteen zat ik niet meer voor de laarzen maar voor een imens hoge oude boom, met een verweerde en gegroefde stam. Ik hoorde niet zozeer een stem maar in mijn hoofd welden de woorden op. Driehonderd jaar oud was deze boom en het scheen of hij in de hemel verdween. Hoeveel tijd hadden we nog? Het beeld van de boom veranderde, de stam eindigde nu abrupt, dit was de plek waar wij ons bevonden en wat normaal gezien het middelpunt zou moeten zijn: driehonderd jaar lagen achter ons, driehonderd jaar werden er verwacht voor ons, maar voor ons kwam er niets ...
Toen was de vrouw terug, ze was ontdooid en stond ongegeneerd naar mij te kijken. Ik stelde mijn tweede vraag. De vrouw draaide zich om, zette één voet op een steen die voor haar lag en haalde ergens een appel vandaan. Doodgemoederd en zonder iets te zeggen begon ze de appel te schillen met een fijnbewerkt bronzen - denk ik, aan de kleur te zien - mes. Daarna sneed ze hem in twee, draaide zich vervolgens om, keek me indringend aan en bood mij toen de halve appel aan. Terwijl ze me nog steeds aankeek, beet ze een groot stuk van het stuk appel dat ze zelf had gehouden en gebaarde me met haar mes om hetzelfde te doen. Met smaak verorberde ze de appel, verzekerde zich ervan dat ik hetzelfde had gedaan, en toen we daar allebei op ons gemak stonden te kauwen, gooide ze plots met een sierlijk gebaar haar mes naar de grond. Trillend bleef het steken in de aarde en tot mijn verbazing zag ik dat het geen mes meer was maar een heel mooi maar wel primitief uitziend zwaard. Toen pas besefte ik dat ik weer eens een appel aangeboden had gekregen ...
Toen stelde ik mijn derde vraag. Voor ik het besefte stond ze tegenover me en omarmde me in een soort van berenknuffel. Ik voelde haar gezicht naast het mijne, dus we waren ongeveer even groot. Ik hou niet zo van omhelzingen en gezoen, dikwijls vind ik dat erg hypocriet, en alleen bij mensen die ik echt heel graag zie verslappen mijn benen en ga ik - letterlijk :-) - door de knieën. De vrouw scheen niet op te merken hoe opgelaten ik me voelde en dat mijn handen machteloos langs mijn zij hingen. Het was alsof er een vloedgolf van emoties van haar afstraalde, van opluchting tot liefde tot dankbaarheid, alleszins een heel warm gevoel, het tegenovergestelde van hoe hautain en nukkig ze aan had gevoeld toen ik haar voor het eerst zag.
Toen was het welletjes, de audiëntie was over :-) De vrouwe van Macht die ik in het begin had gezien was terug en het scheen wel alsof ze zelf ook een beetje opgelaten was! Ze gebaarde koninklijk dat ik terug kon vertrekken en dat deed ik dus ook. Met voorzichtige voeten schuifelde ik terug over de brug. Achter mij hoorde ik het gebries van een paard, gerinkel van metaal en het gekraak van leer. Ik keek om en ze zat in het zadel. Ze keek me na en spoorde toen traag haar paard aan. Ik liep verder, tot ik het geluid van het paard vlak achter me hoorde. Verbaasd voelde ik hoe ik werd opgetild en met een sneltreinvaart terug naar het pad werd gebracht. Ik dacht dat ik grote vleugels zag, het leek alsof het paard onder mij reuzachtige vleugels had. Toen waren zowel paard als berijdster weg en stond ik alleen op het pad. Verward bleef ik even wachten, maar toen ik de stem van Fjierra hoorde, haastte ik me verder naar omhoog. We waren allemaal terug.
We vertelden allemaal wat we hadden gezien en gehoord en wat de godinnen ons als antwoord hadden gegeven op onze vragen. Afgaande op wat ik zelf had gezien, hebben we inderdaad niet veel tijd meer. Het is nu of nooit en zelfs dat is onzeker. Ik weet niet of er überhaupt nog iets aan te doen is, maar als we allemaal schoonmaken voor onze eigen deur hebben we binnen de kortste keren een schone stad, niet waar ...
Wat wij als mensen moeten doen is opnieuw leren leven mét de aarde in plaats van op de aarde. We moeten opnieuw leren leven met de seizoenen en luisteren naar de natuur, opnieuw de kennis omarmen die vroeger evident was maar nu bijna verloren is gegaan. Het is alleszins wel tijd voor actie.
En wat we als coven kunnen doen? Ik weet het niet, maar we moeten elkaar steunen en sámen de uitdagingen aangaan die op ons afkomen ... Het leek ook alsof de vrouw gewoon verschrikkelijk blij was dat iemand eindelijk wou luisteren ...
Ik besloot meteen om opnieuw een abonnement op een biogroentepakket te nemen.
Nadat we ons in de living op kussens op de grond hadden geïnstalleerd, vertelde Fjierra ons dat dit een bijzondere bijeenkomst was.
Deze zomer had ze ons meegetrokken in de organisatie van The Big Ask Again in Oostende. Vorig jaar nam VRT corifee Nic Balthazar een protestfilmpje op tegen de opwarming van de aarde. Dat filmpje moest onze politici wakker schudden en het was de hele wereld rondgegaan. Jammer genoeg was er ondertussen niets veranderd en dus wilde hij dit jaar opnieuw een filmpje maken, met tienduizend dansense mensen, een dansbetoging als het ware, in de aanlop naar de grote klimaattop van 5 december in Kopenhagen. De organisatie van het hele evenement was nogal chaotisch en met onze events achtergrond werden we dan ook met open armen ontvangen. Aangezien ik toch twee maanden thuis was wegens technisch werkloos, had ik wel wat tijd. Ik begreep echter al gauw dat ik me niet te veel moest moeien met de organisatie zelf en trok mij hier dan ook wijselijk uit terug om me te beperken tot het bewerken van pers en media om het evenement voor en na BAA-Day te verslaan. De dag zelf was een groot succes. Meer dan tienduizend mensen waren komen mee dansen! Die mensenzee allemaal tesamen zien bewegen, van de dijk aan het Zeeheldenplein tot aan het staketsel ... dat was echt om kippenvel van te krijgen. Geweldig!
Om iedereen te bedanken voor de medewerking, werden we door Greenpeace uitgenodigd op de - tenenkrullend amateuristisch georganiseerde - Global Première van The Age of Stupid, waarin ons via korte documentaire filmpjes wordt getoond hoe laat het eigenlijk is: het is niet vijf voor twaalf, het is eigenlijk al twaalf uur. Vanaf 2015 zou de situatie zo ver gevorderd zijn dat ze onomkeerbaar is. Vanaf dan konden we ons alleen maar voorbereiden op een leven waarbij de Groenplaats onder zeeniveau zou liggen ...
Of zoals Pete Postlethwaite in de film nuchter opmerkte : "Why didn't we save ourselves when we had the chance? Or didn't we think we deserved to be saved?"
Fjierra was door de film helemaal van haar stuk gebracht. Ik vond hem ook heel goed, ook al omdat hij meteen ook de link legt tussen milieuproblemen, sociale onrechtvaardigheid en oorlog - allemaal dingen waar mensen lijken in uit te blinken -, al was ik meer onder de indruk geweest van An Unconvenient Truth, de film van Al Gore die naar mijn bescheiden mening beter wetenschappelijk onderbouwd leek, maar misschien voor sommigen wel niet geloofwaardig genoeg omdat hij juist van Al Gore kwam. An Inconvenient Truth (klik hier om hem te zien) kwam voor mij echt als een schok ... Die schok kwam voor Fjierra met The Age of Stupid.
Twee dagen nadat we de film hadden gezien, belde ze me terwijl ze in de auto zat en van een event terugkwam. Ze was mijn liefste voor de première van The Age of Stupid gaan oppikken in Antwerpen - carpooling is wel zo handig als je het over CO2 uitstoot en de opwarming van de aarde hebt, niet waar :-) - en in de auto hadden ze het verbazingwekkend genoeg gehad over de Maya kalenders. Die stoppen in december 2012. Sommigen zien daarin het einde van de aarde, maar dat geloof ik niet. Ik heb het hier al eens over gehad in deze blog: volgens mij is 2012 enkel een keerpunt in de wereld zoals wij die kennen. Dat is een belangrijke nuance want ze gaat over het belang van de aarde voor de mens, en niet omgekeerd ...
Fjierra is helemaal ondersteboven van het besef dat we echt wel uit de startblokken moeten schieten als we rekening willen houden met die datum van 2012, drie jaar vòòr het door de wetenschappers naar voor geschoven point of no return. Daar wilde ze het met ons over hebben tijdens de covenmeeting.
Ze vroeg ons om naar beneden te gaan, naar een plek waar we onze godin zouden ontmoeten. We moesten haar drie vragen stellen:
- Hoeveel tijd hebben we nog?
- Wat kunnen wij - lees: de mensheid - er aan doen?
- Wat kunnen wij - lees: onze coven - er aan doen?
Fjierra leidde ons naar beneden. Ik nam het gebruikelijke deurtje in de muur, met daarachter de wenteltrap naar beneden. Die komt uit op een aarden pad doorheen de velden. Links zijn er bomen en op een bepaald punt kan je links afslaan, het bos in, langsheen een riviertje met een brugje en een verdere doorgang naar beneden. Elke keer dat ik een godin of god ben tegengekomen, ben ik langs daar verder naar beneden gegaan. Verrast liet ik me echter verder leiden, verder doorheen de velden, met de naaldbossen links van me. De weg maakte een grote bocht naar links. Daar eindigde hij aan een rivier, niet de grote rivier waarvan Fjierra sprak, maar zeker veel te breed om door te waden of over te springen. Over de rivier stond een stenen brug. De brug leek heel oud, overal groeiden varens uit de afbrokkelende stenen, en hij zag er niet uit alsof hier regelmatig iemand passeerde. In het midden van de brug stond een poortje. Het was een witgelakt metalen poortje - 't is te zeggen: het was ooit een witgelakt metalen poortje gewéést, nu was het bijna bruin van de roest ... Het poortje leek me wat bijzonders, niet alleen omdat het van metaal was gemaakt in het midden van de natuurlijke schoonheid in het bos, maar ook omwille van zijn vorm: twee grote cirkels die elkaar in het midden raakten. Nu ik er aan terug denk, lijken ze wel een beetje op het symbool voor oneindigheid ...
Ik aarzelde toen Fjierra's stem ons vertelde dat we door het poortje moesten lopen, naar de overkant van de rivier. De brug was niet zo heel erg breed, had geen balustrades en ik heb hoogtevrees. Het is geen probleem om een ladder van tien meter naar omhoog te kruipen, maar wel om boven op een tafel een niewe lamp in te draaien. Het verschil zit hem in het vasthouden, het gevoel van robuuste zekerheid in mijn vingers. Niets van dit alles hier en dus moest ik eerst diep ademhalen, mij vermannen en recht voor mij uitkijkend voetje voor voetje de brug overlopen. Piepend daaide het poortje open toen ik er tegen duwde. Opgelucht zette ik weer voet aan land aan de andere kant ...
Daar stond een figuur, van kop tot teen gehuld in een lange bruine mantel. Ik kon haar gezicht niet zien, ze stond met haar rug naar mij toe en weigerde zich om te draaien. Wie het was, wist ik niet, maar het was alleszins een vrouw. Ik kon een slanke arm met tatoeages en een rinkelende armband zien die de mantel naar achter sloeg. Ik had heel erg het gevoel dat zij geërgerd was. Wist ik wel wie zij was en hoe had ik het gedurfd haar hier te sommeren! Koppig bleef ze me haar rug tonen, ze gaf geen krimp. Ik wist niet goed wat doen, maar dacht dat het geen kwaad kon om haar wat te paaien. En dus ging ik met gebogen hoofd door de knieën en wachtte, hopend dat ze zich zou laten overhalen om te antwoorden op mijn drie vragen.
Voor mijn neus verschenen twee slanke voeten in lange bruine daim laarzen. Het was een heel eenvoudig model van laarzen en het leer zag er heel soepel en zacht uit. Ik had zin om mijn vingers uit te steken en te voelen hoe zacht het was, maar ik durfde niet :-) Ik keek omhoog en zag een flits van lang zwart haar en een metalen band rond haar voorhoofd, maar dan was het weer weg.
Ik stelde mijn eerste vraag. Meteen zat ik niet meer voor de laarzen maar voor een imens hoge oude boom, met een verweerde en gegroefde stam. Ik hoorde niet zozeer een stem maar in mijn hoofd welden de woorden op. Driehonderd jaar oud was deze boom en het scheen of hij in de hemel verdween. Hoeveel tijd hadden we nog? Het beeld van de boom veranderde, de stam eindigde nu abrupt, dit was de plek waar wij ons bevonden en wat normaal gezien het middelpunt zou moeten zijn: driehonderd jaar lagen achter ons, driehonderd jaar werden er verwacht voor ons, maar voor ons kwam er niets ...
Toen was de vrouw terug, ze was ontdooid en stond ongegeneerd naar mij te kijken. Ik stelde mijn tweede vraag. De vrouw draaide zich om, zette één voet op een steen die voor haar lag en haalde ergens een appel vandaan. Doodgemoederd en zonder iets te zeggen begon ze de appel te schillen met een fijnbewerkt bronzen - denk ik, aan de kleur te zien - mes. Daarna sneed ze hem in twee, draaide zich vervolgens om, keek me indringend aan en bood mij toen de halve appel aan. Terwijl ze me nog steeds aankeek, beet ze een groot stuk van het stuk appel dat ze zelf had gehouden en gebaarde me met haar mes om hetzelfde te doen. Met smaak verorberde ze de appel, verzekerde zich ervan dat ik hetzelfde had gedaan, en toen we daar allebei op ons gemak stonden te kauwen, gooide ze plots met een sierlijk gebaar haar mes naar de grond. Trillend bleef het steken in de aarde en tot mijn verbazing zag ik dat het geen mes meer was maar een heel mooi maar wel primitief uitziend zwaard. Toen pas besefte ik dat ik weer eens een appel aangeboden had gekregen ...
Toen stelde ik mijn derde vraag. Voor ik het besefte stond ze tegenover me en omarmde me in een soort van berenknuffel. Ik voelde haar gezicht naast het mijne, dus we waren ongeveer even groot. Ik hou niet zo van omhelzingen en gezoen, dikwijls vind ik dat erg hypocriet, en alleen bij mensen die ik echt heel graag zie verslappen mijn benen en ga ik - letterlijk :-) - door de knieën. De vrouw scheen niet op te merken hoe opgelaten ik me voelde en dat mijn handen machteloos langs mijn zij hingen. Het was alsof er een vloedgolf van emoties van haar afstraalde, van opluchting tot liefde tot dankbaarheid, alleszins een heel warm gevoel, het tegenovergestelde van hoe hautain en nukkig ze aan had gevoeld toen ik haar voor het eerst zag.
Toen was het welletjes, de audiëntie was over :-) De vrouwe van Macht die ik in het begin had gezien was terug en het scheen wel alsof ze zelf ook een beetje opgelaten was! Ze gebaarde koninklijk dat ik terug kon vertrekken en dat deed ik dus ook. Met voorzichtige voeten schuifelde ik terug over de brug. Achter mij hoorde ik het gebries van een paard, gerinkel van metaal en het gekraak van leer. Ik keek om en ze zat in het zadel. Ze keek me na en spoorde toen traag haar paard aan. Ik liep verder, tot ik het geluid van het paard vlak achter me hoorde. Verbaasd voelde ik hoe ik werd opgetild en met een sneltreinvaart terug naar het pad werd gebracht. Ik dacht dat ik grote vleugels zag, het leek alsof het paard onder mij reuzachtige vleugels had. Toen waren zowel paard als berijdster weg en stond ik alleen op het pad. Verward bleef ik even wachten, maar toen ik de stem van Fjierra hoorde, haastte ik me verder naar omhoog. We waren allemaal terug.
We vertelden allemaal wat we hadden gezien en gehoord en wat de godinnen ons als antwoord hadden gegeven op onze vragen. Afgaande op wat ik zelf had gezien, hebben we inderdaad niet veel tijd meer. Het is nu of nooit en zelfs dat is onzeker. Ik weet niet of er überhaupt nog iets aan te doen is, maar als we allemaal schoonmaken voor onze eigen deur hebben we binnen de kortste keren een schone stad, niet waar ...
Wat wij als mensen moeten doen is opnieuw leren leven mét de aarde in plaats van op de aarde. We moeten opnieuw leren leven met de seizoenen en luisteren naar de natuur, opnieuw de kennis omarmen die vroeger evident was maar nu bijna verloren is gegaan. Het is alleszins wel tijd voor actie.
En wat we als coven kunnen doen? Ik weet het niet, maar we moeten elkaar steunen en sámen de uitdagingen aangaan die op ons afkomen ... Het leek ook alsof de vrouw gewoon verschrikkelijk blij was dat iemand eindelijk wou luisteren ...
Ik besloot meteen om opnieuw een abonnement op een biogroentepakket te nemen.
Reacties