Love, peace and happiness!

Elk jaar leven wij onszelf uit met eindejaar en maken we er een verkleedfeestje van met vrienden die even gek zijn als wij. Ik was bijzonder in mijn nopjes met het thema van dit jaar: Woodstock! Love, peace and happiness! 1969 moet een geweldig jaar geweest zijn, en heus niet alleen omdat ik in dat jaar geboren ben :-). Het was het jaar van de studentenprotesten, het jaar dat Aldrin als eerste voet zette op de maan en waarin Amerika zijn troepen weghaalde uit Vietnam. En het was het jaar van Woodstock, dat scharniermoment in de geschiedenis van de rockmuziek waarnaar een hele generatie werd vernoemd ... Voor ons is het moeilijk echt te bevatten, maar het moet een jaar geweest zijn dat bol stond van de mogelijkheden, voordat de oliecrisis en de opwarming van de aarde roet in het eten kwamen gooien. Die positieve vibe is volgens mij nooit meer helemaal teruggekomen, behalve misschien in 1989, toen de muur van Berlijn er na een halve eeuw eindelijk aan moest geloven.

Die idealistische attitude moet echt wel diep gezeten hebben. Na het festival verklaarde Max Yasgur, de eigenaar van de wei waar het concert plaats vond dat het festival een overwinning was van vrede en liefde. Meer dan een half miljoen mensen die potentieel voor rellen, plundering en een algemene katastrofe hadden kunnen zorgen, spendeerden in de plaats daarvan drie dagen met muziek en vrede in hun hoofd. “Als we nu eens allemaal hetzelfde zouden doen, dan zouden we de problemen waar Amerika de dag van vandaag mee geconfronteerd wordt kunnen ombuigen naar een schitterende en vredevolle toekomst,” aldus de boer uit Bethel, New York. Er hing inderdaad een gevoel van sociale harmonie en samen met de kwaliteit van de bands die het beste van zichzelf gaven en de overweldigende hoeveelheid mensen (velen met een ‘bohémien’ manier van kleden en idem ditto manier van doen) zorgde dat ervoor dat het festival één van de iconische events van de eeuw werd. Ik heb zelf voor een groot festival gewerkt en de onwaarschijnlijke manier waarop het festival  in elkaar werd gezet is gewoon aandoenlijk om te zien. Hoe gemakkelijk leek het leven toen!

Op de ene of de andere manier raakt de muziek van die tijd me. Het is alsof alle hoop die er toen leefde samengebald zit in elkeen van de songs van toen. Veel van de muziek van toen wordt – meer dan veertig jaar later! – nog steeds gedraaid op de radio. In de jaren negentig waren The Doors hotter dan hot. Bob Dylan is een ikoon. The Rolling Stones trekken volle voetbalstadia. Elke keer als iemand het over The Beatles heeft, is dat nieuws. Stel je voor, riffs uit de hitnummers van toen worden gretig gesampled in de dansmuziek van nu. Toen mijn ouders hun vijfentwintigste huwelijksverjaardag vierden, staken we met een aantal vrienden een surprise party in elkaar. We nodigden al hun vrienden van toen uit en als kers op de taart oefenden we maanden lang op een bloemlezing van muzieknummers uit de tijd van toen. Gelukkig kon onze gitarist écht spelen J All along the watchtower van Jimi Hendrix, Suzy Q van CCR, San Francisco (Be sure to wear flowers in your hair) van Scott McKenzie, Tous les garcons et les filles van Françoise Hardy (gezongen door bibi, jawel!), If I had a hammer van Triny Lopez en vele anderen passeerden de revue. Het was best goed, goed genoeg om daarna nog een paar keer te spelen op andere gelegeheden ook. Sindsdien ben ik de trotse bezitter van een echte tamboerijn, die ik af en toe nog eens liefkozend vastpak.

Het was dus met meer dan gewoon genoegen dat ik de uitdaging van dit jaar aannam en warempel zelfs aan het batikken sloeg. Woodstock, hier zijn we! Hopelijk gaan we met 2013 weer naar een jaar vol hoop en vrede, een jaar van mededogen en van geduld en begrip voor mensen die net iet anders zijn dan wij. Ik wens jullie allemaal een jaar vol plezier en  liefde en geluk! Love, peace and happiness!