Walpurgisnacht
Vanavond is het Walpurgisnacht, of Vanadisnacht zoals Frigga Asraaf het noemt, omdat zij liever niet verwijst naar Sint-Walburga naar wie de nacht is vernoemd. Sint-Walburga's naamdag viel toevallig samen met de vooravond van Beltane en haar naam werd dus verbonden aan de oeroude voorchristelijke tradities die op Walpurgisnacht de gewoonte waren. Ik ben niet zo'n hardliner en hoe het feest heet maakt mij niet zoveel uit. Het belangrijkste is dat we het vieren.
Sint-Walburga was nogal populair in het oude Duitsland en een aantal kenmerken van de (verboden) godin Freya werden ook naar haar getransfereerd. Walpurgisnacht was immers vanouds een feest om Freya te eren, de godin van de vruchtbaarheid en de liefde. Ze staat voor het leven en de dood. Walpurgisnacht is dus bij uitstek een feest om het leven te vieren. Onder het motto "Laat je maar eens goed gaan en leef!" werd bijvoorbeeld zonder problemen aanvaard om tijdens die nacht "d'oechelen in de duiken" om het in schoon Brabants te zeggen, en er wordt gezegd dat maar één derde van alle meisjes die uit de bosjes terugkeerden nog maagd was ... :-)
Walpurgisnacht is overigens net als Halloween een periode dat de grenzen tussen de werelden vervagen en de geesten gemakkelijker een bezoekje kunnen brengen aan onze wereld. (Leuk om weten: in tegenstelling tot bij Halloween werkt het tijdens Walpurgisnacht echter beide kanten op. Stervelingen kunnen dus óók de grens oversteken.) Om slechte geesten te weren werden grote vuren aangelegd. Die moesten ook dienen ter zuivering en zowel vee als mensen liepen door de vuren. Het vuur in de haard werd gedoofd en opnieuw aangestoken met vuur van het Walpurgisvuur. Vanaf dan waren ze weer klaar voor een nieuw vruchtbaar jaar.
Volgens de Duitse legende is Walpurgisnacht de enige nacht dat heksen vrij naar de Brocken of Blocksberg mochten vliegen op hun bezems om daar de lente af te wachten en een groot en wild - en uiteraard goddeloos in de ogen van de katholieke kerk - feest te vieren met hun eigen heidense goden en demonen. Dat verhaal lezen we in Faust van Goethe: het is op de Brocken dat Faust zijn ziel aan de duivel verkocht.
In Ierland en Groot-Brittannië, landen zonder al te grote germaanse invloed, wordt een gelijkaardig vruchtbaarheidsfeest gevierd, Beltain. In onze lokale folklore komt eigenlijk vooral de germaanse traditie naar voor. Normaal als je weet dat de Franken onze gebieden eeuwen geleden hebben ingelijfd en dus ook hun gebruiken hebben meegebracht (al was Clovis wel onze eerste christelijke koning). Aangezien de wicca een Britse uitvinding is, vieren wij dus ook braafjes Beltain, maar in se bouwen we wel een germaans feestje, met een meiboom, veel eten en drinken en veel plezier.
Wij vliegen dus morgen pas uit en niet verder dan naar Nijlen, om Beltain te vieren en rond de meiboom te dansen. In afwachting brandt er toch al een (mini-)Walpurgisvuur(tje) :-) op mijn vensterbank, die dienst doet als mini-altaar. Laat de zon maar komen!
Sint-Walburga was nogal populair in het oude Duitsland en een aantal kenmerken van de (verboden) godin Freya werden ook naar haar getransfereerd. Walpurgisnacht was immers vanouds een feest om Freya te eren, de godin van de vruchtbaarheid en de liefde. Ze staat voor het leven en de dood. Walpurgisnacht is dus bij uitstek een feest om het leven te vieren. Onder het motto "Laat je maar eens goed gaan en leef!" werd bijvoorbeeld zonder problemen aanvaard om tijdens die nacht "d'oechelen in de duiken" om het in schoon Brabants te zeggen, en er wordt gezegd dat maar één derde van alle meisjes die uit de bosjes terugkeerden nog maagd was ... :-)
Walpurgisnacht is overigens net als Halloween een periode dat de grenzen tussen de werelden vervagen en de geesten gemakkelijker een bezoekje kunnen brengen aan onze wereld. (Leuk om weten: in tegenstelling tot bij Halloween werkt het tijdens Walpurgisnacht echter beide kanten op. Stervelingen kunnen dus óók de grens oversteken.) Om slechte geesten te weren werden grote vuren aangelegd. Die moesten ook dienen ter zuivering en zowel vee als mensen liepen door de vuren. Het vuur in de haard werd gedoofd en opnieuw aangestoken met vuur van het Walpurgisvuur. Vanaf dan waren ze weer klaar voor een nieuw vruchtbaar jaar.
Volgens de Duitse legende is Walpurgisnacht de enige nacht dat heksen vrij naar de Brocken of Blocksberg mochten vliegen op hun bezems om daar de lente af te wachten en een groot en wild - en uiteraard goddeloos in de ogen van de katholieke kerk - feest te vieren met hun eigen heidense goden en demonen. Dat verhaal lezen we in Faust van Goethe: het is op de Brocken dat Faust zijn ziel aan de duivel verkocht.
In Ierland en Groot-Brittannië, landen zonder al te grote germaanse invloed, wordt een gelijkaardig vruchtbaarheidsfeest gevierd, Beltain. In onze lokale folklore komt eigenlijk vooral de germaanse traditie naar voor. Normaal als je weet dat de Franken onze gebieden eeuwen geleden hebben ingelijfd en dus ook hun gebruiken hebben meegebracht (al was Clovis wel onze eerste christelijke koning). Aangezien de wicca een Britse uitvinding is, vieren wij dus ook braafjes Beltain, maar in se bouwen we wel een germaans feestje, met een meiboom, veel eten en drinken en veel plezier.
Wij vliegen dus morgen pas uit en niet verder dan naar Nijlen, om Beltain te vieren en rond de meiboom te dansen. In afwachting brandt er toch al een (mini-)Walpurgisvuur(tje) :-) op mijn vensterbank, die dienst doet als mini-altaar. Laat de zon maar komen!
Reacties