Falderi Faldera
Fêtons nos Grands-Parents. Zo eindigt het familielied, dat ter gelegenheid van 100 jaar huwelijk van mijn overgrootouders Alfons en Alix van een nieuwe tekst is voorzien. Elk jaar in maart komt de hele familie tesamen in Vaires sur Marne bij Parijs om de overleden familieleden te eren en met de levenden feest te vieren. En om het familielied te zingen, waar ik steevast de slappe lach van krijg. Falderi faldera!
Dit weekend was het weer zover, al waren de Franse takken van de familie deze keer speciaal naar België afgezakt voor een jubileumeditie, die o.a. een toer inhield langsheen de voorouderlijke huizen in de streek van Zottegem waar mijn overgrootouders woonden alvorens te migreren naar Frankrijk (in plaats van naar Canada, hoorde ik gisteren. Mijn over-opa viel ten prooi aan de Spaanse griep en kon niet vertrekken. Verdorie, anders waren wij Canadezen geweest! :-))
Alfons en Alix kochten Egrenay, een grote boerderij in de buurt van Vaires en verhuisden naar Frankrijk met hun kinderen. Mijn opa werd er geboren in 1921. Egrenay, Vaires, Lieusaint ... het zijn ronkende namen die me meteen doen denken aan mijn kinderjaren. Waar is de tijd toen ik met mijn opa en oma meeging naar Vaires, naar Tonton Julien, die knutselaar was en me zijn zelfgebouwd kippenhok liet zien en me een plastieken paard cadeau gaf. Hij had jaren zijn eigen versgemaakte yoghurt verkocht en bouwde voor mijn moeder met een emmer, mousse en een verzaagde triplexplaat een "yoghurtmachine" waar geweldige yoghurt uitkwam... Ik herinner me ook de uitgestrektheid van de velden en de gezonde kleur van de neven van mijn vader, die echte herenboeren waren, met opgerolde hemdsmouwen en een sigaar scheef in hun mond. Hun boerderijen zagen er uit als kleine kasteeltjes, met gigantische keukens en voorpleinen waar ons huis in Antwerpen wel tien keer op gebouwd kon worden. Het leek wel of de tijd er was blijven stilstaan in de jaren vijftig.
In Vaires staat het voorouderlijk graf van de familie, waar ook de namen van mijn oma en opa werden bijgeschreven, ook al schonken ze hun lichaam aan de wetenschap. Dat is de plaats waar we elk jaar bij elkaar komen om onze gestorven familie te eren om ons daarna te buiten te gaan in veel en goed eten en evenveel drank :-)
Het klinkt misschien een beetje ouderwets maar het is dus nog springlevend: het manisme of het vereren van de voorouders. De idee hierachter is dat de dood helemaal niet het absolute einde is en de doden voortleven tussen ons en ons kunnen bijstaan of tegenwerken. Iemand die sterft verandert volgens het manisme in een geest die je goedgezind kan zijn en kan beschermen. Daarom is het belangrijk om je gestorven familieleden, je voorouders, te blijven vereren. Bovendien is elke persoon het resultaat van zijn pedigree. In plaats van een losstaand individu zijn we allemaal een schakel in een eindeloze keten van familie. Familie staat voor het geheel van alle levenden en alle doden van een geslacht. En zo zien wij het ook in onze familie. Alfons en Alix leven verder in elkeen van ons.
Onze familie is nogal katholiek, maar ik denk dat voorouderverering hier wonderwel mee kan samengaan. Wordt er niet gezegd dat onze dierbare overledenen vanuit de hemel een oogje in het zeil houden? Uiteindelijk is dat hetzelfde verhaal. Ik vind het alleszins een geruststellende gedachte dat mijn beide opa's en mijn oma er nog steeds zijn om ons te omringen met hun warmte. Toen Kaat en Dries geboren werden, wist ik dat zij vol liefde toekeken, blij dat het verhaal verder gaat ...
Dit weekend was het weer zover, al waren de Franse takken van de familie deze keer speciaal naar België afgezakt voor een jubileumeditie, die o.a. een toer inhield langsheen de voorouderlijke huizen in de streek van Zottegem waar mijn overgrootouders woonden alvorens te migreren naar Frankrijk (in plaats van naar Canada, hoorde ik gisteren. Mijn over-opa viel ten prooi aan de Spaanse griep en kon niet vertrekken. Verdorie, anders waren wij Canadezen geweest! :-))
Alfons en Alix kochten Egrenay, een grote boerderij in de buurt van Vaires en verhuisden naar Frankrijk met hun kinderen. Mijn opa werd er geboren in 1921. Egrenay, Vaires, Lieusaint ... het zijn ronkende namen die me meteen doen denken aan mijn kinderjaren. Waar is de tijd toen ik met mijn opa en oma meeging naar Vaires, naar Tonton Julien, die knutselaar was en me zijn zelfgebouwd kippenhok liet zien en me een plastieken paard cadeau gaf. Hij had jaren zijn eigen versgemaakte yoghurt verkocht en bouwde voor mijn moeder met een emmer, mousse en een verzaagde triplexplaat een "yoghurtmachine" waar geweldige yoghurt uitkwam... Ik herinner me ook de uitgestrektheid van de velden en de gezonde kleur van de neven van mijn vader, die echte herenboeren waren, met opgerolde hemdsmouwen en een sigaar scheef in hun mond. Hun boerderijen zagen er uit als kleine kasteeltjes, met gigantische keukens en voorpleinen waar ons huis in Antwerpen wel tien keer op gebouwd kon worden. Het leek wel of de tijd er was blijven stilstaan in de jaren vijftig.
In Vaires staat het voorouderlijk graf van de familie, waar ook de namen van mijn oma en opa werden bijgeschreven, ook al schonken ze hun lichaam aan de wetenschap. Dat is de plaats waar we elk jaar bij elkaar komen om onze gestorven familie te eren om ons daarna te buiten te gaan in veel en goed eten en evenveel drank :-)
Het klinkt misschien een beetje ouderwets maar het is dus nog springlevend: het manisme of het vereren van de voorouders. De idee hierachter is dat de dood helemaal niet het absolute einde is en de doden voortleven tussen ons en ons kunnen bijstaan of tegenwerken. Iemand die sterft verandert volgens het manisme in een geest die je goedgezind kan zijn en kan beschermen. Daarom is het belangrijk om je gestorven familieleden, je voorouders, te blijven vereren. Bovendien is elke persoon het resultaat van zijn pedigree. In plaats van een losstaand individu zijn we allemaal een schakel in een eindeloze keten van familie. Familie staat voor het geheel van alle levenden en alle doden van een geslacht. En zo zien wij het ook in onze familie. Alfons en Alix leven verder in elkeen van ons.
Onze familie is nogal katholiek, maar ik denk dat voorouderverering hier wonderwel mee kan samengaan. Wordt er niet gezegd dat onze dierbare overledenen vanuit de hemel een oogje in het zeil houden? Uiteindelijk is dat hetzelfde verhaal. Ik vind het alleszins een geruststellende gedachte dat mijn beide opa's en mijn oma er nog steeds zijn om ons te omringen met hun warmte. Toen Kaat en Dries geboren werden, wist ik dat zij vol liefde toekeken, blij dat het verhaal verder gaat ...
Reacties