Waar is de zon?
Vandaag hadden we om 10u35 een smiley-zonnetje moeten zien, want er werd een bijna-zonsverduistering voorspeld, maar door de lage bewolking hebben we daar helemaal niks van gemerkt. Behalve op sociale media was er dan ook haast niks te doen over de zonsverduistering de vorige weken.
Dat was in 1999 wel even anders. Toegegeven, toen ging het om een volledige zonsverduistering maar toch ... De hype was zo groot dat je bij wijze van spreken een eclipsbrilletje kreeg als je een tonnetje waspoeder kocht. Nu moest je actief op zoek naar dergelijke brilletjes of gebruik maken van de tips van het KMI: de vergiettruck vond ik best geniaal :-)
In 1999 leek er wel een constante rimpeling van opwinding in de lucht te hangen in de aanloop naar de zonsverduistering. Het hielp dat die op een zaterdag in de zomer viel: geen wolkje te bekennen, en iedereen had al vrijaf. De beste plek om de verduistering te zien bleek in Reims te zijn, maar zo ver was ik niet geraakt. Het werden de Ardennen, waar mijn ouders en zonsverduisteringsweekend doorbrachten bij vrienden die daar een buitenverblijfje hadden.
Ik herinner me de opwinding toen we - en samen nmet ons héél veel mensen - rond gingen rijden om een pelkje te bemachtigen waar we, gewapend met eclipsbriletjes en lasbrillen, de zon konden zien verdwijnen. Raar was dat. Toen het bijna zo ver was, gingen we gewoon langs de kant van de weg staan, naast een wei. We waren niet alleen, overal stopten auto's om te kijken naar wat er zou gebeuren.
Het eerste dat me opviel was de stilte. Geen vogel die je nog kon horen. Tot de honden begonnen te blaffen en de koeien te loeien. We konden de schauduw zien aankomen, als een grijze lijn die alsmaar opschoof, net zoals je wel eens ziet in van die science fiction films waar een gigantisch ruimteschip het licht van de zon blokkeert. Deze keer was het de maan. Toen werd het ijskoud. Daar stonden we dan, rillens in onze zomerse T-shirtjes. En de koeien gingen allemaal naar de ingang van de wei, wachtend tot ze naar hun stal mochten vertreken om te gaan slapen :-) Ze waren helemaal in de war toen het zonlicht een kwartiertje later alweer terugkwam.
De sfeer die er toen hing, die ga ik nooit vergeten. Heel raar. Ik kan goed begrijpen waarom oude volkeren dat onheilspellend vonden. Het is alsof je hele leven eventjes op zijn kop wordt gezet. Heel eventjes maar, tot de zon terug is en ons gerust stelt met zijn warme omhelzing.
Op 23 september 2090 zal er voor het eerst sinds 1999 opnieuw een totale zonsverduistering te zien zijn in ons land. Het zal dus bij die ene ervaring blijven ...
Meer info: http://www.eclips2015.be/
Dat was in 1999 wel even anders. Toegegeven, toen ging het om een volledige zonsverduistering maar toch ... De hype was zo groot dat je bij wijze van spreken een eclipsbrilletje kreeg als je een tonnetje waspoeder kocht. Nu moest je actief op zoek naar dergelijke brilletjes of gebruik maken van de tips van het KMI: de vergiettruck vond ik best geniaal :-)
In 1999 leek er wel een constante rimpeling van opwinding in de lucht te hangen in de aanloop naar de zonsverduistering. Het hielp dat die op een zaterdag in de zomer viel: geen wolkje te bekennen, en iedereen had al vrijaf. De beste plek om de verduistering te zien bleek in Reims te zijn, maar zo ver was ik niet geraakt. Het werden de Ardennen, waar mijn ouders en zonsverduisteringsweekend doorbrachten bij vrienden die daar een buitenverblijfje hadden.
Ik herinner me de opwinding toen we - en samen nmet ons héél veel mensen - rond gingen rijden om een pelkje te bemachtigen waar we, gewapend met eclipsbriletjes en lasbrillen, de zon konden zien verdwijnen. Raar was dat. Toen het bijna zo ver was, gingen we gewoon langs de kant van de weg staan, naast een wei. We waren niet alleen, overal stopten auto's om te kijken naar wat er zou gebeuren.
Het eerste dat me opviel was de stilte. Geen vogel die je nog kon horen. Tot de honden begonnen te blaffen en de koeien te loeien. We konden de schauduw zien aankomen, als een grijze lijn die alsmaar opschoof, net zoals je wel eens ziet in van die science fiction films waar een gigantisch ruimteschip het licht van de zon blokkeert. Deze keer was het de maan. Toen werd het ijskoud. Daar stonden we dan, rillens in onze zomerse T-shirtjes. En de koeien gingen allemaal naar de ingang van de wei, wachtend tot ze naar hun stal mochten vertreken om te gaan slapen :-) Ze waren helemaal in de war toen het zonlicht een kwartiertje later alweer terugkwam.
De sfeer die er toen hing, die ga ik nooit vergeten. Heel raar. Ik kan goed begrijpen waarom oude volkeren dat onheilspellend vonden. Het is alsof je hele leven eventjes op zijn kop wordt gezet. Heel eventjes maar, tot de zon terug is en ons gerust stelt met zijn warme omhelzing.
Op 23 september 2090 zal er voor het eerst sinds 1999 opnieuw een totale zonsverduistering te zien zijn in ons land. Het zal dus bij die ene ervaring blijven ...
Meer info: http://www.eclips2015.be/
Reacties