Een rad van vuur

Tijdens de vuurmeditatie gisteren kreeg ik via de zon boven ons een massieve hoeveelheid energie binnen, die via het vuur in ons midden de hele coven – nu ja, we zijn maar met z’n vieren – in vuur en vlam zette tot we samen een rad van vuur vormden. Ik dacht dat dat een symbool voor vrouwelijkheid was, maar dat blijkt niet zo expliciet :-) Tegenwoordig wordt het in de astronomie gezien als het symbool voor de planeet Aarde. Je kan natuurlijk argumenteren dat het frappant is dat dit teken zo prominent naar voor komt bij een ritueel dat tot doel heeft om banden binnen een coven te smeden, met in het achterhoofd de idee dat de aarde vrouwelijk is, Gaia, de oermoeder.

Nog veel frappanter vind ik echter dat dit symbool nog steeds een zonnekruis wordt genoemd. Zo’n kruis in een cirkel heeft haast een vaste stek in de symbolen van prehistorische culturen uit de periode van het einde van het Stenen Tijdperk, zo rond 10.000 voor Christus, tot in het Bronzen Tijdperk. Historici weten niet helemaal precies wat dit symbool toen betekende, maar zonnekruisen waren zo alomtegenwoordig dat het belang ervan voor de mensen toen algemeen wordt aangenomen. Men gaat er dus van uit dat dit teken de zon symboliseert en dat de zon werd gezien als goddelijk en als dusdanig werd aanbeden.

In de moderne hekserij wordt haast algemeen aangenomen dat de maan vrouwelijk is en de zon mannelijk, maar dat was niet altijd zo. Het zijn pas de Grieken en de Romeinen die daarmee zijn begonnen. Overal ter wereld kan je zonnegodinnen vinden met een mannelijke maangod als tegenhanger. In Egypte bijvoorbeeld, droegen de dochters van Ra een zonneschijf boven hun hoofd om hun verhevenheid boven de rest aan te tonen. De Egyptische maangoden daarentegen waren dan weer mannelijk ...

Bas-relief van de Egyptische oorlogsgodin Sekhmet met de zonneschijf en cobrakroon boven haar hoofd
(uit de Tempel van Sobek en Haroëris – Kôm Ombo, Egypte).

In bijna alle mythologieën ter wereld is er ook sprake van een periode waarin de zon verdwijnt: de nacht, de winterperiode, zonverduisteringen, enz. ... Denk aan de Noordse godin Sòl die wordt opgegeten door de wolf Sköll. Het is het klassieke verhaal van de grote godin die naar de onderwereld reist waarna de aarde dor en bar wordt. Het verhaal klopt echter eigenlijk alleen als de godin in kwestie een zonnegodin is en geen maangodin ...

“The Wolves Pursuing Sol and Mani” door John Charles Dollman (1851-1934), illustratie uit Myths of the Norsemen from the Eddas and Sagas, van Hélène Adeline Guerber, gepubliceerd in 1909, London, Harrap.

Ik had tijdens de vuurmeditatie al zeer sterk het gevoel dat we gezegend werden door de zon. Ik vroeg energie van het vuur en kreeg het vuur van de zon als antwoord. Het helpt misschien wel als de godin waar je een band mee hebt een vuurgodin is :-). Ik beschouw haar alleszins als een zonnegodin, zoals de oeroude moedergodinnen uit het Bronzen en Ijzeren Tijdperk moeten zijn geweest.

Zo’n rad van vuur als symbool voor die zegening past dus wonderwel. Ook al is dat tegenwoordig niet meer het symbool voor de zon maar voor de aarde. Tegenwoordig is het astronomische symbool voor de zon een punt in een cirkel.