Hoe Odin de runen ontdekte
We kennen de Germaanse god Odin als de god met één oog die voortdurend op zoek is naar kennis en wijsheid. Die kenmerkende fysieke eigenschap heeft alles met die zoektocht naar kennis te maken: hij offerde zijn andere oog op voor meer wijsheid dan hij al had. Voor kennis en wijsheid heeft hij bijna alles over. Het verhaal van hoe hij de runen ontdekte is een perfect voorbeeld van zijn onstilbare honger en doorzettingsvermogen om de mysteries van het leven te doorgronden.
De runen zijn de letters van het alfabet die de Germaanse volkeren gebruikten voordat ze overstag gingen voor het Latijnse alfabet, dat in de late Middeleeuwen in zo goed als heel Europa de oudere alfabetten verdrong. Waar het Latijnse alfabet eigenlijk eerder een functioneel alfabet was, hadden de runen een diepere betekenis. Ze staan symbool voor de opzienbarende krachten die het universum maken wat het is. Het woord “rune” op zich betekent trouwens niet alleen simpelweg “letter” maar ook “geheim” en “mysterie”. De letters van het runenalfabet laten immers toe om toegang te krijgen tot de achterliggende krachten die de wereld vorm geven, en met deze krachten te interageren en ze te beïnvloeden. Toen Odin op zoek ging naar de runen, vond hij dus niet zomaar een set van symbolen om menselijke spraak om te zetten naar een fysieke drager. Hij ontdekte een buitengewoon krachtig magiesysteem.
Hoe Odin de runen ontdekte
Centraal in de Germaanse kosmologie staat Yggdrasil, de wereldboom. Boven in Yggdrasils takken ligt Asgard, de thuisbasis van de Aesir, de goden en godinnen waar Odin de oppergod van is. Yggdrasil groeit uit de Bron van Urd, een bron die oneindig diep is en waarin sommige van de meest opzienbarende krachten en wezens an de kosmos huizen. Onder die wezens zijn de Nornen, drie scherpzinnige zusters die meer invloed over het verloop van het lot hebben dan gelijk welk ander wezen in het universum. Eén van de methoden die ze gebruiken om het lot vorm te geven is door runen te kerven in de stam van Yggdrasil. De symbolen in de stam zorgen ervoor dat de intenties van de zusters doorheen de hele boom worden verspreid en zo alles in de negen werelden van de wereldboom beïnvloeden.
Odin zag de Nornen aan het werk vanuit Asgard en was jaloers op hun macht en wijsheid. En hij nam zich voor dat hij ook die rare symbolen van de Nornen zou leren gebruiken. Omdat de runen thuis horen bij de Nornen in de Bron van Urd en omdat ze zichzelf niet openbaren aan gelijk wie maar enkel aan hen die bewijzen dat ze waardig zijn om te beschikken over zo’n overweldigende inzichten en krachten, hing Odin zichzelf aan één van Yggdrasils takken, stak zichzelf in de borst met zijn speer en staarde naar beneden in het donkere water van de bron beneden hem. Hij verbood de andere goden om hem ter hulp te komen. Zelfs de kleinste slok water wees hij af. En zo hing hij daar, staarde naar beneden, staarde naar beneden, en bleef staren naar beneden, ondertussen roepend naar de runen.
Tot ieders verbazing overleefde hij die beproeving, negen dagen en nachten lang hangend in de wereldboom, op de grens tussen leven en dood. Op het einde van de negende nacht zag hij eindelijk vormen in de diepte van de bron: de runen. Ze hadden zijn offer aanvaard en zich aan hem geopenbaard, niet alleen hun vorm maar ook de geheimen dat ze in zich dragen. Odin schreef de runen met zijn eigen bloed in het zand en sloeg de informatie op in zijn geheugen. Daarna eindigde hij zijn pijnlijke beproeving met een jubelkreet. De man was waarlijk formidabel. :-)
In de Hávámal - het Lied van de Hoge of de Rede van de Verhevene - in de Edda lezen we hoe Odin het zelf verwoordt:
Nu hij eindelijk de geheimen van de runen had doorgrond, werd Odin een van de machtigste en wezens in het universum. De runenchants die hij gebruikte konden emotionele en fysieke wonden genezen, zijn vijanden op de knieën dwingen en hun wapens nutteloos maken, ervoor zorgden dat hij geen rekening moest houden met enige beperking van gelijk welke aard ook, branden blussen, gebruikers van kwaadaardige magie opsporen en verbannen, zijn vrienden beschermen in de strijd, iemand gevoelens voor hem doen krijgen en zelfs de doden weer tot leven wekken. En dat is nog maar een greep uit waar de runen voor konden worden gebruikt. De runen zijn dus één van de krachtigste magiesystemen die er zijn.
De runen zijn de letters van het alfabet die de Germaanse volkeren gebruikten voordat ze overstag gingen voor het Latijnse alfabet, dat in de late Middeleeuwen in zo goed als heel Europa de oudere alfabetten verdrong. Waar het Latijnse alfabet eigenlijk eerder een functioneel alfabet was, hadden de runen een diepere betekenis. Ze staan symbool voor de opzienbarende krachten die het universum maken wat het is. Het woord “rune” op zich betekent trouwens niet alleen simpelweg “letter” maar ook “geheim” en “mysterie”. De letters van het runenalfabet laten immers toe om toegang te krijgen tot de achterliggende krachten die de wereld vorm geven, en met deze krachten te interageren en ze te beïnvloeden. Toen Odin op zoek ging naar de runen, vond hij dus niet zomaar een set van symbolen om menselijke spraak om te zetten naar een fysieke drager. Hij ontdekte een buitengewoon krachtig magiesysteem.
Hoe Odin de runen ontdekte
Centraal in de Germaanse kosmologie staat Yggdrasil, de wereldboom. Boven in Yggdrasils takken ligt Asgard, de thuisbasis van de Aesir, de goden en godinnen waar Odin de oppergod van is. Yggdrasil groeit uit de Bron van Urd, een bron die oneindig diep is en waarin sommige van de meest opzienbarende krachten en wezens an de kosmos huizen. Onder die wezens zijn de Nornen, drie scherpzinnige zusters die meer invloed over het verloop van het lot hebben dan gelijk welk ander wezen in het universum. Eén van de methoden die ze gebruiken om het lot vorm te geven is door runen te kerven in de stam van Yggdrasil. De symbolen in de stam zorgen ervoor dat de intenties van de zusters doorheen de hele boom worden verspreid en zo alles in de negen werelden van de wereldboom beïnvloeden.
Odin zag de Nornen aan het werk vanuit Asgard en was jaloers op hun macht en wijsheid. En hij nam zich voor dat hij ook die rare symbolen van de Nornen zou leren gebruiken. Omdat de runen thuis horen bij de Nornen in de Bron van Urd en omdat ze zichzelf niet openbaren aan gelijk wie maar enkel aan hen die bewijzen dat ze waardig zijn om te beschikken over zo’n overweldigende inzichten en krachten, hing Odin zichzelf aan één van Yggdrasils takken, stak zichzelf in de borst met zijn speer en staarde naar beneden in het donkere water van de bron beneden hem. Hij verbood de andere goden om hem ter hulp te komen. Zelfs de kleinste slok water wees hij af. En zo hing hij daar, staarde naar beneden, staarde naar beneden, en bleef staren naar beneden, ondertussen roepend naar de runen.
Tot ieders verbazing overleefde hij die beproeving, negen dagen en nachten lang hangend in de wereldboom, op de grens tussen leven en dood. Op het einde van de negende nacht zag hij eindelijk vormen in de diepte van de bron: de runen. Ze hadden zijn offer aanvaard en zich aan hem geopenbaard, niet alleen hun vorm maar ook de geheimen dat ze in zich dragen. Odin schreef de runen met zijn eigen bloed in het zand en sloeg de informatie op in zijn geheugen. Daarna eindigde hij zijn pijnlijke beproeving met een jubelkreet. De man was waarlijk formidabel. :-)
In de Hávámal - het Lied van de Hoge of de Rede van de Verhevene - in de Edda lezen we hoe Odin het zelf verwoordt:
Ik weeet dat ik hing
aan de door wind geteisterde boom,
negen lange nachten,
verwond door mijn eigen speer,
gewijd aan Odin,
mezelf opofferend aan mezelf,
gebonden aan de boom,
waarvan niemand kent,
de wortels waaruit hij groeit.
Niemand gaf mij brood,
niemand gaf mij drank;
ik keek neer in de diepste diepten,
waar ik de Runen ontdekte,
met een luide kreet bemachtigde ik ze;
waarna ik duizelig en bezwijmd neerviel.
Al diende won ik aan wijsheid;
woord voor woord
werd ik naar het woord geleid.
Nu hij eindelijk de geheimen van de runen had doorgrond, werd Odin een van de machtigste en wezens in het universum. De runenchants die hij gebruikte konden emotionele en fysieke wonden genezen, zijn vijanden op de knieën dwingen en hun wapens nutteloos maken, ervoor zorgden dat hij geen rekening moest houden met enige beperking van gelijk welke aard ook, branden blussen, gebruikers van kwaadaardige magie opsporen en verbannen, zijn vrienden beschermen in de strijd, iemand gevoelens voor hem doen krijgen en zelfs de doden weer tot leven wekken. En dat is nog maar een greep uit waar de runen voor konden worden gebruikt. De runen zijn dus één van de krachtigste magiesystemen die er zijn.
Reacties