De achtste Clanmoeder – Zij die Heelt (Clanmoeders Workshop 8)

She Who Heals
(Barbara Wright)

Moeder, zing een lied voor mij en verzacht mijn pijn.
Heel de botten die gebroken zijn, breng weer heelheid over mij.

Moeder, vang mijn kinderen op als zij op Aarde komen.
Leer me hoe ik door te zingen over mijn gemis kan rouwen.

Moeder, toon me de Medicijn van helende kruiden.
Toon me de waarde van de Geest en hoe ik die kan delen.

Moeder, maak mijn hart gezond zodat ik uw giften kan gebruiken in mijn leven.







Zij die Heelt is de intuïtieve Genezer, Vroedvrouw, Kruidenkenner. Hoedster van de Geneeskunsten, Zangeres van dodenliederen en Bewaarster van de Mysteriën van Leven en Dood. De Beschermster van Medicijnwortels en Geneeskrachtige Kruiden, en Dienares van de Mensheid. De Moeder van Intuïtie, alle Overgangsrituelen, cycli van Geboorte, Dood en Wedergeboorte.

Zij leert ons:

• Hoe we anderen kunnen dienen met een vreugdevol hart, door onze helende gaven te gebruiken.
• Hoe we de levenscycli van geboorte, dood en wedergeboorte kunnen begrijpen en eren.
• Hoe we kunnen geloven in de wonderen van het leven door de verbinding met onze Spirituele Essentie.
• Hoe we het Plantenrijk kunnen begrijpen, en de helende werking van alle delen van planten.
• Hoe we de liefde kunnen dienen.

Zij die Heelt is een heel krachtige Clanmoeder. We zoeken haar op om haar te vragen dat zij ons zelf heelt en dat ze onze eigen kanalen opent om onszelf te helen. We vragen haar waar onze eigen helende kracht zit.

Deze Clanmoeder heelt op alle niveau’s. Ze helpt zielen om de overgang te maken naar andere werelden, om door de poorten te gaan. Dat is niet alleen zo voor zielen die onze wereld verlaten. Zo nodigt Zij die Heelt bijvoorbeeld de ziel uit om via de fontanel van het nieuwgeboren kind binnen te komen en contact te maken met de ziel van de moeder.

Helen is een taak die de vrouwen altijd al hebben gehad. Vrouwen gaven hulp bij geboorte en dood.

Hulp bij sterven en dood, het rouwen, is één van de laatste taken die vrouwen mochten doen in de patriarchale maatschappij. Bijvoorbeeld: het waken bij de doden, zoals vroeger gebeurde in de dorpen. Rouwliederen kunnen de last van een sterfgeval doen weggaan. Dan kunnen de rouwenden de zielen van de overledenen loslaten zodat die verder kunnen gaan. Rouwen heeft een belangrijke functie. Wij leren in onze cultuur dat we ons verdriet niet mogen tonen, maar verdriet helpt onze doden juist om naar een ander niveau te gaan. Rouwen is dus helen voor allebei!

Tegenwoordig is er een nieuw “oud” gebruik dat terug opmars maakt, de zogenaamde Doula. Een Doula is geen vroedvrouw maar iemand die moeders, tantes en zusters rondom de zwangerschap en het kraambed vervangt. Ze ondersteunt vrouwen voor, tijdens en na een bevalling maar vervangt de verloskundige of de kraamverzorgster niet.

Eén van de belangrijkste overgangen is het activeren van je geheugen.  Vergeten hoort bij het mens zijn. Je ziel weet alles. Bij je geboorte vergeet je alles. Je doel is connectie maken met je ziel, verbinding maken en zo opnieuw herinneren wat je eigenlijk al wist. Opnieuw contact leggen met je oorspronkelijke ziel is een belangrijke helende gebeurtenis.

Als we gaan werken met deze Clanmoeder, dan nodigen we haar uit in onze heilige ruimte.

1/ Vragen aan de Clanmoeder

• We vragen haar om ons te helen.
• We vragen haar om ons de kanalen te tonen waar onze helende kracht zit en die te openen.
• We vragen haar om ons terug in contact te brengen met onze ziel vlak voor déze incarnatie, om je pure ziel te ontmoeten.

2/ Vragen aan onze ziel

• We stellen vragen aan onze ziel: wat is mijn pad? Wat moet ik doen? Toon mij mijn pad.
• Vraag naar je belangrijkste te leren les, je doel, waarvoor dient deze incarnatie?
• Vraag aan je ziel de heling en de krachgt, die diepere verbinding, om dat pad te kunnen volgen.

3/ Verbinding

• Vraag aan de Clanmoeder de heling die je dieper verbindt met je ziel, om in verbinding te blijven met je ziel.

Reis naar de achtste Clanmoeder:
Ik zit op mijn stoel en voel hoe er vanuit mijn voeten wortels vertrekken, heel diep de aarde in. Als ik inadem, adem ik de aarde in en ik voel de kracht van de aarde in al mijn cellen. Het voelt alsof mijn hele lichaam tintelt.

Voor me zie ik een sterrenhemel bij nacht. Ik weet xdat dit het noorden is. Ik heb veel moeite om mijn hoofd te draaien naar het oosten. Ik word helemaal opgeslorpt door de pracht van de nachtelijke hemel. Wat er in de andere richtingen te zien was, weet ik niet meer. Bedoeling was alleszins om de kracht van alle windrichtingen én de kracht van je hoogste ik in te ademen en zo een cirkel te maken.

Dan ben ik in mijn hoofd. Er loopt een hond voorbij. Ik weet niet wat het beest in mijn hoofd doet, maar hij is er haast elke keer! Ik stuur alles en iedereen buiten, ook de hond. Dan laat ik een wervelwind los in de ruimte. Die neemt alles mee dat er misschien nog achtergebleven is. Hij wervelt de voordeur door en de deur valt achter hem dicht. Het is ineens heel rustig hier.

Boven mijn hoofd hangt een zon. Die is geel en heel helder. Alle energie die niet bij me hoort vloeit naar de zon. Ik zie kleine gouden streepjes die vanuit mijn vel traag opstijgen naar de zon boven me. Het lijkt wel zo’n fantasyfilm waar de camera traagjes rond het hoofdpersonage heen draait in het midden van een actiescène. Het is een prachtig zicht.

Ik loop naar mijn hart, de trap af, naar het deurtje met het uitgesneden hartje waarachter een industrieel aandoende ruimte ligt. Die is tot nu toe altijd rood geweest qua sfeer, maar deze keer is het een blauw licht dat de ruimte verlicht. Ik zie hoe golfjes doorheen het blauw rimpelen. Het lijkt wel een projectie of reflectie van bewegend water.

Een grijze poes komt langs mijn benen strijken met haar kop en lijfje. Ik was vergeten dat zij hier woont. Ik buk me om haar op te tillen en ze legt haar kopje spinnend op mijn schouder. Dan springt ze weer naar beneden en loopt weg. Ze houdt haar staart recht omhoog. Ze stopt en kijkt achterom: ik moet haar volgen. Ik loop achter haar aan, naar een luik. Dat heb ik hier nog nooit gezien. Het luik is open en ik kijk naar beneden, in het gat in de grond. Een trapladder leidt naar beneden, de duisternis in. De kat springt terug in mijn armen. Het is de bedoeling dat ik naar beneden ga en de kat wil duidelijk mee. Het is helemaal niet gemakkelijk om de ladder af te dalen met maar één hand!

Als ik van de laatste trede van de ladder af stap, zie ik meteen waar ik ben. Ik sta achteraan in mijn heilige ruimte. Voor me ligt het waterbassin en helemaal aan de andere kant van de driehoekige ruimte (nu valt het me pas op: het lijkt wel de vorm van een baarmoeder!) zie ik de trappen die leiden naar het verhoog en de sierlijke tulpboog.

In plaats van het stilstaande water dat meestal in het bassin staat, zie ik het water nu doorheen het bassin stromen. Het lijkt we een stukje van de branding dat naar hier is verplaatst, met schuimkopjes en al. Van de trappen stroomt het water naar beneden. Er is zoveel water dat ik de boorden van het bassin zelf eigenlijk niet zo goed kan zien.

Ik zie geen spirits, geen dieren, geen goden of godinnen en geen clanmoeders. Dan zie ik haar naast me staan: een jonge vrouw met een kort en praktisch blond bobje. Ze draagt het uniform van een ambulancier, met een groene praktische broek en hemd zoals ze dat ook dragen in een ziekenhuis, en een fluo jasje.

Wat er daarna gebeurde weet ik niet meer. In principe moesten we vragen of ze onze kanalen wou openen, maar daar ben ik alles van vergeten. Heel vaagjes lijkt het of ik me een paar ogen herinner waarin ik verdronk. Maar voor de rest is alles weg.

Ik sta in een donker landschap. Voor me zie ik een wirwar van torens, heel veel torens, allemaal heel dun en sierlijk en fijngevormd. Ik moet denken aan de danseressen op de tempels van Angkor. Het is een stad, verweerd en met veel torens. De sierlijke torens staan zwart afgetekend tegen de donkerblauwe nachthemel. Uit de zwarte torens schieten af en aan kriskras door elkaar blauwe lichtbollen naar de hemel.

De Clanmoeder brengt me naar een man. Het is een grote reus. Zijn vel is blauw en  zijn hoofd is een soort van doodshoofdgezicht met een gouden kroon. Ik moet denken aan de Inca in de glazen kast uit het Kuifje album “De zeven kristallen bollen” :-) Hij hurkt neer op zijn knie en kijkt me recht aan. Zijn zijn ogen de ogen die ik daarstraks zag?

Hij steekt zijn hand uit en raakt met zijn wijsvinger zachtjes mijn kaak aan. Het is een haast teder gebaar.

Dan zie ik dat in zijn hand een lichtblauw lichtbolletje ligt, van hetzelfde soort dat nog steeds uit de torens omhoog vliegt. Voor ik er erg in heb, duwt de reus het balletje in mijn hart. Ik zie verbaasd hoe het door mijn kleren in mijn lijf verdwijnt. Is dit de navelstreng waar Martine het over heeft en die van je ziel naar je kracht gaat?

Martines stem zegt ons dat we naar ons pad moeten vragen. Ik krijg een heleboel beelden te zien. Ik zie mezelf als een oma, met kort haar. Ik ben aan het lezen. Dan komen er kinderen binnen. Dan ben ik weer afgeleid en weet niet meer wat ik zag. En dan zie ik het licht. Het is een grote kaars in een glazen houder. Tussen alle beelden die elkaar blijven afwisselen, komt dit beeld elke keer weer terug. (Noot: Het licht is een vorm van gedomestikeerd vuur. Vuur staat voor inspiratie. In de contekst van de beelden die ik zag, zou dat best eens inspiratie in de groep kunnen zijn ... Martine legde de band met Hera, maar wat ik daarmee moet weet ik niet!)

Vraag aan de Clanmoeder dat ze je lichaam aanpast om die kracht aan te kunnen, zegt Martine. De Clanmoeder kijkt me aan en neemt me bij mijn schouders vast. Dat is alles. Het voelt als een soort van bevestiging.

Dan geeft ze me een bloem. Ik zie een blauwe goudsbloem en dan een korenbloem. Als ik haar geschenk beter bekijk, zie ik een soort van combinatie van de twee. De bloem doet me een beetje denken aan een passiebloem. Ik open mijn handen en daar ligt een steentje in, mijn cadeautje voor haar.

Als ik terug ben in mijn hart, komt de kat toegesneld. Ze is duidelijk opgelucht. Misschien was ze bang dat ze niet mee terug kon? :-)

Grootmoederskaartje:
Het leven zit niet in het geloof, het leven zit in de ervaring. Wanneer de grote leegte niet wordt gevreesd is het vol.

De Grootmoeders.

---
Zij die alles heelt : Clanmoeder van de achtste maancyclus

Moeder ,zing een lied voor mij en verzacht mijn pijn.
Heel de botten die gebroken zijn, breng weer heelheid over mij.
Moeder, vang mijn kinderen op als zij op aarde komen.
Leer mij hoe ik door te zingen over mijn gemis kan rouwen.
Moeder, toon me de Medicijn van helende kruiden.
Toon me de waarde van de Geest en hoe ik die kan delen.
Moeder, maak mijn hart gezond zodat ik uw giften kan gebruiken in mijn leven.

Inleiding wie is deze clanmoeder, de Hoedster van het dienen van de waarheid.

• Zij is de Heelster, Moeder van alle Overgangsrituelen, Hoedster van de Mysteries van Leven en Dood en Zangeres van het Dodenlied. Zij geeft ons het vermogen om onze angst voor de dood af te leggen en verandering als een nieuw avontuur in het leven te aanvaarden. Zij leert ons hoe we verder kunnen kijken dan de illusie van het tijdelijke, hoe we iedere verandering op de weg kunnen vieren als een stap naar heelheid.
• Zij is de vroedvrouw, kruidenkenner, medicijnvrouw, spiritueel genezer en leermeesteres van de cycli van de Aardwandeling.

Wijsheden van deze Clanmoeder

• Rouwliederen kunnen lastkorven van verdriet wegnemen bij rouwenden. Rouwenden kunnen tijdens het uiten van hun verdriet hun gestorven verwanten loslaten. Geesten van overledenen gebruiken deze golven van verdriet als bogen om hun geestvormen op de Blauwe Weg te richten.
• Vergeten hoort bij het mens zijn, het activeren van het geheugen tijdens de Aardwandeling is één van de belangrijkste overgangsrituelen voor mensen. Via het terughalen van alle herinneringen zou de ziel volledig in het lichaam gebracht worden.

Meditatie naar de Clanmoeder

• Je reist naar jouw Heilige Ruimte en nodigt de Clanmoeder van  Heling uit.
• Je vraagt haar jouw te helen. Misschien heb je een specifieke vraag, misschien vraag je haar waarom iets niet lukt. Je herinnert jou pijnen en angsten en vraagt Haar de oorspronkelijke beelden te tonen en jou te helen.
• Eventueel vraag je jouw helende kanalen te openen en te tonen waar jouw helende kracht in schuilt.
• Je neemt afscheid en vraagt een symbool.
• Je overloopt alles in de ruimte boven in je hoofd.

Cirkel lied

May the circle  be open but unbroken
May the love of the Godess be forever in your heart.
Merry meat en merry part en merry meat again

Ancient mother

Oh la mama wa ha su cola
Oh la mama wa ha su wham
Oh la mama ko whey hahahaha
Oh la mama ta te kaye

Ancient mother I hear you calling
Ancient mother I hear your voice
Ancient mother I hear you laughing
Ancient mother I taste your tears

Medicijnwiel: leven, eenheid en gelijkheid voor eeuwig

Leven is het Oosten van het wiel.
Het leven in het oosten leert ons dat iedere Zon een nieuw begin aankondigt, dat het leven overvloedig is en van ons vraagt dat we al onze mogelijkheden inzetten om eraan deel te nemen.

Vereniging is in het Zuiden.
Hier ontstaan vertrouwen, nederigheid en onschuld. Daar bezien we de wereld door de ogen van een kind. In het Zuiden leert vereniging ons dat niemand wint tenzij iedereen wint.

Gelijkheid is in het Westen van het wiel.
Hier worden al onze dromen geboren en liggen alle beloften van de toekomst. Gelijkheid leert ons dat onze dromen alleen maar werkelijkheid worden als we alles wat leeft in gelijke mate eren.

Eeuwigheid huist in het Noorden.
Ze leert ons dat alle cycli van verandering en alle lessen over waarheid eeuwig duren. Iedere les die ons innerlijk doet groeien, brengt ons dichter bij de heelheid en leert ons dat onze geesten voor eeuwig deel zijn van het grote Mysterie

(Uit: SAMS, Jamie. De dertien Oorspronkelijke Clanmoeders : Spirituele levenslessen voor het ontdekken en ontwikkelen van je vrouwelijke talenten en kwaliteiten. Altamira-Becht, Haarlem, 288 pp)