Een altaar voor oma en opa
Behalve Anderoma hebben Kaat en Dries hun overgrootouders nooit gekend. Nochthans zijn die oma’s en opa’s net zo reëel als de oma en opa waar ze regelmatig eens een nachtje gaan doorbrengen. Ze hebben de verhalen gehoord, zoals over opa die de pakjes onder de kerstboom netjes in elkaar puzzelde, waarna oma ze weer chaotisch door elkaar husselde :-)
Ze weten ook dat het op Beltane en Samhain gemakkelijker is voor de elfen en de geesten om de doorsteek naar onze wereld te maken. Kaat was dan ook meteen enthousiast toen ik opperde dat we dit jaar een voorouderaltaar konden maken met foto’s van de oma’s en de opa’s en lekkere hapjes en drankjes.
Zo’n voorouderaltaar is an sich niks religieus en is iets van alle culturen – denk maar aan de foto’s op de sjieke buffetkast :-) - maar de Mexicanen spannen toch de kroon. Daar had ik ook de inspiratie gehaald om er zelf eentje te maken. Heel Mexico staat vol voorouderaltaren op Halloween, of de Dia de los Muertos, zoals het feest daar heet. Het is een echte volkstraditie om in de dagen voor Halloween met de hele familie een altaar te bouwen voor je dierbaren die zijn overleden, om hen te herdenken en te eren. Maar je vindt ze niet alleen bij de mensen thuis, zelfs in musea, bibliotheken en andere openbare gebouwen worden altaren opgesteld om de doden te herdenken.
Je bouwt je voorouderaltaar op een tafeltje, een bureau, een kast of whatever. In Mexico bestaan ze meestal uit verschillende verdiepen, zoals in een bruidstaart. Die verdiepjes kan je maken met een aardappelkistje, kartonnen dozen, enz. ... Nadien komt er toch een altaarkleed over, niemand die ziet wat eronder zit :-)
Waar je je altaar zet beslis je zelf, maar wij vonden dat het thuishoorde in onze living, op de plek waar we zelf het meest zijn. Zo waren de oma’s en opa’s altijd bij ons.
Omdat we ons voorouderaltaar mee wilden integreren in de decoratie van onze Halloween party, gooiden we een zwart doek over een kastje. Je kan echter ook kiezen voor de lievelingskleur van de overledene die je wil gedenken, of een kleur die je met die persoon associeert.
Eens je je basisaltaartje hebt, kan je je laten gaan in de decoratie. Je kan je altaar versieren zodanig dat het karakter en de persoonlijkheid worden weerspiegeld van de overledenen die worden geëerd. Je kan het ook heel simpel houden. Wees creatief. Er zijn geen vaste regels voor. Elk voorouderaltaar is uniek.
Op het altaar worden dingen gezet die verwijzen naar de dood, zoals chrysanten, spullen die specifiek verwijzen naar de persoon die wordt geëerd en offers voor de doden, zoals eten en drinken, om hen te verwelkomen na hun tripje vanuit de onderwereld.
Op het altaar staan haast altijd bloemen. In Mexico zijn dat goudsbloemen. Voor de Mexicanen symboliseren goudsbloemen de dood en ze helpen de doden terug naar onze wereld te leiden. En ze staan mooi op een altaar :-) Bij ons zijn het eerder chrysanten die we associëren met de dood. Nochthans symboliseren ze het eeuwig leven. Je kan natuurlijk ook kiezen voor de lievelingsbloemen van de persoon die je wil eren met je altaar. Wij deden het met zwarte plastieken nep-Halloweenbloemen :-) maar het zag er goed uit.
Daarnaast liggen er doodskoppen in alle kleuren en maten op het altaar. In Mexico worden typische felgekleurde suikerdoodskopjes verkocht, die je ook zelf kan maken. Ze zijn niet om op te eten – veel te hard – maar de doden schijnen van zoet te houden :-) Soms worden die doodskopjes gepersonaliseerd, om de overledene te symboliseren. Op ons altaar stonden doodskopkaarsen en skeletjes. Zo'n skeletjes verwijzen dan weer naar Catrina, de Mexicaanse koningin van de onderwereld.
Verder horen er ook zout en wierook thuis op je altaar. Zout staat voor het verderzetten van het leven in het hiernamaals en wierook zou helpen om de spirits naar je altaar te leiden. En dan zijn er de kaarsen natuurlijk. Met die lichtjes verwelkomen we de doden terug uit het dodenrijk.
Het doel van je altaar is natuurlijk om je dierbare overledenen te eren en hen te herinneren. Op je altaar staan dus ook foto’s van de overledene en dingen die van die persoon waren of waar hij of zij veel om gaf.
Op ons altaar hadden we voor elk van de oma's en opa's een glaasje met hun lievelingsdrankje gezet: een glaasje whisky, port, sherry of cognac. En uiteraard een stuk van ons speciaal gebakken dodenbrood. De Mexicanen noemen dit een Offrenda, een offer. Zij geloven dat het een lange en vermoeiende reis is voor de geesten om vanuit de onderwereld naar onze wereld te komen. Daarom voorzien ze de hongerige geesten van spijs en drank - de offrenda - om weer op krachten te komen. Het altaar wordt behalve met water en brood ook volgestouwd met het lievelingseten en -drinken van de overledenen: taartjes, chips, brood en kaas, pralines, fruitsap, enz. ... Geesten houden blijkbaar van zoetigheid. Nu ze geen stoffelijk lijf meer hebben, kunnen ze zich volledig laten gaan. Dik worden ze er niet meer van :-)
Achteraf kan je dat eten zelf opeten, maar de Mexicanen doen dat niet. Zij geloven dat er geen smaak of voedingswaarde meer in zit omdat ze al zijn opgegeten door de geesten.
Behalve eten voorzien zij op het altaar ook in toiletgerief voor de geesten, zols een tandenborstel en tandpasta, zeep, enz. ... zodat de doden zich kunnen opfrissen.
En dan natuurlijk spulletjes waarvan je weet dat de doden die gaan appreciëren. Hun lievelingsboek bijvoorbeeld, een goede sigaar, een pak kaarten, enz. ... Bij de foto van mijn opa zetten we een eendje met een piratenvlag, een "Jolly Roger", zoals mijn opa zichzelf placht te noemen :-)
Een voorouderaltaar is in de eerste plaats een soort van schrijn voor mensen die je graag zag en die al zijn heengegaan. Door met het altaar bezig te zijn, ben je ook bezig met de doden zelf. Je haalt herinneringen op en voedt de band die je met hen hebt. En zo leven ze verder in je hart.
Ze weten ook dat het op Beltane en Samhain gemakkelijker is voor de elfen en de geesten om de doorsteek naar onze wereld te maken. Kaat was dan ook meteen enthousiast toen ik opperde dat we dit jaar een voorouderaltaar konden maken met foto’s van de oma’s en de opa’s en lekkere hapjes en drankjes.
Zo’n voorouderaltaar is an sich niks religieus en is iets van alle culturen – denk maar aan de foto’s op de sjieke buffetkast :-) - maar de Mexicanen spannen toch de kroon. Daar had ik ook de inspiratie gehaald om er zelf eentje te maken. Heel Mexico staat vol voorouderaltaren op Halloween, of de Dia de los Muertos, zoals het feest daar heet. Het is een echte volkstraditie om in de dagen voor Halloween met de hele familie een altaar te bouwen voor je dierbaren die zijn overleden, om hen te herdenken en te eren. Maar je vindt ze niet alleen bij de mensen thuis, zelfs in musea, bibliotheken en andere openbare gebouwen worden altaren opgesteld om de doden te herdenken.
Je bouwt je voorouderaltaar op een tafeltje, een bureau, een kast of whatever. In Mexico bestaan ze meestal uit verschillende verdiepen, zoals in een bruidstaart. Die verdiepjes kan je maken met een aardappelkistje, kartonnen dozen, enz. ... Nadien komt er toch een altaarkleed over, niemand die ziet wat eronder zit :-)
Waar je je altaar zet beslis je zelf, maar wij vonden dat het thuishoorde in onze living, op de plek waar we zelf het meest zijn. Zo waren de oma’s en opa’s altijd bij ons.
Omdat we ons voorouderaltaar mee wilden integreren in de decoratie van onze Halloween party, gooiden we een zwart doek over een kastje. Je kan echter ook kiezen voor de lievelingskleur van de overledene die je wil gedenken, of een kleur die je met die persoon associeert.
Eens je je basisaltaartje hebt, kan je je laten gaan in de decoratie. Je kan je altaar versieren zodanig dat het karakter en de persoonlijkheid worden weerspiegeld van de overledenen die worden geëerd. Je kan het ook heel simpel houden. Wees creatief. Er zijn geen vaste regels voor. Elk voorouderaltaar is uniek.
Op het altaar worden dingen gezet die verwijzen naar de dood, zoals chrysanten, spullen die specifiek verwijzen naar de persoon die wordt geëerd en offers voor de doden, zoals eten en drinken, om hen te verwelkomen na hun tripje vanuit de onderwereld.
Op het altaar staan haast altijd bloemen. In Mexico zijn dat goudsbloemen. Voor de Mexicanen symboliseren goudsbloemen de dood en ze helpen de doden terug naar onze wereld te leiden. En ze staan mooi op een altaar :-) Bij ons zijn het eerder chrysanten die we associëren met de dood. Nochthans symboliseren ze het eeuwig leven. Je kan natuurlijk ook kiezen voor de lievelingsbloemen van de persoon die je wil eren met je altaar. Wij deden het met zwarte plastieken nep-Halloweenbloemen :-) maar het zag er goed uit.
Daarnaast liggen er doodskoppen in alle kleuren en maten op het altaar. In Mexico worden typische felgekleurde suikerdoodskopjes verkocht, die je ook zelf kan maken. Ze zijn niet om op te eten – veel te hard – maar de doden schijnen van zoet te houden :-) Soms worden die doodskopjes gepersonaliseerd, om de overledene te symboliseren. Op ons altaar stonden doodskopkaarsen en skeletjes. Zo'n skeletjes verwijzen dan weer naar Catrina, de Mexicaanse koningin van de onderwereld.
Verder horen er ook zout en wierook thuis op je altaar. Zout staat voor het verderzetten van het leven in het hiernamaals en wierook zou helpen om de spirits naar je altaar te leiden. En dan zijn er de kaarsen natuurlijk. Met die lichtjes verwelkomen we de doden terug uit het dodenrijk.
Het doel van je altaar is natuurlijk om je dierbare overledenen te eren en hen te herinneren. Op je altaar staan dus ook foto’s van de overledene en dingen die van die persoon waren of waar hij of zij veel om gaf.
Op ons altaar hadden we voor elk van de oma's en opa's een glaasje met hun lievelingsdrankje gezet: een glaasje whisky, port, sherry of cognac. En uiteraard een stuk van ons speciaal gebakken dodenbrood. De Mexicanen noemen dit een Offrenda, een offer. Zij geloven dat het een lange en vermoeiende reis is voor de geesten om vanuit de onderwereld naar onze wereld te komen. Daarom voorzien ze de hongerige geesten van spijs en drank - de offrenda - om weer op krachten te komen. Het altaar wordt behalve met water en brood ook volgestouwd met het lievelingseten en -drinken van de overledenen: taartjes, chips, brood en kaas, pralines, fruitsap, enz. ... Geesten houden blijkbaar van zoetigheid. Nu ze geen stoffelijk lijf meer hebben, kunnen ze zich volledig laten gaan. Dik worden ze er niet meer van :-)
Achteraf kan je dat eten zelf opeten, maar de Mexicanen doen dat niet. Zij geloven dat er geen smaak of voedingswaarde meer in zit omdat ze al zijn opgegeten door de geesten.
Behalve eten voorzien zij op het altaar ook in toiletgerief voor de geesten, zols een tandenborstel en tandpasta, zeep, enz. ... zodat de doden zich kunnen opfrissen.
En dan natuurlijk spulletjes waarvan je weet dat de doden die gaan appreciëren. Hun lievelingsboek bijvoorbeeld, een goede sigaar, een pak kaarten, enz. ... Bij de foto van mijn opa zetten we een eendje met een piratenvlag, een "Jolly Roger", zoals mijn opa zichzelf placht te noemen :-)
Een voorouderaltaar is in de eerste plaats een soort van schrijn voor mensen die je graag zag en die al zijn heengegaan. Door met het altaar bezig te zijn, ben je ook bezig met de doden zelf. Je haalt herinneringen op en voedt de band die je met hen hebt. En zo leven ze verder in je hart.
Reacties