De Zwarte Madam (Covenbijeenkomst Hagazussa)
Nu we allemaal ons priesteressenkoord met bloed, zweet en tranen hadden afgewerkt, moest het nog worden geactiveerd en opgeladen met energie. Daarvoor hadden we afgesproken bij Hamamelis thuis.
We begonnen met een cirkel te trekken door energie uit de hemel boven ons en energie van de aarde onder ons binnen te trekken, te laten mengen en te verzamelen in onze zonnevlecht. Als we genoeg energie hadden, konden we die loslaten in een grote bol rond ons, et voilà.
We vergaten niet om de afgevaardigden van de elementen uit te nodigen. Uiteindelijk was dit de apotheose van de elementaire magie die we in ons koord hadden geweven.
Hamamelis had kruiden geplukt in de tuin. Een deel van de lavendel, rozemarijn en salie werden gekneusd in de vijzel, waarna we er water bij goten. De rest van de blaadjes brandden we in Hamamelis’ miniketeltje. Wat een heerlijke geur! We besprenkelden ons koord met kruidenwater en haalden het door de rook. Zo was ons koord eerst gezuiverd en gewijd met de elementen voordat we het mee naar de spirits in de anderwereld zouden nemen.
.jpg)
Ik had een geleide visualisatie voorbereid naar het kruispunt tussen de werelden. Dat kruispunt ligt net achter onze wereld. Koordmagie is elfenmagie, aardemagie, en in plaats van de “wind”-richtingen werkten we in deze visualisatie met “land”- richtingen, vier geheime wegen van het land. Het kruispunt is het ultieme centrale middelpunt, de plaats in ruimte en tijd waar de vier geheime wegen samenkomen die doorheen alle plaatsen, alle tijden en alle gebeurtenissen lopen en die verborgen en onzichtbaar zijn maar toch open voor iedereen die ze wil zien en voelen. En dat wilden wij vanavond.
We gingen naar deze plek net achter onze wereld omdat we ons koord wilden laten activeren door de spirits die we hier op gelijke voet kunnen ontmoeten. Bedoeling was om bijstand te vragen aan de spirits om het koord te gaan gebruiken.
Omdat ik de visualisatie moest leiden, wilde ik niet helemaal meegaan, ook al betekene dat dat ik de meditatie op een ander moment zelf nog eens zou moeten herhalen om mijn eigen nieuwe koord te activeren. Uiteindelijk bleek dat toch niet zo’n groot probleem. Het kruispunt is een plek die zo dicht bij onze wereld ligt, dat je hem kan zien met je ogen open als je je daarvoor openstelt.
Terwijl de andere meisjes van Hagazussa aan het werk waren met hun spirithelpers, zag ik zelf een oude mevrouw staan naast de standing stone met de spiraal die in het midden van het kruispunt staat. De mevrouw was lang en mager en helemaal in het zwart gekleed. Haar haren waren strak naar achter getrokken en ze droeg een breedgerande hoed. Die deed me denken aan een heksenhoed, maar de punt stond niet omhoog maar hing naar beneden op haar rug. Ze keek heel ernstig. Geen lachje kon er van af. Ik moest onwillekeurig denken aan Esme Weatherwax, de strenge oude heks uit de Terry Pratchett boeken :-)
De vrouw kwam naar me toe en pakte het koord uit mijn handen. Daarna knoopte ze het met een stevige ruk rond mijn middel en legde quasi achteloos een knoopje in één van de twee uiteinden. Tevreden keek ze naar wqat ze had gedaan en ging dan weer op in de massa spirits die schijnbaar vol verwachting rond de standing stone waren blijven staan.
Ik concentreerde me weer op de visualisatie en begeleidde de meisjes weer naar het hier en nu, nadat ik hen zelf ook had laten zien dat je met je ogen open naar deze plek kan gaan.
Toen iedereeen terug was, legde ik stiekem een knoopje in één van de uiteinden van mijn koord, net zoals de zwarte mevrouw had gedaan. Ik had het gevoel dat het zo was zoals het moest zijn en toch voelde ik me daar om de ene of de andere reden toch schuldig over, alsof ik de boel aan het beduvelen was ...
We begonnen met een cirkel te trekken door energie uit de hemel boven ons en energie van de aarde onder ons binnen te trekken, te laten mengen en te verzamelen in onze zonnevlecht. Als we genoeg energie hadden, konden we die loslaten in een grote bol rond ons, et voilà.
We vergaten niet om de afgevaardigden van de elementen uit te nodigen. Uiteindelijk was dit de apotheose van de elementaire magie die we in ons koord hadden geweven.
Hamamelis had kruiden geplukt in de tuin. Een deel van de lavendel, rozemarijn en salie werden gekneusd in de vijzel, waarna we er water bij goten. De rest van de blaadjes brandden we in Hamamelis’ miniketeltje. Wat een heerlijke geur! We besprenkelden ons koord met kruidenwater en haalden het door de rook. Zo was ons koord eerst gezuiverd en gewijd met de elementen voordat we het mee naar de spirits in de anderwereld zouden nemen.
Ik had een geleide visualisatie voorbereid naar het kruispunt tussen de werelden. Dat kruispunt ligt net achter onze wereld. Koordmagie is elfenmagie, aardemagie, en in plaats van de “wind”-richtingen werkten we in deze visualisatie met “land”- richtingen, vier geheime wegen van het land. Het kruispunt is het ultieme centrale middelpunt, de plaats in ruimte en tijd waar de vier geheime wegen samenkomen die doorheen alle plaatsen, alle tijden en alle gebeurtenissen lopen en die verborgen en onzichtbaar zijn maar toch open voor iedereen die ze wil zien en voelen. En dat wilden wij vanavond.
We gingen naar deze plek net achter onze wereld omdat we ons koord wilden laten activeren door de spirits die we hier op gelijke voet kunnen ontmoeten. Bedoeling was om bijstand te vragen aan de spirits om het koord te gaan gebruiken.
Omdat ik de visualisatie moest leiden, wilde ik niet helemaal meegaan, ook al betekene dat dat ik de meditatie op een ander moment zelf nog eens zou moeten herhalen om mijn eigen nieuwe koord te activeren. Uiteindelijk bleek dat toch niet zo’n groot probleem. Het kruispunt is een plek die zo dicht bij onze wereld ligt, dat je hem kan zien met je ogen open als je je daarvoor openstelt.
Terwijl de andere meisjes van Hagazussa aan het werk waren met hun spirithelpers, zag ik zelf een oude mevrouw staan naast de standing stone met de spiraal die in het midden van het kruispunt staat. De mevrouw was lang en mager en helemaal in het zwart gekleed. Haar haren waren strak naar achter getrokken en ze droeg een breedgerande hoed. Die deed me denken aan een heksenhoed, maar de punt stond niet omhoog maar hing naar beneden op haar rug. Ze keek heel ernstig. Geen lachje kon er van af. Ik moest onwillekeurig denken aan Esme Weatherwax, de strenge oude heks uit de Terry Pratchett boeken :-)
De vrouw kwam naar me toe en pakte het koord uit mijn handen. Daarna knoopte ze het met een stevige ruk rond mijn middel en legde quasi achteloos een knoopje in één van de twee uiteinden. Tevreden keek ze naar wqat ze had gedaan en ging dan weer op in de massa spirits die schijnbaar vol verwachting rond de standing stone waren blijven staan.Ik concentreerde me weer op de visualisatie en begeleidde de meisjes weer naar het hier en nu, nadat ik hen zelf ook had laten zien dat je met je ogen open naar deze plek kan gaan.
Toen iedereeen terug was, legde ik stiekem een knoopje in één van de uiteinden van mijn koord, net zoals de zwarte mevrouw had gedaan. Ik had het gevoel dat het zo was zoals het moest zijn en toch voelde ik me daar om de ene of de andere reden toch schuldig over, alsof ik de boel aan het beduvelen was ...
Reacties