Magische alfabetten: De Noordse runen
De runen zijn het oudst bekende schrift gebruikt door de Germaanse volkeren van Noord-Europa, Groot-Brittannië, Scandinavië en IJsland vanaf ongeveer de 2e eeuw tot de 16e of 17e eeuw. Na 800 na Chr. verloor het schrift op het Europese continent geleidelijk de concurrentiestrijd met het Latijnse alfabet dat op scholen werd onderwezen.
Het runenalfabet bestaat uit letters samengesteld uit meestal rechte en hoekige lijnen die gemakkelijk in bijvoorbeeld steen of hout kunnen worden gekrast. In bijna alle gebieden waar Germaanse volkeren (waaronder de Vikingen) zijn geweest, kan je runeninscripties aantreffen. Het schrift werd voor vanalles gebruikt, maar is vooral bekend gebleven dankzij de “runenstenen”, herdenkingsstenen die je kan zien langs de belangrijke handelswegen. Dergelijke runeninscripties zijn bekend van circa 150 tot 1200 na Christus en in Scandinavië nog een paar eeuwen langer.
Er bestaan verschillende soorten runenschriften. Iedere periode en iedere streek kent zijn eigen runenreeksen. De bekendste is het oudere Futhark van 24 runentekens of runestaven. De letters C, Q, V en X bestaan hierin niet, deze klanken zijn ook vreemd in de Germaanse talen. Daarvoor in de plaats zijn er tekens voor de th, de ng en de "ei" klanken. In transcripties kunnen voor de C een s of k worden gebruikt voor de Q de samenstelling ku, voor de V een w of f en voor de X de samenstelling ks.
In de verhalen uit de noordse mythologie wordt aan het woord runen een andere betekenis gegeven, namelijk die van wijsheid en kennis van het verborgene. In de Edda wordt verteld van Odin, die in zijn eindeloze zoektocht naar meer wijsheid, zichzelf negen nachten lang aan de wereldboom Yggdrasill ophing, waarna hij tot het inzicht kwam dat het geheim achter de runen diep in zijn eigen binnenste verborgen zat.
De runen bezitten dus ook een diepere betekenis die je ook kan gebruiken bij het maken van je sigils.
Het runenalfabet bestaat uit letters samengesteld uit meestal rechte en hoekige lijnen die gemakkelijk in bijvoorbeeld steen of hout kunnen worden gekrast. In bijna alle gebieden waar Germaanse volkeren (waaronder de Vikingen) zijn geweest, kan je runeninscripties aantreffen. Het schrift werd voor vanalles gebruikt, maar is vooral bekend gebleven dankzij de “runenstenen”, herdenkingsstenen die je kan zien langs de belangrijke handelswegen. Dergelijke runeninscripties zijn bekend van circa 150 tot 1200 na Christus en in Scandinavië nog een paar eeuwen langer.
Er bestaan verschillende soorten runenschriften. Iedere periode en iedere streek kent zijn eigen runenreeksen. De bekendste is het oudere Futhark van 24 runentekens of runestaven. De letters C, Q, V en X bestaan hierin niet, deze klanken zijn ook vreemd in de Germaanse talen. Daarvoor in de plaats zijn er tekens voor de th, de ng en de "ei" klanken. In transcripties kunnen voor de C een s of k worden gebruikt voor de Q de samenstelling ku, voor de V een w of f en voor de X de samenstelling ks.
In de verhalen uit de noordse mythologie wordt aan het woord runen een andere betekenis gegeven, namelijk die van wijsheid en kennis van het verborgene. In de Edda wordt verteld van Odin, die in zijn eindeloze zoektocht naar meer wijsheid, zichzelf negen nachten lang aan de wereldboom Yggdrasill ophing, waarna hij tot het inzicht kwam dat het geheim achter de runen diep in zijn eigen binnenste verborgen zat.
De runen bezitten dus ook een diepere betekenis die je ook kan gebruiken bij het maken van je sigils.
Reacties