Een woordje over magische alfabetten
Eén van de klassiekers bij het werken met sigils, is het gebruik van zogenaamde “magische alfabetten”. De idee hierachter is dat taal en de hiermee gepaard gaande alfabetten een metaforische microcosmos zijn van onze wereld. Die microkosmos vinden we ook terug in elk van ons en valt samen met de grondsteen van alle westerse esoterisch denken: zo boven, zo beneden, zo binnen, zo buiten, zoals de mytische Egyptische wetenschapper Hermes Trismegistus het zo mooi wit uit te drukken.
Hermes Trismegistus is een mythische figuur, wiens naam "Hermes de driewerf grootste" betekent (grootste filosoof, priester en koning); afgeleid van Ἑρμῆς Τρισμέγιστος (Hermes Trismegistos), de Griekse naam van de Egyptische god van de wijsheid en het schrift, Thoth. Trismegistus fungeerde als profeet en spiritueel leider van de hermetiek. Hij was een inspiratie voor de westerse alchemie, astrologie en het occultisme. Gedurende de Middeleeuwen werd een reeks geschriften aan hem toegeschreven, bekend onder de naam Hermetica, waaronder de Smaragden Tafel en het Corpus Hermeticum. Zij vormen de kern van de esoterische wetenschappen. Hij is het meest bekend van zijn axioma uit de Smaragden Tafel: "zo(als) boven, zo (ook) beneden.", verwijzend naar de gelijkstelling van hemel en aarde, van de microkosmos en de macrokosmos.
Door taal te gaan gebruiken, kunnen we die microkosmos – en de achterliggende échte wereld – gaan beïnvloeden.
Taal is één van de meest indrukwekkende hulpmiddelen waarop de mens zich beroept om de wereld om zich heen en zijn eigen plaats in die wereld te begrijpen. Net als taal zelf, is een alfabet een metafysische afspiegeling van de werkelijkheid.
Magische alfabetten zijn dan ook een handige tool bij transformatie, en laat dat nu net het doel zijn van gelijk welke esoterische traditie van de afgelopen duizend jaar ...
Het gebruik van een magisch alfabet laat dus toe om transformatie te bereiken. Het zorgt er voor dat een realiteit die niet op een andere manier begrepen kan worden toch toegankelijk wordt en dat we een diepere betekenis in de werkelijkheid kunnen zien, die er op het eerste zicht niet is. Het zijn symbolen die toelaten om bepaalde niet uit te drukken ervaringen toch uit te drukken en zo iemands bewustzijn drastisch kunnen veranderen. Afhankelijk van de traditie waarin ze werden gemaakt, stellen ze de aanwezigheid van het Goddelijke in de wereld voor, of het volle potentieel van het bestaan: het oneindige in het eindige.
De letters zelf van een magisch alfabet zijn soms complexe symbolen. Toch heeft de vorm van de letters an sich geen speciale betekenis. Een X bijvoorbeeld heeft verschillende betekenissen in verschillende alfabetten. De betekenis zit in de geest van diegene die ze gebruikt. Er is dus geen enkel alfabet dat an sich beter is dan een ander.
Je kan een bepaald alfabet kiezen omdat de traditie waaruit het bewuste alfabet aansluit bij waar je mee bezig bent en dus misschien voor jou persoonlijk beter werkt. Ben je een Asàtruar, dan zal je waarschijnlijk niet kiezen voor Hebreeuws maar eerder voor de noordse runen. Een druide zal misschien eerder kiezen voor het bardische Coelbren alfabet of voor ogham.
Afhankelijk van de omstandigheden en je doelstellingen kan je ook bewust voor het een of het andere alfabet kiezen. Wil je bijvoorbeeld met engelen gaan werken, dan is de kans reëel dat je toch kiest voor het Enochische alfabet.
Een paar van de gekendste magische alfabetten zijn het Hebreeuws, de runen, het ogham, het Thebaans schrift (het zogenaamde “heksenschrift”) en het Enochiaans schrift (of “Engelenschrift”), maar er zijn echter nog een heleboel andere alfabetten of afgeleiden van die gekende alfabetten die kunnen worden gebruikt voor magisch werk.
Zo’n alfabet wordt om verschillende redenen gebruikt.
1. Enerzijds zorgt het ervoor dat je nog een extra laagje encryptie over je intentie giet als je zelf sigils gaat maken, zodat het nog een tikkeltje moeilijker wordt voor je bewustzijn om om te gaan met wat het ziet. Ik kan immers nog steeds geen runen lezen. Of Cyrillisch. Of Indonesisch. Of Grieks. Of gelijk welk ander alfabet behalve het Latijnse dat ik elke dag gebruik.
Ook steno, dat tegenwoordig haast nooit meer wordt gebruikt, wordt gebruikt als magisch alfabet. In sommige Amerikaanse covens wordt zelfs gewerkt met het Elfs dat Tolkien uitvond voor zijn “In de ban van de Ring” trilogie (al zal de cool-factor daar ook wel iets mee te maken hebben)! Tolkien heeft als linguist overigens wel meer dan één volstrekt geloofwaardig alfabet geconstrueerd.
Vooraleer we onze intentie verwerken tot een grafisch symbool, zetten we de letters dus om naar een magisch schrift naar keuze. Pas daarna gaan we aan de slag om er een rune van te maken.
2. Het oog wil ook wat. Door gebruik te maken van een magisch alfabet, ziet het er allemaal “magischer” uit. Je mag niet vergeten dat één van de belangrijkste dingen als je aan magie gaat doen focus is. Die focus wordt geholpen door de omstandigheden waarin je je ritueel doet: gewaden, een toverstafje, kaarsen, enz. ... helpen allemaal om je in de juiste sfeer te brengen die je nodig hebt om de focus te bereiken die je nodig hebt om aan magie te doen. Door gebruik te maken van een magisch alfabet, creëer je meteen magische sfeer
3. Een andere reden is een heel pragmatische reden. Los van het eventuele magisch gebruik van een magisch alfabet, werden (en worden) sommige grimoires in een dergelijke geheimtaal neergeschreven omdat anderen dan ook niet in een oogopslag kunnen lezen waar het over gaat ...
Soms worden hier zelfs eigen geheimtalen voor uitgevonden. Raymond Buckland, een Amerikaanse auteur van Britse origine die verschillende boeken op zijn naam heeft staan over Seax Wicca, verwijzend naar een Saksische (Germaanse) achtergrond, vond een eigen alfabet uit voor gebruik in zijn eigen coven, dat enkel door ingewijden kon worden begrepen (tot hij het opnam in één van zijn boeken). Zijn “Pictische runen” hebben dus niks met de Picten te maken :-)
4. Anderzijds wordt van een aantal van deze alfabetten gezegd dat ze rechtstreeks door het goddelijke (de astraalwereld) aan ons zijn geschonken, zodat ons onderbewustzijn er ook gemakkelijker mee om kan. Denk maar aan de runen die we van Odin kregen of het Hebreeuws dat ontstond samen met de Schepping. Die “Goddelijke” alfabetten zouden dus zelf intrinsieke macht in zich dragen. Het zijn dus van zichzelf al magische alfabetten (al is er iets voor te zeggen dat dit eigenlijk geldt voor àlle historische alfabetten).
Bij het maken van complexere runen, kan je dus ook gaan kijken naar de diepere betekenis van de letters in het magische alfabet dat je hebt gekozen en die betekenis meenemen bij het bewerken van je sigil.
Historisch gezien is het eerste alfabet waarin de geluiden van een taal, zowel klanken als medeklinkers, werden gevat in op zichzelf staande karakters het Phoenicische alfabet, dat zijn oorsprong vindt in wat nu Libanon is. Eigenlijk zijn het de Egyptenaren die het “één letter voor één klank” principe hadden uitgevonden: omdat hun hierogliefen zo complex waren en verschillende betekenissen konden hebben, vonden ze een notitiesysteem uit met 24 klankletters dat moest meegeven hoe de hieroglief in kwestie moest worden gelezen. Ze gebruikten dit echter niet als een alfabet. De Phoeniciers deden dat wel en zo ontstond een alfabet van 22 letters dat zich dankzij de handelsgeest van de Phoeniciers over de hele bekende wereld verspreidde.
Alle latere Europese alfabetten komen hieruit voort, net als het Hebreeuws en het Arabisch. Het verschil met de latere alfabetten is dat in het Phoenicisch geen gebruik werd gemaakt van klinkers.
Hermes Trismegistus is een mythische figuur, wiens naam "Hermes de driewerf grootste" betekent (grootste filosoof, priester en koning); afgeleid van Ἑρμῆς Τρισμέγιστος (Hermes Trismegistos), de Griekse naam van de Egyptische god van de wijsheid en het schrift, Thoth. Trismegistus fungeerde als profeet en spiritueel leider van de hermetiek. Hij was een inspiratie voor de westerse alchemie, astrologie en het occultisme. Gedurende de Middeleeuwen werd een reeks geschriften aan hem toegeschreven, bekend onder de naam Hermetica, waaronder de Smaragden Tafel en het Corpus Hermeticum. Zij vormen de kern van de esoterische wetenschappen. Hij is het meest bekend van zijn axioma uit de Smaragden Tafel: "zo(als) boven, zo (ook) beneden.", verwijzend naar de gelijkstelling van hemel en aarde, van de microkosmos en de macrokosmos.
Door taal te gaan gebruiken, kunnen we die microkosmos – en de achterliggende échte wereld – gaan beïnvloeden.
Taal is één van de meest indrukwekkende hulpmiddelen waarop de mens zich beroept om de wereld om zich heen en zijn eigen plaats in die wereld te begrijpen. Net als taal zelf, is een alfabet een metafysische afspiegeling van de werkelijkheid.
Magische alfabetten zijn dan ook een handige tool bij transformatie, en laat dat nu net het doel zijn van gelijk welke esoterische traditie van de afgelopen duizend jaar ...
Het gebruik van een magisch alfabet laat dus toe om transformatie te bereiken. Het zorgt er voor dat een realiteit die niet op een andere manier begrepen kan worden toch toegankelijk wordt en dat we een diepere betekenis in de werkelijkheid kunnen zien, die er op het eerste zicht niet is. Het zijn symbolen die toelaten om bepaalde niet uit te drukken ervaringen toch uit te drukken en zo iemands bewustzijn drastisch kunnen veranderen. Afhankelijk van de traditie waarin ze werden gemaakt, stellen ze de aanwezigheid van het Goddelijke in de wereld voor, of het volle potentieel van het bestaan: het oneindige in het eindige.
De letters zelf van een magisch alfabet zijn soms complexe symbolen. Toch heeft de vorm van de letters an sich geen speciale betekenis. Een X bijvoorbeeld heeft verschillende betekenissen in verschillende alfabetten. De betekenis zit in de geest van diegene die ze gebruikt. Er is dus geen enkel alfabet dat an sich beter is dan een ander.
Je kan een bepaald alfabet kiezen omdat de traditie waaruit het bewuste alfabet aansluit bij waar je mee bezig bent en dus misschien voor jou persoonlijk beter werkt. Ben je een Asàtruar, dan zal je waarschijnlijk niet kiezen voor Hebreeuws maar eerder voor de noordse runen. Een druide zal misschien eerder kiezen voor het bardische Coelbren alfabet of voor ogham.
Afhankelijk van de omstandigheden en je doelstellingen kan je ook bewust voor het een of het andere alfabet kiezen. Wil je bijvoorbeeld met engelen gaan werken, dan is de kans reëel dat je toch kiest voor het Enochische alfabet.
Een paar van de gekendste magische alfabetten zijn het Hebreeuws, de runen, het ogham, het Thebaans schrift (het zogenaamde “heksenschrift”) en het Enochiaans schrift (of “Engelenschrift”), maar er zijn echter nog een heleboel andere alfabetten of afgeleiden van die gekende alfabetten die kunnen worden gebruikt voor magisch werk.
Zo’n alfabet wordt om verschillende redenen gebruikt.
1. Enerzijds zorgt het ervoor dat je nog een extra laagje encryptie over je intentie giet als je zelf sigils gaat maken, zodat het nog een tikkeltje moeilijker wordt voor je bewustzijn om om te gaan met wat het ziet. Ik kan immers nog steeds geen runen lezen. Of Cyrillisch. Of Indonesisch. Of Grieks. Of gelijk welk ander alfabet behalve het Latijnse dat ik elke dag gebruik.
Ook steno, dat tegenwoordig haast nooit meer wordt gebruikt, wordt gebruikt als magisch alfabet. In sommige Amerikaanse covens wordt zelfs gewerkt met het Elfs dat Tolkien uitvond voor zijn “In de ban van de Ring” trilogie (al zal de cool-factor daar ook wel iets mee te maken hebben)! Tolkien heeft als linguist overigens wel meer dan één volstrekt geloofwaardig alfabet geconstrueerd.
Vooraleer we onze intentie verwerken tot een grafisch symbool, zetten we de letters dus om naar een magisch schrift naar keuze. Pas daarna gaan we aan de slag om er een rune van te maken.
2. Het oog wil ook wat. Door gebruik te maken van een magisch alfabet, ziet het er allemaal “magischer” uit. Je mag niet vergeten dat één van de belangrijkste dingen als je aan magie gaat doen focus is. Die focus wordt geholpen door de omstandigheden waarin je je ritueel doet: gewaden, een toverstafje, kaarsen, enz. ... helpen allemaal om je in de juiste sfeer te brengen die je nodig hebt om de focus te bereiken die je nodig hebt om aan magie te doen. Door gebruik te maken van een magisch alfabet, creëer je meteen magische sfeer
3. Een andere reden is een heel pragmatische reden. Los van het eventuele magisch gebruik van een magisch alfabet, werden (en worden) sommige grimoires in een dergelijke geheimtaal neergeschreven omdat anderen dan ook niet in een oogopslag kunnen lezen waar het over gaat ...
Soms worden hier zelfs eigen geheimtalen voor uitgevonden. Raymond Buckland, een Amerikaanse auteur van Britse origine die verschillende boeken op zijn naam heeft staan over Seax Wicca, verwijzend naar een Saksische (Germaanse) achtergrond, vond een eigen alfabet uit voor gebruik in zijn eigen coven, dat enkel door ingewijden kon worden begrepen (tot hij het opnam in één van zijn boeken). Zijn “Pictische runen” hebben dus niks met de Picten te maken :-)
4. Anderzijds wordt van een aantal van deze alfabetten gezegd dat ze rechtstreeks door het goddelijke (de astraalwereld) aan ons zijn geschonken, zodat ons onderbewustzijn er ook gemakkelijker mee om kan. Denk maar aan de runen die we van Odin kregen of het Hebreeuws dat ontstond samen met de Schepping. Die “Goddelijke” alfabetten zouden dus zelf intrinsieke macht in zich dragen. Het zijn dus van zichzelf al magische alfabetten (al is er iets voor te zeggen dat dit eigenlijk geldt voor àlle historische alfabetten).
Bij het maken van complexere runen, kan je dus ook gaan kijken naar de diepere betekenis van de letters in het magische alfabet dat je hebt gekozen en die betekenis meenemen bij het bewerken van je sigil.
Historisch gezien is het eerste alfabet waarin de geluiden van een taal, zowel klanken als medeklinkers, werden gevat in op zichzelf staande karakters het Phoenicische alfabet, dat zijn oorsprong vindt in wat nu Libanon is. Eigenlijk zijn het de Egyptenaren die het “één letter voor één klank” principe hadden uitgevonden: omdat hun hierogliefen zo complex waren en verschillende betekenissen konden hebben, vonden ze een notitiesysteem uit met 24 klankletters dat moest meegeven hoe de hieroglief in kwestie moest worden gelezen. Ze gebruikten dit echter niet als een alfabet. De Phoeniciers deden dat wel en zo ontstond een alfabet van 22 letters dat zich dankzij de handelsgeest van de Phoeniciers over de hele bekende wereld verspreidde.
Alle latere Europese alfabetten komen hieruit voort, net als het Hebreeuws en het Arabisch. Het verschil met de latere alfabetten is dat in het Phoenicisch geen gebruik werd gemaakt van klinkers.
Reacties