Imbolc (covenbijeenkomst Hagazussa)
Vandaag zouden we met Hagazussa samen Imbolc vieren. Elenor wilde het jaarfeest niet alleen gebruiken om “zaadjes te planten” voor de volgende Hagazussa covenbijeenkomsten, zoals ze het verwoordde, maar het combineren met een ritueel om de tools die we gemaakt hebben – onze Hagazussa covengordel en onze zwarte spiegel – voor te stellen aan de spirits.
We zouden vanavond dus twee meditaties doen. Dat lijkt me een beetje ambitieus, maar we zullen wel zien. In een eerste meditatie zouden we reizen naar het kruispunt tussen de werelden om daar de zegening van de elementen te vragen voor onze tools. In een tweede meditatie wil ze ons laten proeven van de maan en aan onze godinnen vragen of ze ons willen helpen met trance prophecy.
Meditatie 1: zegening van onze magische voorwerpen
Nadat we de kwartierkaarsen hebben aangestoken, een cirkel hebben getrokken en de spirits hebben uitgenodigd voor ons ritueel, gaat Elenor verder met de mantra “Ik ben in het midden van de cirkel. De cirkel is rond mij. Ik ben hier uit vrije wil, in liefde en in leven.” die we allemaal herhalen. Het is de Arcadia-versie van het centeren, het reizen naar het kruispunt tussen de werelden.
Ik zie het noorden voor me, met zijn besneeuwde bergtoppen, maar deze keer zie ik bovenop de bergen een kasteel, een burcht die er uit ziet alsof ze daar al eeuwen staat.
In het oosten zie ik een Zuid-Amerikaans aandoende pyramide. Ik zie ze vanuit de lucht, alsof ik er boven aan het vliegen ben. Ik herken de toren. Binnen bevindt zich een grote bibliotheek waar ik ooit al ben geweest.
Wat ik in het zuiden heb gezien, kan ik me niet meer herinneren. Ik heb het gevoel van vuur, maar ik was te vee afgeleid door het geluid van een burlende Brutus – die kat is echt de luidste kat die ik ken als hij zijn speelbeest weer eens heeft gevangen – en van mijn liefste die boven op de computer met papier aan het rommelen is. Bovendien gaat Hamamelis’ GSM net op dat moment af, niet echt bevorderlijk voor mijn concentratie.
In het westen zie ik het zwarte water van een meer. Ik kan de weerspiegeling van zwarte bergen in het water zien. Het kunnen ook torens zijn als ik afga op het feit dat ik in de andere windrichtingen deze keer overal gebouwen blijk te hebben gezien. Ik moet meten denken aan het zwarte glanzende oppervlak van de zwarte spiegel onder mijn handen.
Ik ben voortdurend afgeleid. De laatste tijd heb ik zowiezo veel meer moeite om gefocust te blijven. Wat een schril contrast met mijn beginjaren in “the craft”, toen ik meteen weg was toen er nog maar een wierookstokje werd aangestoken :-).
Elenor leidt ons element per element naar het beeld dat we hebben gezien om een zegening te vragen van onze magische voorwerpen. De elementen zijn immers de bewakers van de doorgangen. Als er geen spirits komen voor dat element, moeten we een zegening vragen aan het beeld zelf. Ik heb het gevoel dat er helemaal niks gebeurt. Ik zie ook Brigandhu niet, die ik nochthans had verwacht.
Ik weet niet waarom, maar ik moet aan het spiraalpad met vuurlichtjes denken dat we ooit eens willen gaan lopen aan de zee. Dan sta ik plots op het kruispunt tussen de werelden. In het midden staat de steen met de spiraal, als een wegwijzer. Ik heb het gevoel dat er veel spirits zijn. Ik sta daar met mijn gordel en de zwarte spiegel in mijn handen, maar ik heb niet het gevoel dat er iemand moet komen. De spirits kijken gewoon toe. Niemand komt naar voor.
Ik besluit om dit later nog eens over te doen, maar dan specifiek voor de zwarte spiegel. Ik heb het gevoel dat het nu alleszins niet het juiste moment is.
Meditatie 2: Zaadjes planten voor Hagazussa
Ik sta aan de toren met de wenteltrap die me naar de benedenwereld brengt. Boven de toren staat de maan gigantisch groot en rond. Ik klim Rapunzelgewijs langs de buitenkant van de toren omhoog en kom zo op de maan.
Het licht en de warmte van de maan komen van de zon, zegt Elenor. Voel de warmte, zegt ze, voel het stof en de maanstenen. Ik voel het witte zand tussen mijn vingers glijden. Het is glad als chinchillazand.
Dan zie ik mensen die dansen rond een zilveren vat met water. Het vat is een soort van reuzenschaal met een brede platte boord die rondomrond versierd is met een fries. De maan weerkaatst in het water. Ik moet denken aan het verhaal van de koe die zo fier was dat ze over de maan kon springen maar eigenlijk gewoon over de weerkaatsing van de maan in de beek sprong.
Elenors stem loodste ons doorheen de andere maanfazen ook, waar we ook moesten voelen wat die met ons deden, maar die heb ik geen van allen gezien. Enkel de volle maan stond er in al haar glorie.
Daarna ging het weer via de volle maan en de axis mundi – de toren – naar beneden. Als iok weer naar beneden geklommen ben, zie ik tot mijn verrassing dat de toren veranderd is in een grote staande steen met een labyrinth erop. De maan staat er nog altijd gigantisch groot boven. Ik besef dat de steen een soort van wegwijzer is tussen de werelden.
Misschien zie je voorouders, of elementenspirits, goden of godinnen, zegt Elenor, bedank hen voor hun steun en vraag hen om een stapje achteruit te zetten zodat het duidelijk is welke goden en godinnen hier voor jou zijn. Ik zie helemaal niemand, behalve Brihandhu die rustig een appeltje zit te eten. Ze doet zorgvuldig haar best om me niet rechtstreeks aan te kijken, maar ze is te nonchalant. De andere spirits zijn er niet omdat zij niet wil dat ze er zijn. Dat is wel duidelijk. Ik begrijp dat dat om dezelfde reden is waarom ik het gevoel had daarstraks dat het niet het juiste moment was. Dit is haar dag en van niemand anders. Ze is in haar gat gebeten maar doet erg haar best om dat niet te laten merken :-). Ik ben toch verrast, ik had niet verwacht dat haar ego zou opspelen. Maar ik weet heel goed dat ze dan misschien rustig en geduldig is, vanbinnen is ze staalhard en zonder aarzeling.
Vraag je godin of ze het ziet zitten om samen met jou aan trance prophesy te doen, zegt Elenor. Brigandhu haalt haar schouders op. Trance prophesy laat haar duidelijk koud, maar als ik daar zin in heb, dan zal ze wel meedoen.
Hoe kan ze je helpen in je dagelijkse leven en je werk? Het antwoord is er onmiddellijk: ze is de stille kracht. Ze houdt je recht als het moet. Als zij vindt dat het moet :-), denk ik er bij, dat is wel een belangrijke nuance!
Hoe kan jij haar ten dienste zijn? Dat is niet moeilijk: door de kracht die ze je geeft gewoon te accepteren en door haar toe te laten om jou te ondersteunen. Ik veronderstel dat er een win-win in zit voor ons allebei: ik put kracht uit haar aanwezigheid en zij put kracht uit het feit dat ik haar erken als de godin die ze is.
Vraag haar wat je maar wil, zegt Elenor. Meestal weet ik niet echt wat vragen, maar deze keer wel: waarom zie ik haar de laatste tijd zo weinig? Vroeger kon ik haar al ongeduldig voelen wachten tot ze haar opwachting kon maken, nu moet ik om haar aanwezigheid vragen en dan is het nog niet zeker of ze er is of niet. Of tenminste: of ik haar zie of niet. Het antwoordt komt ook direct. Nu ik er klaar voor ben, heb ik haar ook niet meer altijd nodig. Ik moet vertrouwen hebben in mijzelf. Maar ze is er wel altijd en als ik haar nodig heb, of ik dat besef of niet, dan is ze daar in de tijd dat ik één keer met mijn ogen kan knipperen. Ze bedoelt een oogwenk :-).
Open je handen en daar ligt een geschenk voor haar, zegt Elenor. In mijn handen ligt een glimmend plastieken sleutelhanger met een doorschijnend tempeltje. Het ding ziet er uit als de goedkoopste bling uit China en ik schaam me dood. Maar het moet toch een betekenis hebben, dus ik geef hem aan haar. Ze neemt de sleutelhanger aan, kijkt er naar en dan v erschiet ik mij bijna een ongeluk wat ze springt recht, helemaal geëmotioneerd en grijpt me vast in een berenknuffel. Ze knuffelt me bijna plat en ik stik haast in de warmte van haar armen, helemaal onwennig en stijf :-). Ik kan niet bedenken wat er in ’s hemelsnaam zo bijzonder is aan een sleutelhanger van tien cent, maar dan valt mijn spreekwoordelijke frank: ik heb haar een tempeltje gegeven, een plaats van eerbetoon voor een godin.
Als ze me eindelijk loslaat, zie ik haar geschenk voor mij: een blauwe tattoo op mijn rechterpols. Het is de spiraal die ik ook op de staande steen zie. Ik veronderstel dat het ook een zonnewiel is.
Elenor zegt dat we afscheid moeten nemen zodat we alleen kunnen zijn om alles nog eens te overdenken vooraleer we de reis naar onze eigen wereld weer aanvatten. Dan zie ik de zwarte madam, de spirit die met het koord wilde werken. Ze houdthet koord vast en steekt het omhoog om het te tonen, als een erkenning van onze band.
#IDEE 1: maanzand als onderdeel van een vollemaanritueel cfr. fairy dust. Opgeladen in de volle maan voor magisch werk.
#IDEE 2: weerkaatsing van de maan in het water in een zilveren schaal als altaar. Spiegel als doorgang naar de andere wereld?
We zouden vanavond dus twee meditaties doen. Dat lijkt me een beetje ambitieus, maar we zullen wel zien. In een eerste meditatie zouden we reizen naar het kruispunt tussen de werelden om daar de zegening van de elementen te vragen voor onze tools. In een tweede meditatie wil ze ons laten proeven van de maan en aan onze godinnen vragen of ze ons willen helpen met trance prophecy.
Meditatie 1: zegening van onze magische voorwerpen
Nadat we de kwartierkaarsen hebben aangestoken, een cirkel hebben getrokken en de spirits hebben uitgenodigd voor ons ritueel, gaat Elenor verder met de mantra “Ik ben in het midden van de cirkel. De cirkel is rond mij. Ik ben hier uit vrije wil, in liefde en in leven.” die we allemaal herhalen. Het is de Arcadia-versie van het centeren, het reizen naar het kruispunt tussen de werelden.
Ik zie het noorden voor me, met zijn besneeuwde bergtoppen, maar deze keer zie ik bovenop de bergen een kasteel, een burcht die er uit ziet alsof ze daar al eeuwen staat.
In het oosten zie ik een Zuid-Amerikaans aandoende pyramide. Ik zie ze vanuit de lucht, alsof ik er boven aan het vliegen ben. Ik herken de toren. Binnen bevindt zich een grote bibliotheek waar ik ooit al ben geweest.
Wat ik in het zuiden heb gezien, kan ik me niet meer herinneren. Ik heb het gevoel van vuur, maar ik was te vee afgeleid door het geluid van een burlende Brutus – die kat is echt de luidste kat die ik ken als hij zijn speelbeest weer eens heeft gevangen – en van mijn liefste die boven op de computer met papier aan het rommelen is. Bovendien gaat Hamamelis’ GSM net op dat moment af, niet echt bevorderlijk voor mijn concentratie.
In het westen zie ik het zwarte water van een meer. Ik kan de weerspiegeling van zwarte bergen in het water zien. Het kunnen ook torens zijn als ik afga op het feit dat ik in de andere windrichtingen deze keer overal gebouwen blijk te hebben gezien. Ik moet meten denken aan het zwarte glanzende oppervlak van de zwarte spiegel onder mijn handen.
Ik ben voortdurend afgeleid. De laatste tijd heb ik zowiezo veel meer moeite om gefocust te blijven. Wat een schril contrast met mijn beginjaren in “the craft”, toen ik meteen weg was toen er nog maar een wierookstokje werd aangestoken :-).
Elenor leidt ons element per element naar het beeld dat we hebben gezien om een zegening te vragen van onze magische voorwerpen. De elementen zijn immers de bewakers van de doorgangen. Als er geen spirits komen voor dat element, moeten we een zegening vragen aan het beeld zelf. Ik heb het gevoel dat er helemaal niks gebeurt. Ik zie ook Brigandhu niet, die ik nochthans had verwacht.
Ik weet niet waarom, maar ik moet aan het spiraalpad met vuurlichtjes denken dat we ooit eens willen gaan lopen aan de zee. Dan sta ik plots op het kruispunt tussen de werelden. In het midden staat de steen met de spiraal, als een wegwijzer. Ik heb het gevoel dat er veel spirits zijn. Ik sta daar met mijn gordel en de zwarte spiegel in mijn handen, maar ik heb niet het gevoel dat er iemand moet komen. De spirits kijken gewoon toe. Niemand komt naar voor.
Ik besluit om dit later nog eens over te doen, maar dan specifiek voor de zwarte spiegel. Ik heb het gevoel dat het nu alleszins niet het juiste moment is.
Meditatie 2: Zaadjes planten voor Hagazussa
Ik sta aan de toren met de wenteltrap die me naar de benedenwereld brengt. Boven de toren staat de maan gigantisch groot en rond. Ik klim Rapunzelgewijs langs de buitenkant van de toren omhoog en kom zo op de maan.
Het licht en de warmte van de maan komen van de zon, zegt Elenor. Voel de warmte, zegt ze, voel het stof en de maanstenen. Ik voel het witte zand tussen mijn vingers glijden. Het is glad als chinchillazand.
Dan zie ik mensen die dansen rond een zilveren vat met water. Het vat is een soort van reuzenschaal met een brede platte boord die rondomrond versierd is met een fries. De maan weerkaatst in het water. Ik moet denken aan het verhaal van de koe die zo fier was dat ze over de maan kon springen maar eigenlijk gewoon over de weerkaatsing van de maan in de beek sprong.
Elenors stem loodste ons doorheen de andere maanfazen ook, waar we ook moesten voelen wat die met ons deden, maar die heb ik geen van allen gezien. Enkel de volle maan stond er in al haar glorie.
Daarna ging het weer via de volle maan en de axis mundi – de toren – naar beneden. Als iok weer naar beneden geklommen ben, zie ik tot mijn verrassing dat de toren veranderd is in een grote staande steen met een labyrinth erop. De maan staat er nog altijd gigantisch groot boven. Ik besef dat de steen een soort van wegwijzer is tussen de werelden.
 |
| Spiraalpatroon op de Calder Stones in Liverpool. |
Vraag je godin of ze het ziet zitten om samen met jou aan trance prophesy te doen, zegt Elenor. Brigandhu haalt haar schouders op. Trance prophesy laat haar duidelijk koud, maar als ik daar zin in heb, dan zal ze wel meedoen.
Hoe kan ze je helpen in je dagelijkse leven en je werk? Het antwoord is er onmiddellijk: ze is de stille kracht. Ze houdt je recht als het moet. Als zij vindt dat het moet :-), denk ik er bij, dat is wel een belangrijke nuance!
Hoe kan jij haar ten dienste zijn? Dat is niet moeilijk: door de kracht die ze je geeft gewoon te accepteren en door haar toe te laten om jou te ondersteunen. Ik veronderstel dat er een win-win in zit voor ons allebei: ik put kracht uit haar aanwezigheid en zij put kracht uit het feit dat ik haar erken als de godin die ze is.
Vraag haar wat je maar wil, zegt Elenor. Meestal weet ik niet echt wat vragen, maar deze keer wel: waarom zie ik haar de laatste tijd zo weinig? Vroeger kon ik haar al ongeduldig voelen wachten tot ze haar opwachting kon maken, nu moet ik om haar aanwezigheid vragen en dan is het nog niet zeker of ze er is of niet. Of tenminste: of ik haar zie of niet. Het antwoordt komt ook direct. Nu ik er klaar voor ben, heb ik haar ook niet meer altijd nodig. Ik moet vertrouwen hebben in mijzelf. Maar ze is er wel altijd en als ik haar nodig heb, of ik dat besef of niet, dan is ze daar in de tijd dat ik één keer met mijn ogen kan knipperen. Ze bedoelt een oogwenk :-).
Open je handen en daar ligt een geschenk voor haar, zegt Elenor. In mijn handen ligt een glimmend plastieken sleutelhanger met een doorschijnend tempeltje. Het ding ziet er uit als de goedkoopste bling uit China en ik schaam me dood. Maar het moet toch een betekenis hebben, dus ik geef hem aan haar. Ze neemt de sleutelhanger aan, kijkt er naar en dan v erschiet ik mij bijna een ongeluk wat ze springt recht, helemaal geëmotioneerd en grijpt me vast in een berenknuffel. Ze knuffelt me bijna plat en ik stik haast in de warmte van haar armen, helemaal onwennig en stijf :-). Ik kan niet bedenken wat er in ’s hemelsnaam zo bijzonder is aan een sleutelhanger van tien cent, maar dan valt mijn spreekwoordelijke frank: ik heb haar een tempeltje gegeven, een plaats van eerbetoon voor een godin.
Als ze me eindelijk loslaat, zie ik haar geschenk voor mij: een blauwe tattoo op mijn rechterpols. Het is de spiraal die ik ook op de staande steen zie. Ik veronderstel dat het ook een zonnewiel is.
Elenor zegt dat we afscheid moeten nemen zodat we alleen kunnen zijn om alles nog eens te overdenken vooraleer we de reis naar onze eigen wereld weer aanvatten. Dan zie ik de zwarte madam, de spirit die met het koord wilde werken. Ze houdthet koord vast en steekt het omhoog om het te tonen, als een erkenning van onze band.
#IDEE 1: maanzand als onderdeel van een vollemaanritueel cfr. fairy dust. Opgeladen in de volle maan voor magisch werk.
#IDEE 2: weerkaatsing van de maan in het water in een zilveren schaal als altaar. Spiegel als doorgang naar de andere wereld?
Reacties