Frisse zeelucht

Om zijn veertigste verjaardag in stijl te vieren, had Tom er een heus verjaardagsweekend in Knokke van gemaakt. Het was al eeuwen geleden dat we nog eens naar het strand waren geweest, maar zondag profiteerden we ervan. Fjierra had ons gevraagd om deze maand speciaal contact te maken met één van de elemenen en ik had me vast voorgenomen om te profiteren van dit uitzonderlijke blitzbezoekje aan de zee. Het weer was niet echt je dat, maar toch ... De idee dat je naar zee gaat, maakt toch iets los diep vanbinnen, iets springerigs en avontuurlijks. Ik weet niet of iedereen dat heeft maar die kinderlijke opwinding bij het gedacht dat we naar zee gaan, ik hoop dat ik die nooit kwijt raak. Of je nu aan de kust aan tafel zit of in Antwerpen, dat maakt an sich niet uit natuurlijk, maar de wandeling naar het restaurant, die maakt de kustvariant toch altijd iets bijzonders :-)

Behalve een verdwaalde wandelaar met zijn labrador waren we helemaal alleen. Het zand kraakte een beetje toen we ons van de dijk af waagden, het strand op. Het was een grijze dag, vol van de belofte van regen, maar voorlopig bleef het lichtgrijs met een lichte miezerregen. De wind trok plukken uit mijn vlecht en speelde met mijn haren. Zo koud was het eigenlijk niet eens, al was ik blij dat ik een dikke sjaal had omgedaan. De zee in de winter is iets helemaal anders dan in de zomer en niet alleen omdat er niet overal mensen op het strand liggen te braden. Terwijl ze in de zomer speels en goed gezind lijkt, ligt ze daar in de winter gefrustreerd en een beetje broedend. De kinderen lieten het niet aan hun hart komen, maar liepen meteen naar de vloedlijn. Op de ene of de andere manier is die steeds veranderende lijn het meest fascinerende stukje van de zee, de plek waar water en aarde elkaar constant de loef proberen af te steken. De zee is zowiezo een magische plek waar alle elementen gewoon hun plek opeisen, maar de waterlijn is toch bijzonder. Ik zou er uren naar kunnen kijken, hoe die waterige schuimvingers aarzelend komen aanzetten om dan speels in het zand te bijten. Geweldig!

Op het natte zand lagen hoopjes schelpen, blaaswieren vol belletjes en stukjes wrakhout, als vergeten schatten. De kleintjes waren verrukt over de grote mosselschelpen en handen vol verdwenen in hun zakken. Ik raapte een steen op en stak hem in mijn zak terwijl mijn liefste meewarig met zijn ogen rolde. Ik wist dat ik dat heerlijke moment van rust terug zou vinden elke keer als ik hem liefdevol door mijn handen zou laten glijden ...