Dag universum! (Staf Workshop)

Toen Fjierra indertijd workshops ging volgen bij Phyllis Curott en zich verder ging verdiepen in de Ara traditie, was ze zo onder de indruk dat ze meteen aan Phyllis Curott vroeg of ze die binnen de coven ook mocht geven. Dat mocht en dus ging Arcadia een paar maanden lang aan de slag met de kennis die Fjierra had meegebracht. Ik zat toen nog niet in de coven, al stond ik wel mee aan de wieg van Arcadia. Het beviel me best zo aan de zijlijn, al wist ik niet wat ik miste. Omdat ik zo’n beetje los en vast aan de coven verbonden was, mocht ik uitzonderlijk toch meedoen met deze workshops. Zo leerde ik covenwerk kennen, en dat was ne het zetje dat ik nodig had om na tien jaar toch mijn toewijding aan te vragen. En daar heb ik sindsdien nooit spijt van gehad. Misschien dat ik daarom zo enthousiast was toen Fjierra en Vesa het plan opvatten om deze workshops ook aan de meisjes van Amma Devi te geven. Voor mij was deze serie van drie workshops een ontdekken geweest en een nieuw begin, wat kon er toepasselijker zijn voor de vers opgerichte dochtercoven van Arcadia? En dus haastte ik me naar Fjierra’s stulpje voor de eerste introductiesessie. Het zou de tweede keer zijn dat ik ze zou volgen, maar dat vond ik helemaal niet erg.

Fjierra vroeg ons om in een meditatie terug te gaan naar het ogenblik waarop we voor de allereerste keer een ontmoeting hadden met het Goddelijke. Ik herinner me een vakantie in Zuid-Frankrijk waarbij ik me intens bewust werd van mijzelf en mijn verbondenheid met de wereld rondom mij. Het was alsof alles plots in elkaar klikte. Ik voelde me een graankorreltje in die immens grote wereld, maar ik wist dat elk graankorreltje er was met een doel en dat het was zoals het hoorde te zijn. Dat is wat spiritualiteit voor mij betekent, het intens bewustzijn dat ons binnenste wezen een rechtstreekse band heeft met een hogere werkelijkheid, er een stukje van is. Het Goddelijke zit in elk van ons, we moeten er ons alleen voor openstellen en dan voelen we een intense vreugde. Die vreugde is volgens mij wat mystici beschrijven als ze het hebben over hun connectie met God. Het klinkt ongelooflijk melig en nonnetjesachtig, maar sinds die dag in Frankrijk kan ik het echt niet anders omscrhijven.

Daarna deden we dezelfde oefening, maar dan met een moment waarop we echte ware liefde hebben ervaren. Het is vast niet het eerste moment van ware liefde, maar ik moest meteen aan mijn oma denken. Mijn oma was een frêle klein en best wel kokette dametje met een chique chignon. Ze was minstens vijf centimeter kleine dan ik en het gevoel dat ik had als ik haar in een berenknuffel naar omhoog tilde, terwijl ze lachend potesteeerde, dat vergeet ik nooit. Toen ze van de trap viel en stierf was het alsof iemand mijn hart eruit gerukt had. Ik ben niet zeker of ik dat gevoel van liefde ooit nog zo sterk heb ervaren, al komt het gevoel dat ik kreeg als ik het kleine slapende lijfje van mijn baby naast mij in bed voelde er erg dicht bij. Eigenlijk overvalt dat gevoel je, je bent helemaal hulpeloos eens je erdoor bent bevangen maar die overgave, dat complete loslaten van alle houvast, dat is wat je moet leren als je beslist om het pad te gaan van de heks.