Webmaidens Grimoire

Als Sandy een covenbijeenkomst voorbereidt, dan weet je dat we met onze handen in de kruiden en glitters gaan zitten. Dat was deze keer niet anders. We zouden vanavond intentiekaarsjes gaan maken voor de mensen die ons nauw aan het hart liggen. Intentiekaarsjes zijn magische kaarsjes die je vanuit je hart maakt met een intentie voor de persoon aan wie je ze schenkt. Je combineert er verschillende soorten van magie in, die de intentie van je magisch werk versterken: kleuren, kruiden, kristallen, sigils, enz. ...  Eigenlijk kan je ze beschouwen als een talisman of amulet in kaarsvorm. Een talisman is een object dat de energie aantrekt die je wil en positieve krachten stimuleert. Een amulet weert energie die je niet wenst en beschermt tegen ongeluk. Anders gezegd: een talisman brengt geluk en een amulet beschermt tegen ongeluk. Omdat je ze niet maakt voor jezelf maar vanuit liefde voor iemand anders is dit krachtig magisch werk, ook al is het ook een plezierig werkje. Dat betekent dat...

Sinds ik lang geleden een mager bijvoetplantje tussen de straatstenen uittrok en in mijn stadstuintje plantte, bloeit de bijvoet daar in overvloed. Bovendien kreeg ik na een evenement afgelopen week een grote bundel rozemarijn mee naar huis van de kok. En dus gingen we aan de slag om smudgesticks te maken voor het komende magische jaar, vol met de kracht van de afgelopen hete zomer. Een smudgestick is een bundel gedroogde kruiden die je laat smeulen om met de rook negatieve energie te verdrijven. In witchcraft 101 boekjes gaat het steevast om wite salie, Salvia Apiana. Dat komt omdat het gebruik overgewaaid is uit Amerika. Native Americans gebruiken inderdaad gedroogde witte salie, een kruid dat ze als heilig beschouwen en dat slechte spirits zou verdrijven. Koop je een smudgestick in de winkel, dan is de kans dus zeer groot dat je gedroogde witte salie koopt. Niet echt milieuvriendelijk als je weet dat die dus uit Amerika moet komen.  De Amerikaanse witte salie is dus niet hetzelf...

Volgens onze gastvrouw Donna is Rochefort-en-Terre in het Bretoense departement Morbihan één van de mooiste stadjes van Frankrijk. Nieuwsgierig als we zijn besluiten we om er zelf een kijkje te gaan nemen en ze heeft absoluut niet gelogen. Anton Pieck had hier zijn hart opgehaald! Met die kleine geplaveide straatjes en prachtige verweerde gevels uit natuursteen lijkt het wel of we rondlopen in de 18de eeuw, ware het niet voor de winkeltjes met Bretoens handwerk, handgemaakte zeep en crèmes, gebak en andere dingen waar toeristen gek op zijn.  Nadat we op het stadspleintje Kouign Amann gebakjes hadden gekocht, die typische lekkernij uit Bretagne, slenterden we door de smalle straatjes en genoten van de schoonheid van het stadje. Zoals in wel meer van de Middeleeuwse stadjes waar we de afgelopen week hadden rondgelopen kan je hier overal sieraden met halfedelstenen kopen, of gewoon de stenen zelf. En dus is hier ook een kristallenwinkel en zelfs een heuse heksenwinkel waar behalve snu...

Vol bewondering kijken we naar het mechanisme van de klok en de bolletjes die boven ons hoofd hangen in de glazen koepel. We staan op het binnenplein van het klooster van de “Frères de l’Instruction Chrétienne” in Ploërmel, op zoek naar de astronomische klok, een verborgen pareltje op een half uurtje rijden van ons huisje. De klok is het werk van broeder Bernardin, die hem tussen 1850 en 1855 bouwde. Dat vertelt de oude man ons die een oogje in het zeil houdt. Broeder Arsène is zo’n beetje de bewaker van de klok en weet alles wat er over te weten valt. Met zijn kleine gestalte, twinkeloogjes en beetje kinderlijk gevoel voor humor doet hij me denken aan mijn grootvader. Die kon ook honderduit vertellen over zijn Leeuw van Waterloo, alsof hij de slag zelf had meegemaakt. :-) Broeder Bernardin - geboren  als Gabriel Morin in 1812 - was volgens hem een beetje een autist die het niet zo goed deed op school. Hij was wel heel goed in tellen en bloeide pas helemaal open toen hij als veerti...

Ze stonden hoog op onze bucketlist voor deze zomer en dus trapten we er onze vakantie in Bretagne mee af: de menhirs van Carnac. Ons huisje ligt op een uur rijden van de site en dus gaan we na een goed ontbijt op zoek naar deze fascinerende plek. En nog vele vele anderen met ons, zo blijkt. Er komen nu zoveel mensen de menhirs bekijken dat je er enkel nog langs de omheining omheen kan lopen, tenzij je met een gids meegaat. Alleen met een gids kan je tijdens de drukke zomermaanden nog echt tussen de rijen menhirs zelf lopen. Heel begrijpelijk maar wel jammer. Het zegt iets over onze tijd dat de stenen die hier al een paar duizend jaar weer en wind trotseren, nu op een fractie van die tijd verloren dreigen te gaan door de sturm & drang van onnozele mensen zonder respect voor de geschiedenis van deze speciale plek. Wetenschappers weten nog altijd niet waar de stenen echt voor dienden. Ze werden hier gezet tussen de 3.000 en de 5.000 jaar voor Christus, in een tijd waarin mankracht nog...

 Op de vooravond van augustus wordt Lughnasadh – of Lugunasatis voor de continentale Kelten – gevierd, het feest van de Keltische zonnegod Lugh. Het is één van de grote jaarfeesten en het eerste van de oogstfeesten. Wij zitten dan nog volop in de zomer, het graan staat rijp op de velden, de tomaten in mijn tuintje doen het goed. In vroeger dagen was het moment aangebroken om de steriliseerbokalen boven te halen om de voorraden voor de winter aan te vullen met ingelegde groenten en verse potten confituur vol zomers vitamine C. Het is inderdaad bijna tijd om te oogsten en dus ook om stil te staan en dankbaar te zijn voor wat we allemaal krijgen van moeder natuur. Zonder haar gulheid maken wij mensen immers geen schijn van kans.  Die gulheid van de natuur weerspiegelt zich in de gulheid van het feest van Lughnasadh: het was een groot feest waarop familie en vrienden samenkwamen om gul te delen wat ze zelf zo gul hadden gekregen. In keltische tijden was het feest zo belangrijk dat...

Het is eigenlijk al lang geleden dat ik nog eens echt de drang heb gevoeld om een ritueel of ceremonie helemaal uit te werken. Die drang is moeilijk te beschrijven; het voelt als een soort van “frenzy”, alsof er iets in je zit dat er gewoonweg uit moet komen. Deze week was Lughnasadh de trigger en dus zette ik mij achter mijn computer en het rolde er gewoon uit. En de dag nadien rolde er nog een versie uit! Lugunasatis 2023 is alvast gecovered! :-) Het zal de zon wel zijn en wat die met mij doet zeker? Jammer genoeg waren er maar een handjevol van onze heksen beschikbaar om samen Lughnasadh mee te vieren. De meesten zitten in het buitenland, op vakantie na twee jaar coronabeperkingen. Omdat ik wel het gevoel had dat ik dit jaarfeest zeker moest meepikken – twee Lughnasadh rituelen schrijven in één week, dat betekent toch iets – ging ik naar de open ceremonie van de Nervii Nemeton uit Wilrijk waar we op waren uitgenodigd. Die druid grove organiseert wel vaker open rituelen, maar meesta...

Als ik de deur van De Spinnerij in Tilburg openduw, moet ik spontaan lachen. Ik had het niet zien aankomen: dit is een kattencafé. Mijn liefste heeft een verrassingsuitje geregeld en hier zijn we dan, klaar voor een high tea onder het welwillende oog van prinses Zoé en haar zeven kattenvrienden, die allemaal van een Griekse zwerfkattenorganisatie op het eiland Kreta komen.  “Ik had mijn Father of Cats t-shirt moeten aantrekken,” zegt mijn liefste, die zijn ogen niet kan afhouden van Catoo die behendig over de loopbruggetjes trippelt die aan het plafond zijn bevestigd. Heel het café is ingericht voor de acht katten die hier wonen. Aan het plafond en de muren hangen loopbruggen en ligplanken en hokjes. Er is een kattenluikje naar de “VIP lounge”, een ruimte waar de katten alleen kunnen zijn en waar ze ook hun eten krijgen. Er staan gezellige zetels die duidelijk niet enkel in trek zijn bij de menselijke bezoekers en op een kleed in de hoek ligt een heel assortiment kattenhengels en ...

Toen we de uitnodiging in de bus kregen, waren we meteen enthousiast. Niet alleen omwille van B&E die hun tien jaar getrouwd in stijl wilden vieren, maar ook omwile van het thema - the end of the world as we know it - en de bijhorende dresscode - be your favourite alien (of blijf een mens als je écht geen zin hebt om mee te gaan in de sfeer die de gastvrouw voor ogen had). Zeer Dr. Whoviaans allemaal :-)  Ook de animatie was net iets anders dan gewoonlijk. Je kon je kaarten laten leggen door Madame Bizarre, een waarzegster, iets dat duidelijk veel succes had bij de gasten. Er stond altijd wel iemand te wachten voor haar tafeltje.  Luna, Amara Fay en ikzelf wilden dat wel eens uitproberen. We spraken af dat we gezamenlijk zouden gaan, als heksen van Arcadia - zonder dat evenwel met zoveel woorden te zeggen - en de kaarten zouden laten leggen voor de coven in plaats van voor onszelf individueel. Zo gezegd, zo gedaan. We moesten best lang wachten. Madame Bizarre nam haar tijd...

Als Sandy een covenbijeenkomst voorbereidt, dan weet je dat het iets praktisch zal zijn. Dat is vanavond niet anders, ook al is het nog steeds virtueel. Ze wil ons leren hoe we met een klein kaarsenmagieritueeltje en de hulp van  de aartsengel Michael dingen uit ons leven kunnen laten verdwijnen die we niet meer nodig hebben. De aartsengel Michael is de bekendste van de aartsengelen. Hij wordt aangeroepen voor alles wat met succes te maken heeft, maar ook met het fysieke lichaam. Hij is de engel die je aanroept als je bescherming nodig hebt,of genezing. Wat hebben we nodig: Een witte kaars Zalvingsolie Gedroogde bloemen of kruiden (optioneel) Een mesje Rood koord Een vuurvaste schaal Zout, het maakt niet uit of het zeezout of steenzout is Een laurierblaadje Denk na over wat je wil loslaten. Neem een laurierblaadje en schrijf erop wat je niet nodig hebt in je leven. Dat is voor mij niet moeilijk: ONNODIGE STRESS. Het is zodanig druk druk druk in mijn job dat ik soms niet meer weet w...