Laat de winter maar komen
Als ik ’s winters thuis zit te werken en uren stil zit achter mijn computer, dan krijg ik het al snel te koud. Onze thermostaat is zo ingesteld dat de chauffage vanzelf afspringt om 8u30 ’s ochtends en opnieuw aanspringt vanaf 16u00, een uurtje voordat mijn liefste thuis komt va het werk. Dat bespaart niet alleen op centen, het is ook goed voor het milieu. Jammer genoeg wordt het dan pokkekoud in huis en dan durf ik wel eens een kachel vol te stouwen met takken die we gesmokkeld hebben uit het park (elke dag een tak is een winter op ’t gemak :-)). Vandaag was het de eerste dag dat ik meer dan warme koffie alleen nodig had om mezelf warm te houden terwijl ik geconcentreerd databases aan het doorsnuisteren was. Die eerste dag “vuurke stook”, het is toch elk jaar weer wat want het betekent dat de zomer definitief voorbij is ... En zeggen dat ik twee jaar geleden op 3 oktober nog naar het speelstrand Hofstade ging met de kinderen om daar bij 28° te gaan zwemmen in het meer!
In mijn hoofd ging de switch dus om naar “winter”. Of tenminte herfst. Gelukkig scheen het zonnetje, want als het ook nog eens een grauwe dag was geweest, dan was ik waarschijnlijk zelf ook helemaal grijs geworden vandaag ... Dat zonnetje zorgde voor de nodige drive om toch even de tuin in te duiken. Ik had mezelf voorgenomen om wat bolletjes te planten deze herfst. Nadat we deze zomer toch een poging hebben gedaan om onze woestenij er een beetje te laten uitzien als een provisoire tuin, kan het geen kwaad om daar deze herfst mee verder te gaan. En dus had ik bij Bakker online al een set fruitheesters besteld en uit de doe-het-zelfzaak graszaad om de plekken in het gras bij te zaaien en een paar pakketjes lentebolletjes meegebracht.
Met je handen in de grond wroeten, het heeft iets dat je diep vanbinnen doet zingen. Het zien van die fragiele plantenkopjes die voorzichtig boven de grond komen kijken in het voorjaar doet bovendien iets met een mens. Het is een zeer oergevoel, iets heel basics. En dus spendeerde ik een half uurtje in de tuin, om uit te waaien na het feestje van gisteravond, dat toch wat harder was aangekomen dan verwacht. 10 bolletjes van Galanthus Nivalis (of gewone sneeuwklokjes) en 20 bolletjes van Crocus Botanical (gewone krokussen) gingen de grond in. Ze zien er fragiel en breekbaar uit, maar het zijn taaie planten die tegen een stootje kunnen. Je hoeft zelfs niet naar hen om te zien: eens ze in de grond zitten, trekken ze gewoon hun plan. De sneeuwklokjes bloeien in principe al vanaf januari en de krokussen nemen het in maart van hen over. Als je hen ziet, hangt de lente in de lucht. Het mag dan nog maar net herfst zijn (of toch bijna :-)), ik kan al haast niet wachten. Laat de winter maar komen, we zijn klaar voor de lente ...
In mijn hoofd ging de switch dus om naar “winter”. Of tenminte herfst. Gelukkig scheen het zonnetje, want als het ook nog eens een grauwe dag was geweest, dan was ik waarschijnlijk zelf ook helemaal grijs geworden vandaag ... Dat zonnetje zorgde voor de nodige drive om toch even de tuin in te duiken. Ik had mezelf voorgenomen om wat bolletjes te planten deze herfst. Nadat we deze zomer toch een poging hebben gedaan om onze woestenij er een beetje te laten uitzien als een provisoire tuin, kan het geen kwaad om daar deze herfst mee verder te gaan. En dus had ik bij Bakker online al een set fruitheesters besteld en uit de doe-het-zelfzaak graszaad om de plekken in het gras bij te zaaien en een paar pakketjes lentebolletjes meegebracht.
Met je handen in de grond wroeten, het heeft iets dat je diep vanbinnen doet zingen. Het zien van die fragiele plantenkopjes die voorzichtig boven de grond komen kijken in het voorjaar doet bovendien iets met een mens. Het is een zeer oergevoel, iets heel basics. En dus spendeerde ik een half uurtje in de tuin, om uit te waaien na het feestje van gisteravond, dat toch wat harder was aangekomen dan verwacht. 10 bolletjes van Galanthus Nivalis (of gewone sneeuwklokjes) en 20 bolletjes van Crocus Botanical (gewone krokussen) gingen de grond in. Ze zien er fragiel en breekbaar uit, maar het zijn taaie planten die tegen een stootje kunnen. Je hoeft zelfs niet naar hen om te zien: eens ze in de grond zitten, trekken ze gewoon hun plan. De sneeuwklokjes bloeien in principe al vanaf januari en de krokussen nemen het in maart van hen over. Als je hen ziet, hangt de lente in de lucht. Het mag dan nog maar net herfst zijn (of toch bijna :-)), ik kan al haast niet wachten. Laat de winter maar komen, we zijn klaar voor de lente ...
Reacties