Peas day
Al de hele week draag ik een rode papieren klaproos in mijn décolleté. Die heb ik van onze Britse riggers gekregen. De mama van één van hen had ze speciaal opgestuurd. Die zogenaamde Poppies kan je in de week voor elf november in Groot-Brittannië op straat kopen van vrijwilligers. De opbrengsten gaan naar een fonds dat de slachtoffers van de eerste wereldoorlog en bij uitbreiding van alle oorlogen wil helpen, dixit Mylan, het hoofd van onze Britse rigging crew.
Hier in België is elf november voor de meesten onder ons gewoon een extra daagje vakantie - al werken wij vandaag gestaag door - maar het is goed om stil te staan bij de betekenis van die dag. De Groote Oorlog die in onze Vlaamse weiden werd uitgevochten (vandaar de klaprozen) is de laatste geweest waar jonge mensen van beide kanten elkaar bijna letterlijk de ogen in konden kijken alvorens elkaar uit te moorden. Totaal onzinnig en barbaars.
In gelijk welke oorlog komen mensen om in de meest gruwelijke omstandigheden, zowel burgers als soldaten, en ze verdienen het om niet vergeten te worden in de plooien van de geschiedenis. Niemand wint immers een oorlog, er zijn alleen maar verliezers. De tol is altijd ondraaglijk hoog - altijd, zonder enige uitzondering - en het is hoog tijd dat generaals en politici dat beseffen. Daarom is zo'n symbool als die papieren Poppies belangrijk: we herdenken er de doden mee die in alle oorlogen vallen, niet omwille van het nationalistische discours van heroische opoffering voor het vaderland, maar omdat alle oorlogsdoden totaal onnodig gestorven zijn en we niet mogen toestaan dat dat opnieuw gebeurt in de toekomst.
Ik heb ooit eens gelezen dat wij in onze regionen nog nooit vijftig jaar zonder oorlog hebben gekend en dat er statistisch gezien op elk moment van de dag een nieuwe oorlog kan uitbreken. Griezelig vind ik dat. De generatie van mijn ouders is de eerste in eeuwen die nooit oorlog heeft gekend, al werd hun kindertijd wel getekend door de nasleep van de tweede wereldoorlog. Zelfs voor mijn generatie is de oorlog nog redelijk vers, we kennen allemaal mensen die het zelf hebben meegemaakt. De laatste veteraan van de eerste wereldoorlog is nog niet zo lang geleden overleden en het zal nog wel even duren eer de tweede wereldoorlog een vage herinnering is. Ik herinner me de verhalen die onze stokoude overbuurman Frans vertelde toen ik hem in de humaniora ging interviewen over de tweede wereldoorlog, of hoe mijn opa en oma elkaar leerden kennen tijdens de oorlog, de bitterheid van Barts oma over de repressie, ... Zelfs na vijftig jaar zijn de gevolgen van die oorlog nog niet weggeëbd ...
Ook het menu in onze artist catering vandaag is aangepast: erwten zo groen als gras en dik als kanonsballen, helemaal op zijn Brits. "Peas day today", grapte Lut tegen onze Britse riggers. Ik grijnsde mee. Onze keukenploeg en de Britse rigging crew delen een scheef gevoel voor humor dat ik best kan smaken. "D'er is gewoon een hoek van jullie af", zou Bart zeggen. Waarschijnlijk kunnen we tangram spelen met al die hoeken hier :-)
Hier in België is elf november voor de meesten onder ons gewoon een extra daagje vakantie - al werken wij vandaag gestaag door - maar het is goed om stil te staan bij de betekenis van die dag. De Groote Oorlog die in onze Vlaamse weiden werd uitgevochten (vandaar de klaprozen) is de laatste geweest waar jonge mensen van beide kanten elkaar bijna letterlijk de ogen in konden kijken alvorens elkaar uit te moorden. Totaal onzinnig en barbaars.In gelijk welke oorlog komen mensen om in de meest gruwelijke omstandigheden, zowel burgers als soldaten, en ze verdienen het om niet vergeten te worden in de plooien van de geschiedenis. Niemand wint immers een oorlog, er zijn alleen maar verliezers. De tol is altijd ondraaglijk hoog - altijd, zonder enige uitzondering - en het is hoog tijd dat generaals en politici dat beseffen. Daarom is zo'n symbool als die papieren Poppies belangrijk: we herdenken er de doden mee die in alle oorlogen vallen, niet omwille van het nationalistische discours van heroische opoffering voor het vaderland, maar omdat alle oorlogsdoden totaal onnodig gestorven zijn en we niet mogen toestaan dat dat opnieuw gebeurt in de toekomst.
Ik heb ooit eens gelezen dat wij in onze regionen nog nooit vijftig jaar zonder oorlog hebben gekend en dat er statistisch gezien op elk moment van de dag een nieuwe oorlog kan uitbreken. Griezelig vind ik dat. De generatie van mijn ouders is de eerste in eeuwen die nooit oorlog heeft gekend, al werd hun kindertijd wel getekend door de nasleep van de tweede wereldoorlog. Zelfs voor mijn generatie is de oorlog nog redelijk vers, we kennen allemaal mensen die het zelf hebben meegemaakt. De laatste veteraan van de eerste wereldoorlog is nog niet zo lang geleden overleden en het zal nog wel even duren eer de tweede wereldoorlog een vage herinnering is. Ik herinner me de verhalen die onze stokoude overbuurman Frans vertelde toen ik hem in de humaniora ging interviewen over de tweede wereldoorlog, of hoe mijn opa en oma elkaar leerden kennen tijdens de oorlog, de bitterheid van Barts oma over de repressie, ... Zelfs na vijftig jaar zijn de gevolgen van die oorlog nog niet weggeëbd ...
Ook het menu in onze artist catering vandaag is aangepast: erwten zo groen als gras en dik als kanonsballen, helemaal op zijn Brits. "Peas day today", grapte Lut tegen onze Britse riggers. Ik grijnsde mee. Onze keukenploeg en de Britse rigging crew delen een scheef gevoel voor humor dat ik best kan smaken. "D'er is gewoon een hoek van jullie af", zou Bart zeggen. Waarschijnlijk kunnen we tangram spelen met al die hoeken hier :-)
Reacties