Werken met het element aarde: ho ho ho! (covenbijeenkomst Hagazussa)
Moe van een dag montage voor een persconferentie de dag nadien, spoedde ik mij naar Hamamelis thuis, waar we hadden afgesproken met Hagazussa en Amma Devi voor een avond rond het element aarde, die Elenor had voorbereid.
Het was de laatste bijeenkomst in het rijtje van de elementen en de hekkensluiter was het element aarde, wat ik wel toepasselijk vond gezien de temperaturen die sinds enkele dagen onder het nulpunt durven duiken.
We hadden allemaal dingetjes meegebracht om het altaar mee te vullen. Ik had ’s ochtends al een grabbel gedaan op de vensterbak van de keuken, die dienst doet als een soort van altaartje, omdat ik wist dat ik halsoverkop zou moeten vertrekken. Zo’n evenement is ook nooit gedaan op het voorziene uur!
Ik had een steen meegebracht, een klein aardewerken koetje dat ooit dienst had gedaan als boon in een driekoningentaart, een plat kleischijfje met daarop een spiraal getekend (ooit gemaakt op een Amma Devi weekend in de Ardennen), een dennenappel, een stuk bergkristal uit het Natural History Museum in Londen, een Zweeds rood Frö-paardje en een kleibal die we tijdens een visualisatie naar de grot van Gaia hadden gemaakt en die dienst deed als bron van aarde-energie en kracht.
Nadat Elenor de cirkel nog eens op de ouderwetse manier had getrokken met haar zwaard – lang geleden! – zongen we nog een miniliedje rond het element. We zongen alleen maar het eerste stroofje van de chant.
CHANT: THE EARTH IS OUR MOTHER
The earth is our mother, we must take care of Her.
The earth is our mother, we must take care of Her.
Hey yanna hey yanna hey yan yan.
Hey yanna hey yanna hey yan yan.
It's sacred ground we walk upon with every step we take.
It's sacred ground we walk upon with every step we take.
Hey yanna hey yanna hey yan yan.
Hey yanna hey yanna hey yan yan.
Chanten kan je doen om energie op te wekken en om een emotionele band tussen de zangers te creëren, dus ik vind het jammer als zo’n chant er tussen wordt geplakt als as onderdeel zonder dat het functioneel is. Zeker als het plezier van het zingen zelf blijft hangen in een schuchter eerste stroofje. Al blijven het mooie liedjes natuurlijk.
Om het element aarde in onszelf in balans te brengen, vroeg Elenor ons om één van onze items van het altaar te halen en in onze hand te houden. We moesten voelen hoe via het voorwerp energie van de aarde, of energie van een bepaald aspect van het eleent aarde, os helemaal vervulde. Ik moet zeggen dat ik best moe was na een dag opbouw voor een evenement en dus had ik het wat moeilijker dan anders om me er volledig in te smijten. In plaats van mezelf te verliezen in de steen en zijn uitstraling, zoals normaal gezien zou gebeuren, werd ik deze keer extra bewust van de steen in mijn hand. Ik bleef hem de hele tijd voelen, terwijl je anders bij wijze van spreken zou vergeten dat je iets vast hebt. De steen voelde fris aan in mijn hand, en dat bleef zo, ook al hield ik hem een hele tijd vast. Toen ik dat achteraf vertelde aan de andere meisjes, namen die hem ook vast maar zij voelden dat helemaal niet. Raar. Ik kreeg geen beelden door, zoals de andere meisjes, maar dat schreef ik toe aan het feit dat ik een beetje voor pampus lag :-)
Ik had de steen bewust gekozen, eerder dan één van de andere voorwerpen die ik had meegebracht, omdat een steen voor mij toch de meest basic voorstelling van het element is (behalve echte grond dan), terwijl de andere voorwerpen eerder aspecten van het element aarde belichamen, zoals vruchtbaarheid, oerkracht, de bron, enz. ... Achteraf viel het me pas op dat de steen die ik had meegegrist deze morgen er eentje was dat ik had meegebracht uit Zweden. Het was een rode steen, van één van onze wandelingen in de prachtige Zweedse natuur van Dalarna. Dat vond ik ook best wel passend bij een meditatie rond het element aarde, en de kleur rood past voor mij ook niet enkel bij vuur maar ook bij de aarde.
Daarna nam Elenor ons nog mee in een geleide visualisatie naar de spirit van het element aarde. We begonnen met een gewoon wit vlak. Ik stond in het graanveld in de benedenwereld, waar ik meestal terechtkom als we beginnen met een visualisatie. Er was geen graan te zien, enkel een dikke laag sneeuw. Ik stond tot aan mijn enkels in de sneeuw en nergens waren sporen te zien. Ik was hier gewoon neergeploft, uit het niks :-) In de verte rechts kon ik de grote boom zien, zijn kale takken zwart tegen de witte lucht. Links van me zag ik het pad. Het is te zeggen, het pad zelf zag ik niet, maar op de plek waarvan ik wist dat het pad er was, zag ik karrensporen, en meer dan één.
Elenors stem vertelde ons dat we een lange man met een groen gewaad op ons zouden zien afkomen. Hmmm, die zag ik niet. Toen zag ik hem. Lang en groot was hij niet. Het groene gewaad bleek een dikke grijsgroene gewatteerde jas, afgezet met wildkleurig bont. Aan zijn voeten droeg hij zware laarzen. Hij zag er een beetje uit als de kerstman, maar dan minder groot, minder dik en minder rood. Toen de man dichterbij kwam, zag ik dat hij licht aziatische trekjes had, als van een eskimo. De kerstman was het dus misschien niet echt, al had hij wel een slee. In tegenstelling tot wat je zou verwachten, waren er geen rendieren ingespannen maar herten met grote geweien. De karrensporen die ik had gezien, waren de sporen van de slee.
Ik mocht mee in de slee. De man zette zich vooraan, knalde met zijn zweep met een rotvaart vertrok de slee. We vlogen doorheen de sterrenhemel en ik zag ik hoe achter ons wolken van sterren verschenen die glinsterden in de nacht. De sterren zagen eruit als prachtig gevormde ijskristallen die als het ware uit de ‘uitlaat’ van de slee kwamen gespoten. Toen begreep ik dat de kerstman de sterren aan de hemel aan het zetten was, alsof hij sterren aan het zaaien was. Ik was onder de indruk. ET-gewijs vlogen we langs de maan en de kerstman knalde nog eens met zijn zweep. Ik had de neiging om luid “Ho Ho Ho!” te roepen, maar ik durfde niet :-).
De slee verminderde hoogte en onder me zag ik witte muizen op het ijs. Ze waren aan het schaatsen en skiën, met sjaaltje rond hun nekjes. Het zag er beslist feeëriek uit, al denk ik dat de Eftelingmuziek die Elenor had opgezet als begeleiding bij de meditatie er misschien ook voor iets tussenzat. :-)
De herten zetten de landing in en de slee werd netjes op de grond gezet. Hier moest ik uitstappen. Rondom me was alles wit, tot aan de horizon zag ik overal rondom me alleen maar sneeuw. Ik stapte uit en liep een eindje weg van de slee. De sneeuw onder mijn voeten voelde raar aan, als een stug dik hoogpolig tapijt. Elenors stem vertelde ons dat de spirit die we waren tegengekomen ons misschien naar een andere spirit van aarde zou brengen. De aarde trilde onder mijn voeten. Toen kantelde de wereld en zag ik hem: de reuzengrote ijsbeer op wiens lichaam de slee was geland. De sneeuw waar ik in stond was helemaal geen sneeuw maar zijn hagelwitte pels. En toen besefte ik wat ik zag: de aarde was gewoon een reuze ijsbeer! Ik voelde hoe zijn spieren onder mij bewogen en hoe hij een tevreden gerommel opsteeg uit zijn lichaam. Ik stond paf.
Het was tijd om terug te keren, zei Elenor. Het beelde zoomde weer helemaal in, tot ik weer gewoon het witte vlak zag. Ik had me niet bewogen sinds ik de ijsbeer had gezien en ik wist nu dat het witte vlak niet alleen een besneeuwd landschap was in de anderwereld was, maar ook de ijsbeer die eronder zat, de levende spirit van de aarde.
Het was de laatste bijeenkomst in het rijtje van de elementen en de hekkensluiter was het element aarde, wat ik wel toepasselijk vond gezien de temperaturen die sinds enkele dagen onder het nulpunt durven duiken.
We hadden allemaal dingetjes meegebracht om het altaar mee te vullen. Ik had ’s ochtends al een grabbel gedaan op de vensterbak van de keuken, die dienst doet als een soort van altaartje, omdat ik wist dat ik halsoverkop zou moeten vertrekken. Zo’n evenement is ook nooit gedaan op het voorziene uur!
Ik had een steen meegebracht, een klein aardewerken koetje dat ooit dienst had gedaan als boon in een driekoningentaart, een plat kleischijfje met daarop een spiraal getekend (ooit gemaakt op een Amma Devi weekend in de Ardennen), een dennenappel, een stuk bergkristal uit het Natural History Museum in Londen, een Zweeds rood Frö-paardje en een kleibal die we tijdens een visualisatie naar de grot van Gaia hadden gemaakt en die dienst deed als bron van aarde-energie en kracht.
Nadat Elenor de cirkel nog eens op de ouderwetse manier had getrokken met haar zwaard – lang geleden! – zongen we nog een miniliedje rond het element. We zongen alleen maar het eerste stroofje van de chant.
CHANT: THE EARTH IS OUR MOTHER
The earth is our mother, we must take care of Her.
The earth is our mother, we must take care of Her.
Hey yanna hey yanna hey yan yan.
Hey yanna hey yanna hey yan yan.
It's sacred ground we walk upon with every step we take.
It's sacred ground we walk upon with every step we take.
Hey yanna hey yanna hey yan yan.
Hey yanna hey yanna hey yan yan.
Chanten kan je doen om energie op te wekken en om een emotionele band tussen de zangers te creëren, dus ik vind het jammer als zo’n chant er tussen wordt geplakt als as onderdeel zonder dat het functioneel is. Zeker als het plezier van het zingen zelf blijft hangen in een schuchter eerste stroofje. Al blijven het mooie liedjes natuurlijk.
Om het element aarde in onszelf in balans te brengen, vroeg Elenor ons om één van onze items van het altaar te halen en in onze hand te houden. We moesten voelen hoe via het voorwerp energie van de aarde, of energie van een bepaald aspect van het eleent aarde, os helemaal vervulde. Ik moet zeggen dat ik best moe was na een dag opbouw voor een evenement en dus had ik het wat moeilijker dan anders om me er volledig in te smijten. In plaats van mezelf te verliezen in de steen en zijn uitstraling, zoals normaal gezien zou gebeuren, werd ik deze keer extra bewust van de steen in mijn hand. Ik bleef hem de hele tijd voelen, terwijl je anders bij wijze van spreken zou vergeten dat je iets vast hebt. De steen voelde fris aan in mijn hand, en dat bleef zo, ook al hield ik hem een hele tijd vast. Toen ik dat achteraf vertelde aan de andere meisjes, namen die hem ook vast maar zij voelden dat helemaal niet. Raar. Ik kreeg geen beelden door, zoals de andere meisjes, maar dat schreef ik toe aan het feit dat ik een beetje voor pampus lag :-)
Ik had de steen bewust gekozen, eerder dan één van de andere voorwerpen die ik had meegebracht, omdat een steen voor mij toch de meest basic voorstelling van het element is (behalve echte grond dan), terwijl de andere voorwerpen eerder aspecten van het element aarde belichamen, zoals vruchtbaarheid, oerkracht, de bron, enz. ... Achteraf viel het me pas op dat de steen die ik had meegegrist deze morgen er eentje was dat ik had meegebracht uit Zweden. Het was een rode steen, van één van onze wandelingen in de prachtige Zweedse natuur van Dalarna. Dat vond ik ook best wel passend bij een meditatie rond het element aarde, en de kleur rood past voor mij ook niet enkel bij vuur maar ook bij de aarde.
Daarna nam Elenor ons nog mee in een geleide visualisatie naar de spirit van het element aarde. We begonnen met een gewoon wit vlak. Ik stond in het graanveld in de benedenwereld, waar ik meestal terechtkom als we beginnen met een visualisatie. Er was geen graan te zien, enkel een dikke laag sneeuw. Ik stond tot aan mijn enkels in de sneeuw en nergens waren sporen te zien. Ik was hier gewoon neergeploft, uit het niks :-) In de verte rechts kon ik de grote boom zien, zijn kale takken zwart tegen de witte lucht. Links van me zag ik het pad. Het is te zeggen, het pad zelf zag ik niet, maar op de plek waarvan ik wist dat het pad er was, zag ik karrensporen, en meer dan één.
Elenors stem vertelde ons dat we een lange man met een groen gewaad op ons zouden zien afkomen. Hmmm, die zag ik niet. Toen zag ik hem. Lang en groot was hij niet. Het groene gewaad bleek een dikke grijsgroene gewatteerde jas, afgezet met wildkleurig bont. Aan zijn voeten droeg hij zware laarzen. Hij zag er een beetje uit als de kerstman, maar dan minder groot, minder dik en minder rood. Toen de man dichterbij kwam, zag ik dat hij licht aziatische trekjes had, als van een eskimo. De kerstman was het dus misschien niet echt, al had hij wel een slee. In tegenstelling tot wat je zou verwachten, waren er geen rendieren ingespannen maar herten met grote geweien. De karrensporen die ik had gezien, waren de sporen van de slee.
Ik mocht mee in de slee. De man zette zich vooraan, knalde met zijn zweep met een rotvaart vertrok de slee. We vlogen doorheen de sterrenhemel en ik zag ik hoe achter ons wolken van sterren verschenen die glinsterden in de nacht. De sterren zagen eruit als prachtig gevormde ijskristallen die als het ware uit de ‘uitlaat’ van de slee kwamen gespoten. Toen begreep ik dat de kerstman de sterren aan de hemel aan het zetten was, alsof hij sterren aan het zaaien was. Ik was onder de indruk. ET-gewijs vlogen we langs de maan en de kerstman knalde nog eens met zijn zweep. Ik had de neiging om luid “Ho Ho Ho!” te roepen, maar ik durfde niet :-).
De slee verminderde hoogte en onder me zag ik witte muizen op het ijs. Ze waren aan het schaatsen en skiën, met sjaaltje rond hun nekjes. Het zag er beslist feeëriek uit, al denk ik dat de Eftelingmuziek die Elenor had opgezet als begeleiding bij de meditatie er misschien ook voor iets tussenzat. :-)
De herten zetten de landing in en de slee werd netjes op de grond gezet. Hier moest ik uitstappen. Rondom me was alles wit, tot aan de horizon zag ik overal rondom me alleen maar sneeuw. Ik stapte uit en liep een eindje weg van de slee. De sneeuw onder mijn voeten voelde raar aan, als een stug dik hoogpolig tapijt. Elenors stem vertelde ons dat de spirit die we waren tegengekomen ons misschien naar een andere spirit van aarde zou brengen. De aarde trilde onder mijn voeten. Toen kantelde de wereld en zag ik hem: de reuzengrote ijsbeer op wiens lichaam de slee was geland. De sneeuw waar ik in stond was helemaal geen sneeuw maar zijn hagelwitte pels. En toen besefte ik wat ik zag: de aarde was gewoon een reuze ijsbeer! Ik voelde hoe zijn spieren onder mij bewogen en hoe hij een tevreden gerommel opsteeg uit zijn lichaam. Ik stond paf.
Het was tijd om terug te keren, zei Elenor. Het beelde zoomde weer helemaal in, tot ik weer gewoon het witte vlak zag. Ik had me niet bewogen sinds ik de ijsbeer had gezien en ik wist nu dat het witte vlak niet alleen een besneeuwd landschap was in de anderwereld was, maar ook de ijsbeer die eronder zat, de levende spirit van de aarde.
Reacties