Webmaidens Grimoire

Samhain beloofde interessant te worden dit jaar. Het was de eerste keer dat de “kuikentjes” van de lesgroep een open Arcadia ritueel zouden leiden (weliswaar onder de supervisie van wat ervaren rotten zoals Yza en Luna, maar toch ... De plek van het gebeuren was De Verscholen Tuin  in Deurne, een groene plek in de stad en toch erbuiten, en helemaal privé. Indien het toch zou regenen, dan konden we bovendien terecht in de Baarmoedergrot, een ondergrondse ronde ruimte, al betwijfelde ik of die groot genoeg zou zijn voor dit ritueel :-) Er beloofde immers veel volk te komen als ik mocht afgaan op de reacties die ik kreeg op mijn posts en berichtjes op verschillende pagan websites. Tof tof tof! Het was fijn om nog eens terug buiten te werken. Ik weet niet wat het is, maar zo’n ritueel buiten is toch anders. Gelukkig was het helemaal niet koud, want koude is het enige dat mij tegenhoudt om rituelen buiten te doen, laat staan dat het daar nog eens bij regent ook. Het is nu eenmaal ni...

Elk jaar herdenken we rond deze tijd de vrienden en familie die ons al zijn voorgegaan naar een andere wereld. Hier in het westen is dat een droevige gebeurtenis. Het lijkt wel alsof de hele wereld met ons mee treurt: het is grijs en donker buiten en de druilerige miezerregen maakt het er niet beter op. Geen wonder dat wij de kleur zwart associëren met de dood. Bij de kelten was dat niet zo. De kleur die zij associeerden met de dood was rood. Dat komt misschien omdat het de kleur is van bloed en dus ook van de strijd, iets waar de kelten niet vies van waren. Het zal wel geen toeval zijn dat de Ierse oorlogsgodin Morrigan een “rode” godin was (al denken wij vooral aan het zwart van de raven waarmee ze in verband wordt gebracht): een roodharige vrouw met een wit vel, bloedrode mond en rode wenkbrauwen met een rode mantel om de schouders. “Morrigan”, door Michael C. Hayes Eigenlijk was het niet zozeer de dood die “rood” kleurde, maar eerder de anderwereld (en dus ook de dood). Die...

Meisjes van de nacht. Het klinkt als iets uit een griezelroman, heel toepasselijk in deze pre-Halloweentijd. Het is de term die gebruikt wordt voor de vele piepjonge Nigeriaanse hoertjes die bij ons in peeskamertjes werken in Antwerpen en Brussel. Meer dan duizend jonge meisjes worden elk jaar naar Europa gesmokkeld, een gevaarlijke tocht door de woestijn en over de Middellandse zee, om hier bij ons in de seksindustrie te werken. Dat is in Nigeria geen schande, de manier waarop deze meisjes met valse beloften naar hier worden gelokt is dat wel. Veelal werken ze tegen belachelijke tarieven en moeten ze de kosten voor hun reis aan hun “madam” terugbetalen, een gigantische en haast onoverkomelijke schuld. Mensenhandel eerste klas. Deze week was er veel aandacht in de media voor een proces waarop een Nigeriaanse “madam” terecht stond voor mensenhandel. Dat is an sich al speciaal omdat veel slachtoffers niet durven getuigen omdat ze bang zijn. Wat pas écht de aandacht trok, is echter dat ...

DE 1000 GODDESSES GATHERING Toen ik over de 1000 Goddesses Gathering hoorde, wist ik meteen dat wij met onze coven moesten meedoen. Met Arcadia proberen we al sinds jaar en dag samen te werken met verschillende Godinnen en hen ook letterlijk samen te brengen, wat perfect aansluit bij de opzet van dit initiatief. Het doel van de 1000 Goddesses Gathering is om het Goddelijke Vrouwelijke (de archetypische energie van wijsheid, mededogen, onschuld enz. …) op te roepen om onze wereld die volledig uit evenwicht is te helpen helen. De bedoeling is uitdrukkelijk om de Goddelijke vrouwelijke energie uit verschillende pantheons en geloofsovertuigingen samen te brengen in een soort van wereldwijd grid van energie om wijsheid, mededogen en heling te brengen naar onze wereld en het Goddelijke vrouwelijke stevig te verankeren. Zo brengen we opnieuw evenwicht tussen het vrouwelijke en mannelijke  in onze wereld. Deze Gathering is gebaseerd op een oude indiaanse traditie van Wisdom Gathering...

Vanavond was het afspraak bij Zeva, die ons kennis wilde laten maken met Pacha Mama en ons mee zou nemen in een creatief rondje wroeten in de klei om haar eer te bewijzen. Het was lang geleden dat we nog een praktische hands-on avond haden gehad, dus ik keek er erg naar uit. Het huis van Zeva is één groot schildersatelier. Haar schilderijen hangen overal. Ze zijn een beetje duister naar mijn smaak, maar je hoeft geen kunstpaus te zijn om te zien dat het meisje kan schilderen 😊 En niet alleen schilderen, zoals het prachtige terracotta beeld in het midden van de tafel liet zien. Dat beeld had ze ooit zelf gemaakt als opdracht voor de kunstacademie. Wow! Het was de bedoeling dat we vanavond zelf ons eigen Moeder Aarde beeldje zouden boetseren, nadat we eerst in een visualisatie kennis hadden gemaakt met de godin. Ik hoopte maar dat het resultaat even wow zou zijn als het beeldje van Zeva, al betwijfelde ik dat sterk 😊 Voor we zelf de klei in doken, vertelde Zeva ons bij een hee...

Werken met een labyrinth, het stond al een hele tijd op mijn heksenbucketlist, en nu we met de hele Hagazussa coven in Zweden zitten en labyrinthen ook iets typisch Zweeds zijn, kon ik niet anders dan dit op de planning zetten deze vakantie :-). We zitten hier aan de oever van het Vänermeer, met een privéstrand. Plek zat dus om een eigen labyrinth te leggen. De laatste jaren is er opnieuw veel interesse voor labyrinthen en zeker voor de spirituele kant van een labyrinth. Een labyrinth is niet hetzelfde als een doolhof, al worden ze allebei wel door elkaar gehaald. Een doolhof is meestal gemaakt van heggen en heeft verschillende paadjes waarvan er veel doodlopen. De naam zegt het al: in een doolhof dool je rond en zoek je een uitweg. Dit soort labyrinth dient puur voor het entertainment van de mensen die er met plezier in “verdwalen”. Een echt labyrinth heeft echter maar één weg die de volledige oppervlakte van het labyrinth inneemt en naar het midden leidt, zonder zijpade...

Toeval bestaat niet, wordt gezegd. We moesten dus wel met z’n allen naar Läcko Slott – het mooiste kasteel van Zuid-Zweden – want daar lag de Sigrid Storråda deze week voor anker, een heus vikingschip. Wie Scandinavië zegt, zegt immers vikingen, en daar zijn LARP-ers zoals wij bijna per definitie in geïnteresseerd :-). Bovendien kon je er ook mee gaan varen op het Vänern meer, een unieke belevenis die natuurlijk meteen tot de verbeelding sprak, al waren we niet helemaal zeker (en stiekem ook een beetje bang) of we zouden moeten roeien of niet … De Sigrid Storråda is een full size replica van het Noorse Gokstad schip, een laat negende eeuws vikingschip dat in 1880 in een grafheuvel werd gevonden in Sandar, een dorp in de buurt van de Sandefjord in Noorwegen. Het nagebouwde schip voldoet wel aan de moderne veiligheidsregels, met zwemvesten, reddingsbootjes, een motor (en de nieuwste aanwinst: een toilet!), al was daar gelukkig niet veel van te merken. Gelukkig hadden we gereser...

Ik neem een grote hap van mijn polarbroodje met skäresalat en zucht verzaligd. "Ik voel mij hier helemaal thuis, zie!" Mijn liefste schiet in de lach. Blijkbaar had hij aan de rest van ons gezelschap voorspeld dat ik precies dat zou doen en zeggen. We zijn ondertussen een dag in Zweden en ik ben opnieuw helemaal verliefd op dit prachtige land. Lyrisch word ik van de blauwe luchten boven het glinsterende water van de meren, de witte vlinders die boven de eindeloze velden vol haver fladderen en de wildernis die daar toch telkens weer tussendoor weet te breken, zelfs hier in het zuiden van het land. De helft van de coven is meegekomen, blijkbaar moet ik toch wel overtuigend zijn geweest :-) Om de drie jaar gaan we met een hele groep vrienden op vakantie. De criteria voor de keuze van onze bestemming zijn zon, zee, een zwembad en een hoop cultuur en natuur. Zweden heeft het allemaal en Villa Ekenäs in Otterbäcken heeft het zwembad dat de laatste grumpy old man over de ...

Op zoek naar de zon, de kracht in jezelf. Het thema van onze covenbijeenkomst op midzomer kon bijna niet toepasselijker zijn :-) Elenor heeft ons uitgenodigd voor een meditatie gebaseerd op de eerste kaart van het Modron Vrouwenorakel ("Ik"). Het is mistig en donker, maar ik kan wel zien waar ik loop. Dat komt omdat ik op een pad tussen witgrijze wanden loop die het weinige licht dat er is weerkaatsen. Het zijn wanden van ijs. De mist hangt in flarden in de lucht. Ik heb het gevoel dat ik in een labyrinth aa het lopen ben waar maar één weg doorheen loopt. Als ik naar beneden kijk, zie ik sneeuw onder mijn voeten. Die knerpt onder de gouden instappers die ik vandaag draag. De kou van het ijs en de sneeuw voel ik niet. Als ik weer opkijk zijn de muurtjes links en rechts van het pad weg. Het hele pad is weg. Ik sta in een enorme grot. Ik kan het plafond niet zien, dat is daar ergens ver weg, pikzwart. Het lijkt alsof de sneeuw waar ik op sta licht geeft, anders was het hi...

We hadden afgesproken pal op de middag op de Koijnenwei, als de zon het hoogst staat, omdat dit feestje natuurlijk om de kracht van de zon draait. Hamamelis en ikzelf waren er al wat vroeger om wat dingen klaar te zetten. Ik had mijn wederhelft opgevorderd om mee te helpen om alles ter plaatse te krijgen. Hij morde wel wat – de andere mannen waren er stiekem vanonder gemuisd en tot mijn teleurstelling bleken er ook geen kinderen behalve die van mij bij te zijn – maar had toch zijn spelletjesnamiddag met vrienden een paar uurtjes verlaat. Hij is een echte schat. De kinderen en ikzelf kwamen met de fiets. Hoe heerlijk was dat, om gewoon in het zonnetje naar ginder te fietsen! Het zou nog wel een avontuur worden om achteraf alles op onze fietsen geladen te krijgen: de grote picknickdeken, de tassen met picknickgerief en last but not least de barbecue waarin we ons vreudgevuurtje zouden stoken. De Konijnenwei stond me al van in het begin voor ogen als placet o be voor deze open bi...