De kracht in jezelf (covenbijeenkomst Freya's Realm)
Op zoek naar de zon, de kracht in jezelf. Het thema van onze covenbijeenkomst op midzomer kon bijna niet toepasselijker zijn :-) Elenor heeft ons uitgenodigd voor een meditatie gebaseerd op de eerste kaart van het Modron Vrouwenorakel ("Ik").
Het is mistig en donker, maar ik kan wel zien waar ik loop. Dat komt omdat ik op een pad tussen witgrijze wanden loop die het weinige licht dat er is weerkaatsen. Het zijn wanden van ijs. De mist hangt in flarden in de lucht. Ik heb het gevoel dat ik in een labyrinth aa het lopen ben waar maar één weg doorheen loopt.
Als ik naar beneden kijk, zie ik sneeuw onder mijn voeten. Die knerpt onder de gouden instappers die ik vandaag draag. De kou van het ijs en de sneeuw voel ik niet. Als ik weer opkijk zijn de muurtjes links en rechts van het pad weg. Het hele pad is weg. Ik sta in een enorme grot. Ik kan het plafond niet zien, dat is daar ergens ver weg, pikzwart. Het lijkt alsof de sneeuw waar ik op sta licht geeft, anders was het hier helemaal donker geweest.
Elenor zegt ons dat we een wit vlak zien, de dragende energie die rond de gouden draad zit waar ik op sta. Ik kijk opnieuw naar beneden en ik zie hem glanzen in de sneeuw, de geweven gouden draad waar ik met mijn gouden schoenen op sta. Dat is mijn levensdraad. Er zijn veel van die draden, allemaal door elkaar geweven tot een groot gouden web dat daar in de grot hangt, bedekt met sneeuw. Ik moet denken aan een gigantische trampoline. Zodra ik dat heb gedacht voel ik het web onder mijn voeten meedeinen en als ik goed kijk kan ik tussen de draden en de sneeuw heen kijken naar dezelfde inktzwarte duisternis als boven me. Ik vraag me af hoe diep het onder het web wel is. Ik verstijf...
Elenor zegt ons dat we ons om moeten draaien en terug moeten lopen. Gemakkelijker gezegd dan gedaan als je staat te trillen op je elastieken hoogtevreesbenen ... Ik zet aarzelend een paar muizenstapjes, bang om naar beneden te vallen, maar mijn schoenen lijken als vanzelf de draad te vinden, ook al is die maar een paar centimeter breed. Elke stap doet de draad trillen. Ik zie beelden verschijnen, als rimpelende luchtspiegelingen. De beelden zijn efemeer en lossen even snel weer op als ik aarzelend verder stap, geconcentreerd op de gouden draad onder mijn voeten. Het zijn beelden van gisteren, zegt Elenor, van vorige week, van ons vorige huis, het huis van onze ouders, van onze geboorte ...
Dan wordt alles blauw. Het harde witte licht dat door de sneeuw werd weerkaatst is weg. Hier moeten we stoppen, zegt Elenor, ook al gaat de draad nog verder. Dit is het punt waar mijn leven begon, zegt ze, de moederschoot, de eerste vonk, waar alles liefde is. "Voel de band met al wat is, met je godin, met de grote moeder. Voel de dankbaarheid en neem die mee terug naar het nu."
Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Voor me zie ik een soort van cocon, een afgesloten stuk buis van wel een meter hoog, waar de draad in verdwijnt. Ik kijk naar de cocon, van buitenaf. Ik zit er niet in. Rond de cocon staan mensen. Ik zie niet goed hoeveel want het licht is nog altijd donkerblauw, maar ik denk dat ik zeker vier mensen zie. Ze duwen uit alle macht tegen de cocon zodat die met veel moeite wat draait. Ik ben verbaasd en mijn nieuwsgierigheid is geprikkeld.
De mannen hebben me niet gezien. Ik kijk naar de man die het dichtst bij mij staat. Hij staat met zijn rug naar me toe en duwt uit alle macht tegen de cocon. Die lijkt wel een stuk rioolbuis, zo weinig beweging komt er in. De man heeft kort donker haar en draagt een Romeins aandoend militair uniform, met blote benen. Ik vraag me af wie deze mannen zijn en waarom ze mijn geboorte proberen te veranderen, want ik kan anders niets bedenken over wat ze hier aan het proberen zijn. Zijn dit engelen? Hebben ze iets te maken met het feit dat ik twee maanden te vroeg geboren ben? Zou dat kunnen?
Ik ben helemaal niet meer bezig met voelen en terug meebrengen :-) Ik kijk alleen met een soort van nieuwsgierige wetenschappelijke blik naar de pogingen van de mannen om de buis te verschuiven.
Elenor vraagt ons om terug te keren. Ik draai me om en loop terug, maar dat gaat moeizaam. Het blijkt bijzonder moeilijk om me los te rukkken van dat hypnotische blauwe licht.
Het is mistig en donker, maar ik kan wel zien waar ik loop. Dat komt omdat ik op een pad tussen witgrijze wanden loop die het weinige licht dat er is weerkaatsen. Het zijn wanden van ijs. De mist hangt in flarden in de lucht. Ik heb het gevoel dat ik in een labyrinth aa het lopen ben waar maar één weg doorheen loopt.
Als ik naar beneden kijk, zie ik sneeuw onder mijn voeten. Die knerpt onder de gouden instappers die ik vandaag draag. De kou van het ijs en de sneeuw voel ik niet. Als ik weer opkijk zijn de muurtjes links en rechts van het pad weg. Het hele pad is weg. Ik sta in een enorme grot. Ik kan het plafond niet zien, dat is daar ergens ver weg, pikzwart. Het lijkt alsof de sneeuw waar ik op sta licht geeft, anders was het hier helemaal donker geweest.
Elenor zegt ons dat we een wit vlak zien, de dragende energie die rond de gouden draad zit waar ik op sta. Ik kijk opnieuw naar beneden en ik zie hem glanzen in de sneeuw, de geweven gouden draad waar ik met mijn gouden schoenen op sta. Dat is mijn levensdraad. Er zijn veel van die draden, allemaal door elkaar geweven tot een groot gouden web dat daar in de grot hangt, bedekt met sneeuw. Ik moet denken aan een gigantische trampoline. Zodra ik dat heb gedacht voel ik het web onder mijn voeten meedeinen en als ik goed kijk kan ik tussen de draden en de sneeuw heen kijken naar dezelfde inktzwarte duisternis als boven me. Ik vraag me af hoe diep het onder het web wel is. Ik verstijf...
Elenor zegt ons dat we ons om moeten draaien en terug moeten lopen. Gemakkelijker gezegd dan gedaan als je staat te trillen op je elastieken hoogtevreesbenen ... Ik zet aarzelend een paar muizenstapjes, bang om naar beneden te vallen, maar mijn schoenen lijken als vanzelf de draad te vinden, ook al is die maar een paar centimeter breed. Elke stap doet de draad trillen. Ik zie beelden verschijnen, als rimpelende luchtspiegelingen. De beelden zijn efemeer en lossen even snel weer op als ik aarzelend verder stap, geconcentreerd op de gouden draad onder mijn voeten. Het zijn beelden van gisteren, zegt Elenor, van vorige week, van ons vorige huis, het huis van onze ouders, van onze geboorte ...
Dan wordt alles blauw. Het harde witte licht dat door de sneeuw werd weerkaatst is weg. Hier moeten we stoppen, zegt Elenor, ook al gaat de draad nog verder. Dit is het punt waar mijn leven begon, zegt ze, de moederschoot, de eerste vonk, waar alles liefde is. "Voel de band met al wat is, met je godin, met de grote moeder. Voel de dankbaarheid en neem die mee terug naar het nu."
Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Voor me zie ik een soort van cocon, een afgesloten stuk buis van wel een meter hoog, waar de draad in verdwijnt. Ik kijk naar de cocon, van buitenaf. Ik zit er niet in. Rond de cocon staan mensen. Ik zie niet goed hoeveel want het licht is nog altijd donkerblauw, maar ik denk dat ik zeker vier mensen zie. Ze duwen uit alle macht tegen de cocon zodat die met veel moeite wat draait. Ik ben verbaasd en mijn nieuwsgierigheid is geprikkeld.
De mannen hebben me niet gezien. Ik kijk naar de man die het dichtst bij mij staat. Hij staat met zijn rug naar me toe en duwt uit alle macht tegen de cocon. Die lijkt wel een stuk rioolbuis, zo weinig beweging komt er in. De man heeft kort donker haar en draagt een Romeins aandoend militair uniform, met blote benen. Ik vraag me af wie deze mannen zijn en waarom ze mijn geboorte proberen te veranderen, want ik kan anders niets bedenken over wat ze hier aan het proberen zijn. Zijn dit engelen? Hebben ze iets te maken met het feit dat ik twee maanden te vroeg geboren ben? Zou dat kunnen?
Ik ben helemaal niet meer bezig met voelen en terug meebrengen :-) Ik kijk alleen met een soort van nieuwsgierige wetenschappelijke blik naar de pogingen van de mannen om de buis te verschuiven.
Elenor vraagt ons om terug te keren. Ik draai me om en loop terug, maar dat gaat moeizaam. Het blijkt bijzonder moeilijk om me los te rukkken van dat hypnotische blauwe licht.
Reacties