Moeder Klei (Covenbijeenkomst Freya's Realm)
Vanavond was het afspraak bij Zeva, die ons kennis wilde laten maken met Pacha Mama en ons mee zou nemen in een creatief rondje wroeten in de klei om haar eer te bewijzen. Het was lang geleden dat we nog een praktische hands-on avond haden gehad, dus ik keek er erg naar uit.
Het huis van Zeva is één groot schildersatelier. Haar schilderijen hangen overal. Ze zijn een beetje duister naar mijn smaak, maar je hoeft geen kunstpaus te zijn om te zien dat het meisje kan schilderen 😊 En niet alleen schilderen, zoals het prachtige terracotta beeld in het midden van de tafel liet zien. Dat beeld had ze ooit zelf gemaakt als opdracht voor de kunstacademie. Wow!
Het was de bedoeling dat we vanavond zelf ons eigen Moeder Aarde beeldje zouden boetseren, nadat we eerst in een visualisatie kennis hadden gemaakt met de godin. Ik hoopte maar dat het resultaat even wow zou zijn als het beeldje van Zeva, al betwijfelde ik dat sterk 😊
Voor we zelf de klei in doken, vertelde Zeva ons bij een heerlijk kopje thee wat meer over Pachamama, de zuidamerikaanse versie van Moeder Aarde. Omdat we letterlijk met onze handen in de aarde zouden zitten, vond ik dat zelf ook een heel toepasselijke godin.
Nadat Zeva ons doorheen de visualisatie had geleid, kregen we van haar elk een pakje klei waarmee we aan de slag gingen. De klei was koud en hard, je moest er echt aan sleuren en duwen, maar het ritmsiche duwen zorgde voor een soort van focus die je misschien wel zou kunnen omscrhijven als een milde vorm van trance. Het was stil, onze eigen adem, het geristel van het zilverpapier onder onze beeldjes en het geluid van onze duimen op de klei waren het enige dat je hoorde. De geur van klei en wierook was heerlijk zoet.
We werkten gestaag en stug door, tot we allemaal klaar waren. Het leek in de verste verte niet op het prachtige beeld van Zeva, maar we waren allemaal tevreden met het resultaat. Mijn beeldje was een soort van theelichthoudertje, als je er een theelichtje in zou zetten, was het een godin die als het ware het vuur omhelst. Zo hadden we elk toch onze eigen godin op de ene of de andere manier in ons Moeder Aarde-beeldje gestoken. Ik vond het fascinerend om te zien hoe we allemaal een heel eigen versie hadden gemaakt, al hadden alle beeldjes wel gemeen dat ze dikke borsten hadden 😊
Jammer dat we weeral met zo weinig waren, al was het daardoor ook een fijne, intieme avond. En een heerlijke kennismaking met Moeder Klei.
--
Haar naam betekent Moeder Aarde. Ze werd al sinds oude tijden vereerd in hele gebied van de Andes, in Peru en Bolivia. Ze is de Godin van de akkerbouw en van de aarde. Ze werd al vereerd voor de Inca’s het gebied van de Amerikaanse westkust veroverden. Ze wordt tegenwoordig met Maria geïdentificeerd. Ment noemt haar Santa Maria, Mama Pacha, of Santa Tierra (Sinte aarde).
Pachamama is in feite de aarde zelf. In de Andes werd Moeder Aarde vereerd in haar gedaante van bergen, rotsen, bomen, rivieren, en ook dieren. Volgens de oude wijsheid zorgde Pachamama voor al haar kinderen; daarom moeten wij voor Moeder Aarde zorgen en haar eren. Het was van grootse belang om met de aarde in harmonie te leven.
In betrekking met de aarde moeten mensen drie belangrijke regels in acht nemen. Als de mens honger en dorst lijdt, geld dit ook voor de aarde; daar moet de mens eerst voor zorgen. Ook moet men er rekening mee houden dat de aarde soms alleen wil zijn en geen aanraking kan verdragen. Als Pachamama treurig is, heeft ze troost nodig; dan moeten we haar bloemen schenken.
Voor Pachamama bestaan gebeden en rituelen voor alle belangrijke momenten die betrekking hebben op de landbouw, zoals ploegtijd, oogsttijd…
Aan haar werden bij dergelijke gelegenheden cocabladeren en plengoffers van chichabier, een soort maisbier, geofferd. Het maken van chichabier was een belangrijke taak van vrouwen. Zij namen de maïs inde mond en kauwden het, en spuugden het vervolgens in een aardewerken kan uit. Door de werking van het speeksel ging de maïs gisten. Door het brouwsel met water te verdunnen kreeg men bier. Cocabladeren hebben een hallucinogene werking en werd ook gebruikt als geneesmiddel; het verdreef de kwade geesten die de ziekte veroorzaakten. Het werd ook gebruikt om voorspellingen te kunnen doen.
In de Inca-tijd werden ook lama’s aan Pachamama geofferd. De Inca’s beschouwden Pachamama als een drakengodin die onder de bergen woonde. Als zij beefde, schudde de aarde, en dat zijn de aardbevingen. Men deed dagelijks rituelen opdat de aarde voldoende voedsel zou voortbrengen.
Naast haar weldoende aspecten wordt ook haar destructieve kant vereerd. ze is soms kannibalistisch, een aspect dat ze deelt met andere pre-Columbiaans vrouwelijke geesten, de condenados. Zij worden ervan beschuldigd de energie van mannen weg te zuigen tijdens de seks.
De cultus van Pachamama speelde zich vooral af in grotten en aan bronnen en rivieren. Men beschouwde de Andes rivieren soms als het zaad dat de aarde bevruchtte. De onderwereld, Hurin Pacha (onder de aarde) geheten, was haar rijk. Men stelde zich de wereld voor als in tweeën gedeeld, een rijk onder en een rijk boven (hanan) de aarde. Het centrum van Machu Picchu lijkt op een natuurlijke grot, die men kan betreden via een trapvormig uitgehakt stuk graniet. Deze grot zou verband houden met de verering van de aardgodin Pachamama.
In de iconografie van de Nasca-periode zijn vrouwen veelvuldig te zien in een seksuele omhelzing of als dikke naakte vrouw. De dikke vrouw is vaak een voorstelling van Pachamama. Haar vagina is een grot of ushu; dit is de bron van de oorsprong van het leven, maar wordt ook in verband gebracht met de dood, en met de onvruchtbare periode tijdens de menstruatie.
Rond de vagina is vaak het hoofd getekend van de poemagod Nasca. De poema werd omdat het dier in grotten leefde, gezien als een wezen dat leefde tussen leven en dood.
Mamapacha bracht de grote God Pachacamac voort. Deze wordt ook wel als haar metgezel gezien. Als echtgenoot van Mamapacha wordt ook wel de Zonnegod Inti genoemd.Die link met de anderwereld is echter net wat mij zo intrigeert. Rood is ook de kleur van het vuur (al is vuur vooral geel en blauw) dat tussen de drie andere werelden zit (lucht, zee en land) en dus voor mij de doorgang symboliseert. Het staat voor mij voor de overgang, de poort naar een andere toestand. Rood als kleur van de dood klinkt dus eigenlijk helemaal niet zo vreemd. Het klinkt zelfs helemaal juist: oktoberrood.
Het huis van Zeva is één groot schildersatelier. Haar schilderijen hangen overal. Ze zijn een beetje duister naar mijn smaak, maar je hoeft geen kunstpaus te zijn om te zien dat het meisje kan schilderen 😊 En niet alleen schilderen, zoals het prachtige terracotta beeld in het midden van de tafel liet zien. Dat beeld had ze ooit zelf gemaakt als opdracht voor de kunstacademie. Wow!
Het was de bedoeling dat we vanavond zelf ons eigen Moeder Aarde beeldje zouden boetseren, nadat we eerst in een visualisatie kennis hadden gemaakt met de godin. Ik hoopte maar dat het resultaat even wow zou zijn als het beeldje van Zeva, al betwijfelde ik dat sterk 😊
Voor we zelf de klei in doken, vertelde Zeva ons bij een heerlijk kopje thee wat meer over Pachamama, de zuidamerikaanse versie van Moeder Aarde. Omdat we letterlijk met onze handen in de aarde zouden zitten, vond ik dat zelf ook een heel toepasselijke godin.
Nadat Zeva ons doorheen de visualisatie had geleid, kregen we van haar elk een pakje klei waarmee we aan de slag gingen. De klei was koud en hard, je moest er echt aan sleuren en duwen, maar het ritmsiche duwen zorgde voor een soort van focus die je misschien wel zou kunnen omscrhijven als een milde vorm van trance. Het was stil, onze eigen adem, het geristel van het zilverpapier onder onze beeldjes en het geluid van onze duimen op de klei waren het enige dat je hoorde. De geur van klei en wierook was heerlijk zoet.
We werkten gestaag en stug door, tot we allemaal klaar waren. Het leek in de verste verte niet op het prachtige beeld van Zeva, maar we waren allemaal tevreden met het resultaat. Mijn beeldje was een soort van theelichthoudertje, als je er een theelichtje in zou zetten, was het een godin die als het ware het vuur omhelst. Zo hadden we elk toch onze eigen godin op de ene of de andere manier in ons Moeder Aarde-beeldje gestoken. Ik vond het fascinerend om te zien hoe we allemaal een heel eigen versie hadden gemaakt, al hadden alle beeldjes wel gemeen dat ze dikke borsten hadden 😊
Jammer dat we weeral met zo weinig waren, al was het daardoor ook een fijne, intieme avond. En een heerlijke kennismaking met Moeder Klei.
--
Pachamama
De verering van Pachamama is op 1 augustus een van de oudste rituelen op aarde.Haar naam betekent Moeder Aarde. Ze werd al sinds oude tijden vereerd in hele gebied van de Andes, in Peru en Bolivia. Ze is de Godin van de akkerbouw en van de aarde. Ze werd al vereerd voor de Inca’s het gebied van de Amerikaanse westkust veroverden. Ze wordt tegenwoordig met Maria geïdentificeerd. Ment noemt haar Santa Maria, Mama Pacha, of Santa Tierra (Sinte aarde).
Pachamama is in feite de aarde zelf. In de Andes werd Moeder Aarde vereerd in haar gedaante van bergen, rotsen, bomen, rivieren, en ook dieren. Volgens de oude wijsheid zorgde Pachamama voor al haar kinderen; daarom moeten wij voor Moeder Aarde zorgen en haar eren. Het was van grootse belang om met de aarde in harmonie te leven.
In betrekking met de aarde moeten mensen drie belangrijke regels in acht nemen. Als de mens honger en dorst lijdt, geld dit ook voor de aarde; daar moet de mens eerst voor zorgen. Ook moet men er rekening mee houden dat de aarde soms alleen wil zijn en geen aanraking kan verdragen. Als Pachamama treurig is, heeft ze troost nodig; dan moeten we haar bloemen schenken.
Voor Pachamama bestaan gebeden en rituelen voor alle belangrijke momenten die betrekking hebben op de landbouw, zoals ploegtijd, oogsttijd…
Aan haar werden bij dergelijke gelegenheden cocabladeren en plengoffers van chichabier, een soort maisbier, geofferd. Het maken van chichabier was een belangrijke taak van vrouwen. Zij namen de maïs inde mond en kauwden het, en spuugden het vervolgens in een aardewerken kan uit. Door de werking van het speeksel ging de maïs gisten. Door het brouwsel met water te verdunnen kreeg men bier. Cocabladeren hebben een hallucinogene werking en werd ook gebruikt als geneesmiddel; het verdreef de kwade geesten die de ziekte veroorzaakten. Het werd ook gebruikt om voorspellingen te kunnen doen.
In de Inca-tijd werden ook lama’s aan Pachamama geofferd. De Inca’s beschouwden Pachamama als een drakengodin die onder de bergen woonde. Als zij beefde, schudde de aarde, en dat zijn de aardbevingen. Men deed dagelijks rituelen opdat de aarde voldoende voedsel zou voortbrengen.
Naast haar weldoende aspecten wordt ook haar destructieve kant vereerd. ze is soms kannibalistisch, een aspect dat ze deelt met andere pre-Columbiaans vrouwelijke geesten, de condenados. Zij worden ervan beschuldigd de energie van mannen weg te zuigen tijdens de seks.
De cultus van Pachamama speelde zich vooral af in grotten en aan bronnen en rivieren. Men beschouwde de Andes rivieren soms als het zaad dat de aarde bevruchtte. De onderwereld, Hurin Pacha (onder de aarde) geheten, was haar rijk. Men stelde zich de wereld voor als in tweeën gedeeld, een rijk onder en een rijk boven (hanan) de aarde. Het centrum van Machu Picchu lijkt op een natuurlijke grot, die men kan betreden via een trapvormig uitgehakt stuk graniet. Deze grot zou verband houden met de verering van de aardgodin Pachamama.
In de iconografie van de Nasca-periode zijn vrouwen veelvuldig te zien in een seksuele omhelzing of als dikke naakte vrouw. De dikke vrouw is vaak een voorstelling van Pachamama. Haar vagina is een grot of ushu; dit is de bron van de oorsprong van het leven, maar wordt ook in verband gebracht met de dood, en met de onvruchtbare periode tijdens de menstruatie.
Rond de vagina is vaak het hoofd getekend van de poemagod Nasca. De poema werd omdat het dier in grotten leefde, gezien als een wezen dat leefde tussen leven en dood.
Mamapacha bracht de grote God Pachacamac voort. Deze wordt ook wel als haar metgezel gezien. Als echtgenoot van Mamapacha wordt ook wel de Zonnegod Inti genoemd.Die link met de anderwereld is echter net wat mij zo intrigeert. Rood is ook de kleur van het vuur (al is vuur vooral geel en blauw) dat tussen de drie andere werelden zit (lucht, zee en land) en dus voor mij de doorgang symboliseert. Het staat voor mij voor de overgang, de poort naar een andere toestand. Rood als kleur van de dood klinkt dus eigenlijk helemaal niet zo vreemd. Het klinkt zelfs helemaal juist: oktoberrood.
Reacties