Going west: Glastonbury

Sinds we kennis maakten met Penny Billington en haar man, en natuurlijk Sorita d’Este, tijdens de laatste PaGE die we met Arcadia organiseerden, staat een bezoek aan hun thuisbasis Glastonbury met stip op de bucketlist van onze coven. En nu rijden we er zo goed als langs! Het stadje is zo'n beetje het Witchcraft Central van Engeland. Onderweg naar Cornwall maken we dan ook een klein omweggetje. 

We parkeren onze auto op een parking aan de rand van de stad. Eerst wandelen we naar de Tor. De naam is een afgeleide van het Keltische woord voor heuvel. Je kan hem al van ver zien liggen, hij ziet eruit als een grote muggenbeet. De toren op de heuvel is een restje van een Middeleeuwse kerk die bovenop de heuvel werd gebouwd, maar de Tor is veel ouder dan dat.

We zitten hier op de Avalon Plain en dus midden in de Arthurlegendes. Jawel, Avalon bestaat echt. Vroeger was het een eilandje midden in een groot moeras. Moeilijk te bereiken en al sinds mensenheugnis een spirituele plek waar mensen naartoe kwamen op pelgrimstocht. Het moeras is weg maar de heuvel is gebleven. En dat is best een uitdagende klim! Puffend laat ik me in het gras vallen. 

Als we terug beneden zijn lopen we langs de Chalice Well. Van die bron wordt gezegd dat ze nooit opdroogt. De bron ligt in een prachtige tuin vol verborgen hoekjes waar je tot rust kan komen.  We moeten onze gsm's in vliegtuigmodus zetten. Ik denk niet dat het met straling te maken heeft maar eerder met het bewust achterlaten van de wereld aan de ingang van de tuin. Overal zitten mensen te mediteren, of te schrijven in hun notaboekjes. De sfeer is heel apart.

We mogen van de bron drinken en water meenemen. We zijn natuurlijk onze drinkflessen vergeten. In de shop kopen we twee flesjes water die we nadien opnieuw vullen met water van de Chalice Well. Daar gaan we zeker mee aan de slag bij een van de volgende covenbijeenkomsten! Er is ook een bad waar je in mag pootje baden maar daar zit al zoveel volk in dat we dat maar niet doen. De Engelse jongetjes die gillend water naar elkaar gooien helpen ook niet. 

Als we het stadje inlopen kijken we onze ogen uit. In elke winkel, maar echt in elke winkel worden tarotkaarten en wierook verkocht. Dit is het equivalent van de tourist trap maar dan voor wat sommigen onrespectvol “zweefteven” zouden noemen. Ik voel me niet aangesproken :-). Niet alle winkels zijn een schreeuwerige commerciële bedoening. Je vindt er ook de real deal met boeken over obscure magische praktijken, specifieke wierookmengelingen, kruiden, enz. ... Uiteraard valt mijn oog op een boek dat al langer op mijn wishlist staat en hier aan de helft van de prijs te krijgen is! En dat laatste boekje uit de handgeschreven reeks van Glennie Kindred moet ik toch ook echt hebben. En dat shapeshifting boek … Na een tijdje - en vier boeken later - hebben we het echter wel gehad. We rijden door naar onze volgende stop: de Engelse Riviera.