De emotionele runes

Via Witchvox kregen we van Harmonia Saille het aanbod om op PaGE2008 een workshop in te plannen rond de runen. Harmonia is een Britse die in Nederland woont - ze is getrouwd met een Nederlander - en een ongelooflijk sympathieke madam.

Haar boek rond de spirituele runen was nog niet uit op PaGE2008 (publicatiedatum voorzien op 26 juni 2009). Jammer, het had vast geweldig goed verkocht, want haar workshop was heel goed.

In haar workshop leert ze haar gewillige toehoorders dat de runen een hulpmiddel zijn voor personlijke groei en spirituele transformatie. Ze kunnen je helpen in je leven van alledag en bij de beslissingen die je dag in dag uit moet maken. Als je de runen gooit, appeleren ze aan je onderbewustzijn. Ze zullen tot je spreken, je dingen leren en je gidsen. Ze zullen je helpen om je echte ik te leren kennen, je volledige zelf, door je te begeleiden op een pad van zelfontdekking. Je hoeft dus helemaal geen speciale gaven te hebben om de runen te lezen.

Eerst gaf ze een beginners cursusje over waar de runen vandaan komen en waar ze voor staan. We leerden over de geschiedenis van de Elder Futhark en over de mythologie die er achter steekt.
Daarna kregen we allemaal een runenzakje waar we er eentje uit mochten trekken. We mochten niet naar de rune kijken. Ik voelde het steentje warm in mijn hand drukken en vroeg me nieuwsgierig af welke rune ik had getrokken ... Bedoeling was dat we ons zouden openstellen voor de rune, als het ware connectie zouden maken, en daarna een visualisatieoefening zouden doen, die ons meer te kennen zou geven over de rune die we hadden getrokken.

Harmonia leidde ons met haar zachte stem naar beneden, naar een pad dat naar het water leidde. Ik ging het gebruikelijke pad naar beneden, helemaal tot de plaats waar ik normaal gezien het beekje zou overspringen om naar de appeltuin beneden te gaan. In plaats daarvan liep ik het pad verder af tot het beekje zich verbreedde tot een groot meer. Aan één kant van het meer was een waterval die zich spetterend het meer in stortte. Daar ging ik zitten op een stenen bank.

Ik concentreerde me op de rune in mijn hand en genoot verder van het geluid van de libellen, die zachtjes zoemend over het water scheerden. Het leek wel of er verder geen geluid was, of alles stil was. Ondanks het watervalletje was het meer bedrieglijk glad. Geen rimpeling verstoorde het wateroppervlak, het was alsof ik in een grote spiegel keek.

Plots werd het wateroppervlak verstoord: een vrouwenhand kwam uit het water, grote cirkels rondom rond die het hele meer in beweging zetten. Ik dacht meteen aan de hand die ooit op het pad uit de aarde was gekomen en die me had willen meetrekken, en ik dacht onwillekeurig aan de manier waarop de Lady of the Lake Excalibur aan Arthur had gegeven. Ik wist dat dit opnieuw een aanbod was en dat het te nemen of te laten was, maar dat ik het moest aannemen als ik verder wilde groeien.

Ik liep verder naar boven, naar de bron van de waterval. Het viel me op dat die waterval niet natuurlijk was: achter het water herkende ik grote trappen, als een Zuidamerikaanse tempel. Verward keek ik naar de tempel. Als ik beter keek, herkende ik ook het tropische groen van een dichte jungle. Ik zag en hoorde warempel papegaaien kwetteren! Als ik naar beneden keek, zag ik opnieuw het onnatuurlijk stille opervlak van het meer. Onder het water herkende ik de vage contouren van een stad, diep verzonken in de stilte van het water.

Toen ik terugkwam en de rune in mijn hand bekeek, was ik helemaal van slag. Het was Isa. Deze rune staat voor starheid, onbeweeglijkheid. Het was tijd om verder te gaan op het pad, duidelijker kon de boodschap niet zijn. Het leek erop alsof de beslissing mij uit handen was genomen en ik voelde me als door de mangel gehaald. De tranen sprongen me in de ogen en het koude zweet brak mij uit. Mijn emoties gingen volledig door het lint en de rest van de dag zou ik mijn best moeten doen om niet hartverscheurend te gaan huilen.