Brugge die Spirituele

Vorige zaterdag was het familiefeest langs de kant van Barts moeder. Elk jaar wordt de hele zwik opgetrommeld om te genieten van het gezellig samenzijn in één of ander pretpark. Zo gingen we al naar de Efteling, Walibi en Bokrijk. Dit jaar stond het Boudewijn Seapark op het programma met in de voormiddag een wandeling met gids doorheen Brugge die Scone. Daarvoor moesten we wel om 9u30 aan het station van Brugge staan en dat is hemeltergend pokkevroeg op een zaterdag, zeker als je de dag ervoor nog tot een kot in de nacht achter de computer hebt gezeten omdat je niet kon slapen, courtesy de energiebal die ik van Freya in mijn maag kreeg gesplitst tijdens Elenors trance prophecy probeeravond, en al om 7u00 uit je warme gezellige nest wordt gekoterd door je kroost. Al vind ik 9u30 op een zaterdag altijd pokkevroeg, hoor!

Maar om 9u30 stonden wij dus met ons gezinnetje paraat aan het station, alwaar wij tijdens het wachten een kop hete koffie achterover sloegen. Bart was verbaasd dat ik koffie dronk in plaats van thee, maar bij het zien van mijn gezicht zweeg hij wijselijk: ik had acuut behoefte aan caffeine :-) En zo trokken wij daarna blijgezind de stad in. Gelukkig was het mooi weer, wat wonderen doet voor mijn gemoedsgesteldheid, en tegen dat we het begijnhof introkken was ik mijn charmante zelf.

Onderweg door de waarlijk prachtige stad viel het me op dat mijn oog telkens werd getrokken door de ene of de andere verwijzing naar de maan: café Luna, De Zevende Hemel, gouden maanversieringen op gevels, enz. ... Bart en ik moesten er zelfs mee lachen: als je gelooft in tekenen of toeval, dan was dit wel heel duidelijk! Al stond ik erverder niet bij stil.

Bij het Sint-Janshospitaal keken we eerbiedig naar boven. Daar staat een kerk, die met haar 122 meter volgens de gids de hoogste bakstenen toren van het land. De kathedraal van Antwerpen is natuurlijk hoger maar die is niet met blokjes in elkaar gezet maar met blokken. In die kerk stond een beeld van een madonna met kind van Michelangelo, een heel feit voorwaar want blijkbaar is dat het enige beeld dat Michelangelo zelf indertijd nog naar het buitenland heeft laten vertrekken. Rijke kooplieden hadden het gekocht en schonken het bij hun dood aan de kerk.

Het is een prachtig beeldje, heel eenvoudig. De madonna is redelijk sober en strak terwijl het kind opvalt door de realistische manier waarop het werd uitgebeeld. Tussen de madonna en haar kind staat dan ook de intrede van de Renaissance, en dat zie je in het duidelijke stijlverschil.

Terwijl ik daar zo stond te kijken, liet ik twee euro in het offerblok vallen. Als het kan brand ik graag een kaars voor Onze Lieve Vrouw: eentje voor Kaat en eentje voor Dries. Als moeder is zij voor mij dé beschermgodin voor mijn kinderen. Daarna wandelde ik snel terug naar het groepje familie dat al was verdergelopen, tot ik in het midden van de kerk als aan de grond vastgenageld bleef staan. Ik was compleet van de wereld, volledig volledig weg. De zachte koormuziek op de achtergrond was niet van dien aard om mij te helpen mijzelf terug te brengen :-), al slaagde ik daar na een tijdje wel weer in. Wat was dat nu voor een rare gewaarwording, zo midden in de kerk, midden in een hoop volk, en niemand die iets had gezien of gemerkt!

Het leek wel of mijn "dipje" in de kerk de apotheose was van iets dat werd opgebouwd onderweg naar de kerk, met die ene maan na de andere. Nadien zag ik geen manen meer, of ze vielen me alleszins niet meer op. Is het toeval of niet? Het besef dat dit niet de Sint-Janskerk was, zoals ik oorspronkelijk dacht, maar de Onze-Lieve-Vrouwkerk, deed mij achteraf eerder denken van niet...