Webmaidens Grimoire

Is er iets heerlijkers dan op een zondag in bed te blijven luieren, lekker warm in je behaaglijke holletje van donsdekens, terwijl je naar de blauwe zonnige hemel kijkt buiten en de vogels die nesten bouwen in de bomen? Die staan er nog zwart en kaal bij in afwachting van de lente maar binnenkort ontspruiten ze weer vol groen blad en onttrekken ze ons het zicht op al die kwetterende bedrijvigheid. Ik vind het heerlijk om naar het nest te kijken, daar hoog in de kale takken. Ik kan er een hele ochtend naar kijken, genietend van de zon, mijn warme bed en het gespin van Lio die naast me ligt en me af en toe kopjes komt geven, als om zich ervan te vergewissen dat ik nog altijd wakker ben. Dikwijls gebeurt er helemaal niets, maar af en toe zie ik een flits van fladderende vleugels of een opwippende staart als de bewoner van het nest zich comfortabeler nestelt, haar vleugels opschudt en terug dieper wegzakt, lekker warm en gezellig in het holletje van het nest, hoog in de boom, onder de blau...

Onze volgende covenbijeenkomsten worden telkens door een andere priesteres geleid. Daar was wat professioneel nudgewerk van mijn kant voor nodig :-) en de eerste Chinese vrijwilliger die de spits mocht afbijten was Hamamelis, die van de slag in een zenuwachtige kramp schoot die achteraf nergens voor nodig bleek. Het thema waar ze voor koos was vogels, zeer toepasselijk in deze tijd van het jaar waarop het vinnige gescharrel op de voederplanken plaats bbegint te maken voor het aanhoudende suskewiet bij het minste lekkere lenteweertje. Heerlijk vind ik die eerste lentedagen waarop de zon voorzichtig maar enthousiast haar best doet en de vogels allemaal tegelijk hun beste zangkunsten laten horen. Als de temperatuur ietsje hoger was, dan was dit absoluut mijn favoriete seizoen (nu is dat met stip op één de zomer). Ik was dus even enthousiast als de mezen in mijn stadstuintje toen Hamamelis vertelde dat ze het over vogels zou gaan hebben en hoe die hun plaats hebben in de hekserij, met een ...

De meisjes van de Amazones-coven hadden me gevraagd om hen te helpen bij de wijding van hun spiritkoord. Die eerste wijding van drie is een wijding op het kruispunt tussen de werelden, dat net achter onze eigen wereld ligt. Dat kruispunt is een neutrale plek, waar spirits van allerlei slag en van allerlei realms elkaar kunnen ontmoeten op neutraal terrein. En wij kunnen er ook heel gemakkelijk terecht. Je hoeft er niet eens je ogen voor te sluiten. Wie op PaGE2016 de workshop van Arthur Billington heeft gevolgd, herinnert zich zeker de mythe rond de legendarische bluesmuzikant Robert Johnson, die zo geniaal was in zijn vak dat er wordt verteld dat hij op een kruispunt een pact sloot met de duivel. “At the crossroads” is trouwens de titel van de documentaire die op Netflix over deze geniale bluesman loopt. Kruispunten zijn al sinds het begin der tijden en in zowat alle culturen betekenisvol, met magische eigenschappen, een ontmoetingsplek met de anderwereld. Op plaatsen waar wegen elkaa...

Voor het eerst sinds 2012 vriest het nog eens dat het kraakt. Er worden zelfs zes opeenvolgende vriesdagen verwacht, dagen waarop het kwik zelfs overdag niet boven de 0° stijgt, alsof het weer zich van continent  heeft vergist en de sneeuw en ijs die bedoeld waren voor het hoge Noorden eventjes hier heeft uitgekapt.  Nu ik toch thuis zit te werken door corona en zelfs de kinderen thuis afstandsonderwijs krijgen in een "afkoelingsweek" (geen grapje, al is het hilarisch :-)) om de verspreiding van het virus af te remmen, kan ik daar alleen maar de voordelen van zien.  Met open mond kijk ik naar de schoonheid van de frêle witte sneeuwlaagjes die op de smalle boomtakken glinsteren in het winterzonnetje. Van het geluid van de knerpende sneeuw onder mijn bergbottinen, die ik voor de zekerheid toch maar heb aangetrokken, krijg ik jamneigingen: steek er een basgitaartje bij en een klarinet ofzo en voor je het weet dans je lachend de wijde witte wereld in. En op de blozende roze w...

Corona heeft ons nog altijd in zijn greep en dat weegt op het gemoed. Omdat het zo lang duurt steken bij iedereen wel eens depressieve gevoelens de kop op, maar voor sommigen onder ons komen de strenge coronamaatregelen harder aan dan anderen.  Daarom houden we tijdens deze eerste covenbijeenkomst van het nieuwe jaar - jammer genoeg nog steeds een virtuele bijeenkomst - een ritueel dat ons moet helpen door de donkere periode heen te komen en dat onze energie, inspiratie en vitaliteit moet boosten.   Wat heb je nodig voor het ritueel:  1 theelichtje, nog niet aangestoken 2 kaarsen (symbool voor het vuur in het midden van de cirkel), nog niet aangestoken. Eén kaars kan een kaars zijn die je hier altijd voor gebruikt, één kaars is een nieuwe kaars voor het nieuwe jaar. De kaarsen zijn gezuiverd en gezalfd.  4 kaarsen voor de windrichtingen  Iets om jezelf en je altaar mee te zuiveren  1 positieve quote, affirmatie, gedicht of inspirerende wijsheid (doe je best...

 Omdat we ondertussen al tien maanden niet mogen samenkomen en ook covenbijeenkomsten en jaarfeesten niet fysiek mogen, organiseren we voor Yule een klein Ritual Apart Together-ritueeltje dat we elk apart kunnen doen.  Yule gaat om de terugkeer van het licht in de wereld. Dat is letterlijk, met de terugkeer van de zon, maar in coronatijden kan je dat ook figuurlijk nemen.  Daarom een klein ritueeltje, niet te serieus of te hoogdravig, maar klein en plezierig met een vleugje humor en vooral veel positieve vibes.  YULE RAT   Nodig voor dit ritueeltje:  een kaars (en lucifers, vergeet de lucifers niet :-))  1 vel papier  Balpen (of kleurpotloden, stiften, whatever als je je wil uitleven)  Maak een happertje (zie instructies: https://www.youtube.com/watch?v=Hh6Dup06kfs ).  Schrijf op de binnenflapjes 8 cijfers of symbolen (die dienen om uit te kunnen kiezen). Ik gebruikte hier zelf de 8 eerste runen van de oude Futhark voor, de Aett van Frey...

De winter is een periode waar ik moeite mee heb. Het ligt volgens mij aan de kleur van het licht, of gewoonweg het ontbreken van licht. Vroeg opstaan is al niet mijn ding, laat staan opstaan in het donker! In dat donker hangt een soort van zwaarte, alsof alles stil staat en aan het wachten is op wat gaat komen, en in zekere zin is dat natuurlijk ook zo. Als je het bekijkt vanuit de cyclus van planten en oogsten, dan is het nu inderdaad wachten tot de zaden kiemen voor de volgende oogst en ondertussen teren op wat nog overschiet van de vorige.  De winter - en midwinter in het bijzonder - is dus een overgangsperiode, waarin we op de schraag zitten tussen twee oogsten. Het is de periode waarin we zelf ook stil zitten, de tijd hebben om te mijmeren, terug te blikken naar het afgelopen jaar en daar lessen uit te trekken, en vooruit te kijken naar het volgende, blij dat we lekker warm en comfortabel binnen zitten, beschermd tegen de koude en de schone maar verraderlijke grillen van de wi...

Sinds deze namiddag staat de kerstboom weer uitbundig opgetuigd in de living. Elk jaar maken we daar samen met de kinderen werk van. De boom en de bakken met versieringen worden uit de kelder gehaald en dan kiezen we voor de kleuren waar we dat jaar voor gaan. Het is een echte boom sinds we katten hebben die zo'n extra klimpaal heel interessant vinden, en stiekem vind ik dat niet erg omdat de naalden zo'n pest zijn als je gewend bent om op blote voeten door het huis te banjeren.  Ondertussen hebben we versiering voor wel vier bomen, maar elk jaar is er wel iets in de uitverkoop dat zo mooi is dat ik er niet aan kan weerstaan: de rode draakjes van vorig jaar, de witte hertjes van het jaar daarvoor, de glazen sneeuwmannetjes van nog een jaartje eerder en zo kan ik jaren teruggaan. Ik weet nu al dat ik me zal moeten inhouden in januari, nu de winkels door de lange lockdown nog vol hangen met broze kerstspulletjes. Het mooie aan de kerstboom is voor mij niet dat die een heidense ac...

Het is donker. Aan weerskanten van het pad steekt het donkere silhouet van de besneeuwde dennen af tegen de nachtelijke hemel. Die is diep donkerblauw en bezaaid met sterren. Het is winter en het is koud. Ik kan de wolkjes zien die ik uitblaas.  Ik loop op een pad, onderweg om kennis te maken met de spirit van het element aarde en hem om zegeningen te vragen. Kaat en ik hebben net een vraag op een papiertje gezet en die tijdens het ritueel van Elenor in een appel gestoken, op de plek waar de zaadjes zitten, en die gaat achteraf de aarde in, zodat onze wensen kunnen ontkiemen.  In de verte zie ik iemand aankomen. Het is donker, dus ik kan niet goed zien wie het is. Als we dichter bij elkaar zijn gekomen, moet ik onwillekeurig lachen. Voor me zie ik een faun, met hoorntjes en bokkenpootjes. Komt het nu door het winterse sneeuwlandschap rondom ons of omdat ik bezig ben met de voorbereiding van een wintervisualisatie voor de volgende covenbijeenkomst, ik weet het niet, maar met zi...