Winterjam

Voor het eerst sinds 2012 vriest het nog eens dat het kraakt. Er worden zelfs zes opeenvolgende vriesdagen verwacht, dagen waarop het kwik zelfs overdag niet boven de 0° stijgt, alsof het weer zich van continent  heeft vergist en de sneeuw en ijs die bedoeld waren voor het hoge Noorden eventjes hier heeft uitgekapt. 

Nu ik toch thuis zit te werken door corona en zelfs de kinderen thuis afstandsonderwijs krijgen in een "afkoelingsweek" (geen grapje, al is het hilarisch :-)) om de verspreiding van het virus af te remmen, kan ik daar alleen maar de voordelen van zien. 

Met open mond kijk ik naar de schoonheid van de frêle witte sneeuwlaagjes die op de smalle boomtakken glinsteren in het winterzonnetje. Van het geluid van de knerpende sneeuw onder mijn bergbottinen, die ik voor de zekerheid toch maar heb aangetrokken, krijg ik jamneigingen: steek er een basgitaartje bij en een klarinet ofzo en voor je het weet dans je lachend de wijde witte wereld in. En op de blozende roze winterwangen van mijn dochter ben ik meteen verliefd.

Ik lach. De wereld is zo schoon dat ik er warempel vrolijk van word. Zelfs in tijden van corona.