Light my Fire
Over vuurgoden gesproken. Bij het trekken van een cirkel en het uitnodigen van de elementen om die cirkel te beschermen, zie ik de afgevaardigden van elk element heel duidelijk voor mijn geestesoog. Meestal staat er voor het element Vuur een soort van alien of elf of zoiets voor me, helemaal in een gouden harnas. Hij is onnatuurlijk lang en slank en zijn helm bestaat uit een heel lange spits toelopende piek schuin boven zijn hoofd. Zijn ogen zijn helemaal zwart.
Toen we bij de laatste bijeenkomst bij Fjierra een cirkel trokken, was de afgevaardigde van Vuur echter niet de gebruikelijke Vuurheer, maar een heel ander persoon. Hij zag er uit als een ietwat scandinavisch uitziende jongeman, met Egyptisch aandoende juwelen en een diadeem die zijn haar in bedwang hield. Dat haar bestond uit vuurtongen die langs hem heen likten. Hij was heel knap en het voelde aan alsof hij wel in was voor een geintje op zijn tijd, maar hij hield zich zwijgend - zij het grijnzend - aan de geplogenheden van het goedkeurend knikken en waakzaam toezien die ik van de Vuurheer gewend ben. Ik moest onwillekeurig aan Loki denken ...
Bij het aanroepen van Lucht zie ik meestal hoe de lucht betrekt en grijzer wordt, hoe de wolken samenpakken tot er zich een gezicht in vormt dat me welwillend aankijkt. Ik voel hoe het kouder wordt en hoe een briesje aan mijn kleren trekt.
Water heeft twee afgevaardigden die elkaar afwisselen. Soms is het een onstuimig kolkende rivier met een gezicht in de kolkende massa, zo'n beetje als de waterpaarden die Arwen oproept in The Lord of The Rings, als je begrijpt wat ik bedoel. Andere keren is het een zeer rustige vrouw in een lange witte toga. Ze heeft lang donker haar en ze straalt rust en kalmte uit. Ze komt traag aangeschreden en dat is absoluut het juiste woord, want ze heeft iets koninklijks over zich.
Aarde is meestal een berg van rotsen en stenen die bij het aanroepen van het element plots tot leven komt. In het begin zie je niks dan kale brokken verweerde rots, het volgende ogenblik richt de berg zich op en kijkt je met intelligente ogen aan. Een beetje een reuzenversie van Thing in de Fantastic Four, een magnificent wezen dat ongelooflijk veel ontzag opwekt, al was het maar door zijn omvang.
Bij elk van de afgevaardigden van de elementen heb ik het gevoel heel klein te zijn, als een mier onder een vergrootglas. Ze kijken je steeds welwillend aan, knikken soms goedkeurend en steken hun kracht mee in de cirkel en het is een goed gevoel te weten dat dergelijke wezens en krachten je beschermen. Anderzijds voel ik me daardoor ook elke keer weer kwetsbaar. Klinkt dat tegenstrijdig?
Toen we bij de laatste bijeenkomst bij Fjierra een cirkel trokken, was de afgevaardigde van Vuur echter niet de gebruikelijke Vuurheer, maar een heel ander persoon. Hij zag er uit als een ietwat scandinavisch uitziende jongeman, met Egyptisch aandoende juwelen en een diadeem die zijn haar in bedwang hield. Dat haar bestond uit vuurtongen die langs hem heen likten. Hij was heel knap en het voelde aan alsof hij wel in was voor een geintje op zijn tijd, maar hij hield zich zwijgend - zij het grijnzend - aan de geplogenheden van het goedkeurend knikken en waakzaam toezien die ik van de Vuurheer gewend ben. Ik moest onwillekeurig aan Loki denken ...
Bij het aanroepen van Lucht zie ik meestal hoe de lucht betrekt en grijzer wordt, hoe de wolken samenpakken tot er zich een gezicht in vormt dat me welwillend aankijkt. Ik voel hoe het kouder wordt en hoe een briesje aan mijn kleren trekt.
Water heeft twee afgevaardigden die elkaar afwisselen. Soms is het een onstuimig kolkende rivier met een gezicht in de kolkende massa, zo'n beetje als de waterpaarden die Arwen oproept in The Lord of The Rings, als je begrijpt wat ik bedoel. Andere keren is het een zeer rustige vrouw in een lange witte toga. Ze heeft lang donker haar en ze straalt rust en kalmte uit. Ze komt traag aangeschreden en dat is absoluut het juiste woord, want ze heeft iets koninklijks over zich.
Aarde is meestal een berg van rotsen en stenen die bij het aanroepen van het element plots tot leven komt. In het begin zie je niks dan kale brokken verweerde rots, het volgende ogenblik richt de berg zich op en kijkt je met intelligente ogen aan. Een beetje een reuzenversie van Thing in de Fantastic Four, een magnificent wezen dat ongelooflijk veel ontzag opwekt, al was het maar door zijn omvang.
Bij elk van de afgevaardigden van de elementen heb ik het gevoel heel klein te zijn, als een mier onder een vergrootglas. Ze kijken je steeds welwillend aan, knikken soms goedkeurend en steken hun kracht mee in de cirkel en het is een goed gevoel te weten dat dergelijke wezens en krachten je beschermen. Anderzijds voel ik me daardoor ook elke keer weer kwetsbaar. Klinkt dat tegenstrijdig?
Reacties