Een tijd van gaan
Twee begrafenissen op één dag vandaag. Twee mooie jonge mensen. Dat zijn twee events die ik liever niet in de agenda had gezet.
“Ik heb slecht nieuws. Zit je neer?” Zo begon Stijn ons telefoongesprek eerder deze week. Een collega van ons was onwel geworden tijdens het joggen, in een coma geraakt en daar niet meer uit gekomen. Ik zat in de auto en zat dus al neer (gelukkig niet aan het stuur), en dat was nodig want ik was even volkomen sprakeloos.
Katleen was één van de meest positieve mensen die ik kende. Ken je die uitdrukking dat iemand twee stenen kan doen vechten? Zij was precies het tegenovergestelde. Als geen ander wist ze met haar positieve ingesteldheid mensen te verbinden. Met haar persoonlijkheid en positieve energie wist ze dus bijzonder veel mensen te raken. Mij ook. De basiliek van Grimbergen zat én stond stampvol.
Na Stijns telefoontje was ik helemaal van mijn melk en dat werd er niet beter op toen mijn liefste me een paar dagen later ‘s ochtends beneden opwachtte met mijn telefoon. “Niet verschieten, Facebook is ontploft. Koen is dood.” Toen moest ik echt gaan zitten. Wat een shitty manier om het weekend in te gaan, zeg.
In beide gevallen ging het om mooie, jonge mensen die tien jaar jonger waren dan ik. Dat was ook confronterend. Toen ik vijftig werd, kon ik een hele lange tijd het gevoel niet van mij afzetten dat vanaf dan de weg naar de uitgang was ingezet. Volledig irrationeel, ik weet het, maar daar moest ik nu wel meteen aan terugdenken.
Toen mijn schoonvader eerder dit jaar stierf, had hij daar zelf vrede mee en wij ook. We konden dat een plaats geven omdat hij een vol en goed leven had gehad. Het was af. Nu was dat echter niet het geval. Het voelde alsof het leven hen ontstolen was, alsof het evenwicht zoek was.
Dat klopt in zekere zin ook. We zijn sociale wezens. We maken banden met andere mensen. Zo’n band – hoe summier ook – is als een draadje in het weefsel dat alles in evenwicht houdt. Als er onverwacht één of meerdere draadjes knappen, geraakt alles uit balans.
Daar denk ik over na terwijl ik van de ene begrafenis naar de andere rijd. We zijn nog maar begonnen met afscheid nemen van onze ouders en soms nog van onze grootouders. Ik ben er nog lang niet klaar voor om afscheid te nemen van onze vrienden. Dag Katleen, dag Koen. Het ga jullie goed aan de andere kant.
Reacties