Huiver en beef: er ist wieder da
Ik was oprecht verbaasd toen mijn lifeste zomaar uit zichzelf 'Er ist wieder da' opzette, de satirische komedie waarmee regisseur David Wnendt in 2015 vriend en vijand wist te verrassen. De film is gebaseerd op een boek van Timur Vermes, dat ondertussen al in meer dan veertig landen werd uitgebracht en dat in Duitsland maandenlang op nummer 1 stond op de bestsellerlijsten.
Het verhaal is simpel. Hitler wordt zestig jaar nadat hij zichzelf in zijn bunker in Berlijn een kogel door het hoofd joeg wakker, op de plek waar die bunker ooit stond. Hij wordt op sleeptouw genomen door een gesjeesde televisiereporter die denkt dat hij met een geniale Hitler-imitator te doen heeft en hoopt om met dit 'concept' zijn carrière weer op de rails te krijgen. Samen trekken ze doorheen het verenigde Duitsland, dat ondertussen zo multicultureel is geworden dat Hitler het niet meer herkent.
Die roadtrip is een aaneenschakeling van "Man Bijt Hond"-achtige minireportages waarin de modale Franz met de pet met Hitler op de foto gaat en discussieert over de dingen des levens. En zo wordt de charismatische Hitler met zijn ongezouten taaltje en zijn simpele oplossingen voor de grote problemen van onze maatschappij een echte mediaster die als redder van het Vaderland wordt ingehaald. De gulzige gretigheid van de media die allemaal graag een graantje willen meepikken is gewoonweg stuitend.
De film geeft een bijzonder wrang gevoel want het lijkt allemaal heel erg oprecht, zelfs als de Hitler in kwestie niét de echte zou zijn. Ranzige moppen over Auschwitz (met "het kreeg van de Joden maar één ster" moest ik wel erg lachen, mea culpa), de Hitlergroet gewoon in een winkelstraat, ongegeneerde opmerkingen over migranten, ... het kan blijkbaar allemaal. Bovendien is het allemaal zo spontaan dat je je afvraagt of de Duitse beschaving niet gewoon een dun laagje vernis is. Niet dat dat alleen voor Duitsland geldt: de parallellen tussen de brutale en totaal op lucht gebaseerde verkiezingscampagne- en overwinning van Trump in de Verenigde Staten zijn een eye opener. Er ist wieder da en ik vrees dat dat geen grapje is.
Het verhaal is simpel. Hitler wordt zestig jaar nadat hij zichzelf in zijn bunker in Berlijn een kogel door het hoofd joeg wakker, op de plek waar die bunker ooit stond. Hij wordt op sleeptouw genomen door een gesjeesde televisiereporter die denkt dat hij met een geniale Hitler-imitator te doen heeft en hoopt om met dit 'concept' zijn carrière weer op de rails te krijgen. Samen trekken ze doorheen het verenigde Duitsland, dat ondertussen zo multicultureel is geworden dat Hitler het niet meer herkent.
Die roadtrip is een aaneenschakeling van "Man Bijt Hond"-achtige minireportages waarin de modale Franz met de pet met Hitler op de foto gaat en discussieert over de dingen des levens. En zo wordt de charismatische Hitler met zijn ongezouten taaltje en zijn simpele oplossingen voor de grote problemen van onze maatschappij een echte mediaster die als redder van het Vaderland wordt ingehaald. De gulzige gretigheid van de media die allemaal graag een graantje willen meepikken is gewoonweg stuitend.
De film geeft een bijzonder wrang gevoel want het lijkt allemaal heel erg oprecht, zelfs als de Hitler in kwestie niét de echte zou zijn. Ranzige moppen over Auschwitz (met "het kreeg van de Joden maar één ster" moest ik wel erg lachen, mea culpa), de Hitlergroet gewoon in een winkelstraat, ongegeneerde opmerkingen over migranten, ... het kan blijkbaar allemaal. Bovendien is het allemaal zo spontaan dat je je afvraagt of de Duitse beschaving niet gewoon een dun laagje vernis is. Niet dat dat alleen voor Duitsland geldt: de parallellen tussen de brutale en totaal op lucht gebaseerde verkiezingscampagne- en overwinning van Trump in de Verenigde Staten zijn een eye opener. Er ist wieder da en ik vrees dat dat geen grapje is.
Reacties