In de sporen van Sint-Valentijn
Nu we in Italië zijn, kunnen we toch niet alleen maar aan het zwembad blijven liggen en dus besluiten we om een stapje in de wereld te zetten. We brengen een bezoek aan een iets wilder water, de beroemde waterval van Marmore in Valnerina, in de buurt van de stad Terni.
De waterval van Marmore is de hoogste van Europa. Ik vond de 70m van de grootste waterval van Zweden vorig jaar al indrukwekkend, maar met zijn 165m is deze waterval echt wel spectaculair! Ze is zo fantastisch mooi dat zelfs de grootste dichters en schrijvers ter wereld lyrisch werden als het over de Marmore waterval ging. Zoals toen gebruikelijk was, gingen een heleboel bekende schrijvers à la Lord Byron, Mary Shelley, enz. ... in de 18de en 19de eeuw op “Grand Tour” doorheen Europa, en één van de vaste stopplaatsen was de waterval van Marmore.
Overal op het pad dat langs de waterval naar beneden of naar boven leidt, hangen bordjes met citaten of verzen over de liefde van beroemde schrijvers en dichters die de schoonheid van de waterval kwamen bewonderen. Er is in de berg zelfs een doorgang uitgehakt naar het ‘Balkon der Geliefden’, een plek vlakbij de waterval waar je – samen met je lief :-) - kletsnat wordt van het opstuivende water! De link met de liefde is snel gelegd want onze Sint-Valentijn heet in het echt Valentinus van Terni. Jawel, het Terni van de Marmore waterval is de geboorteplaats van de heilige en hij was er ook bisschop. Aan het ontstaan van de waterval is ook een mooi maar treurig liefdesverhaal verbonden. De legende gaat dat de herdersjongen Velino verliefd werd op de mooie nimf Nera nadat hij haar een bad had zien nemen in de rivier. Omdat Nera hem afwees, sprong Velino van de rots in de rivier, om voor altijd bij zijn geliefde te kunnen zijn.
Die waterval is nochthans geen product van moeder natuur, maar als je langs de waterval naar omlaag of omhoog klautert (er ligt een prima pad), lijkt dat wel zo. Het is de Romeinse consul Manius Curius Dentatus die in het begin van de 3de eeuw na Christus een kanaal liet graven om het water van de rivier Velino in de Nera te laten stromen. Door het graven van dat kanal, de Cava Curiana, werd het water afgeleid en veranderde het moeras in de valei in vruchtbare landbouwgrond. In de 15de eeuw en nog later in de 18de eeuw verbeterden beroemde architecten zoals Antonio Sangallo de werken die door de Romeinen waren uitgevoerd en zo kreeg de waterval de vorm die ze nu nog altijd heeft.
Sinds het midden van de 19de eeuw wordt de waterval gebruikt voor het opwekken van hydroelectrische energie voor de bedrijven in Terni. Daarvoor wordt de waterval op gezette tijden open dicht gedraaid, en het is op de momenten dat ze open staat dat je ze kan komen bewonderen. De wandelpaden langsheen de waterval zijn groene oases in het verdorde en door de hitte verschroeide landschap. De kracht van het opspattende water zorgt voor welkome afkoeling.
De waterval van Marmore is de hoogste van Europa. Ik vond de 70m van de grootste waterval van Zweden vorig jaar al indrukwekkend, maar met zijn 165m is deze waterval echt wel spectaculair! Ze is zo fantastisch mooi dat zelfs de grootste dichters en schrijvers ter wereld lyrisch werden als het over de Marmore waterval ging. Zoals toen gebruikelijk was, gingen een heleboel bekende schrijvers à la Lord Byron, Mary Shelley, enz. ... in de 18de en 19de eeuw op “Grand Tour” doorheen Europa, en één van de vaste stopplaatsen was de waterval van Marmore.
Overal op het pad dat langs de waterval naar beneden of naar boven leidt, hangen bordjes met citaten of verzen over de liefde van beroemde schrijvers en dichters die de schoonheid van de waterval kwamen bewonderen. Er is in de berg zelfs een doorgang uitgehakt naar het ‘Balkon der Geliefden’, een plek vlakbij de waterval waar je – samen met je lief :-) - kletsnat wordt van het opstuivende water! De link met de liefde is snel gelegd want onze Sint-Valentijn heet in het echt Valentinus van Terni. Jawel, het Terni van de Marmore waterval is de geboorteplaats van de heilige en hij was er ook bisschop. Aan het ontstaan van de waterval is ook een mooi maar treurig liefdesverhaal verbonden. De legende gaat dat de herdersjongen Velino verliefd werd op de mooie nimf Nera nadat hij haar een bad had zien nemen in de rivier. Omdat Nera hem afwees, sprong Velino van de rots in de rivier, om voor altijd bij zijn geliefde te kunnen zijn.
Die waterval is nochthans geen product van moeder natuur, maar als je langs de waterval naar omlaag of omhoog klautert (er ligt een prima pad), lijkt dat wel zo. Het is de Romeinse consul Manius Curius Dentatus die in het begin van de 3de eeuw na Christus een kanaal liet graven om het water van de rivier Velino in de Nera te laten stromen. Door het graven van dat kanal, de Cava Curiana, werd het water afgeleid en veranderde het moeras in de valei in vruchtbare landbouwgrond. In de 15de eeuw en nog later in de 18de eeuw verbeterden beroemde architecten zoals Antonio Sangallo de werken die door de Romeinen waren uitgevoerd en zo kreeg de waterval de vorm die ze nu nog altijd heeft.
Sinds het midden van de 19de eeuw wordt de waterval gebruikt voor het opwekken van hydroelectrische energie voor de bedrijven in Terni. Daarvoor wordt de waterval op gezette tijden open dicht gedraaid, en het is op de momenten dat ze open staat dat je ze kan komen bewonderen. De wandelpaden langsheen de waterval zijn groene oases in het verdorde en door de hitte verschroeide landschap. De kracht van het opspattende water zorgt voor welkome afkoeling.
Reacties