Drie druppels voor Hamamelis
Terwij wij in Italië zitten, is Hamamelis onder het mes gegaan. Die operatie is goed verlopen en Hamamelis is zelfs – al is het tegen het doktersadvies in – een dag vroeger naar huis gegaan. En toen ging het mis ...
Om Hamamelis zelfs vanuit het verre Lazio een hart onder de riem te steken, besliste Elenor om een healingritueeltje voor haar te organiseren. Niks fancy, gewoon een klein dingetje om aan de spirits te vragen om healing voor Hamamelis. Iedereen die mee wilde doen, was uiteraard welkom. En natuurlijk wilden we allemaal meedoen!
We trokken richting een grasveldje naast het zwembad, achter het kasteel. In het begin van de week hadden we voor de gezelligheid ’s avonds noveenkaarsjes gekocht. Die waren het goedkoopst :-).We hadden ze nog niet gebruikt en nu kwamen ze goed van pas. Luna had palo santo mee, ik stak mijn mes in de grond en legde Hekate’s sleutel ernaast et voilà, we hadden een cirkel...
Het was de bedoeling dat we naar onze axis mundi zouden gaan en daar aan alle spirits die wilden meehelpen – de spirits van de verschillende richtingen, andere spirits waar we mee werken, en alle andere die wilden helpen – zouden vragen om healing voor Hamamelis.
Ik stond op het kruispunt tussen de werelden, aan de staande steen. Tot mijn verbazing zag ik daar nu niet de labyrinthcirkel op de steen, maar een heel ander symbool. Het leek op een steel van allemaal pijltjes die van de grond naar boven liep over de hele steen, en die bovenaan bekroond werd met een soort van halve ster die er een beetje uit zag als een pluisje van een paardenbloem. Het deed me een beetje denken aan een gestyleerde tekening van vuurwerk en het zag er oeroud uit.
Ik vroeg me af hoe het kwam dat ik een andere tekening zag dan het labyrinth. Kwam dat doordat ik nu in Italië was in plaats van in Antwerpen en was dit een ander kruispunt tussen de werelden? Of heeft de steen misschien een andere tekening in elke windrichting? Meestal sta ik in het zuiden, terwijl ik nu zonder het te weten in het westen was gaan staan. Nu ik daar bij stil sta, was het de perfecte keuze voor healing!
Mijn groot koord had ik ook meegebracht naar Italië. Nu ik heb gemerkt dat het een prima geleider is voor energie, had ik het in mijn handbagage gestoken met in het achterhoofd dat we waarschijnlijk wel een ritueel voor Venus zouden doen hier. Nu wilde ik het koord ook gebruiken om er op de ene of de andere manier energie mee naar Hamamelis te sturen. Zij heeft haar eigen koord en als ik dat zou kunnen opladen met energie, dan zou dat prima zijn. Dat dacht ik tenminste, want dat is niet wat er gebeurde ...
Bij het speuren naar de vrouw met de zwarte hoed die de spiritcopie van mijn groot koord beheert, en naar Brigandhu uiteraard (ik vroeg specifiek naar haar, maar ze bleef op de achtergrond), viel mijn oog op een vrouw met een soort van kroon of helm met vleugels er aan vast, net als Asterix. Toen ik beter keek, zag ik grotere vleugels en een gouden boog boven haar hoofd. Het deed Egyptisch aan, en ik kon niet anders dan denken aan godinnen als Nut en Isis, die zo’n soort van gouden koeienhoorns als hoofdtooi dragen. Ik heb niet echt iets met Egyptische goden en godinnen en bij mijn weten Hamamelis ook niet, noch één van de andere vrouwen in onze geïmproviseerde cirkel, dus ik vond dat wel wat bizar. Toen zag ik grote, groene pluimenwaaiers met gele randen, zoals in Asterix en Cleopatra :-). Ik had de stellige indruk dat er een ligbank stond met iemand er op, maar ik kon niet goed zien wie...
Toen zag ik grote deuren open gaan en daarachter nog een paar even majestueuze deuren, en daarachter lag een lange, smalle kamer met een bad. Het bad besloeg de hele ruimte. Het wateroppervlak leek wel een spiegel. Boven het bad hing een constructie waaruit een druppel viel. En toen niks meer. De volgende druppel was voor Hamamelis, wist ik. Ik zag het mooie, glazen flesje in mijn hand. Het paste precies in mijn handpalm en het was van een ouderwetse schoonheid, zoals parfumflesjes er vroeger plachten uit te zien.
Terwijl ik naar het flesje in mijn hand keek, vroeg ik me af of ik het aan Hamamelis’ godin kon geven. Ik hoorde de gedachte nog maar in mijn hoofd, of een vrouw kwam naar voor. Ze droeg een blauwe jurk en een gouden kroon met een soort van krollen aan de zijkant van haar gezicht. Ze had lang haar met aan weerszijden een vlecht. Toen ik naar haar gezicht keek om dat beter te kunnen zien, draaide het beeld.
Daar zat een vrouw op een troon, boven op een soort van platform. Ze torende boven me uit. Ze had lang, blond haar en droeg een raar, vierkantig, gouden masker dat bovenaan lichtjes doorgebogen was zodat het leek of ze twee puntige oortjes had :-). Ze keek me aan. Ik keek naar boven, waar ze statig op haar troon zat, de armen onbeweeglijk links en rechts op de armleuningen. Ze leek wel een beeld, maar ik wist wel beter. In mijn hand zag ik nu twee flesjes. Ook het tweede flesje was mooi en van prachtig gedraaid groenig glas.
Ik vroeg me af of het was omdat ik in het westen stond dat ik plots drankjes kreeg?
Elenor liet ons afscheid nemen en we moesten Hamamelis op onze handen dragen, maar dat was veel te vroeg. Ik moest de flesjes nog wegkrijgen naar Hamamelis en ik had het sterke gevoel dat er nog eentje ontbrak!
Terwijl ik me enerzijds Hamamelis visualiseerde op mijn handen, terwijl ik haar samen met de anderen omhoog tilde, zag ik opnieuw de vrouw met de blauwe jurk en de kroon. Ze reikte me een derde flesje aan, dat er uit zag als een uitgerekte druppel. Wat een prachtig, fragiel ding!
Daar stond ik dan, met de drie prachtige, breekbare flesjes in de ene hand en tegelijk met Hamamelis omhoog getild op mijn andere hand. We moesten Hamamelis zachtjes op de grond leggen en ik was opgelucht, want ik was bang dat ik de flesjes zou laten vallen.
Nu gingen we echt afsluiten.
In het begin van het ritueel had ik de eekhoorn boven op de steen in het midden van het kruispunt zien zitten. Had Hamamelis ook geen eekhoorn als krachtdier? En was de eekhoorn Ratatusk ook niet de boodschapper tussen de werelden van Yggdrasil? Ik vroeg aan de eekhoorn of hij de flesjes aan Hamamelis’ eekhoorn zou kunnen bezorgen zodat die ze aan Hamamelis zelf kon geven. Hij kwetterde opgewonden, nam de drie flesjes voorzichtig in zijn pootjes en ging er toen als een pijl uit een boog vandoor.
Om Hamamelis zelfs vanuit het verre Lazio een hart onder de riem te steken, besliste Elenor om een healingritueeltje voor haar te organiseren. Niks fancy, gewoon een klein dingetje om aan de spirits te vragen om healing voor Hamamelis. Iedereen die mee wilde doen, was uiteraard welkom. En natuurlijk wilden we allemaal meedoen!
We trokken richting een grasveldje naast het zwembad, achter het kasteel. In het begin van de week hadden we voor de gezelligheid ’s avonds noveenkaarsjes gekocht. Die waren het goedkoopst :-).We hadden ze nog niet gebruikt en nu kwamen ze goed van pas. Luna had palo santo mee, ik stak mijn mes in de grond en legde Hekate’s sleutel ernaast et voilà, we hadden een cirkel...
Het was de bedoeling dat we naar onze axis mundi zouden gaan en daar aan alle spirits die wilden meehelpen – de spirits van de verschillende richtingen, andere spirits waar we mee werken, en alle andere die wilden helpen – zouden vragen om healing voor Hamamelis.
Ik stond op het kruispunt tussen de werelden, aan de staande steen. Tot mijn verbazing zag ik daar nu niet de labyrinthcirkel op de steen, maar een heel ander symbool. Het leek op een steel van allemaal pijltjes die van de grond naar boven liep over de hele steen, en die bovenaan bekroond werd met een soort van halve ster die er een beetje uit zag als een pluisje van een paardenbloem. Het deed me een beetje denken aan een gestyleerde tekening van vuurwerk en het zag er oeroud uit.
Ik vroeg me af hoe het kwam dat ik een andere tekening zag dan het labyrinth. Kwam dat doordat ik nu in Italië was in plaats van in Antwerpen en was dit een ander kruispunt tussen de werelden? Of heeft de steen misschien een andere tekening in elke windrichting? Meestal sta ik in het zuiden, terwijl ik nu zonder het te weten in het westen was gaan staan. Nu ik daar bij stil sta, was het de perfecte keuze voor healing!
Mijn groot koord had ik ook meegebracht naar Italië. Nu ik heb gemerkt dat het een prima geleider is voor energie, had ik het in mijn handbagage gestoken met in het achterhoofd dat we waarschijnlijk wel een ritueel voor Venus zouden doen hier. Nu wilde ik het koord ook gebruiken om er op de ene of de andere manier energie mee naar Hamamelis te sturen. Zij heeft haar eigen koord en als ik dat zou kunnen opladen met energie, dan zou dat prima zijn. Dat dacht ik tenminste, want dat is niet wat er gebeurde ...
Bij het speuren naar de vrouw met de zwarte hoed die de spiritcopie van mijn groot koord beheert, en naar Brigandhu uiteraard (ik vroeg specifiek naar haar, maar ze bleef op de achtergrond), viel mijn oog op een vrouw met een soort van kroon of helm met vleugels er aan vast, net als Asterix. Toen ik beter keek, zag ik grotere vleugels en een gouden boog boven haar hoofd. Het deed Egyptisch aan, en ik kon niet anders dan denken aan godinnen als Nut en Isis, die zo’n soort van gouden koeienhoorns als hoofdtooi dragen. Ik heb niet echt iets met Egyptische goden en godinnen en bij mijn weten Hamamelis ook niet, noch één van de andere vrouwen in onze geïmproviseerde cirkel, dus ik vond dat wel wat bizar. Toen zag ik grote, groene pluimenwaaiers met gele randen, zoals in Asterix en Cleopatra :-). Ik had de stellige indruk dat er een ligbank stond met iemand er op, maar ik kon niet goed zien wie...
Toen zag ik grote deuren open gaan en daarachter nog een paar even majestueuze deuren, en daarachter lag een lange, smalle kamer met een bad. Het bad besloeg de hele ruimte. Het wateroppervlak leek wel een spiegel. Boven het bad hing een constructie waaruit een druppel viel. En toen niks meer. De volgende druppel was voor Hamamelis, wist ik. Ik zag het mooie, glazen flesje in mijn hand. Het paste precies in mijn handpalm en het was van een ouderwetse schoonheid, zoals parfumflesjes er vroeger plachten uit te zien.
Terwijl ik naar het flesje in mijn hand keek, vroeg ik me af of ik het aan Hamamelis’ godin kon geven. Ik hoorde de gedachte nog maar in mijn hoofd, of een vrouw kwam naar voor. Ze droeg een blauwe jurk en een gouden kroon met een soort van krollen aan de zijkant van haar gezicht. Ze had lang haar met aan weerszijden een vlecht. Toen ik naar haar gezicht keek om dat beter te kunnen zien, draaide het beeld.
Daar zat een vrouw op een troon, boven op een soort van platform. Ze torende boven me uit. Ze had lang, blond haar en droeg een raar, vierkantig, gouden masker dat bovenaan lichtjes doorgebogen was zodat het leek of ze twee puntige oortjes had :-). Ze keek me aan. Ik keek naar boven, waar ze statig op haar troon zat, de armen onbeweeglijk links en rechts op de armleuningen. Ze leek wel een beeld, maar ik wist wel beter. In mijn hand zag ik nu twee flesjes. Ook het tweede flesje was mooi en van prachtig gedraaid groenig glas.
Ik vroeg me af of het was omdat ik in het westen stond dat ik plots drankjes kreeg?
Elenor liet ons afscheid nemen en we moesten Hamamelis op onze handen dragen, maar dat was veel te vroeg. Ik moest de flesjes nog wegkrijgen naar Hamamelis en ik had het sterke gevoel dat er nog eentje ontbrak!
Terwijl ik me enerzijds Hamamelis visualiseerde op mijn handen, terwijl ik haar samen met de anderen omhoog tilde, zag ik opnieuw de vrouw met de blauwe jurk en de kroon. Ze reikte me een derde flesje aan, dat er uit zag als een uitgerekte druppel. Wat een prachtig, fragiel ding!
Daar stond ik dan, met de drie prachtige, breekbare flesjes in de ene hand en tegelijk met Hamamelis omhoog getild op mijn andere hand. We moesten Hamamelis zachtjes op de grond leggen en ik was opgelucht, want ik was bang dat ik de flesjes zou laten vallen.
Nu gingen we echt afsluiten.
In het begin van het ritueel had ik de eekhoorn boven op de steen in het midden van het kruispunt zien zitten. Had Hamamelis ook geen eekhoorn als krachtdier? En was de eekhoorn Ratatusk ook niet de boodschapper tussen de werelden van Yggdrasil? Ik vroeg aan de eekhoorn of hij de flesjes aan Hamamelis’ eekhoorn zou kunnen bezorgen zodat die ze aan Hamamelis zelf kon geven. Hij kwetterde opgewonden, nam de drie flesjes voorzichtig in zijn pootjes en ging er toen als een pijl uit een boog vandoor.
Reacties