Het jaar van Eik en Hulst
Het verhaal van de Eikkoning en de Hulstkoning vertelt eigenlijk het verhaal van het jaar en de cyclus van vruchtbaarheid die zo belangrijk was voor onze voorouders, die voor hun voortbestaan afhingen van de goodwill van moeder aarde en de overvloed van de oogst.
Die cyclus wordt samengevat in het jaarwiel. Dat betekent dat we ook de jaarfeesten, die elk voor belangrijke momenten in de cyclus staan, kunnen bekijken in functie van de Eikkoning en de Hulstkoning – het licht en het donker – en hun eeuwige strijd om dominantie.
Belangrijk is wel dat leven en dood gelijkwaardig zijn. De strijd tussen licht en donker is geen strijd tussen goed en kwaad. Het gaat om een cyclus van dood en wedergeboorte. Alles wat groeit zal ooit sterven en alles wat sterft zal opnieuw groeien. Als we dat persoonlijk bekijken, dan gaat het erom hoe we verkiezen te groeien en hoe we verkiezen te worden herboren. Net zoals de zon en het licht opnieuw geboren worden op midwinter, zo worden wij ook herboren. En net zoals het donker opnieuw geboren wordt op midzomer, zo beginnen wij te sterven op die dag. We beleven die cyclus elk jaar opnieuw. Dood is niet slecht. Het is enkel de kans om samen met het licht opnieuw geboren te worden!
De strijd tussen de Eikkoning en de Hulstkoning, tussen leven en dood, is gelinkt aan de cyclus van de zon. Veel van de oude heidense feesten die met die zonnecyclus te maken hadden, werden verchristelijkt en worden nog altijd zeer wijdverspreid gevierd, al is die heidense oorsprong niet voor iedereen even duidelijk. Als puntje bij paaltje komt blijven het uiteindelijk toch nog steeds feesten waarin de zon wordt gevierd!
Litha, midzomer of de zomerzonnewende (21 juni):
Juicht ende weest vrolijk want de Eikkoning heeft nu de absolute macht. Het is de langste dag van het jaar, een dag van groei en vruchtbaarheid. We vieren dit heuglijke feit met vreugdevuren ter ere van de god van het licht.
We vieren het licht en de schepping maar we vieren ook het feit dat vandaag de Hulstkoning wordt herboren om met midwinter de fakkel van zijn broer weer over te nemen.
Lammas of Lughnassadh (1 augustus):
Deze dag staat recht tegenover Imbolc. Waar we op Imbolc de komst van het licht en van de Eikkoning vieren, vieren we met Lughnassadh de eerste oogst, de eerste barst in het koningschap van de Eikkoning. De Hulstkoning mag met het afsterven van de gewassen voor de eerste oogst een eerste overwinning op zijn blazoen schrijven.
Het is nog steeds een mooie warme zomer maar de dood is onontkoombaar en we vieren met wat al afgestorven is, de vruchten van de eerste oogst.
Mabon of de herfstzonnewende (21 september):
Opnieuw vieren we het evenwicht tussen licht en donker. Het donker wint niet van het licht maar he wordt wel sterker. Het is een tijd van dankbaarheid want we beginnen de vruchten van de stervende aarde te plukken. Het licht van de Eikkoning neemt af. Hij doet moeite maar heeft het moeilijk om bij de les te blijven. We danken de Eikkoning voor alles wat hij ons gegeven heeft, want ook al is de Hulstkoning nu sterk en krachtig, toch is het dankzij het lichaam van de Eikkoning dat we kunnen genieten van de overvloed van het land.
Samhain (31 oktober):
Op Samhain vieren we de laatste oogst of Halloween. Vanaf nu heerst het donker over het land. De dagen worden almaar korter en de nachten langer en langer. Het is tijd om ons terug te trekken en ons in ons eentje te verstoppen. We moeten ons terugtrekken naar de onderwereld, het rijk van de Hulstkoning, om herboren te worden. Dat klopt niet echt met de uitbundigheid van Halloween. De meesten onder ons vieren met Samhain de dood van de Eikkoning èn zijn wedergeboorte, maar hij wordt pas met midwinter opnieuw geboren. Het zou dan ook veel logischer zijn om pas met midwinter zo uitbundig te vieren, want op Samhain is de Eikkoning – en met hem het licht – morsdood.
Midwinter, Joel of de Winterzonnewende (21 december):
Met midwinter vieren we de wedergeboorte van de zon of van de Eikkoning. Vandaag wordt het licht herboren en we vieren het vernieuwen van het licht van het jaar. Of wacht, is hulst niet één van die typische kerstplanten? Joel is inderdaad de dag van de Hulstkoning, de god van transformatie en digene die ons nieuwe wgen doet bewandelen. We maken niet voor niets nieuwjaarslijstjes met dingen die we het komende jaar anders gaan doen. We willen af van ons oude ik en plaats maken voor het nieuwe!
Met kerstmis vieren katolieken overal ten lande de geboorte van de Zoon, die veel vroeger gekend was als de Zon (of Zoon): Mithras, de zonnegod, zoon van de goede hemelgod Ahoera Mazda. Hier is discussie over, maar de gelijkenissen zijn alleszins frappant.
Het is een tijd die astrologisch wordt geregeerd door Saturnus, de planeet die over het sterrenbeeld Steenbok heerst dat begint bij de winterzonnewende, en waarin de Romeinen feest vierden met een overdaad aan voedsel en de uitwisseling van geschenken tijdens de Saturnalia. Voor één keer werden de rollen omgewisseld en dienden de meesters de slaven. Het was een feest van overvloed en vernieuwing.
Imbolc (2 februari):
In Amerika vieren ze op 2 februari Groundhog Day, de dag waarop de egel traditioneel zijn kopje laat zien en ons zo vertent wanneer het gedaan is met de winter. Oorspronkelijk was het de dag van de godin Brigit of Bridget, die later werd verchristelijkt tot Sint-Brigit. De Hulstkoning is nog altijd de koning van het land maar de Eikkoning wordt krachtiger. Het donker is nog altijd koning maar het licht wint aan kracht en wordt gevierd. In rituelen wordt de traditionele wijn vervangen door melk en honing.
Ostara of de lentezonnewende (21 maart):
Op Ostara vieren we dat het licht en het donker in evenwicht zijn. Geen van beide winnen het van de ander. Ze zijn volledig in balans. Als je de eeuwige strijd tussen Eikkoning en Hulstkoning bekijkt dan is dit het heetst van de strijd. Het is de tijd van energie galore en van het doden van het oude om het nieuwe te laten groeien. Een oud gebruik bij de lente-evening was het verbranden van een stroman, gemaakt van gedroogde mais of tarwe van de oogst van het afgelopen jaar. De mythe van Jezus die stierf aan het kruis (of het wiel van het jaar) om daarna terug te keren zou van deze oude rituelen afstammen.
Beltane (1 mei):
In deze tijd van het jaar is de Hulstkoning aan het sterven. Het donker neemt af om plaats te maken voor het licht. De Eikkoning wint het van de Hulstkoning. De koning is dood, lang leve de koning! En dat betekent dat het tijd is voor vruchtbaarheid en voortplanting. Het is ook in deze periode dat in de mythologische verhalen de goden het liefst hun wicked way gingen met ons, stervelingen :-). Het is een tijd van sex en de levensbrengende energie die met sex in verband wordt gebracht.
Die cyclus wordt samengevat in het jaarwiel. Dat betekent dat we ook de jaarfeesten, die elk voor belangrijke momenten in de cyclus staan, kunnen bekijken in functie van de Eikkoning en de Hulstkoning – het licht en het donker – en hun eeuwige strijd om dominantie.
Belangrijk is wel dat leven en dood gelijkwaardig zijn. De strijd tussen licht en donker is geen strijd tussen goed en kwaad. Het gaat om een cyclus van dood en wedergeboorte. Alles wat groeit zal ooit sterven en alles wat sterft zal opnieuw groeien. Als we dat persoonlijk bekijken, dan gaat het erom hoe we verkiezen te groeien en hoe we verkiezen te worden herboren. Net zoals de zon en het licht opnieuw geboren worden op midwinter, zo worden wij ook herboren. En net zoals het donker opnieuw geboren wordt op midzomer, zo beginnen wij te sterven op die dag. We beleven die cyclus elk jaar opnieuw. Dood is niet slecht. Het is enkel de kans om samen met het licht opnieuw geboren te worden!
De strijd tussen de Eikkoning en de Hulstkoning, tussen leven en dood, is gelinkt aan de cyclus van de zon. Veel van de oude heidense feesten die met die zonnecyclus te maken hadden, werden verchristelijkt en worden nog altijd zeer wijdverspreid gevierd, al is die heidense oorsprong niet voor iedereen even duidelijk. Als puntje bij paaltje komt blijven het uiteindelijk toch nog steeds feesten waarin de zon wordt gevierd!
Litha, midzomer of de zomerzonnewende (21 juni):
Juicht ende weest vrolijk want de Eikkoning heeft nu de absolute macht. Het is de langste dag van het jaar, een dag van groei en vruchtbaarheid. We vieren dit heuglijke feit met vreugdevuren ter ere van de god van het licht.
We vieren het licht en de schepping maar we vieren ook het feit dat vandaag de Hulstkoning wordt herboren om met midwinter de fakkel van zijn broer weer over te nemen.
Lammas of Lughnassadh (1 augustus):
Deze dag staat recht tegenover Imbolc. Waar we op Imbolc de komst van het licht en van de Eikkoning vieren, vieren we met Lughnassadh de eerste oogst, de eerste barst in het koningschap van de Eikkoning. De Hulstkoning mag met het afsterven van de gewassen voor de eerste oogst een eerste overwinning op zijn blazoen schrijven.
Het is nog steeds een mooie warme zomer maar de dood is onontkoombaar en we vieren met wat al afgestorven is, de vruchten van de eerste oogst.
Mabon of de herfstzonnewende (21 september):
Opnieuw vieren we het evenwicht tussen licht en donker. Het donker wint niet van het licht maar he wordt wel sterker. Het is een tijd van dankbaarheid want we beginnen de vruchten van de stervende aarde te plukken. Het licht van de Eikkoning neemt af. Hij doet moeite maar heeft het moeilijk om bij de les te blijven. We danken de Eikkoning voor alles wat hij ons gegeven heeft, want ook al is de Hulstkoning nu sterk en krachtig, toch is het dankzij het lichaam van de Eikkoning dat we kunnen genieten van de overvloed van het land.
Samhain (31 oktober):
Op Samhain vieren we de laatste oogst of Halloween. Vanaf nu heerst het donker over het land. De dagen worden almaar korter en de nachten langer en langer. Het is tijd om ons terug te trekken en ons in ons eentje te verstoppen. We moeten ons terugtrekken naar de onderwereld, het rijk van de Hulstkoning, om herboren te worden. Dat klopt niet echt met de uitbundigheid van Halloween. De meesten onder ons vieren met Samhain de dood van de Eikkoning èn zijn wedergeboorte, maar hij wordt pas met midwinter opnieuw geboren. Het zou dan ook veel logischer zijn om pas met midwinter zo uitbundig te vieren, want op Samhain is de Eikkoning – en met hem het licht – morsdood.
Midwinter, Joel of de Winterzonnewende (21 december):
Met midwinter vieren we de wedergeboorte van de zon of van de Eikkoning. Vandaag wordt het licht herboren en we vieren het vernieuwen van het licht van het jaar. Of wacht, is hulst niet één van die typische kerstplanten? Joel is inderdaad de dag van de Hulstkoning, de god van transformatie en digene die ons nieuwe wgen doet bewandelen. We maken niet voor niets nieuwjaarslijstjes met dingen die we het komende jaar anders gaan doen. We willen af van ons oude ik en plaats maken voor het nieuwe!
Met kerstmis vieren katolieken overal ten lande de geboorte van de Zoon, die veel vroeger gekend was als de Zon (of Zoon): Mithras, de zonnegod, zoon van de goede hemelgod Ahoera Mazda. Hier is discussie over, maar de gelijkenissen zijn alleszins frappant.
Het is een tijd die astrologisch wordt geregeerd door Saturnus, de planeet die over het sterrenbeeld Steenbok heerst dat begint bij de winterzonnewende, en waarin de Romeinen feest vierden met een overdaad aan voedsel en de uitwisseling van geschenken tijdens de Saturnalia. Voor één keer werden de rollen omgewisseld en dienden de meesters de slaven. Het was een feest van overvloed en vernieuwing.
Imbolc (2 februari):
In Amerika vieren ze op 2 februari Groundhog Day, de dag waarop de egel traditioneel zijn kopje laat zien en ons zo vertent wanneer het gedaan is met de winter. Oorspronkelijk was het de dag van de godin Brigit of Bridget, die later werd verchristelijkt tot Sint-Brigit. De Hulstkoning is nog altijd de koning van het land maar de Eikkoning wordt krachtiger. Het donker is nog altijd koning maar het licht wint aan kracht en wordt gevierd. In rituelen wordt de traditionele wijn vervangen door melk en honing.
Op Ostara vieren we dat het licht en het donker in evenwicht zijn. Geen van beide winnen het van de ander. Ze zijn volledig in balans. Als je de eeuwige strijd tussen Eikkoning en Hulstkoning bekijkt dan is dit het heetst van de strijd. Het is de tijd van energie galore en van het doden van het oude om het nieuwe te laten groeien. Een oud gebruik bij de lente-evening was het verbranden van een stroman, gemaakt van gedroogde mais of tarwe van de oogst van het afgelopen jaar. De mythe van Jezus die stierf aan het kruis (of het wiel van het jaar) om daarna terug te keren zou van deze oude rituelen afstammen.
Beltane (1 mei):
In deze tijd van het jaar is de Hulstkoning aan het sterven. Het donker neemt af om plaats te maken voor het licht. De Eikkoning wint het van de Hulstkoning. De koning is dood, lang leve de koning! En dat betekent dat het tijd is voor vruchtbaarheid en voortplanting. Het is ook in deze periode dat in de mythologische verhalen de goden het liefst hun wicked way gingen met ons, stervelingen :-). Het is een tijd van sex en de levensbrengende energie die met sex in verband wordt gebracht.
Reacties