Naar de kristallengrot van Arcadia: een cadeautje van Moeder Aarde

Nu we het met de meisjes van onze Tuatha lesgroep over de kracht van kristallen hebben en hoe die te gebruiken voor healing en magisch werk, neemt Amara Fay hen mee naar de kleurrijk glinsterende kristallengrot van Arcadia. Daar ben ik zelf ook nog nooit geweest en dus reis ik graag mee …

Eerst laat ze ons aarden door onze voeten wortels te laten krijgen die diep naar beneden in de aarde groeien, daar zijwortels krijgen die op hun beurt zijworteltjes krijgen en zijworteltjes van zijworteltjes tot we stevig geankerd staan. Dan beginnen we er aan. Onze reis start op het dorpsplein van Arcadia.

Ik sta in het midden van het plein. Er is geen zuchtje wind, je hoort helemaal niets. Elke keer als ik hier kom is het alsof alles stil staat en bevroren is in de tijd. Het plein is rechthoekig, met grijze kasseitjes en witgekalkte bakstenen huizen met een zwartgeverfde strook onderaan. Denk aan iets als Bokrijk voor heksen :-). Op het plein staat een ouderwetse waterpomp, maar ook een eik met daaronder iets dat ik alleen maar kan omschrijven als een lage steencirkel die met zijn scheefgezakte stenen waar je op kan gaan zitten veel ouder aanvoelt dan het plein. Langs verschillende kanten komen er paden en weggeltjes toe op het plein. Rechts van mij vertrekt een klein weggetje tussen de huizen naar de kruidentuin van Arcadia. Recht voor me zie ik aan de andere kant van het plein een pad dat naar het bos loopt met de bomencirkel waar het vuur van Arcadia brandt in nog een lage steencirkel. Daar moeten we naartoe, zegt Amara Fay. Ik kan het vuur al horen knetteren als ik op het pad loop, maar we moeten het brandende vuur voorbij lopen, zegt ze, want het pad loop nog verder, dieper het bos in.

Het bos wordt dichter en donkerder en vochtiger. Na een tijdje kan ik het vuur niet meer horen, alleen het knerpende pad onder mijn voeten. Het kreupelhout in het bos maakt plaats voor varens en andere planten die van vocht en schaduw houden. Dan zie ik de ingang van een grot. “Kan je er gemakkelijk in stappen?” vraagt Amara. Als het veilig aanvoelt, mogen we van haar binnenstappen. 

Ik moet me een klein beetje bukken om mijn hoofd niet te stoten, maar de ingang van de grot is groot genoeg om comfortabel binnen te stappen. Het is er koel. Ik loop een eindje de grot in. Het is niet donker en als ik wat dieper ben gewandeld zie ik waarom: de grot is overal bezaaid met kristallen. De groen bemoste muren van de grot glinsteren van de kristallen in alle kleuren van de regenboog. Het lijkt wel een pride grot! :-)

Dieper in de grot zie ik een verhoogd stuk rots waarin een poel water zwart glinstert, als een platform met een ovaal bassin waarin kristallen liggen. Elke keer als er iemand de grot bezoekt, zorgt ze ervoor dat er kristallen in de poel liggen voor wie ze nodig heeft, zegt Amara Fay. Het lijkt alsof de grot dat goedkeurend beaamt. Ik voel hoe de grot en levend wezen is, dat synchroon ademt met mijn eigen ademhaling, alsof ze het ritme van mijn hart en mijn lichaam volgt.

Sluit je ogen, steek je hand in de poel met water en neem het kristal dat de grot voor jou heeft klaargelegd, zegt Amara Fay. Dat kristal is een geschenk persoonlijk voor jou.

Beeld gemaakt met Copilot AI.

Als ik mijn hand in het water wil steken, lichten de kristallen in de wanden van de grot allemaal op. Ik ben even verblind en verstijf. Als mijn ogen opnieuw gewend zijn aan de schemer in de grot, zie ik dat er achter de poel nog een tweede verhoogje is. Daarop ziet een kleine oude vrouw in kleermakerszit, met haar handen op haar knieën, net als ik. Onbeweeglijk, onnatuurlijk stil, als de steen rondom haar, afwachtend. Ik kan haar ogen niet zien in de schaduw die het licht van de kristallen werpt. Wat ik wel kan zien is haar mond: die lijkt dichtgenaaid, en ik moet het gevoel van afgrijzen dat me overvalt onderdrukken. 

Ze voelt oeroud en ik weet niet of ze me kan zien, maar ik weet dat ze perfect weet wie ik ben. Dan begrijp ik het: zij is de grot, diegene die ervoor zorgt dat de poel altijd gevuld blijft met de stenen die we nodig hebben …

Ik voel liefde als ik het kristal uit het zwarte water haal. Ik voel hoe de oude vrouw voor me mij graag ziet. Mijn ogen worden weer getrokken naar die vreselijke dichtgenaaide mond en het lijkt alsof de grot vervaagt en ik enkel nog die onnatuurlijk (zo lijkt het toch) gesloten mond zie. Maar dan ben ik met een schok terug “wakker” in het hier en nu. Ik denk dat ze me eruit heeft geschopt, want terugkeren van een reisje in de anderwereld gaat normaal niet zo vlot.

Ik grijns als ik zie welke steen ik blindelings uit het water heb gehaald*: rozenkwarts. De steen van de vriendschap en de moederliefde. Moeder Aarde moet ons graag zien want uit al die fantastisch mooie stenen trokken we bijna allemaal een kwartskristal!

* Amara Fay laat ons met gesloten ogen een steen trekken uit een bak water waarin ze allemaal verschillende kristallen heeft gelegd.