Scharrelkinderen
Daar stonden we dan, allemaal op een rijtje, roetvegen in ons gezicht en een penetrante rookgeur in onze kleren, de ogen naar de grond gericht terwijl Bomama vroeg wat er was gebeurd. Niks, helemaal niks, tot we uiteindelijk toch opbiechtten dat we per ongeluk de terrain vague in brand hadden gestoken...
Hele dagen waren wij gewoon weg, met onze fietsen, gaan spelen ergens in het dorp of een dorp verder. Onze ouders en grootouders hadden geen idee waar wij de hele dag uithingen. Als we maar terug waren voor het eten. :-)
En nu zijn we zelf ouders en moeten we slikken elke keer als de kinderen alleen gaan spelen in het park, ook al ligt dat park voor onze deur en is er een zebrapad met een verkeerslicht om over te steken. We zijn zo bezorgd dat we onze kinderen nooit alleen laten. In Amerika en Canada gaat dat zelfs zo ver dat kinderen niet alleen in de tuin mogen spelen, laat staan dat ze alleen naar school of naar de jeugdbeweging zouden gaan, ook al is dat in je eigen straat.
Bij ons gaat het ook die kant op. In Denemarken is het heel gewoon dat kinderen alleen naar school gaan. Bij ons is dat echt not done. En daar is het niet veiliger dan hier. Uit studies blijkt dat het in onze steden zelfs veiliger is dan vroeger, maar toch denken we dat dat niet zo is. Er is geen enkele rationele uitleg waarom we onze kinderen zo overbeschermen. Alleen sociale druk: we vinden ouders die hun kinderen alleen laten slechte ouders en dus durven we dat zelf ook niet. En dus houden we onze kinderen zo kort dat ze niks meer zelf mogen doen. Drone parenting heet dat.
Nochtans is dat helemaal niet goed voor een kind. Terwijl we als ouder denken dat we goed bezig zijn, zorgen we ervoor dat we de psychologische ontwikkeling van onze kinderen fnuiken. Om te groeien hebben kinderen het nodig om te kunnen experimenteren en op hun bek te gaan, om zelfstandig dingen te kunnen doen zonder dat ze door volwassenen worden beperkt. Anders houden we hen – what's in a name – klein.
Gelukkig is er ondertussen een tegenbeweging ontstaan, ouders die zelf hebben ingezien hoe onzinnig het is dat kinderen niet buiten mogen spelen, in bomen klimmen, de straten onveilig maken op hun fietsen, appels gaan stelen in het park ... alle dingen waar ze zelf met weemoed aan terugdenken als hoogtepunten in hun jeugd. Free range kids, zo heten ze, de kinderen die in Amerika alleen buiten mogen spelen. Het is inderdaad cynisch dat we hemel en aarde bewegen om de kippen in legbatterijen meer ruimte te gunnen terwijl we onze eigen kuikentjes net in kleine hokjes willen stoppen... Die van mij scharrelen er ondertussen op los en vinden het park voor onze deur al te klein :-)
Bron:
https://radio1.be/we-maken-de-wereld-van-onze-kinderen-steeds-kleiner
Hele dagen waren wij gewoon weg, met onze fietsen, gaan spelen ergens in het dorp of een dorp verder. Onze ouders en grootouders hadden geen idee waar wij de hele dag uithingen. Als we maar terug waren voor het eten. :-)
En nu zijn we zelf ouders en moeten we slikken elke keer als de kinderen alleen gaan spelen in het park, ook al ligt dat park voor onze deur en is er een zebrapad met een verkeerslicht om over te steken. We zijn zo bezorgd dat we onze kinderen nooit alleen laten. In Amerika en Canada gaat dat zelfs zo ver dat kinderen niet alleen in de tuin mogen spelen, laat staan dat ze alleen naar school of naar de jeugdbeweging zouden gaan, ook al is dat in je eigen straat.
Bij ons gaat het ook die kant op. In Denemarken is het heel gewoon dat kinderen alleen naar school gaan. Bij ons is dat echt not done. En daar is het niet veiliger dan hier. Uit studies blijkt dat het in onze steden zelfs veiliger is dan vroeger, maar toch denken we dat dat niet zo is. Er is geen enkele rationele uitleg waarom we onze kinderen zo overbeschermen. Alleen sociale druk: we vinden ouders die hun kinderen alleen laten slechte ouders en dus durven we dat zelf ook niet. En dus houden we onze kinderen zo kort dat ze niks meer zelf mogen doen. Drone parenting heet dat.
Nochtans is dat helemaal niet goed voor een kind. Terwijl we als ouder denken dat we goed bezig zijn, zorgen we ervoor dat we de psychologische ontwikkeling van onze kinderen fnuiken. Om te groeien hebben kinderen het nodig om te kunnen experimenteren en op hun bek te gaan, om zelfstandig dingen te kunnen doen zonder dat ze door volwassenen worden beperkt. Anders houden we hen – what's in a name – klein.
Gelukkig is er ondertussen een tegenbeweging ontstaan, ouders die zelf hebben ingezien hoe onzinnig het is dat kinderen niet buiten mogen spelen, in bomen klimmen, de straten onveilig maken op hun fietsen, appels gaan stelen in het park ... alle dingen waar ze zelf met weemoed aan terugdenken als hoogtepunten in hun jeugd. Free range kids, zo heten ze, de kinderen die in Amerika alleen buiten mogen spelen. Het is inderdaad cynisch dat we hemel en aarde bewegen om de kippen in legbatterijen meer ruimte te gunnen terwijl we onze eigen kuikentjes net in kleine hokjes willen stoppen... Die van mij scharrelen er ondertussen op los en vinden het park voor onze deur al te klein :-)
Bron:
https://radio1.be/we-maken-de-wereld-van-onze-kinderen-steeds-kleiner
Reacties