Dansen voor de voorouders
Gisteravond keek ik op Canvas naar pop-O-rama, een programma waarin een aantal zeer diverse bands onder de aandacht worden gebracht. Ik weet niet of er een echt thema in de afleveringen zit, maar de rode draad van deze aflevering leek met de Congolese band Konono N°1, het Kortrijkse Amenra en de Amerikaanse soundscape artiesten van Matmos religie te zijn.
Konono N°1 is een Congolese "tradimoderne" band, waarin traditionele Afrikaanse klanken in een modern jasje worden gestoken. Toen Congo in 1960 onafhankelijk werd, riep president Mobutu op om niet meer te proberen het westen te copiëren maar de eigen tradities en cultuur te omarmen. Dat deden de Congolezen met gusto. De muzikanten maakten hun instrumenten zelf: van duimpianootjes tot aluminium drumstellen. De typische metalige vervormde klank komt van de grote ronde luidsprekers die de Belgen achterlieten. Die waren in de straten gemonteerd om muziek te spelen maar ook om de avondklok van tien uur aan te kondigen. Wie later dan dat uur nog op straat was, belandde zonder pardon in het cachot. Het is best wel ironisch dat de klank die zo typisch werd voor het postkoloniale Congo eigenlijk te danken is van de technologie van de “bezetter” ...
Wie Konono N°1 bezig ziet, is ook telkens verbaasd over het ogenschijnlijk gebrek aan interesse van de muzikanten op de scène. Er wordt niet gelachen. Ze staan gewoon stil en spelen met een uitgestreken gezicht de meest aanstekelijke wijsjes. Het is nochthans haast onmogelijk om stil te blijven staan op zo’n concert. Maar de muzikanten zelf doen dat wel. Het is hen immers helemaal niet om de muziek te doen: ze maken geen muziek voor zichzelf of voor hun publiek. Neen, hun concerten zijn bedoeld voor de voorouders. Of wij het plezant vinden kan hen geen ene moer schelen. Echt waar. Maar het is wel belangrijk dat we aan het dansen slaan. Want als we dansen op de muziek die ze spelen, dan brengen we een ode aan hun voorouders. En dat is wat voor hen belangrijk is. Fascinerend.
Konono N°1 is een Congolese "tradimoderne" band, waarin traditionele Afrikaanse klanken in een modern jasje worden gestoken. Toen Congo in 1960 onafhankelijk werd, riep president Mobutu op om niet meer te proberen het westen te copiëren maar de eigen tradities en cultuur te omarmen. Dat deden de Congolezen met gusto. De muzikanten maakten hun instrumenten zelf: van duimpianootjes tot aluminium drumstellen. De typische metalige vervormde klank komt van de grote ronde luidsprekers die de Belgen achterlieten. Die waren in de straten gemonteerd om muziek te spelen maar ook om de avondklok van tien uur aan te kondigen. Wie later dan dat uur nog op straat was, belandde zonder pardon in het cachot. Het is best wel ironisch dat de klank die zo typisch werd voor het postkoloniale Congo eigenlijk te danken is van de technologie van de “bezetter” ...
Wie Konono N°1 bezig ziet, is ook telkens verbaasd over het ogenschijnlijk gebrek aan interesse van de muzikanten op de scène. Er wordt niet gelachen. Ze staan gewoon stil en spelen met een uitgestreken gezicht de meest aanstekelijke wijsjes. Het is nochthans haast onmogelijk om stil te blijven staan op zo’n concert. Maar de muzikanten zelf doen dat wel. Het is hen immers helemaal niet om de muziek te doen: ze maken geen muziek voor zichzelf of voor hun publiek. Neen, hun concerten zijn bedoeld voor de voorouders. Of wij het plezant vinden kan hen geen ene moer schelen. Echt waar. Maar het is wel belangrijk dat we aan het dansen slaan. Want als we dansen op de muziek die ze spelen, dan brengen we een ode aan hun voorouders. En dat is wat voor hen belangrijk is. Fascinerend.
Reacties