De tweede Clanmoeder – Zij die de Wijsheid bewaart (Clanmoeders Workshop 2)

Wisdom Keeper
(Barbara Wright)

O, Gij die het oude weten bewaart,
fluister mij uw wijsheid in, 
opdat ’s levens heilig mysterie
sterk in mij wordt geaard.

Vertel mij de verhalen van de Grootmoeders,
hun dappere daden, groot en klein.
Hoe ze door hun vertrouwen groeiden
en nu dienaars van de Moeder zijn.

De cycli en seizoenen
markeren onze verandering.
De wedergeboorte van visioenen,
de herleefde Geest in onze kring.

De strijd in onszelf
kunnen we met haar waarheid bedwingen.
Zodat uiteindelijk ieders hart
weer zal zingen van levensvreugde.






Zij die de Wijsheid bewaart is de Clanmoeder van de tweede maancyclus. De Beschermster van Heilige Tradities, De Bewaarster van Steenbibliotheken en Aardegeschiedenis, de Hoedster van ‘Herinnering’ en de Kunst van het Geheugen, de Moeder van Vriendschap, Planetaire Eenheid en Wederzijds Begrip.

Zij leert ons:

• De Kunst van Zelfontwikkeling en Uitbreiding. 
• Hoe we toegang kunnen krijgen tot het Planetaire Geheugen, de persoonlijke herinnering en oeroude wijsheden en kennis.
• Hoe we de wijsheid en de missie die iedere levensvorm in zich draagt kunnen begrijpen.
• Hoe we vrienden kunnen zijn en vriendschappen kunnen herstellen door de standpunten van iedere levensvorm te respecteren.
• Hoe we de waarheid kunnen eren.

Deze clanmoeder is de bewaakster van de oude waarheid, het geheugen van het hele universum, dat je in de stenen vindt. Ze is de geschiedschrijfster van alle aardse archieven. Het universum heeft een eigen geheugen. Stenen en oude bomen dragen dat geheugen.

Wij hebben ook ons geheugen:

1. Het collectief geheugen (Jung): alles wat de mens ooit heeft meegemaakt zit in ons collectief onbewuste. Als we gaan trancereizen, dan zitten we daar. We maken connectie via deelaspecten die van ons zijn.
2. Ons lichaam heeft ook een geheugen, dat opgeslagen ligt in onze cellen. Soms heeft ons lichaam bijvoorbeeld een schrikreactie zonde dat we weten waarom. Ons lichaam weet het nog wel. We kunnen hier bewust gebruik van maken met de techniek van het ankeren. Bij het ankeren koppelen we bepaalde emoties aan druk op het lichaam. Door die beweging later opnieuw te maken, gaan we automatisch opnieuw in die emotie.

Deze clanmoeder is de moeder van de vriendschap, die de waarheid in iedereen eert. Iedereen bekijkt het leven vanuit zijn eigen standpunt. Elk standpunt is even valabel. Er zijn dus evenveel waarheden als er wezens zijn op aarde.

Je hoeft dus nooit te twijfelen aan je eigen standpunt of je eigen zelfgevoel en eigenwaarde. Jouw waarheid is jouw waarheid omdat jij die persoon bent, dit hebt meegemaakt en de wereld bekijkt vanuit dat standpunt. Iedereen heeft zo’n waarheid, die even valabel als elke andere waarheid. Waarom zou je anderen dan ook persé willen overtuigen van jouw waarheid? Elke waarheid is gelijkwaardig! Dat is de basis van elke vorm van vriendschap.

Dat speelt op 2 niveau’s:

1. Jouw waarheid is voor jou juist. Ze is aanpasbaar maar op dit eigenste moment is dit jouw waarheid en is die voor jou precies juist. Voor de ander is zijn eigen waarheid voor hem juist. Wat niet wil zeggen dat je niet moet openstaan voor een ander en zo groeien.
2. Op dit eigenste moment, het heden, zit je geheugen vol met ervaringen en herinneringen, en emoties die aan die herinneringen plakken. Die maken jou tot de persoon die je bent. Je leven is een voorbereiding op wat komt, vol lessen en wijsheid. Die herinneringen en ervaringen zijn er nie zomaar geweest. Maak er gebruik van! Dikwijls doen we dat niet omdat die emotie niet meer willen voelen. Nochthans is dat nodig. Je hebt die wijsheid, die les nodig om verder te kunnen gaan en te groeien. Leer van wat je al hebt meegemaakt. Toon mij de les die achter de herinnering zit, los van de emotie. Alles wat iemand doet en waar je je aan ergert, wat dus een emotie opwekt, is een spiegel.

Als we reizen naar de tweede clanmoeder, dan doen we dat om wijsheid te vragen voor dit moment. We vragen aan de clanmoeder om ons de drie belangrijkste herinneringen te tonen die ons de wijsheid geven voor dit moment. We vragen dus naar een les, naar wijsheid. Het is niet de bedoeling om heling te vragen, we blijven weg uit de emotie.

Je kan altijd aan deze clanmoeder vragen om je de herinneringen te laten zien die je vertellen wat je moet doen, als je het niet weet. Alle wijsheid zit immers in jezelf, je moet je er alleen voor openstellen!

Je nodigt de clanmoeder uit in je hart en je vraagt haar om je kanalen open te zetten zodat je aan je herinneringen kan. Vraag haar om je naar het Meer van Herinneringen te brengen. Welke herinneringen zijn nu belangrijk voor mij om verder te groeien en welke lessen brachten ze  mij? Wat is de kern, de les die ik hieruit moet halen? Wat moet ik zeker onthouden?

Reis naar de tweede clanmoeder
Martine leidt ons langsheen de windrichtingen waar we de krachten van de elementen vinden om ons te helpen op onze reis:

• Kracht  van het Noorden: ik zie een figuur in bont die op een  soort van sneeuw- en ijspaard zit, midden in een sneeuwlandschap.
• Kracht van het Oosten: er komt een arend aangevlogen boven de bergen. Hij landt op de arm van de wachter van het Noorden.
• Kracht van het Zuiden: ik zie een vuurpaard, identiek aan het sneeuwpaard maar dan in vlammen. Dan verschijnt een soort van doorgang. Ik zie geen vuur maar wel het schijnsel van flakkerende vlammen achter de doorgang. De wachter op het paard van sneeuw rijdt erdoor met de vogel op zijn arm. Waar het vuurpaard naartoe is, weet ik niet.
• Kracht van het Westen: opnieuw een paard maar dan gemaakt van water en zeeschuim. Op zijn rug zit de wachter die ik altijd zie: een mooie vrouw met lang haar. Ze laat zich bevallig van haar paard glijden.
• Kracht van het allerhoogste: ik zie Brigandhu. Op haar rug draagt ze een pijlenkoker en een boog. Het is avond. Ik sta in het midden van een soort labyrinth dat me doet denken aan de tuin met de zilveren fontein en met de zilveren appelboom waar ik haar voor het eerst heb gezien. Toen ging het labyrinth opzij om haar door te laten. Nu blijft het labyrinth constant bewegen.

Elke reis die we naar de grootmoeders of de clanmoeders maken starten we in ons hoofd. Deze keer heb ik het echt moeilijk om daar te geraken. Het lijkt wel of ik vlak achter iemand loop. Vlak voor me zie ik de achterkant van het hoofd van een vrouw. Ze heeft blonde krullen en lang haar. Dan vang ik een glimps op van haar gezicht en ik besef: dat ben ik! Ik blijf gezwind doorstappen, maar de deur waarvan ik weet dat ze naar mijn hoofd leidt blijft ver weg. Het is een grote houten dubbele deur, als een voordeur. Ik heb die nog nooit gezien want meestal heb ik er helemaal geen moeite mee om als het ware op te poppen in mijn hoofd om daar te starten.

Dan ben ik plots toch in mijn hoofd. Ik heb de deur niet opengemaakt maar toch sta ik hier nu. De ruimte is leeg. Zo hoort het ook. Normaal gezien staan hier nog wel wat meubels en planten, die ik eerst allemaal naar buiten moet schuiven, door de deur die ik nu voor de eerste keer aan de buitenkant heb gezien. Deze keer is de ruimte echter al helemaal leeg. De zon die ik boven me moet zien in de mooie witte ruimte met het hoge plafond is nu een schitterend reliëf op het plafond, met gouden lampen en de zon in het midden. Het lijkt wel een Art Déco kunstwerk. Het is prachtig. Dan schiet er een bliksem uit de zon, die me helemaal omvat in een helder witblauw licht.

Ik loop naar mijn hart langs de gebruikelijke weg, langs de trap naar de groene deur waar nu een hartje uit is gesneden, als de ouderwetse toiletdeuren. Achter de deur zie ik de ruimte die ik ken, maar om de ene of de andere reden kan ik enkel naar de grond kijken. Er hangt een raar licht in de ruimte. Ik zie herfstbladeren die dwarrelen op de industriële vloer. Bloete voeten passeren me. Het zijn de voeten van mannen, vrouwen en kinderen. Dan zie ik een paar kattenpoten die naar me toe lopen. Het is de grijze kat die ik van de eerste clanmoeder kreeg en die zich nu om mijn benen kronkelt.

Door de ruimte komt een grote stenen bal aangerold. Voor de bal zie ik een naakte vrouw, heel lelijk, helemaal uitgemergeld en met een misvormd gezicht. De bal dendert over haar heen en slokt haar op. Dan zie ik een monsterlijke gruwelijke figuur. Uit de bal komen een paar stenen handen die het monster de bal intrekken. Ook hij wordt opgeslokt door de bal. De bal slokt alles op dat op zijn pad komt. Hij baant een weg naar de tweede clanmoeder.

Het is heel moeilijk om de tweede clanmoeder te zien. Ze ziet er uit als een oude naakte vrouw, heel mager en met een warrige bos grijs haar. Ze heeft een verwilderde blik op haar gezicht en klauwen van handen. Ze doet me denken aan  Sheela-Na-Gig.

Martines stem zegt ons dat we aan de clanmoeder moeten vragen om ons te openen voor het ontvangen van herinneringen waar we lessen voor nu uit kunnen halen. De oude kol leegt haar klauwhand tegen mijn voorhoofd en grijnst.

Ik sta meteen op een donkere plek vol doornenstruiken. Ik kijk rond en zie alleen maar dreigende takken, als een kwaadaardig bos uit een fantasy film. Ik herken de vorm van een krokodil in de doornstruiken, met openklappende kaken. Het voelt gevaarlijk aan. Dan zie ik aan de rand van het doornenbos een ruine met oude, overwoekerde stenen. Aan de voet van de ruine zie ik een vijver of een plas met stilstaand water, zwart en dik en ondoorzichtig. Het lijkt wel modder.

Er gaat een rimpeling door het water en de beelden tuimelen mijn geest in. Ik zie vanalles door elkaar en kan er geen touw aan vastknopen.

Dan stopt de beeldenstroom en zie ik de kamer van mijn ex-lief Filip, in Vossem, helemaal in het begin toen we nog maar pas samen waren en alles nog vers was. Plot zie ik iets dat ik daar nooit heb gezien: in de kamer staat een heel kwaad kijked houten beeld van een figuur met een baard. Hij lijkt wel een soort van creepy versie van de kerstman ofzo. Dan besef ik: dit is helemaal geen beeld, dit is heel echt! Is dit een spirit van het element aarde of iets anders? Hij lijkt wel boos omdat ik zijn rust hier heb verstoord. De les die ik hieruit moet leren begrijp ik niet.

De clanmoeder staat nog steeds naast mij. Ze heeft nog steeds een grijns op haar gezicht en pakt dan mijn hand vast. Ik sta meteen in de living van mijn grootouders in Waterloo. Het is de sjieke living waar haast nooit iemand komt, met de platendraaier die naar appels rook en de grote schouw vol souvenirs en beeldjes die mijn opa meebracht van zijn verre reizen. Hij zat voor zijn werk altijd op de meest tot de verbeelding sprekende plekken en liet ons meedromen over Petra, Egypte, Dubai, Qatar enz. ... in een tijd dat Benidorm nog exotisch was. Meteen voel ik een steek van heimwee doorheen mijn hart gaan. Soms wou ik dat ik de tijd eventjes kon terugdraaien naar die gelukkige kinderjaren, heel eventjes maar. Ook nu weer weet ik niet goed wat de les is die ik uit deze herinnering moet halen.

Opnieuw pakt de clanmoeder mijn hand vast en start de beeldenstroom weer. Dan ben ik in het “oud huis”, weer een plek uit mijn kinderjaren. Ik krijg een sightseeing doorheen het huis, van de gang met het “donker kot” (het berghok waarin we soms op straf moesten staan), de garage met de voorraadkamer, het washok, naar boven naar de living met de open haard, de grote keuken met de ijskast vol Asterix stickers en het terras, en nog naar boven langs de wenteltrap, naar de slaapkamers van de kinderen, de kamer van mijn ouders, de badkamer en de toilet waar ik eens op wakker was geworden nadat ik waarschijnlijk geslaapwandeld had. Door de vensters in het huis zie ik overal een stralend blauwe hemel vol schapenwolken, die heel snel voorbijvliegen, alsof alles op fast forward staat buiten het huis.

Nu hoor ik bijna de woorden in mijn hoofd opwellen. De les is duidelijk: “tijd vliegt, doe het nu!” Alleen weet ik niet wat dat “het” nu precies is ... De drie plaatsen die ik te zien kreeg, zijn alledrie plaatsen waar ik me thuis voelde. Wat me ook opviel is dat er – op die boze tuinkabouter na – nergens mensen te bespeuren waren, terwijl het net de mensen achter die plekken  zijn die die plekken zo bijzonder maakten.

Ik trek een haar uit en laat die op het wateroppervlak vallen. Opnieuw gaat er een rimpeling door de plas en juit het water komt een klauw naar boven, een knokige vrouwenhand, die de haar voorzichtig naar beneden trekt. Is het de hand van de clanmoeder die naast me staat?

Om de weg terug naar ons hart te vinden, moeten we de clanmoeder volgen, zegt Martines stem. Zij weet de weg. De clanmoeder gooit een klein steentje op de grond. Het is een miniversie van de reuzengrote rollende bal waarmee de reis begonnen was. Het steentje begint vanzelf te rollen doorheen het dorre landschap. We lopen achter het steentje aan.

Aan mijn hart aangekomen, pluk ik weer een haar van mijn hoofd en geef die aan de clanmoeder, net zoals ik een haar aan het meer gaf. De clanmoeder neemt de haar aan, bukt zich dan en raapt het steentje op. Ze geeft het keitje aan mij. Hij zal mij de weg wijzen, mij naar haar toe brengen als ik haar nodig heb, net zoals de grote kei had gedaan.

In mijn hart is het helemaal leeg. Geen bloe voeten meer, helemaal niks. Of toch wel: de kat komt op zijn fluwelen poten naar me toe getrippeld.

Ik neem de trap naar boven, naar mijn hoofd. Daar laat ik mezelf opnieuw helemaal vullen met licht uit de zon aan he plafond. Ik ben weer klaar voor het hier en nu.

Grootmoederskaartje
“We zullen de lichtsluier, de omhulling, geven aanhet zuivere hart, aan hen die er klaar voor zijn die te ontvangen.”
De Grootmoeders

---
Zij die de wijsheid bewaakt: Clanmoeder van de tweede maancyclus

O, Gij die het oude weten bewaart, fluister mij Uw waarheid in,
Opdat ’s levens heilig mysterie sterk in mij wordt geaard.

Vertel mij de verhalen van de Grootmoeders, hun dappere daden, groot en klein.
Hoe ze door hun vertrouwen groeiden en nu dienaars van de Moeder zijn.

De cycli en seizoenen markeren onze verandering.
De wedergeboorte van visioenen, de herleefde Geest in onze kring.

De strijd in onszelf kunnen we met haar waarheid bedwingen.
Zodat uiteindelijk ieders hart weer zal zingen van levensvreugde.

Wie is deze clanmoeder?
Zij die de wijsheid bewaakt is de geschiedschrijfster van alle Aardse Archieven. Zij is Hoedster van de Steenbibliotheken, Heilige Tradities, de Herinnering en het Planetair Geheugen.
Zij is ook de Moeder van Vriendschap.

Wijsheden van deze clanmoeder
Zij die de waarheid bewaakt leert ons de waarheid te eren in alle dingen.
Ook deze vanuit een persoonlijk heilig standpunt. Ieder individu beleefd het leven op zijn of haar manier. In haar wijsheid begrijpt deze clanmoeder dat er waarheid zit in ieder levensverhaal.

Eer je eigen persoonlijke waarheid. Op deze wijze ontwikkelen we ons zelfgevoel en staan we anderen toe dit ook te doen.

Eer ieders waarheid. Eer altijd de heilige plaats en het heilig gezichtspunt van anderen. Op deze wijze moeten we niet steeds ons eigen standpunten verdedigen. Ieder nieuw begrip van de waarheid dat door anderen wordt gedragen kunnen we toevoegen aan onze eigen wijsheid en kennis.

Zij laat ons zien hoe we de waarheid in ieder ras, geloof, cultuur, levensvorm, stam en traditie kunnen eren door in te zien dat ze allemaal gelijk zijn. Zo zorgen we voor de juiste verhoudingen met al onze verwanten. Op deze wijze is zij ook de Moeder van de vriendschap en toont zij ons ook hoe we vrienden kunnen zijn en vrienden kunnen krijgen.

Door ons bij te staan bij het herstellen van ons persoonlijk geheugen, toont Zij die de Wijsheid bewaakt ons hoe we kunnen terugkeren naar een herinnering en hoe we ten behoeve van onze innerlijke groei gebruik kunnen maken van gevoelens, wijsheid, zintuiglijke waarnemingen, woorden of ideeën uit ons geheugen.

Noot: beeld ijskristal
Elk ijskristal vangt de dromen verlangens en gevoelens van één levend wezen op en houdt dit bij tot het smelt. Als druppel voedt het de rivieren en gaat het in moederaarde.
Rivieren zijn dus de verzameling van alle verlangens dromen en gevoelens van al de kinderen van de Moeder. Op deze wijze kent de Moeder niet allen al deze verlangens dromen en gevoelens maar wordt zij daar ook een stuk door gevormd.

   1. Wat voel je bij deze stellingen? Welke ervaringen had je met deze wijsheden.

• Ieder heeft zij eigen waarheid en weg naar ontplooiing en verbinding met het Hogere
• Moeilijkheden zijn geen obstakels of een straf. Wij moeten ze in dank aanvaarden want zij brengen groei en heling
• Wijsheid groeit uit ervaring en vindt zijn waarde in haar toepassing
• Een wijsheid die mij geraakt heeft…

    2. Meditatie naar de Clanmoeder en onze herinneringen.

Wortels ~ hoofd ~ zon ~ trap naar hart ~ brug naar clanmoeder ~ met clanmoeder naar plaats der herinneringen

• welke herinneringen zijn belangrijk om nu te kunnen groeien
• wat brachten zij mij
• welke levenslessen schenken zij mij

Neem nu het goede uit al deze ervaringen, integreer de les en laat dan de concrete situatie los.
Kom terug en vraag symbool.

(Uit: SAMS, Jamie. De dertien Oorspronkelijke Clanmoeders : Spirituele levenslessen voor het ontdekken en ontwikkelen van je vrouwelijke talenten en kwaliteiten. Altamira-Becht, Haarlem, 288 pp)