Banzai!
Deze morgen werd ik op een onchristelijk vroeg uur wakker omdat de Mamapoes aan ons bed stond te janken. Dat is het juiste woord, echt waar. De laatste keer dat ik dat geluid nog had gehoord, was toen we op dezelfde manier werden wakker gemaakt door onze Poessiekat een paar jaar geleden. Het beest was bejaard en ging om de dooie dood niet meer verder dan onze binnenkoer en nu had hij zowaar toch ook iets gevangen, de schat. We knipten het licht aan en daar stond hij, zo trots als een pauw, met een bevroren hamburger in zijn bek. Waar hij het ding vandaan had gehaald, hebben we nooit geweten :-)
De Mamapoes stond daar net zo, met een joekel van een libelle in haar bek. Een libelle?! De kat keek ons strak aan, en verdween bij ons gebrek aan enthousiasme verontwaardigd onder het bed, waar ze haar vangst met een misselijkmakend krakend geluid begon op te vreten. Met een kreun viel ik terug in bed, want ik had de hele nacht geen oog dicht gedaan. Van alle katten in de wereld hadden wij de enige kat die zich niet hield aan de vliegende beesten van haar niveau maar meteen naar de top greep. Had ze niet wat muggen kunnen vangen? De hele nacht waren wij zowat opgegeten door die vliegende monsters! Twee keer was ik moordlustig opgestaan om muggen dood te slaan, al voelde ik mij daar lichtjes schuldig over.
Ik probeer mijn kinderen te leren dat insecten ook maar diertjes zijn en dat zij er niet aan kunnen doen dat ze niet op kleine konijntjes lijken. Alle beesten hebben hun plaats op onze wereld en je moet ze dus niet doodmaken maar gewoon terug buiten zetten. Ik ben daar redelijk consequent in. Spinnen zijn niet bepaald mijn beste vrienden, maar met de hulp van een glas en een blaadje papier kom ik al heel ver :-) En de keren dat Bart 's nachts muizen in het park aan de overkant van de straat ging loslaten nadat onze Mamapoes ze eerst in onze kamer had losgelaten zijn legio. Gelukkig vindt ze het nu beneden haar waardigheid om nog cadeautjes van dat kaliber te komen brengen, op die ene verloren gevlogen libelle na dan.
Terwijl ik daar midden in de nacht stond op en neer te springen met mijn opgerolde handdoek, spiedend naar de gevleugelde bloedzuigers, moest ik denken aan de Jain. Hoe doen die dat? Misschien kopen die muggenmelk in het groot, of misschien betalen ze gewoon iemand anders om muggen dood te meppen, al lijkt mij dat nogal hypocriet. Het Jainisme is een oude Indiase religie die samen met de Indische diamantairs naar Antwerpen is gekomen. De grootste Jain tempel buiten India staat trouwens op een boogscheut hier vandaan, in Wilrijk. Volgens de Jains is elk levend wezen een individuele en eeuwige ziel. Je moet dus leren denken en handelen op een manier die de geestelijke aard van elk leven eerbiedigt. De Jains hebben dan ook respect voor alle levende wezens. Ze zijn uiteraard vegetarisch en eten zelfs geen wortels van planten omdat ze daarmee de planten de mogelijkheid ontnemen om verder te groeien. Ik las ergens dat ze het pad waarop ze lopen eerst borstelen om er zeker van te zijn dat er geen beestjes op zitten die ze kunnen doodtrappen. Ik moet zeggen dat ik ook probeer op te letten om niet per ongeluk mieren dood te wandelen op het voetpad. De beestjes kunnen er ook niet aan doen. Maar muggen zijn een andere zaak.
De Mamapoes stond daar net zo, met een joekel van een libelle in haar bek. Een libelle?! De kat keek ons strak aan, en verdween bij ons gebrek aan enthousiasme verontwaardigd onder het bed, waar ze haar vangst met een misselijkmakend krakend geluid begon op te vreten. Met een kreun viel ik terug in bed, want ik had de hele nacht geen oog dicht gedaan. Van alle katten in de wereld hadden wij de enige kat die zich niet hield aan de vliegende beesten van haar niveau maar meteen naar de top greep. Had ze niet wat muggen kunnen vangen? De hele nacht waren wij zowat opgegeten door die vliegende monsters! Twee keer was ik moordlustig opgestaan om muggen dood te slaan, al voelde ik mij daar lichtjes schuldig over.
Ik probeer mijn kinderen te leren dat insecten ook maar diertjes zijn en dat zij er niet aan kunnen doen dat ze niet op kleine konijntjes lijken. Alle beesten hebben hun plaats op onze wereld en je moet ze dus niet doodmaken maar gewoon terug buiten zetten. Ik ben daar redelijk consequent in. Spinnen zijn niet bepaald mijn beste vrienden, maar met de hulp van een glas en een blaadje papier kom ik al heel ver :-) En de keren dat Bart 's nachts muizen in het park aan de overkant van de straat ging loslaten nadat onze Mamapoes ze eerst in onze kamer had losgelaten zijn legio. Gelukkig vindt ze het nu beneden haar waardigheid om nog cadeautjes van dat kaliber te komen brengen, op die ene verloren gevlogen libelle na dan.
Terwijl ik daar midden in de nacht stond op en neer te springen met mijn opgerolde handdoek, spiedend naar de gevleugelde bloedzuigers, moest ik denken aan de Jain. Hoe doen die dat? Misschien kopen die muggenmelk in het groot, of misschien betalen ze gewoon iemand anders om muggen dood te meppen, al lijkt mij dat nogal hypocriet. Het Jainisme is een oude Indiase religie die samen met de Indische diamantairs naar Antwerpen is gekomen. De grootste Jain tempel buiten India staat trouwens op een boogscheut hier vandaan, in Wilrijk. Volgens de Jains is elk levend wezen een individuele en eeuwige ziel. Je moet dus leren denken en handelen op een manier die de geestelijke aard van elk leven eerbiedigt. De Jains hebben dan ook respect voor alle levende wezens. Ze zijn uiteraard vegetarisch en eten zelfs geen wortels van planten omdat ze daarmee de planten de mogelijkheid ontnemen om verder te groeien. Ik las ergens dat ze het pad waarop ze lopen eerst borstelen om er zeker van te zijn dat er geen beestjes op zitten die ze kunnen doodtrappen. Ik moet zeggen dat ik ook probeer op te letten om niet per ongeluk mieren dood te wandelen op het voetpad. De beestjes kunnen er ook niet aan doen. Maar muggen zijn een andere zaak.
Reacties